Του Θοδωρή Τσούτσου
Ας τα βάλουμε κάτω για να βγάλουμε κάποιο συμπέρασμα. Όχι πια για την Κροατία. Ούτε για την ρεβάνς της Κυριακής και τις όποιες, τόσο λίγες όπως είπε και ο Σωκράτης Παπασταθόπουλος, πιθανότητες πρόκρισης στο Μουντιάλ. Αλλά για την επόμενη ημέρα της Εθνικής μας. Αυτό είναι που έχει σημασία. Εκτός αν δεν “ακούσαμε” αυτό που επίσης είπε ο αρχηγός: “Μαζέψαμε αυτό το σκορποχώρι που είχαμε πριν από δύο χρόνια και οτιδήποτε και να γίνει δεν μπορεί να χαλάσει αυτό το κλίμα που έχουμε”…
Ο σχηματισμός με τρεις στο κέντρο της άμυνας, αξιολογήθηκε ως ένα έξυπνο τρικ του Μίκαελ Σκίμπε απέναντι στην ορμή των Κροατών. Η χρησιμοποίηση του Ζέκα δεξιά, είχε από πριν, όταν είχε προκύψει ως ιδέα του Γερμανού, αξιολογηθεί ως θετική κίνηση που μάλιστα είχε δοκιμαστεί και “βγει” στο Βέλγιο στην αλλαγή του Μάνταλου, για να χωρέσουν στην 11άδα όσο το δυνατό περισσότεροι που τρέχουν πιο πολύ και μαρκάρουν καλύτερα. Του Μανιάτη ή του Τζαβέλλα στα άκρα ήταν επίσης λογική, πιστεύαμε και πίστευε και ο Γερμανός, διότι αυτοί ξέρουν καλύτερα από τέτοια παιχνίδια…
Δεν βγήκε τίποτα από αυτά; Μάλλον. Αυτό δείχνει η μορφή του αγώνα. Αλλά να είμαστε τίμιοι, το χρειάζεται η Εθνική μας αυτό να το γνωρίζει, τώρα που από την Δευτέρα, θα πρέπει να αποφασίσει για το μέλλον της. Ωστε να μπορέσει κι εκείνη να το κάνει με τον τρόπο πήρε. Για το 2-0 μέχρι το 20′ δεν φταίει κυρίως ο σχηματισμός, αλλά ένα κακό γύρισμα του Τζαβέλλα και ένα πιο κακό κοντρόλ του Καρνέζη. Για τη βαριά ήττα δεν φταίει κυρίως ότι ο Ζέκα έπαιξε δεξιά και όχι στο φυσικό του χώρο, αλλά ότι τρία λεπτά μετά τη μείωση του σκορ από τον Παπασταθόπουλο η άμυνα κοίταζε τον χαρταετό που πετούσε.
Δεν φταίει ότι παίζαμε ένα ποδόσφαιρο που κρατούσε τόσο πολύ εκτός αγώνα τον Φορτούνη, γιατί δεν τον χρειαζόμασταν και τόσο εντός αγώνα, εδώ που τα λέμε. Ας θυμηθούμε το Βέλγιο. Φταίει ότι ο Σταφυλίδης έκανε από το 48′ τους Κροάτες να κοιτάζουν το booking για τη Ρωσία. Και πάλι καλά που το 4-1 έμεινε τέτοιο, δηλαδή. Δεν φταίει, βέβαια, ότι μπήκε ο Μπακασέτας, ότι δεν μπήκε ο Λάζαρος, γιατί και στο Βέλγιο όταν όλοι μας μιλούσαμε για το μέταλλο αυτής της ομάδας, τα ίδια είχαν συμβεί.
Πιστεύω ότι ο Σκίμπε όταν ξεκίνησε να καταλαβαίνει από ποδόσφαιρο δεν ήταν ούτε Ολυμπιακός, ούτε Παναθηναϊκός, ούτε ΑΕΚ ή ΠΑΟΚ. Ούτε αντι-κάτι από όλα αυτά ήταν. Ούτε αντι-Ατρόμητος ή αντι-Πανιώνιος. Εκανε λάθη; Ναι, προφανώς. Η ομάδα του που όλοι μας πιστεύαμε ότι θα πάει στην Κροατία και θα πάρει αποτέλεσμα, έφαγε τέσσερα γκολ. Αλλά τα έκανε με γνώμονα κάτι που επίσης είχαμε υποδεχθεί με θετικό τρόπο. Διότι το είχαμε ξαναζήσει με τον Οτο Ρεχάγκελ και είχε πετύχει. Τα έκανε προκειμένου να δημιουργήσει και πάλι μια ομάδα.
