Του Θοδωρή Τσούτσου
Στο ποδόσφαιρο δεν υπάρχουν ξεπατικωτούρες. Αν υπήρχαν θα βάζαμε στο Ζάγκρεμπ τον εκτός έδρας αγώνα με το Βέλγιο τον Μάρτιο ή έστω εκείνον στη Βοσνία τον Ιούνιο και θα παίζαμε. Οι πιο πρόσφατοι “τέτοιοι”, ας τους πούμε έτσι, όπως με την Κροατία αγώνες της Εθνικής μας ήταν αυτοί. Το θέμα είναι ότι δεν ήταν μόνο αυτοί. Τα τελευταία χρόνια των προκρίσεων στις μεγάλες διοργανώσεις, οι “τέτοιοι” αγώνες ήταν πολλοί. Στους περισσότερους η Εθνική μας τα έχει καταφέρει…
Στην Ισπανία το 2003 ενόψει του Euro 2004. Στην Τουρκία το 2007, ενόψει του Euro 2008. Στην Ουκρανία, στο μπαράζ δηλαδή, ενόψει του Μουντιάλ 2010. Στην κροατία, καλή ώρα, ενόψει του Euro 2012. Στην Ρουμανία το 2013, επίσης μπαράζ, όταν και χρειάστηκε λιγότερο από κάθε άλλη φορά μετά το 3-1 του πρώτου αγώνα. Ενόψει του Μουντιάλ 2014.
Υπάρχουν κι άλλα παιχνίδια. Τα ενδιάμεσα. Αυτά ήταν περίπου τα “τελικά”. Οπως, όμως, τώρα είναι οι δύο αγώνες με την Κροατία. Σε κανένα από αυτά τα ματς η Εθνική μας δεν ήταν πιο ποιοτική σε ατομικό επίπεδο. Σε κανέναν δεν κόστιζε περισσότερο. Σε κανέναν δεν υπολογιζόταν ως φαβορί. Σε όλα κατάφερε να φύγει με αυτό που ήθελε.
Γιατί; Διότι προτού προσπαθήσει να φτιάξει το δικό της ποδόσφαιρο και να χαλάσει εκείνο των άλλων, των ακριβών, των αστεριών, των “καλύτερων”, που μπορεί και να είναι, προσπάθησε να πειράξει το μυαλό τους. Να πάψουν να ασχολούνται με το τι μπορούν να κάνουν οι ίδιοι μέσα στον αγωνιστικό χώρο και να ασχολούνται με το τι κάνουν οι Ελληνες. Πώς παίζουν οι Ελληνες; Πώς θα κερδίσουν τους Ελληνες; Πώς θα βάλουν γκολ τους Ελληνες; Πώς, τελοσπάντων, τα καταφέρνουν αυτοί οι Ελληνες;
Οι Κροάτες το έχουν πάθει αυτό. Το συναντάς στις δηλώσεις τους, ειδικά τις τελευταίες ημέρες πλησιάζοντας προς τον αγώνα, στον τρόπο με τον οποίο προσπάθησαν να επηρεάσουν για την τιμωρία του Μανωλά ή για τη μη μετακίνηση των οπαδών. Τα πέτυχαν αυτά. Εκείνο που δεν πέτυχαν ήταν να μην ασχολούνται με… αυτούς τους Ελληνες.
Σημαίνουν όλα αυτά ότι περάσαμε. Οχι βέβαια. Σε καμία περίπτωση. Σημαίνουν, όμως, ότι επιτρέψαμε εκεί που ήμασταν μέχρι το Μουντιάλ της Βραζιλίας. Η δική μας επιτυχία έχει ήδη κριθεί. Αυτό ήταν το πιο μεγάλο ζητούμενο. Η επιτυχία των Κροατών κρίνεται από τους δικούς μας αγώνες και όχι σε τόσο μεγάλο βαθμό η δική μας…
Ασφαλώς και είναι πολύ σπουδαίο για την ελληνική ομάδα να προκριθεί στο Μουντιάλ. Ασφαλώς και πιθανός αποκλεισμός θα δημιουργήσει στενοχώρια, πίκρα για μια ευκαιρία που θα έχει χαθεί. Μέχρις εκεί, όμως. Δεν θα πρέπει να δημιουργήσει τίποτα περισσότερο. Δεν θα πρέπει, δηλαδή, αυτή η ομάδα που ξαναδημιουργήθηκε με πολύ κόπο από τα φιλικά της Αυστραλίας και μετά, να επηρεαστεί από οποιαδήποτε εξέλιξη θα έχουν αυτοί οι αγώνες μπαράζ.
Σε σχέση μάλιστα με τις δύο προηγούμενες φορές που η ελληνική ομάδα μπήκε σε αυτή τη διαδικασία, τώρα έχει στα χέρια της ένα πολύ μεγάλο πλεονέκτημα. Το 2009 με την Ουκρανία αν υπήρχε αποκλεισμός θα σήμαινε και το τέλος εποχής Ρεχάγκελ. Το 2013 με τη Ρουμανία αν υπήρχε αποκλεισμός θα σήμαινε και το τέλος εποχής Σάντος. Τώρα δεν χρειάζεται να σημαίνει κανένα “τέλος”. Ισα – ισα που είμαστε ακόμη στην αρχή. Αυτό μπορεί να απενεχοποιήσει τους διεθνείς μας.
Η Κροατία, για να μην παίζουμε με την αλήθεια, έχει πολύ ποιοτικούς ποδοσφαιριστές. Οι οποίοι είναι ικανοί να κάνουν πολλά πράγματα μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Κι έχουν μάλιστα, να αντιμετωπίσουν μια πολύ ελλειπτική Εθνική Ελλάδας, λόγω των τραυματισμών και πιθανώς σε πολύ καίριους ποδοσφαιριστές. Μέσα στον αγωνιστικό χώρο, τουλάχιστον αυτό έχει διδάξει η ίδια η Εθνική μας, δεν παίζουν κυρίως τα ονόματα που γράφουν στην πλάτη οι φανέλες. Παίζουν οι ομάδες. Εκεί έχουμε λόγους να πιστεύουμε στη δική μας ομάδα.
Κάτι ακόμη. Τόσο με την Ουκρανία όσο και με τη Ρουμανία, η πρόκριση είχε κριθεί στο πρώτο ματς. Ναι και με την Ουκρανία, παρά το 0-0 του ΟΑΚΑ. Για ρωτήστε τον Ρεχάγκελ…
Πηγή: Σπορ FM
