Επιλογή Σελίδας

Του Βασίλη Σαμπράκου

Εντελώς τυχαία βρέθηκα την παραμονή του Κροατία – Ελλάδα απέναντι σε ένα πρώην υψηλόβαθμο στέλεχος της ΕΠΟ, να συζητάμε σχετικά με τους πανηγυρισμούς της ομάδας, δηλαδή του συνόλου ποδοσφαιριστών και μελών του τεχνικού επιτελείου στην πρότελευταία φορά της Εθνικής σε μπαράζ για πρόκριση στην τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Μου διηγήθηκε δηλαδή την ιστορία των πανηγυρισμών που έλαβαν χώρα στο Ντόνετσκ το βράδυ της 18ης Νοεμβρίου 2009, πριν από οκτώ χρόνια, όταν η Εθνική νίκησε την Ουκρανία 1-0 με το γκολ του Σαλπιγγίδη και εξασφάλισε το εισιτήριο για την τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου 2010. Η συζήτησή μας έφτασε στο βάθος της ανάλυσης των λόγων για τους πανηγυρισμούς, διότι πέρα από το εθνικό φρόνημα, πέρα από το καμάρι της παρέλασης στο Μουντιάλ, κάθε ένας εκ των πρωταγωνιστών και συμπρωταγωνιστών είχε πολύ σοβαρούς επιμέρους λόγους που τον οδηγούσαν στην έκρηξη χαράς: άλλος έβλεπε το πριμ κάποιων εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ που θα έμπαινε στον λογαριασμό του χάρη στην πρόκριση στην τελική φάση, άλλος έβλεπε την προοπτική ενός καλύτερου συμβολαίου με τον ίδιο ή τον επόμενο σύλλογό του μετά από την παρουσία του στην μεγαλύτερη έκθεση της παγκόσμιας ποδοσφαιρικής αγοράς. Ολοι, μηδενός εξαιρουμένου, από τον προπονητή και τους συνεργάτες του μέχρι τον φροντιστή και τον “τελευταίο” υπάλληλο της ομοσπονδίας είχαν έναν επιπλέον λόγο, εκτός από τον ηθικό, για να ανοίγουν σαμπάνια. Είχαν να προσμένουν και υλικά αγαθά.

Ολα αυτά που άκουγα από τον πρώην παράγοντα της ομοσπονδίας ήταν απολύτως συμβατά με τις δικές μου παραστάσεις από την τελευταία φορά που η Ελλάδα είχε προκριθεί μέσω των μπαράζ σε τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου. Οσα είχα ζήσει στα αποδυτήρια της Arena Nationala του Βουκουρεστίου το βράδυ της 19ης Νοεμβρίου 2013, δηλαδή πριν από 4 χρόνια, όταν η Εθνική, μετά το 1-1 εκείνης της βραδιάς στη ρεβάνς του 3-1, σφράγισε το εισιτήριο για το Μουντιάλ 2014 μου είχαν αφήσει παρόμοια αποτυπώματα. Η ένταση των πανηγυρισμών στα αποδυτήρια σου εξηγούσε ότι όλοι αυτοί που αποτελούν τον πυρήνα και τον μικρόκοσμο της Εθνικής είναι αυτοί που χαίρονται περισσότερο στην επιτυχία, την οποία εξαργυρώνουν, και “πεθαίνουν” στην αποτυχία, η οποία έχει άμεση αρνητική επίδραση και στην επαγγελματική πορεία τους.

Γιατί αυτός ο πρόλογος; Προκειμένου να τεκμηριώσω αυτό που στην δική μου αντίληψη είναι αυτονόητο: αυτά τα παιδιά που έπαιξαν το βράδυ της Πέμπτης στο Ζάγκρεμπ έχουν πικραθεί πολύ περισσότερο από εμένα και εσένα για την βαριά ήττα και τον διαφαινόμενο αποκλεισμό. Και φυσικά το ίδιο ισχύει για τον Μίκαελ Σκίμπε, ο οποίος μοιάζει να άφησε στο Ζάγκρεμπ ένα πολύ μεγάλο μέρος των πιθανοτήτων που είχε να αλλάξει την προπονητική μοίρα του και να ξαναπείσει την αγορά για την αποτελεσματικότητά του.

