Του Αλέξανδρου Σόμογλου
Να ξεκινήσουμε από τα αυτονόητα: Κάθε ήττα ενός Ολυμπιακού από έναν Παναθηναϊκό ακόμη και στο… τάβλι ή την μπιρίμπα πονάει, και πονάει πολύ…
Όπως πονάει κάθε ήττα ενός ΠΑΟΚτζή από έναν Αρειανό, ενός φίλου της Ίντερ από έναν φίλαθλο της Μίλαν, ενός οπαδού της Μπόκα από έναν υποστηρικτή της Ρίβερ. Άλλωστε μέσα από τη συγκεκριμένη αντιπαλότητα τροφοδοτείται γενιά με γενιά ο μύθος των «αιώνιων» αντιπάλων κάθε χώρας.
Εξ ορισμού, λοιπόν, η ήττα του Ολυμπιακού από τον Παναθηναϊκό το βράδυ της Παρασκευής πόνεσε ακόμη και τον πιο αγνό «ερυθρόλευκο» φίλαθλο. Αυτόν που βρέξει, χιονίσει, στα εύκολα ή στα δύσκολα θα βρίσκεται στο πλευρό της αγαπημένης του ομάδας για να την χειροκροτεί και να τη στηρίζει. Και πόνεσε ακόμη περισσότερο γιατί ήταν η τρίτη μέσα στο ΣΕΦ από τους «πράσινους» και γιατί αναβίωσε το… μύθο του «εξοχικού» – που είχε γιγαντωθεί στα χρόνια του Ομπράντοβιτς – και ο οποίος για ένα διάστημα έμοιαζε να έχει περάσει στην ιστορία. Η πίκρα, λοιπόν, είναι απόλυτα κατανοητή. Η ισοπέδωση όχι. Κι αυτή η ισοπέδωση αποτελεί τον πιο επικίνδυνο αντίπαλο για τον Ολυμπιακό στη συνέχεια της σεζόν.
Δεν ξέρω ποιοι είχαν την έμπνευση να φωνάξουν στους Αγγελόπουλους «βάλτε λεφτά να φτιάξετε ομάδα», αυτοί που επέλεξαν να τραγουδήσουν το όνομα του Μίλαν Τόμιτς για να πικάρουν τον Σφαιρόπουλο, ή αυτοί που ζητούν τον… αποκεφαλισμό του Έλληνα προπονητή εδώ και τώρα. Πιθανότατα ανήκουν στην κατηγορία των «Ολυμπιακάρων» που θεωρούν κάθε ήττα από τον Παναθηναϊκό βλασφημία σε βάρος της ιστορίας του συλλόγου.
Πιθανότατα ανήκουν στην κατηγορία των οπαδών που… θυμούνται κατά που πέφτει το ΣΕΦ μόνο στα ντέρμπι με τον «αιώνιο» αντίπαλο, γιατί στο δικό τους μικρόκοσμο υπάρχουν μόνο «ο Ολυμπιακός και οι βάρβαροι». Είναι αναφαίρετο δικαίωμά τους να εκφράζουν όπως θέλουν να συναισθήματά τους, από τη στιγμή που δεν παρεκτρέπονται. Μπορεί να διαφωνώ… 150% μαζί τους, αλλά κάθε οπαδός του Ολυμπιακού (και οποιασδήποτε ομάδας) έχει το δικαίωμα να εκφράζεται όπως ο ίδιος επιθυμεί, αρκεί να μένει εντός πολιτισμένων ορίων. Από εκεί και πέρα εναπόκειται σε κάθε διοίκηση, αν θα παρασυρθεί από τις συγκεκριμένες κραυγές ή όχι…
Προσέξτε. Κριτική ασκούν από το βράδυ της Παρασκευής όλοι οι Ολυμπιακοί. Και δικαιολογημένα. Η ανησυχία και ο προβληματισμός είναι επίσης δεδομένα, όχι τόσο μεμονωμένα για αυτή καθ’ αυτή την ήττα από το «τριφύλλι», όσο για το κατά πόσο επέστρεψε στα αποδυτήρια του ΣΕΦ κάποιο είδος κόμπλεξ απέναντι στον «αιώνιο» αντίπαλο.
Ο Ολυμπιακός δεν κινδυνεύει από την αγωνία και την κριτική της μεγάλης πλειοψηφίας των φίλων του. Θα κινδυνεύσει μόνο αν παρασυρθεί από την ισοπέδωση που υφίσταται η ομάδα από μερίδα του κόσμου που… διψά για αίμα και ζητά την παραδειγματική τιμωρία όσων «βεβήλωσαν την ιστορία του συλλόγου και τόλμησαν να ηττηθούν για τρίτη φορά στο ΣΕΦ από τον Παναθηναϊκό».
