Του Σωτήρη Μήλιου
Οι δύο γονείς ήταν έτοιμοι και για τα δύο ενδεχόμενα:
– «Μαμά, μπαμπά. Αν το αδερφάκι μου είναι αγοράκι θέλω να το πούμε Τεντί, όπως το αρκουδάκι που έχω στις πυτζάμες μου;», ήταν η επιθυμία του πρωτότοκου γιου της φαμίλιας.
– «Εντάξει, αγόρι μου είναι υπόσχεση. Πήγαινε για ύπνο τώρα», υποσχέθηκαν με ένα στόμα μια φωνή οι δύο γονείς.
Αγόρι είχαν. Ο Μόισε και η Μαρί-Πιέρ Ρινέρ ήθελαν κοριτσάκι. Είχαν αγοράσει ήδη μερικά ροζ κοριτσίστικα πραγματάκια, αλλά ο πελαργός είχε άλλη γνώμη. Τους έφερε ένα τεράστιο μπόμπιρα που ζύγιζε 4,2 κιλά και όντως έμοιαζε με μικρό αρκουδάκι. Τα ροζ πήγαν χαμένα. Η υπόσχεση όμως, τηρήθηκε. Ακόμα και σήμερα, που είναι ένα τέρας της φύσης με ύψος 2,04μ., βάρους 140 κιλών (με πατούσα που χωράει μόνο σε παπούτσι νούμερο 50) σε μία γιγαντόμορφη μάζα γεμάτη μύες το παρατσούκλι τον κυνηγά ακόμα. Είναι ο Teddy Bear. Ο λατρεμένος αρκουδίνος όλης της Γαλλίας. Ο άνθρωπος που δεν χάνει ποτέ. Ο Τεντί Ρινερ.
«Εγώ δεν θέλω να χάνω»…
Τα δοκίμασε όλα. Ποδόσφαιρο, κολύμβηση, τένις, γκολφ, μπάσκετ, σκουός. Η μητέρα του, του είχε δώσει μία συμβουλή: «κάνε ότι σε διασκεδάζει». Ο Τεντί όμως είχε άλλη άποψη: «Το ποδόσφαιρο είναι ομαδικό σπορ. Αν παίζεις σε κακή ομάδα, χάνεις. Κι εγώ δεν ήθελα να χάνω». Οφείλει το ευ ζην στον δάσκαλο του, τον Αλέν Περιό. Αυτός τον οδήγησε για πρώτη φορά στο τατάμι σε ηλικία 7 ετών. Ο έρωτας ήταν κεραυνοβόλος.
Για να δείξει στους γονείς του πως είναι καλός, πραγματικά καλός, έβαλε στο τατάμι τον κατά δύο χρόνια μεγαλύτερο αδερφό του Μόισε Jr. Σε λιγότερο από ένα λεπτό τον είχε ξαπλώσει χάμω και τον είχε κάνει να παραδοθεί: «Το καλό με το τζούντο είναι ότι έχεις την κατάσταση στα χέρια σου. Εσύ ελέγχεις το αποτέλεσμα. Αν είσαι ικανός μπορεί και να μην χάσεις ποτέ. Στο τζούντο βρήκα όλο μου τον εαυτό», εξομολογείται.
Στα 17 του ήταν ήδη Παγκόσμιος πρωταθλητής. Ένα φαινόμενο. Ένα παιδί – θαύμα. Ένα θαύμα της φύσης. Τον αποκάλεσαν Μάικλ Τζόρνταν του Τζούντο, τον συνέκριναν με άλλους ανίκητους, όπως ο Μάικλ Φελπς, η Σερένα Γουίλιαμς, ο Φλόιντ Μέιγουέδερ, τον έβαλαν στην ίδια ζυγαριά με τον Μοχάμεντ Άλι, τον Ρόκι Μαρτσιάνο, τον Μάικ Τάισον. Μόνο που υπάρχει μία διαφορά με όλους αυτούς. Ο Τεντί Ρινέρ δεν έχει βάλει ακόμα την τελευταία πινελιά. Μεγαλώνει κάθε ημέρα τον μύθο του.
