Του Αλέξανδρου Σόμογλου
Αν ο ελληνικός αθλητισμός ήταν μια τεράστια… γκαρνταρόμπα, τα παλτά που θα τη γέμιζαν θα ήταν περισσότερα από τις κρεμάστρες που θα υπήρχαν. Και θα συναντούσαμε σ’ αυτή παίκτες όπως ο Χουάν Χοσέ Μπορέλι, ο Ντρου Νίκολας, ο Νίκολα Μιλουτίνοφ, ο Ματ Λοτζέσκι…
Ειλικρινά δεν γνωρίζω ποια θα είναι η πορεία του Μάρκους Ντένμον στον Παναθηναϊκό. Μπορεί να εξελιχθεί σε πρωταγωνιστή της ομάδας του Πασκουάλ, μπορεί και όχι. Μπορεί να μην καταφέρει να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις του ειδικού βάρους της φανέλας που φορά, μπορεί και να εξελιχθεί σε ήρωα της «πράσινης» εξέδρας.
Το σίγουρο είναι ότι προστίθεται στην… ατελείωτη λίστα αθλητών που μας θυμίζουν ότι στον αθλητισμό υπάρχει, εκτός των άλλων, και η λέξη «υπομονή». Στοιχείο που λείπει σχεδόν ολοκληρωτικά από τη νοοτροπία όλων μας. Φιλάθλων, παραγόντων, δημοσιογράφων…
Η πίεση του αποτελέσματος υπάρχει πλέον σε ολόκληρο τον κόσμο. Ακόμη και στην παραδοσιακή ποδοσφαιρική Αγγλία, η πίεση που ασκείται σε παίκτες και προπονητές, είναι πολύ μεγαλύτερη από το όχι και τόσο μακρινό παρελθόν.
Πουθενά αλλού, όμως, δεν θεοποιούνται και δεν απαξιώνονται σε τόσο μικρό διάστημα επαγγελματίες, όπως στην Ελλάδα. Πουθενά!
Μέχρι πριν από λίγες μέρες ο Μάρκους Ντένμον ήταν ένα παλτό! Και ως προσωπική επιλογή του Τσάβι Πασκουάλ, παρουσιαζόταν ως ένας από τους βασικούς λόγους για τους οποίους ο Ισπανός τεχνικός έπρεπε να μαζέψει τα μπογαλάκια του και να μας… αδειάσει τη γωνιά.
Σιγά – σιγά διαπιστώνουμε ότι πρόκειται για έναν κανονικό μπασκετμπολίστα, έναν χαρισματικό σκόρερ που στην καλή του μέρα μπορεί να σκοτώσει και μια ομάδα του επιπέδου της Χίμκι, έναν φυσιολογικό επαγγελματία αθλητή που απλά χρειάζεται το χρόνο του για να προσαρμοστεί σε μια ξένη χώρα, και σε μια ομάδα υψηλότερων απαιτήσεων απ’ όσες είχε αγωνιστεί μέχρι σήμερα στην καριέρα του.
Πρέπει όλοι μας να καταλάβουμε (και δεν εξαιρώ τον εαυτό μου από τη συγκεκριμένη κατηγορία) ότι ιδιαίτερα για έναν ξένο αθλητή, οι παράμετροι που μπορούν να επηρεάσουν την παρουσία του σε μια ομάδα, είναι δεκάδες και δεν αφορούν μόνο τις αγωνιστικές του ικανότητες. Αν νομίζετε ότι είναι το πιο εύκολο πράγμα για οποιονδήποτε επαγγελματία, η προσαρμογή σε μια ξένη χώρα ή ένα άγνωστο προς τον ίδιο περιβάλλον, πιθανότατα να μην έχετε αλλάξει ποτέ εργασιακό περιβάλλον. Γιατί ακόμη και εταιρία να αλλάξεις, χρειάζεσαι κάποιο χρόνο προσαρμογής.
Ο Ρομπέρτο είχε γίνει… ανέκδοτο στην Πορτογαλία και στην Ελλάδα συγκαταλέγεται δίκαια στους κορυφαίους τερματοφύλακας που πάτησαν ποτέ το πόδι τους στα ελληνικά γήπεδα. Ο Όλσεν που είδαμε να σταματάει την Ιταλία, στον ΠΑΟΚ λοιδορήθηκε όσο λίγοι ποδοσφαιριστές…
Αντίστοιχα παραδείγματα υπάρχουν δεκάδες στη βίβλο όλων των ελληνικών ομάδων. Ο όρος «παλτό», όμως, εξακολουθεί να είναι ο πλέον… φορεμένος στο λεξικό του μέσου Έλληνα φιλάθλου, δημοσιογράφου, παράγοντα.
Το έχω γράψει ουκ ολίγες φορές τον τελευταίο χρόνο. Η Ευρωλίγκα αποτελεί για όλους μας ένα… Πανεπιστήμιο νοοτροπίας. Μας θυμίζει ότι στον αθλητισμό δεν χωρούν αφορισμοί. Μας θυμίζει ότι στον αθλητισμό υπάρχουν τα πάνω και τα κάτω, οι καλές και οι κακές στιγμές, ο ενθουσιασμός και η απογοήτευση, η χαρά και η λύπη.
Και σε μια διοργάνωση που συμμετέχουν 16 ανταγωνιστικές ομάδες, τα συγκεκριμένα συναισθήματα εναλλάσσονται με διαστημική ταχύτητα. Ομάδες που θυμίζουν… τρένο (Ρεάλ) θα διαλύονται στην κακή τους βραδιά, ομάδες που θα διασύρονται από την Μπαρτσελόνα (Παναθηναϊκός, Ολυμπιακός), θα… διασύρουν την αήττητη Χίμκι, ομάδες που δεν μπορούν να σταυρώσουν νίκη (Εφές), θα πετυχαίνουν ξαφνικά τεράστια διπλά.
Στην Ελλάδα, όμως, εξακολουθούμε να ισορροπούμε στα δύο άκρα: Είτε θα θεοποιούμε, είτε θα απαξιώνουμε. Ομάδες, παίκτες, προπονητές, τους πάντες και τα πάντα…
Και πάντα θα έρχεται ένας Ντένμον, να μας θυμίζει ότι κάποια στιγμή θα πρέπει να συμπεριλάβουμε στην καθημερινή μας κουλτούρα και τη λέξη «υπομονή».
Πηγή: Sport DNA