Ολο αυτό που περιγράφω παραπάνω είναι που κάνει πολύ δύσκολη την απάντηση στο “γιατί;”, δηλαδή στην ερώτηση που γεννάται από την διαπίστωση ότι η Εθνική αποδείχθηκε παντελώς απροετοίμαστη, ψυχικά/πνευματικά/τακτικά. Δεν υπάρχει εύκολη απάντηση σε αυτή, που είναι η κύρια ερώτηση σχετικά με το τι συνέβη το βράδυ της Πέμπτης στην Κροατία. Ναι, τα ατομικά λάθη είναι αυτά που δημιούργησαν το βαρύ 4-1, αλλά η Ελλάδα έχασε επειδή ήταν, συνολικά, απροετοίμαστη για τις ειδικές συνθήκες, για τη φύση αυτής της αναμέτρησης. Είναι πολύ δύσκολο να κατανοήσεις πώς και γιατί συνέβη αυτό σε μια ομάδα που ήταν πολύ πιο έμπειρη σε αυτή τη διαδικασία συγκριτικά με την αντίπαλό της. Στο ρόστερ και την ενδεκάδα της Ελλάδας υπήρχαν αρκετοί ποδοσφαιριστές με εμπειρία πρόκρισης μέσω μπαράζ στο Μουντιάλ, στην Κροατία δεν υπήρχε κανείς.

Η κύρια ευθύνη για αυτό που είδαμε στο Ζάγκρεμπ βαραίνει τον Σκίμπε. Δική του ήταν η άστοχη επιλογή του αρχικού σχηματισμού, δική του και η επιλογή να μπει σε μπαράζ με ποδοσφαιριστές που δεν είχαν παιχνίδια στα πόδια τους. Επιπλέον αυτών όμως στο Ζάγκρεμπ αποδείχθηκε, ή πιο σωστά επιβεβαιώθηκε, ότι ο Γερμανός δεν καταφέρνει να λειτουργήσει αποτελεσματικά ούτε ως εμψυχωτής. Είχαμε πάρει μια ιδέα με την – απροετοίμαστη ψυχικά – ομάδα που είχε βάλει στο τερέν του Καραϊσκάκη για το ματς με τη Βοσνία. Αρχίσαμε να το συνειδητοποιούμε με την απροετοίμαστη ψυχικά και πνευματικά ομάδα που έβαλε στο Καραϊσκάκη απέναντι στην Εσθονία. Αρχίσαμε να το χωνεύουμε με την παντελώς απροετοίμαστη ψυχικά/πνευματικά/αγωνιστικά ομάδα που παρουσίασε στην Κύπρο. Και το βράδυ της Πέμπτης ήρθε να προστεθεί η απροετοίμαστη ψυχικά/πνευματικά/αγωνιστικά ομάδα που παρουσίασε απέναντι στην Κροατία, δηλαδή μια ομάδα που δεν κατάφερε να αλλάξει δεύτερη πάσα στο πρώτο δεκάλεπτο και δεν κατάφερνε ποτέ να βγει πρώτη στη μπάλα μέχρι να φτάσει το ματς στο 2-0, επειδή έλειπε από τη στάση της η ένταση σε κάθε φάση του παιχνιδιού.

