Του Χρήστου Σωτηρακόπουλου
Ο αποκλεισμός της Ιταλίας για πρώτη φορά μετά από 60 χρόνια από ένα παγκόσμιο κύπελλο απέδειξε και στην πράξη, πόσο σημαντική δουλειά είχε κάνει εκεί ο Αντόνιο Κόντε, πηγαίνοντας μία ομάδα υπερβολικα μέτρια μέχρι τα προημιτελικά του euro 2016 αποκλειόμενος τελικά μόνο απέναντι από τη Γερμανία.
Η επιλογή του Βεντούρα ως διαδόχου του, έμοιαζε από την αρχή προβληματική και αποδείχτηκε στην πράξη καταστροφική! Η Ιταλία έμεινε πίσω από την Ισπανία, σχεδόν με κάτω τα χέρια στον όμιλο αλλά ειλικρινά όλοι -με το χέρι στην καρδιά- πίστευαν πως τα μπαράζ θα τα έφερνε βόλτα απέναντι σε μία επίσης πολύ μέτρια Σουηδία. Η διαφορά στα δύο παιχνίδια ήταν μόνο τελικά το γκολ του Γιόχανσον στην Στοκχόλμη ωστόσο η εικόνα του ματς στο Μιλανο ήταν τέτοια στο πρώτο ημίχρονο, που ήλπιζε κάποιος βλέποντας την Ιταλία να πιέζει πως ένα γκολ θα το έβρισκε!
Και σε αυτή την περίπτωση όμως υπήρξαν εγκληματικές επιλογές από πλευράς Βεντούρα, που η ιστορία τον κατατάσσει πλέον στον πρώτο προπονητή που δεν οδηγεί την Ιταλία σε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο έπειτα από 60 χρόνια! Το να έχεις τον Ινσίνιε των έξι γκολ και πέντε ασίστ στον πάγκο επι ενενήντα λεπτά χρήζει ιατρικής παρακολούθησης! Το να αφήνεις εκτος τον Μπελότι για τον Γκαμπιαντίνι επίσης!
Όμως την ζημιά, κακά τα ψέματα, η Ιταλία την έχει πάθει όχι από το μπαράζ αλλά από το ότι επί σειρά ετών, σε σύνολο 20 φιλικών παιχνιδιών κέρδισε μόνο τα 5 με αποτέλεσμα η βαθμολογία της στο ranking της FIFA να είναι πολύ χαμηλή και να μπει σε δεύτερο γκρουπ δυναμικότητας όποτε της έλαχε η Ισπανία! Αυτό ήταν και το κομβικό σημείο, αφού τους Φούριας Ρόχας ήταν πολύ δύσκολο να τους ξεπεράσει και έτσι έμπλεξε σε μία διαδικασία που μονο πριν μία εικοσαετία είχε ξαναβρεθεί.
Επίσης αυτό που δεν μπορεί να μας κάνει καμία εντύπωση από την αποτυχία, που ήρθε οριακά, είναι η έλλειψη πηγαίου ταλέντου στο ιταλικό ποδόσφαιρο για πρώτη φορά στην ιστορία του! Μία εθνική ομάδα αποτελείται με ελάχιστες εξαιρέσεις, από μετριότατους τεχνικά ποδοσφαιριστές χωρίς προσωπικότητα!
Γιατί οι Ιταλοί παίκτες πάντα έχουν μία υπερπλήρη τακτική ποιότητα, μαθαίνουν από παιδιά σχεδόν τα πρώτα σωστά βήματα, ωστόσο τη διαφορά σε αυτό το επίπεδο την κάνει όχι πως παίζεις αλλά κυρίως το πως συμπεριφέρεσαι στις δύσκολες καταστάσεις! Τέτοιους παίκτες με προσωπικότητα το ιταλικό ποδόσφαιρο είχε πάντα σε αφθονία, σε τέτοιο βαθμό που δεν ήξερες ποιον να διαλέξεις βασικό!
Σε αυτήν την κλήση, στα δύο πιο δύσκολα παιχνίδια εδώ και μία εικοσαετία από την εποχή των μπαράζ με την Ρωσία το 1997, που βίωσε το ιταλικό ποδόσφαιρο, ένιωθες πως ελάχιστοι μπορούσαν να διαχειριστούν το βάρος των ιστορικών περιστάσεων. Με τον ανεκδιήγητο Βεντούρα να μην επιλέγει στην αρχική ενδεκάδα έναν από αυτούς που τέτοια ματς τα έχει φάει με την … κατσαρόλα τον Ντε Ρόσι και να παίζει ο Παρόλο που όσο ταλαντούχος και να είναι τον λύγισε το βάρος της στιγμής! Για τον Ινσινιε και τον Μπελότι τα είπαμε και πριν!
Έτσι η υπόθεση τελείωσε πολύ σκληρά, χωρίς να πάει σε μία ακόμα μεγάλη διοργάνωση ενώ ήταν το τέλος και για όλους τους παλιούς αφού η επόμενη μέρα που ξημερώνει φέρνει ένα τοπίο καταστροφής!
Για να γυρίσουμε στην κουβέντα της αρχής, πόσο σημαντική δουλειά έκανε ο Κόντε με το ίδιο μετριότατο υλικό δύο χρόνια πριν στους τελικούς της Γαλλίας!
Γιατί τελικά, ακόμα και ένα κακό σύνολο μπορεί ένας χαρισματικός τεχνικός να το ανεβάσει βγάζοντας μέσα από τους παίκτες του όλο τον ποδοσφαιρικο εγωισμό! Τροφή για σκέψη, για το πόσο δυσεύρετη είναι αυτή η χαρισματική προσωπικότητα σε ένα προπονητή και υπενθύμιση στον Αμπράμοβιτς στη Γκρανόφσκαγια και την Τσέλσι που τον έχουν εκεί, που τους έκανε πρωταθλητες αλλά ουσιαστικά τον ωθούν διαρκώς στην πόρτα της εξόδου.
πηγή: england365