«Κανείς δεν μπορεί να νικήσει τον Τεντί, εκτός αν κάνει ένα μεγάλο λάθος ή αν είναι άρρωστος ή τραυματίας. Μόνο που αυτό δεν γίνεται ποτέ. Είναι τεράστιος, έχει ασύλληπτη ωμή δύναμη, μα είναι ένας αίλουρος στο τατάμι. Είναι ασύλληπτα γρήγορος κι εκρηκτικός, έχει εκπληκτική τεχνική και κινείται πιο γρήγορα από κάθε άλλο τζουντόκα βαρέων βαρών. Είναι μία μηχανή που δεν αποδέχεται την ήττα. Δεν ξέρω αν θα χάσει ποτέ», εξομολογήθηκε ο εξειδικευμένος ρεπόρτερ της Equipe Ολιβιέ Μπιενφέ.
Ο τελευταίος που τόλμησε να τον κερδίσει…
Η τελευταία φορά που έφυγε ηττημένος από το τατάμι ήταν τον Σεπτέμβριο του 2010. Στο Παγκόσμιο του Τόκιο ο Ρινέρ ψάχνει τον τέταρτο σερί τίτλο του και στον τελικό αντιμετωπίζει τον Νταΐκι Καμικάουα, ο οποίος παίζει εντός έδρας. Στις περισσότερες μάχες του ο Ρινέρ «τελείωνε» πριν συμπληρωθεί ένα λεπτό. Ο Ιάπωνας άντεξε ως το τέλος. Κι όχι μόνο αυτό. Οι διαιτητές του απένειμαν την νίκη στα σημεία με 2-1. Ο Γάλλος έγινε έξαλλος. Άρχισε να ωρύεται. Αρνήθηκε να δώσει το χέρι του στον αντίπαλο, κάτι πρωτοφανές για το άθλημα του τζούντο που βασίζεται στον σεβασμό: «Με έκλεψαν! Με έκλεψαν», άρχισε να ουρλιάζει. Πιθανώς και να είχε δίκιο. Από τότε ορκίστηκε να μην χάσει ποτέ ξανά. Μέχρι στιγμής δεν έχει πατήσει τον όρκο του.
«Αυτό που με γοητεύει στο τζούντο είναι το ιππόν (να κερδίζεις ακουμπώντας τους ώμους του αντιπάλου στο έδαφος ή να τον ακινητοποιήσεις επί 20 δευτερόλεπτα). Εκεί κανείς διαιτητής δεν μπορεί να στο αρνηθεί την νίκη. Κάθε δευτερόλεπτο που περνάει το μόνο που σκέφτομαι είναι το ιππόν». Την επόμενη φορά που πέτυχε τον Καμικάουα, τα μάτια του γυάλιζαν. Τον διέλυσε. Κάθε δευτερόλεπτο στο τατάμι ήταν μαρτυρικό για τον Ιάπωνα, ο οποίος άντεξε 80 δευτερόλεπτα πριν παραδοθεί κι αυτός με ιππόν!
Δεν νιώθει ανίκητος: «Την ημέρα που θα νιώσω ανίκητος, θα αποσυρθώ», λέει. Το μυστικό του είναι η προετοιμασία: «Δεν υποτιμώ ποτέ κανέναν αντίπαλο, όσο αδύναμος ή μικρόσωμος κι αν είναι. Μία ήττα μπορεί να έρθει ανά πάσα ώρα και στιγμή. Δεν ψάχνω για δικαιολογίες. Αν κάποια στιγμή χάσω, θα είναι από δικό μου λάθος».
Ανίκητος!
Στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Μαρακές πήγε με όλο του το κορμί πληγωμένο από διάφορους τραυματισμούς. Στο τατάμι όμως, αυτή «μηχανή» αποδείχθηκε αλάνθαστη. Ο Βέλγος Τόμα Νικιφόροφ ηττήθηκε κι αυτός με Waza-ari και ο Ρινέρ στέφθηκε για 10η φορά Παγκόσμιος Πρωταθλητής (μόλις στα 28 του), μένοντας αήττητος για 144η συνεχόμενη φορά! Εξωπραγματικό!
Λέει πως για να κάνει την προπόνηση του πιο ενδιαφέρουσα πολλές φορές αντιμετωπίζει ταυτόχρονα πέντε τζουντόκα! Δεν ξεμένει ποτέ από κίνητρο, αφού κάθε φορά που μπαίνει στο τατάμι νιώθει σαν την πρώτη φορά. Έχει κυκλώσει με κόκκινο μαρκαδόρο το έτος 2020, όπου θα επιστρέψει για τους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Τόκιο, την πόλη, όπου ηττήθηκε για τελευταία φορά . Μέχρι τότε, θέλει να έχει κλείσει μία δεκαετία αήττητος και να έχει σπάσει το ρεκόρ του θρυλικού Ιάπωνα τζουντόκα Γιασοχίρο Γιαμασίτα, ο οποίος αποσύρθηκε το 1985 μετά από 203 συνεχόμενες νίκες!
«Το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα στο οποίο αγωνίζονται έντεκα εναντίον έντεκα και στο τέλος κερδίζουν οι Γερμανοί»Γκάρι Λίνεκερ
«Το τζούντο είναι ένα άθλημα το οποίο παίζεται στο τατάμι από δύο ανθρώπους που φορούν κιμονό και στο τέλος κερδίζει ο Τεντί Ρινέρ»
Αγνώστου πατρότητας
Οι Γάλλοι τον λατρεύουν. Ενσαρκώνει την Γαλλία που δεν χάνει ποτέ, την Γαλλία που επιβάλλει την ανωτερότητα της παντού. Οι ρίζες του από την Γουαδελούπη τον κάνουν ένα σύμβολο για όλες τις γαλλοκρατούμενες αποικίες. Όταν δεν φοράει το κιμονό και την μαύρη ζώνη του (δώρο του πρώτου προπονητή του που δεν αλλάζει ποτέ), ζει μία ήρεμη γαλήνια οικογενειακή ζωή με την γυναίκα του, τον τρίχρονο γιο του, τους γονείς του και τα 3 αδέρφια του, με τους οποίους είναι τρομερά δεμένος .
Η ζωή του έχει γίνει βιβλίο, ταινία, πριν καν αποσυρθεί από την ενεργό δράση. Όχι, πάντως δεν είναι βαθύπλουτος όπως ένας average ποδοσφαιριστής. Αν και οι χορηγοί στήνουν ουρά έξω από την πόρτα του με το ζόρι βγάζει ένα εκατομμύριο το χρόνο, το οποίο στη Γαλλία φορολογείται με 75%, κάτι που κατέκρινε δημοσίως: «Πρόσφατα αρνήθηκα μία πρόταση ενός εκατομμυρίου για να διαφημίσω μία κορεατική εταιρία και μεγάλα ποσά για να διαφημίσω μία εταιρία πετρελαίου. Ναι, μάχομαι για τα χρήματα, αλλά ένα τσεκ δεν αρκεί. Δεν είμαι μία πόρνη που θα διαφήμιζε το οτιδήποτε».
Φοράει μονίμως αυτό το αυθεντικό, παιδικό, αθώο του χαμόγελο, ένας αγαθός γίγαντας όπως ο αείμνηστος Μάικλ Κλαρκ Ντάνκαν, ο θρυλικός Big Mike από το «Πράσινο μίλι». Είναι ανίκητος. Ένας υπερ-ήρωας. Δεν υπάρχει τίποτα που να φοβάται; «Ναι, την μητέρα μου. Ακόμα την τρέμω. Όταν θυμώνει δεν θέλεις να είσαι κοντά της»…
Πηγή: Sport DNA