Δεν είναι κατάλληλη η στιγμή για μεγαλύτερη ανάλυση και αποτίμηση του έργου του Μίκαελ Σκίμπε στην Εθνική ομάδα. Αυτή η συζήτηση μπορεί να περιμένει μέχρι την Δευτέρα. Αυτή που προέχει και καίει είναι η σχετική με το τι θα συμβεί το βράδυ της Κυριακής στο Καραϊσκάκη. Στη διάρκεια της 2ετίας από τον Σεπτέμβριο του 2014 μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2016 το κύριο παράπονο της ποδοσφαιρόφιλης κοινωνίας και ειδικά του πυρήνα των αληθινών φίλων της Εθνικής ήταν αυτό που είχαν από τους ποδοσφαιριστές επειδή αυτοί έβαζαν τα “εγώ” τους πάνω από το ομαδικό συμφέρον και έφεραν την κύρια ευθύνη για την κατρακύλα, τις ιστορικές ήττες και τον αποκλεισμό από το Euro 2016, που μας πήγαν τόσο πίσω ως εθνικό ποδόσφαιρο. Δεν ήταν τυχαίο το “Εθνική Μυκόνου” προσωνύμιο που της κόλλησε ο κόσμος εκείνης της Εθνικής. Εδώ και έναν χρόνο όμως αυτό άλλαξε, οι ποδοσφαιριστές κατέβαλαν μεγάλη προσπάθεια, χάρη στην οποία η Εθνική συνήλθε, έπαψε να κάνει άλματα προς τα πίσω και άρχισε να κάνει βήματα προς τα εμπρός. Τούτη τη στιγμή είναι παραπάνω από μεγάλη η ανάγκη να δείξει η πλατιά μάζα των φίλων της Εθνικής ότι υπάρχουν τέτοιοι, δηλαδή φίλοι της Εθνικής που την αγαπούν και τη νοιάζονται, ότι νοιάζονται για τη σήμερα και το αύριό της. Γι’ αυτό και είναι τόσο μεγάλη, εθνικής σημασίας με όρους ποδοσφαιρικούς, η ανάγκη να γεμίσει την Κυριακή το Καραϊσκάκη. Οχι τόσο προκειμένου να χειροκροτήσει το κοινό την συνολική προσπάθεια των ποδοσφαιριστών για να ξαναφτιάξουν μια Εθνική ομάδα αντάξια της εικόνας που αυτή είχε στη διάρκεια της 2001-2014 περιόδου, αλλά κυρίως προκειμένου να λειτουργήσει αυτή η μαζική παρουσία των φιλάθλων ως υπενθύμιση ότι η Εθνική “μας νοιάζει”.

Η Ιστορία μας απέδειξε πόσο δύσκολο ήταν να γίνει ομάδα να την καμαρώνεις η Εθνική. Μας απέδειξε και πόσο εύκολο ήταν να διαλυθεί και να “μικρύνει”, καταστρέφοντας σε διάστημα περίπου μιας 2ετίας όσα είχε δημιουργήσει στο διάστημα των προηγούμενων 13 ετών. Σήμερα η Εθνική βρίσκεται σε ένα σημείο καμπής. Ερχόταν από την άνοδο, που οφείλεται στην προσπάθεια ποδοσφαιριστών και προπονητή στη διάρκεια του τελευταίου έτους, και το βράδυ της Πέμπτης σημείωσε μια πτώση. Είναι στο δικό μας χέρι να επηρεάσουμε την πορεία της καμπύλης, δηλαδή να εμποδίσουμε την κάθετη και ελεύθερη πτώση και να σπρώξουμε προς την άνοδο. Οι άδειες εξέδρες θα στείλουν το “δεν νοιαζόμαστε” μήνυμα προς την κοινωνία των ποδοσφαιριστών, και τις συνέπειες θα τις υποστεί στο μέλλον η Εθνική ομάδα, που θα ξαναφλερτάρει με τον κίνδυνο να μικρύνει. Οι γεμάτες εξέδρες θα στείλουν το ακριβώς αντίθετο μήνυμα, και είναι πιθανόν να αποδειχθούν αρκετές ως περιβάλλον για μια καλή εμφάνιση και μια νίκη που θα κάνει πιο ομαλή τη μετάβαση της Εθνικής προς την επόμενη ημέρα της. Επειδή εμείς αποφασίζουμε τι μήνυμα θέλουμε να στείλουμε, ας το έχουμε προηγουμένως αναλογιστεί. Ας έχουμε διαλέξει συνειδητά ποια Εθνική θέλουμε να έχουμε.

Πηγή: Gazzetta

Pin It on Pinterest

Shares
Share This