Του Νίκου Παπαδογιάννη
Λίγες μέρες πριν ανοίξουν τα ρημάδια τα «παράθυρα» και μπάσουν στο σπίτι τους ανέμους του Αιόλου, κάθισα στο μηνιαίο τραπέζι που κάποιους φίλους, από εκείνους τους ρομαντικούς που επιμένουν να στέκονται στο πλευρό της Εθνικής είτε βρέξει είτε χιονίσει είτε κάνει αέρα. Με ρώτησαν, αν τις πίστευα στ’ αλήθεια τις απαισιόδοξες προβλέψεις που διαστύπωνε στα κείμενά μου.
Τους υπενθύμισα, ότι απέναντι στην αυτοσχέδια Εθνική μας δεν βρίσκονταν οι Ελπίδες του Ισραήλ και της Βρετανίας, αλλά η σχεδόν πλήρης –και φιλόδοξη για μία ουρανοκατέβατη συμμετοχή στο Μουντομπάσκετ- Εθνική Ανδρών των δύο χωρών. «Το πιθανότερο είναι να χάσουμε και από τους δύο», είπα.
Έπειτα, έκλεισα πονηρά το μάτι και ζήτησα από τον Ηλία, τον Κώστα, τον Χρήστο, τον Άρη και τη Μαρία να απομακρύνουν το κασετοφωνάκι. «Κατά βάθος πιστεύω ότι θα νικήσουμε με 20 πόντους», είπα, λίγο πριν προσγειωθεί μπροστά μου η δεύτερη «Νήσος».
Πόνταρα στο ίδιο ακριβώς εφόδιο το οποίο έβαλε εξαρχής στη φαρέτρα του –όπως μου εηξήγησε σε μία συνέντευξη που μου έδωσε πριν το πρώτο τζάμπολ- ο Θανάσης Σκουρτόπουλος. Στην τεράστια κάψα (το |»ψ» γράφεται με «β» ή έστω με «υ») των παικτών που περίμεναν σε όλη τους την καριέρα αυτή την ευκαιρία.
Πήγα να γράψω «των παιδιών», αλλά ο Βασιλόπουλος, ο Σάκοτα, ο Μαυροειδής, ο Αθηναίου και ο Μαργαρίτης κοιτάζουν τα 30 από τη λάθος πλευρά. Η θέληση που έδειξαν οι «υπηρεσιακοί» διεθνείς για να καλύψουν τα κενά και για να δικαιώσουν εαυτούς και αλλήλους ήταν ικανή να λυγίσει σίδερα.
Έφτανε μία ματιά στις φανέλες πριν το τζάμπολ για να αγγίξει ο τελευταίος δύσπιστος τον τύπον των ήλων.
Ο Νίκος Γκίκας φόρεσε το «28», για να θυμίζει σε όλους την ηλικία του, στην παρθενική του συμμετοχή με το εθνόσημο. Ο Ντούσαν Σάκοτα το «20», όσο ήταν την τελευταία φορά που έπαιξε σε Εθνική ομάδα. Ο Χρήστος Σαλούστρος το «35», σαν να λέει, το επόμενο βήμα μετά τον Γιάννη Αντετοκούνμπο!
Και πάει, λέγοντας. Οι περισσότεροι βούτηξαν στα βαθιά με τρακ, αλλά το ξεπέρασαν μέσα από το παιχνίδι, με τη συμπαράσταση των μπαρουτοκαπνισμένων παικτών και των ρομαντικών, που λέγαμε, από την εξέδρα.
Ο Θανάσης Σκουρτόπουλος έκανε θαυμάσια δουλειά, στην προσπάθειά του να ικανοποιήσει όλους τους παίκτες που κάλεσε χωρίς να ριψοκινδυνεύσει το αποτέλεσμα. Ας μη ξεχνάμε, ότι ήταν και ο ίδιος πρωτάρης στο πόστο του πρώτου προπονητή.
«Πέρασα μία υπέροχη εβδομάδα μαζί τους», ομολόγησε μετά. «Τα πρόσωπά τους, από την πρώτη μέρα, με διαβεβαίωναν ότι θα γίνει κάτι καλό». Το ίδιο και μένα. Πριν ακόμη τα αντικρύσω μέσα από το γυαλί…
«Δεν πίστευα ότι θα ξαναπαίξω μπάσκετ, αλλά να που βρέθηκα στην Εθνική ομάδα», είπε, συγκινημένος, ο Δημήτρης Μαυροειδής. Τα ίδια θα μπορούσε να υπογραμμίσει ο Παναγιώτης Βασιλόπουλος, ο οποίος φόρεσε για πρώτη φορά το αόρατο περιβραχιόνιο.
