Του Θέμη Καίσαρη
Όταν ήμουν μικρότερος, προσπαθούσα να καταλάβω πως γίνεται μετά τις εκλογές να πανηγυρίζουν όλα τα κόμματα και οι εφημερίδες. Ένας ήταν ο νικητής, αλλά την επόμενη μέρα όλες οι εφημερίδες πανηγύριζαν, ανεξαρτήτως του κόμματος που στήριζαν.
Μεγαλώνοντας κατάλαβα πως το ακροατήριο είναι αυτό που καθορίζει τα πάντα. Δεν έχει σημασία τι έχει συμβεί, σημασία έχει το τι θέλει να ακούσει το ακροατήριο, ο πελάτης. Αν νικήσαμε, πουλάμε θρίαμβο. Αν χάσαμε, βρίσκουμε έναν τρόπο να πούμε πως (κάτι) κερδίσαμε.
Πάνω-κάτω, το σκηνικό που ζούμε από χθες, όταν προέκυψαν πληροφορίες για την απόφαση του Συμβουλίου Εφετών για το ποιοι θα πάνε σε δίκη και με ποιες κατηγορίες. Ο καθένας λέει αυτά που θέλει ν’ ακούσει το ακροατήριό του.
ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ ΑΚΡΟΑΤΗΡΙΑ, ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΑΦΗΓΗΜΑ
Το ακροατήριο εναντίον του Ολυμπιακού ακούει για “βόμβα”, για τον Μαρινάκη που θα κάτσει στο σκαμνί, αρχικά μαθαίνει για τέσσερα κακουργήματα, τα οποία μετά από λίγο “άλλες πληροφορίες” τα κάνουν ένα κακούργημα και ένα πλημμέλημα, με την “εγκληματική οργάνωση” να γίνεται “συμμορία”.
Το ερυθρόλευκο ακροατήριο ακούει διθυραμβικά σχόλια. Τέλος η εγκληματική οργάνωση, τέλος οι κατηγορίες για εκβιασμό, απάτη, απιστία, τέλος η υπόθεση για τον φούρνο του Κωνσταντινέα. Φιάσκο η υπόθεση, τέλος η σκευωρία και το παραμύθι, αθώος ο πρόεδρος, στον έβδομο ουρανό όλοι αδέλφια.
Όλοι ευχαριστημένοι. Οι μεν για την παραπομπή σε δίκη, οι δε για την δραματική μείωση των κατηγοριών. Το ντέρμπι έληξε, υπάρχουν άλλα που έρχονται, αλλά μέχρι τότε όλοι πανηγυρίζουν για το τελευταίο, γιατί όλοι θεωρούν πως το κέρδισαν.
Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΠΑΝΗΓΥΡΙΖΕΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΤΟΥ
Γίνεται; Γίνεται. Οι μεν πανηγυρίζουν για την παραπομπή σε δίκη, λες και δεν σημαίνει τίποτα το γεγονός πως τα τέσσερα κακουργήματα έγιναν ένα, πως δεν υπάρχει πια δίκη για εγκληματική οργάνωση, αλλά για συμμορία, πως δεν θα είναι καθόλου εύκολο να αποδειχθεί η κατηγορία για την αλλοίωση αποτελεσμάτων.
Οι δε πανηγυρίζουν για την έκπτωση των περισσότερων κατηγοριών, λες και είναι απολύτως φυσιολογικό να πηγαίνει ένας πρόεδρος σε δίκη για κακούργημα, λες και δεν πρέπει να παραδώσει την προεδρία του ή να κοιτάξει τι θα κάνει με τις μετοχές, γιατί κι αυτές πρέπει(;) να φύγουν απ’ τα χέρια του. Και όχι εικονικά, ούτε σε συγγενικό πρόσωπο.
Ο καθένας βλέπει αυτό που θέλει και η κουβέντα έχει μετατραπεί σ’ αυτή που γίνεται για τα βήματα στο μπάσκετ. Είναι βήματα αν το κάνει ο αντίπαλος, δεν είναι βήματα αν το κάνει δικός μας παίκτης.
Σχεδόν κανείς δεν βλέπει το ντέρμπι ως ουδέτερος, γιατί σχεδόν κανείς δεν έχει ουδέτερη ματιά. Τι θα μπορούσε να λέει μια τέτοια;
Η ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ
Πως ανεξαρτήτως του τι είπε τελικά το Συμβούλιο των Εφετών και του τι θα γίνει στη δίκη, υπάρχει λόγος να είμαστε ευχαριστημένοι. Κι αυτό γιατί η συντριπτική πλειοψηφία των 28 που παραπέμπονται βρίσκεται ήδη εκτός ποδοσφαίρου. Προφανώς και όλοι θα πρέπει να τεθούν αντιμέτωποι με τη δικαιοσύνη, προφανώς και θα πρέπει να τιμωρηθούν αν κριθούν ένοχοι, προφανώς υπάρχουν και οι ποδοσφαιρικές προεκτάσεις εκτός απ’ τις ποινικές, αλλά πλέον δεν βρίσκονται στο ποδόσφαιρο.
ΑΛΛΑΞΕ ΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ
Επιπλέον, όλη η διαδρομή αυτής της ιστορίας μέχρι εδώ, είναι σαφές πως έχει κάνει άπαντες πιο προσεκτικούς. Αυτούς που έφυγαν, αυτούς που έμειναν, αυτούς που ήρθαν, αυτούς που θα έρθουν. Ανεξαρτήτως του τι άποψη έχει ο καθένας για το περιεχόμενο της υπόθεσης και τη σοβαρότητα του κατηγορητηρίου, μπορούμε όλοι να συμφωνήσουμε πως γενικώς η ατιμωρησία οδηγεί σε ασυδοσία.
Μόνο κέρδος μπορεί να υπάρχει απ’ τον φόβο και τη συστολή όσων βρίσκονται τώρα στο ποδόσφαιρο. Ουτοπικό θα είναι να πιστέψουμε πως θα υπάρχουν κάποτε παράγοντες που δεν θα ψάχνονται να βρουν μια άκρη, μια αβάντα, έναν τρόπο να πλήξουν τον αντίπαλο, κτλ. Το ζητούμενο είναι πάντα το πλαίσιο γύρω τους κι αυτό το πλαίσιο άλλαξε αργά, αλλά σταδιακά αυτά τα χρόνια, πριν καν το βούλευμα, πριν καν τη δίκη.
1-0 ΑΝΤΙ ΓΙΑ 4-0
Οι δύο πλευρές λοιπόν μπορούν να πανηγυρίζουν στην προσπάθειά τους να ικανοποιήσουν το ακροατήριο τους. Οι υπόλοιποι μπορούμε να έχουμε ένα ελαφρύ χαμόγελο στη σκέψη πως μπορεί στο μέλλον να μη βρίσκονται ξαφνικά γιατροί που παίρνουν στα χέρια τους το ποδόσφαιρο, δεν θα υπάρχει λόγος για πακιστανικά τηλέφωνα, οι διαιτητές δεν θα κάνουν ο,τι γουστάρουν χωρίς την παραμικρή τιμωρία, κτλ.
Μέχρι τότε, ας πούμε πως το ντέρμπι έληξε 1-0, αντί για 4-0. Για όλους το σκορ είναι λόγος θριάμβου. Για τους μεν “επειδή 1-0”, για τους δε “επειδή θα το γυρίσουμε στη ρεβάνς”. Για εμάς, το πλαίσιο μετράει, γιατί αυτό μένει.
Πηγή: Sport 24
