Του Βασίλη Σαμπράκου
Ετυχε να το δω, να το ζήσω από κοντά και να έχω μια ευκαιρία να το διαπιστώσω, έως και να το νιώσω το συναίσθημα της ανακούφισης, της αναπτέρωσης του ηθικού που έφερε στην Ομοσπονδία και στην τεχνική ηγεσία της Εθνικής ομάδας μπάσκετ η πληροφορία ότι οι διεθνείς παίκτες του Παναθηναϊκού τίθενται στη διάθεση του Θανάση Σκουρτόπουλου για το δεύτερο παιχνίδι της Εθνικής για τα προκριματικά του Μουντομπάσκετ 2019. Κι αυτή η εμπειρία με έβαλε στη θέση να αναρωτηθώ τι κάνουν, προκειμένου να αυτοπροστατευθούν από όλον αυτόν τον χαμό που συμβαίνει στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, αυτοί που ζουν από το άθλημα, δηλαδή οι παίκτες.
Δεν έχει νόημα, κι άλλωστε δεν κατέχω στο απόλυτο βάθος τις πληροφορίες, τις γνώσεις και την εμπειρία στενής παρακολούθησης της ιστορίας “FIBA – Euroleague” ώστε να μπορώ να κάνω ασφαλείς κρίσεις σχετικά με το ποιος/ποιοι φέρουν την μεγαλύτερη ευθύνη για αυτό το κακό που ετοιμάζεται να ζήσει το ευρωπαϊκό μπάσκετ στο επίπεδο των εθνικών ομάδων. Και δεν είναι άλλωστε αυτό το μεγάλο νόημα που κρύβει το σημερινό πρόβλημα. Διότι σήμερα μπορεί να φταίει ο τάδε ή ο δείνα, περισσότερο ή λιγότερο, κι αύριο τα πρόσωπα και τα ονοματεπώνυμα αυτών που εξυπηρετούν αντικρουόμενα συμφέροντα μπορεί να αλλάξουν, αλλά το πρόβλημα θα παραμένει ίδιο: στο ευρωπαϊκό μπάσκετ δημιουργήθηκε περιβάλλον που βλάπτει το σήμερα και το αύριο του αθλήματος σε αυτή την ήπειρο.
Διαχρονικά δυσκολευόμουν να κατανοήσω τα “πώς” και τα “γιατί” που εξηγούν αυτή τη θεμελιώδη διαφορά νοοτροπίας ανάμεσα στους κορυφαίους Ελληνες ποδοσφαιριστές και τους κορυφαίους Ελληνες μπασκετμπολίστες κατά τη διάρκεια της τελευταίας 15ετίας, δηλαδή από τον καιρό που άρχισε να “ακριβαίνει” επιτέλους η φανέλα της Εθνικής ποδοσφαίρου. Δυσκολευόμουν να κατανοήσω πώς ήταν δυνατόν ένας παίκτης να αρνείται την συμμετοχή στην Εθνική, ή να δηλώνει ότι αποσύρεται από την Εθνική προτού αποσυρθεί από το μπάσκετ, δηλαδή από τον σύλλογο, δηλαδή από το συμβόλαιό του. Ισως γι’ αυτό και σήμερα να δυσκολεύομαι να καταλάβω πώς είναι δυνατόν να μην έχουν συνασπιστεί και συνεννοηθεί οι μπασκετμπολίστες προκειμένου να αντιδράσουν μαζικά μπροστά σε αυτό που τους συμβαίνει αλλά και σε αυτό που πάει να τους συμβεί, το οποίο είναι ακόμη μεγαλύτερο κακό.
Μέχρι σήμερα οι Ελληνες μπασκετμπολίστες κάθονται και κοιτάζουν απαθείς αυτό που συμβαίνει στο ελληνικό πρωτάθλημα με την παρουσία 6 ξένων σε μια 12αδα αθλητών. Αντέδρασαν μόνο το περασμένο καλοκαίρι, όταν οι 6 ξένοι πήγαν να γίνουν 7, δηλαδή πλειοψηφία στην 12αδα των ελληνικών ομάδων, λες και είναι ο ένας παραπάνω ή ένας λιγότερος στην 12αδα που κάνει τη διαφορά. Οι παίκτες θα έπρεπε εδώ και χρόνια να έχουν ενεργοποιηθεί, να έχουν ενωθεί και να έχουν ορθώσει ανάστημα προβάλλοντας απαιτήσεις όπως, για παράδειγμα, αυτή της παρουσίας 2 Ελλήνων στην 5αδα. Για να τη σκεφτείς ή να την υιοθετήσεις αυτή τη στάση όμως θα πρέπει αφενός να βλέπεις πιο μακριά από το τέλος της δικής σου καριέρας και αφετέρου να σε νοιάζει να προστατέψεις τον αδύναμο και τον πιτσιρίκο που έρχεται πίσω σου. Αν η ελίτ είχε νοιαστεί να αλλάξει τις προδιαγραφές διεξαγωγής του ελληνικού πρωταθλήματος τον καιρό που η Εθνική σημείωνε επιτυχίες, το ελληνικό μπάσκετ σήμερα θα ζούσε πολύ καλύτερα. Οι σκέψεις και οι ανησυχίες της ελίτ όμως σταματούσαν στην χρονική διάρκεια των συμβολαίων και στα ύψη των αμοιβών. Οι κορυφαίοι έβρισκαν συμβόλαια, εδώ ή αλλού, έλυναν τα προβλήματα της ζωής τους και ξεχνούσαν τα προβλήματα της σημερινής γενιάς και των επόμενων. Οι κορυφαίοι χαμήλωσαν και το ύψος της Εθνικής ομάδας, όταν άρχισαν να την μετατρέπουν σε αλα καρτ, δηλαδή όταν άρχισαν να φορούν την φανέλα της όποτε και όσο τους βόλευε και όταν άρχισαν τα “αποσύρομαι από την Εθνική, στο εξής θα παίζω μόνο στον σύλλογό μου”. Αυτές οι συμπεριφορές, που είναι ανήκουστες για οποιοδήποτε άλλο ομαδικό άθλημα στην Ελλάδα, είναι μια από τις αιτίες για την μοίρα της Εθνικής στη διάρκεια των τελευταίων ετών.