Σε μια μακριά διαδρομή – όπως είναι αυτή της Ευρωλίγκας, αλλά και αυτή που οδηγεί στους τελικούς της Α1 εντός συνόρων – απαιτείται πάνω απ’ όλα καθαρό μυαλό και ψυχραιμία. Όχι μόνο μετά από στραπάτσα όπως αυτό της Παρασκευής, αλλά και μετά από θριάμβους – σαν αυτόν επί της Χίμκι – που σε άφηναν… με το στόμα ανοιχτό.
Και επειδή αναφερόμαστε σε μια ομάδα που… μεταλλάχθηκε μέσα σε λίγες μέρες, θαρρείς και κάποιος της έβγαλε τις μπαταρίες, πρέπει να έχουμε υπόψη μας ένα δεδομένο.
Διοίκηση και Σφαιρόπουλος επέλεξαν να χτίσουν και για τη φετινή χρονιά την ομάδα γύρω από το φυσικό ηγέτη της, τον Βασίλη Σπανούλη. Γι’ αυτό έφυγε ο Έρικ Γκριν (επειδή κρίθηκε ότι για να είναι ο φετινός Γκριν που θαυμάζουμε στη Βαλένθια, θα έπρεπε να βρίσκεται πολλή ώρα στο παρκέ και να περνάει το παιχνίδι από τα δικά του χέρια), γι’ αυτό αποκτήθηκαν οι ξένοι που ήρθαν.
Άλλο ρόλο, για παράδειγμα, θα έχει ο Τόμπσον παρόντος του Σπανούλη, άλλον έχει χωρίς τον «Kill Bill» στο παρκέ. Το ίδιο ισχύει για τον Ρόμπερτς, το ίδιο για τον Στρέλνιεκς, το ίδιο για όλους. Αλλιώς θα κρίνουμε τον ΜακΛίν με τον Σπανούλη να τον αξιοποιεί, αλλιώς με τη δημιουργία του Ολυμπιακού να έχει πέσει… υπό του μηδενός. Είναι τυχαίο ότι ο Ολυμπιακός του Σπανούλη έχει εξελιχτεί σε «βιομηχανία αξιοποίησης και εκτόξευσης Αμερικάνων σέντερ». Είναι τυχαίο ότι παίκτες όπως ο Χάινς, ο Χάντερ, ο Ντόρσεϊ, ο Ντάνστον, ο Μπιρτς εκτόξευσαν τις μετοχές τους στο χρηματιστήριο, παίζοντας στον Ολυμπιακό του Σπανούλη;
Το κατά πόσο είναι σωστή η επιλογή Αγγελόπουλων και Σφαιρόπουλου να χτίσουν μια ομάδα γύρω από έναν τεράστιο παίκτη, που όμως βρίσκεται στο 36οέτος της ηλικίας του, είναι μια άλλη συζήτηση που θα απαντηθεί μόνο σε βάθος χρόνου.
Προς το παρόν, ουδείς μπορεί να τοποθετηθεί με ασφάλεια στο συγκεκριμένο θέμα. Όπως θεωρώ, ότι ουδείς μπορεί να γνωρίζει ποιον Ολυμπιακό θα δούμε στη συνέχεια της χρονιάς. Αυτόν που ξεκίνησε σαν… τυφώνας τη φετινή Ευρωλίγκα και σε έκανε να πιστεύεις ότι με έναν δυνατό Σπανούλη στο παρκέ θα μπορούσε ακόμη και να τη διεκδικήσει στο «δικό του» Βελιγράδι, ή αυτόν που δυσκολεύεται να πετύχει 60 πόντους, είτε παίζει απέναντι στον Άρη, είτε απέναντι στην Μπάρτσα, είτε απέναντι στον Παναθηναϊκό;
Υπομονή και όλοι θα πάρουμε τις απαντήσεις μας. Υπομονή, κριτική, σκεπτικισμός, προβληματισμός, αλλά όχι αφορισμός, όχι ισοπέδωση, όχι απαξίωση. Καμία ομάδα δεν καταστράφηκε από τα τέσσερα πρώτα. Αντίθετα πολλές διαλύθηκαν μέσα σε μια νύχτα επειδή παρασύρθηκαν από τα τρία τελευταία…
Πηγή: Sport DNA