Ο Χάρης Γιαννόπουλος έμοιαζε έτοιμος να τα παρατήσει πριν από μερικά χρόνια, πριν βρεθεί για πρώτη φορά στον δρόμο του ο Σκουρτόπουλος. Ο Βαγγέλης Μαργαρίτης έπαιζε στην Α2 μέχρι τα 30 του!
Καθένας από τους παίκτες που αγωνίστηκαν στο Λέστερ και στο Ηράκλειο έχει τη δική του, συναρπαστική ή συγκινητική ιστορία. Ακόμα και τα πεπραγμένα των Μπουρούση, Καλάθη, Βουγιούκα, Αντετοκούνμπο –πέρα από την εξαιρετική απόδοσή τους- θα μνημονεύονται για αρκετό καιρό.
Κρίμα που δεν ακολούθησαν και οι διεθνείς του Ολυμπιακού. Αλλά τότε πώς θα βλέπαμε τον Λαρεντζάκη, τον Βασιλόπουλο, τον Αθηναίου, τον Κατσίβελη, τον Κόνιαρη, τον Γκίκα, τον Μήτογλου να ζουν το όνειρό τους;
Ουδέν κακόν αμιγές καλού, από τη στιγμή μάλιστα που η Εθνική τελείωσε τους δύο αγώνες νικήτρια και με στεγνά τα πόδια.
Η off the record και καθ’ υπερβολήν προφητεία μου σχεδόν δικαιώθηκε. Ο αγώνας με το απροσδόκητα αδύναμο Ισραήλ ολοκληρώθηκε με +21, ενώ τους Βρετανούς τους είχε η Εθνική στο +12, πριν αποφασίσει να παίξει με τη φωτιά.
Πέρα από όλα τα υπόλοιπα, τα πολύ σημαντικά, το 2-0 είναι ένα θαυμάσιο θεμέλιο προόδου, αφού η Εθνική μπορεί να ξεκινήσει με 4-0 πριν τα δύσκολα καλοκαιρινά ταξίδια στο Τελ Αβίβ και στο Ταλίν.
Υπενθυμίζω, ότι στη συνολική βαθμολογία της α’+β’ φάσης η ελληνική ομάδα θα πρέπει να βάλει από κάτω τέσσερις από τις Σερβία, Γεωργία, Γερμανία, Ισραήλ, Εσθονία, Βρετανία, Αυστρία. Δεν θα είναι εύκολο, αλλά το πρώτο δείγμα γραφής δημιουργεί κύμα αισιοδοξίας, για συμμετοχή στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2019.
Ο Σκουρτόπουλος δεσμεύθηκε εξαρχής ότι στην Κίνα θα πάνε «τουλάχιστον 4-5 παίκτες από εκείνους που θα έχουν ιδρώσει για την πρόκριση». Και πολύ σωστά.
«Εμείς οι παλαιότεροι έχουμε χρέος να σώσουμε μία γενιά», είπε ο υπέροχος Ντούσαν Σάκοτα. Στους αγώνες του Φεβρουαρίου, θα περάσουν τη μεγάλη πόρτα και άλλοι παίκτες, είτε μικρής ηλικίας (Χαραλαμπόπουλος, Λούντζης, Φλιώνης, Χρηστίδης) είτε της «μεσαίας» γενιάς (Τσαϊρέλης, Χρυσικόπουλος, Κασελάκης).
Όπως γράφω και ξαναγράφω εδώ και μέρες, κάποιοι από τους διεθνείς αυτών των ημερών θα ήταν ιδιαίτερα χρήσιμοι στην ομάδα που ναυάγησε πνευματικά στο Ευρωμπάσκετ του 2017. Ας μη τα ξαναλέμε, όμως. Ο γέγονε, γέγονε και πίσω δεν γυρίζει.
Toν απολογισμό αυτού του κατά τ’ άλλα ζοφερού τετραημέρου, θα τον κάνουμε από αύριο, μόλις εξανεμιστεί ο κουρνιαχτός.
Πηγή: Gazzetta