Και φτάνουμε στο σήμερα, που η συντριπτική πλειονότητα των μεγάλων ομάδων έχει στριμώξει τους λιγοστούς Ελληνες παίκτες στην άκρη του πάγκου για να δώσει χώρο και παρκέ στους ξένους. Ακόμη και σήμερα, που ζουν σε αυτό το εργασιακό περιβάλλον, οι Ελληνες παίκτες δεν ξυπνούν. Γι’ αυτό και έρχονται για αυτούς τα χειρότερα, επειδή ανέχονται τα πάντα και επιτρέπουν με τη στάση τους τα χειρότερα. Στη δεδομένη στιγμή οι παίκτες κάνουν τα πάντα για να κοντύνουν κι άλλο το ύψος της Εθνικής ομάδας. Δεν δείχνουν να νοιάζονται να την προστατέψουν. Δεν δείχνουν ότι τους νοιάζει η κατάσταση στην οποία θα βρίσκεται όταν την παραδώσουν στους επόμενους. Δεν δείχνουν να τους νοιάζει. Γι’ αυτό και ουδείς τους λαμβάνει υπόψη όταν διαχειρίζεται την σημερινή κατάσταση και την κρίση που δημιουργεί ο τσαμπουκάς της FIBA με τη Euroleague και η χρονική σύμπτωση των αγώνων της Euroleague με αυτούς της προκριματικής φάσης του Μουντομπάσκετ 2019.
Πώς το είπε σήμερα ο Ντούσαν Σάκοτα, ένα παιδί με πολύ καλές αντιλήψεις και αθλητική ηθική; “Θα παίξουμε και για τα παιδιά που δεν βρίσκονται εδώ. Πάμε να σώσουμε μια ολόκληρη γενιά μπάσκετ, γιατί αν αποτύχουμε, ο Έλληνας φίλαθλος θα κάνει χρόνια να δει ξανά την Εθνική σε μια μεγάλη διοργάνωση”. Ακριβώς αυτή θα έπρεπε να είναι σήμερα η εθνική συνείδηση των παικτών του μπάσκετ. Η Εθνική δεν είναι ούτε της ΕΟΚ, ούτε του Βασιλακόπουλου, ούτε των ιδιοκτητών των ΚΑΕ, ούτε της FIBA, ούτε της Euroleague. Η Εθνική είναι το χθες, το σήμερα και το αύριο του ελληνικού μπάσκετ. Κι αυτό οι σημερινοί Ελληνες σταρ του μπάσκετ θα έπρεπε να το έχουν φωνάξει με τη στάση τους. Και θα μπορούσαν να το κάνουν δίχως να φέρουν εαυτούς σε πολύ δύσκολη θέση σε σχέση με τις συμβατικές υποχρεώσεις τους στους συλλόγους. Θα μπορούσαν να το έχουν κάνει καταρχήν με το στόμα, δηλαδή με τον δημόσιο λόγο τους, και στη συνέχεια με πράξεις συμβολικές. Δεν σε αφήνει το συμβόλαιο να πας στο παιχνίδι; Πήγαινε στην προπόνηση. Δείξε σεβασμό. Δείξε ότι σε νοιάζει. Δείξε ότι έχεις ψηλά την Εθνική. Φώναξε πως, σε ότι σε αφορά, δεν ανέχεσαι και δεν θα ανεχθείς τον υποβιβασμό της Εθνικής. Οσο δεν το κάνεις, ειδικά εσύ ο προβεβλημένος, ο διάσημος, η FIBA, η Euroleague και ο κάθε άλλος που εκμεταλλεύεται το μπάσκετ σου θα σε αντιμετωπίζει ως αυτό που του δηλώνεις με τη σημερινή σου στάση ότι είσαι: αμελητέος.
Αυτό που σήμερα ξεκινά, δημιουργεί την προοπτική διάλυσης των διοργανώσεων των εθνικών ομάδων. Και δεν μπορεί κανείς μα κανείς άλλος να εμποδίσει αυτή τη διάλυση πλην των σημερινών πρωταγωνιστών, των αθλητών. Είναι οι μόνοι που μπορούν, αρκεί να κάνουν σωστή και συντονισμένη χρήση της δύναμής τους, δηλαδή της φωνής τους. Στην περίπτωση της Ελλάδας όμως το κακό για το μπάσκετ είναι ότι στέκεται πολύ άτυχο: του λείπουν σήμερα οι προσωπικότητες, εντός και εκτός παρκέ. Του λείπουν οι ηγέτες που θα δημιουργούσαν και θα κατηύθυναν το ρεύμα. Οι ηγέτες μιας επανάστασης για την προστασία της Εθνικής ομάδας, δηλαδή για την προστασία του αθλήματος και του επαγγέλματός τους, για την προστασία της σημερινής γενιάς και – κυρίως αυτών – των επόμενων. Η σημερινή γενιά συμπεριφέρεται υπνωτισμένη, σαν να μην καταλαβαίνει ότι στο μέλλον θα κουβαλήσει το στίγμα ότι αυτή μίκρυνε το ελληνικό μπάσκετ, ή ότι, σε κάθε περίπτωση, ανέχθηκε την συρρίκνωσή του.
Πηγή: Gazzetta
