Του Αλέξανδρου Σόμογλου
Η ανάλυση μιας ποδοσφαιρικής αναμέτρησης στην Ελλάδα στηρίζεται κατά κύριο λόγο στο τελικό αποτέλεσμά της. Είναι αυτό που θέλουμε, έστω κι αν έχει προέλθει συγκυριακά; Ανακαλύπτουμε… ήρωες. Δεν είναι αυτό που θέλουμε; Βαφτίζουμε… αποδιοπομπαίους τράγους και βαράμε στο ψαχνό!
Το παιχνίδι της εθνικής ομάδας στο Ζάγκρεμπ δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση στο γενικό κανόνα. Πόσο μάλλον όταν το βαρύ – και σχεδόν απαγορευτικό για την πρόκριση – 4-1, συνοδεύτηκε από την κάκιστη βραδιά που βρέθηκαν ο Σκίμπε και οι παίκτες του.
Από το βράδυ της Πέμπτης διαβάζουμε και ακούμε κάθε λογής κατηγορία, ιδιαίτερα προς το πρόσωπο του Γερμανού τεχνικού. Από εύλογες απορίες «πως είναι δυνατόν να χάνεις με 4-1 και να επιμένεις να διατηρείς ανενεργό τον πιο φορμαρισμένο επιθετικογενή παίκτη σου, τον Λάζαρο Χριστοδουλόπουλο», μέχρι ενστάσεις που σε τρελαίνουν όπως «γιατί δεν κλήθηκε στην εθνική ο Τζανετόπουλος που πήγε τόσο καλά με τη Μίλαν»…
Το πρόβλημα της εθνικής ομάδας, όμως, είναι πολύ βαθύτερο από την αναζήτηση αιτιών για ένα μεμονωμένο παιχνίδι, που «στράβωσε» με το καλημέρα, εξαιτίας ενός σοβαρότατου λάθους του Ορέστη Καρνέζη. Πρέπει κάποια στιγμή οι υπεύθυνοι που κρατούν στα χέρια τους τις τύχες του ελληνικού ποδοσφαίρου (από τη διοίκηση της ΕΠΟ, τις διοικήσεις των Ποδοσφαιρικών Ανωνύμων Εταιριών και τους Έλληνες προπονητές) να χαράξουν ένα στρατηγικό σχέδιο ανάπτυξής του, κυρίως σε ότι αφορά την παραγωγή ποιοτικών γηγενών ποδοσφαιριστών.
Γιατί η πικρή αλήθεια είναι ότι η βιομηχανία παραγωγής ταλαντούχων Ελλήνων ποδοσφαιριστών, περιορίζεται πλέον σχεδόν αποκλειστικά στην παραγωγή κεντρικών αμυντικών κλάσης. Σε επιθετικογενείς ποδοσφαιριστές, η κάνουλα έχει πλέον σχεδόν… στερέψει. Εδώ και πολλά χρόνια το ελληνικό ποδόσφαιρο που μια φορά κι έναν καιρό παρήγαγε έναν Παπαϊωάννου, έναν Αντωνιάδη, έναν Σιδέρη, έναν Αναστόπουλο, έναν Μαύρο, έναν Νικολαϊδη (και πολλούς ακόμη σπουδαίους Έλληνες επιθετικούς) έχει να επιδείξει… τον εξής έναν: Τον Κώστα Μήτρογλου. Κι αυτός έμαθε ποδόσφαιρο στη Γερμανία!
Ποια είναι τα αίτια που το είδος του Έλληνα επιθετικογενή ποδοσφαιριστή αποτελεί πλέον είδος προς εξαφάνιση;
Φταίει ότι δεν υπάρχουν πλέον αλάνες, το πιο υγιές πεδίο ελεύθερης ποδοσφαιρικής έκφρασης;
Φταίει ότι σε αντίθεση με πολλές χώρες του εξωτερικού, η σωστή εκμάθηση του ποδοσφαίρου θυσιάζεται στο βωμό του αποτελέσματος, από πολύ μικρές ηλικίες;
Φταίει ότι η χώρα έχει κατακλυστεί από ποδοσφαιρικές ακαδημίες, στις οποίες «διδάσκουν» ποδόσφαιρο ο φίλος του φίλου και ο συγγενής του συγγενή, ο παλαίμαχος του παλαίμαχου και όχι εξειδικευμένοι στις μικρές ηλικίες προπονητές;
Φταίει ότι πολλές από τις ακαδημίες που ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια λειτουργούν πλέον ως κερδοσκοπικές εταιρίες και όχι ως σχολεία εκμάθησης ποδοσφαίρου;
Φταίει ότι άπαντες στο υποσυνείδητό μας έχουμε αποδεχτεί ότι ο Έλληνας ποδοσφαιριστής μπορεί να παίζει μόνο άμυνα;
Φταίει ότι δεν υπάρχει εξειδικευμένη προπόνηση σε ατομικό επίπεδο στους περισσότερους Έλληνες παίκτες;
Φταίει ότι από μικρά παιδιά, τα Ελληνόπουλα που παίζουν επιθετικοί ακούν περισσότερες φορές από προπονητές και γονείς τη φράση «γιατί παιδί μου δεν έπεσες να πάρεις πέναλτι» από τη φράση «γιατί παιδί μου δεν πλάσαρες σωστά»;
Τι στα κομμάτια φταίει; Τι φταίει που σε μια περίοδο που οι μεγάλες ελληνικές ΠΑΕ ασχολούνται πολύ πιο σοβαρά με τις ακαδημίες τους, οι ενδεκάδες των επαγγελματικών τους ομάδων «στερεύουν» ολοένα και περισσότερο από ελληνικό στοιχείο;
Για ποιο λόγο οι ελληνικές ομάδες θα εμπιστευτούν πιο εύκολα φανέλα βασικού σε ένα 18χρονο ή ένα 19χρονο στόπερ, αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να το πράξουν με έναν κεντρικό επιθετικό, ένα «δεκάρι», ή ένα «εξτρέμ»;
Αυτή είναι η μεγάλη συζήτηση που κάποια στιγμή πρέπει να ξεκινήσει σε όλα τα κλιμάκια του ελληνικού ποδοσφαίρου, τουλάχιστον σε αγωνιστικό επίπεδο. Γιατί όσο η δεξαμενή ταλέντων στερεύει, τόσο θα μεγαλώνει η έλλειψη ποιότητας όχι μόνο στην εθνική μας ομάδα, αλλά και στους συλλόγους. Μεμονωμένες επιτυχίες ή αποτυχίες πάντα θα έρχονται. Ποδόσφαιρο και εθνική ομάδα που θα είναι χτισμένα πάνω σε σταθερά θεμέλια, όμως, δεν θα αποκτήσουμε ποτέ…
Πηγή: Sport DNA