Αυτό, που και οι ίδιοι οι παίκτες είχαν βάλει ως στόχο στο ξεκίνημα αυτής της διαδρομής με προπονητή τον Σκίμπε, ήταν το πρώτο ζητούμενο για την Εθνική μας. Δεν μιλούσαμε πια για την Εθνική των τριών σερί Euro και των δύο Μουντιάλ. Δεν μιλούσαμε για την Εθνική των προκρίσεων, των αήττητων σερί, την Εθνική της μόδας. Μιλούσαμε για την Εθνική της καταστροφικής πορείας στα προκριματικά του Euro 2016.
Το ζήτημα, λέτε, ήταν όλο αυτό που παρέλαβε ο Γερμανός τεχνικός να γίνει ξανά ομάδα ή αν ο Πέλκας θα κληθεί περισσότερες φορές από τον Μπακασέτα στην Εθνική; Το ζήτημα ήταν οι ποδοσφαιριστές να έχουν και πάλι εμπιστοσύνη στον προπονητή τους και τελικά ο ένας στον άλλον ή να μετρήσουν λεπτά συμμετοχής, όπως συνέβαινε την εποχή των Νήσων Φερόε; Το ζήτημα και το πιο δύσκολο στο κάτω – κάτω ήταν να είναι η Εθνική μας και πάλι σε θέση να διεκδικήσει πρόκριση ή στα καλά καθούμενα να αλλάξεις τερματοφύλακα στο πιο κρίσιμο παιχνίδι της διαδρομής; Μα έτσι, δεν κάνεις ομάδα, μπορεί να κάνεις τους Χάρλεμς, αλλά για αγώνες επίδειξης, όχι πρόκρισης.
Αυτό για παράδειγμα, που θα μπορούσε να έχει συμβεί στην κυκλοθυμική Κροατία, αν δεν ξεκινούσε τόσο στραβά το παιχνίδι για την Εθνική μας. Αυτό που συνέβη στο Βέλγιο, όταν μας έπαιξε. Στη Βοσνία. Αυτό που συνέβαινε σχεδόν όλα τα προηγούμενα χρόνια, με εξαίρεση τη διετία 2014-2016. Αυτό που πήγε να κάνει ο Ρανιέρι, καλώντας μερικές δεκάδες ποδοσφαιριστές στους μήνες του στην Εθνική, γιατί πίστευε ότι όταν τους καλούσε ήταν οι καλύτεροι ή γιατί έτσι του είπαν, αλλά τελικά το αποτέλεσμα ήταν αντί για ομάδα να έχει κάτι για το οποίο ακόμη μάλλον δεν έχει βρεθεί χαρακτηρισμός…
Η Εθνική πλέον καλείται πολύ γρήγορα να χαράξει το μέλλον της. Ας λένε (λέμε) οι απ’ έξω. Εκείνη πρέπει να είναι ήρεμη. Ας πιέζουν(με) μετά την τεσσάρα. Εκείνη πρέπει να είναι ψύχραιμη. Μπορεί, πια, να είναι ψύχραιμη, διότι όταν γίνεσαι ομάδα βάζεις και τέτοιες ασφαλιστικές δικλίδες στον εαυτό σου και μπορείς να αντέχεις. Και αν αποφασιστεί, για κάποιο λόγο, να αλλάξει δρόμο, να αλλάξει με λίγα λόγια προπονητή, αυτό να συμβεί με τη συνείδηση ότι θα έχει “πειραχτεί” κάτι πετυχημένο. Και όλοι εμείς να έχουμε την τιμιότητα να το συνομολογήσουμε. Αν δεν συμβεί, αν ο Σκίμπε που πλέον μας ξέρει και τον ξέρουμε μείνει, οι πιθανότητες για πρόκριση πια και όχι για τη δημιουργία μιας ομάδας όπως σε αυτή τη διοργάνωση, θα είναι μεγαλύτερες.
Πηγή: Σπορ FM
