Του Αλέξανδρου Σόμογλου
Ξεκινώ το σημερινό μου κείμενο με μια ερώτηση: Τί ζητά ένας μέσος φίλαθλος από την ομάδα του για να τη στηρίζει και να την αγκαλιάζει με την παρουσία του στο γήπεδο; Αυταπάρνηση, παίκτες που να σκίζονται σε κάθε φάση, θέαμα και φυσικά – για τα ελληνικά δεδομένα – νίκες και τίτλους.
Έχεις έναν Ολυμπιακό που τα προσφέρει όλα αυτά στον υπερθετικό βαθμό! Αυταπάρνηση; Πόσες και πόσες φορές δεν έχουμε δει τον Σπανούλη ή τον Πρίντεζη να βουτάνε στο παρκέ για να σώσουν μια χαμένη πάσα; Παίκτες που να σκίζονται σε κάθε φάση; Ρωτήστε καλύτερα τους αντιπάλους των «ερυθρόλευκων» που πνίγονται από τις… τανάλιες της άμυνας των πρωτοπόρων της φετινής Ευρωλίγκας. Θέαμα; Ναι, ο Ολυμπιακός είναι μια ομάδα που ξεκινά από την πανίσχυρη άμυνά της, αλλά το θέαμα είναι το μόνο στοιχείο που δεν λείπει από το παιχνίδι της. Νίκες και τίτλους; Από το 2012 μετράει 2 κατακτήσεις Ευρωλίγκας, άλλες 2 παρουσίες σε τελικούς Ευρωλίγκας, και 3 κατακτήσεις πρωταθλήματος Ελλάδος (που είχε να κατακτήσει από το… 1997!).
Φέτος, ξεκινάει μια χρονιά με το φυσικό της ηγέτη (Σπανούλη) λαβωμένο στην εξέδρα, ένα από τα πιο βασικά γρανάζια του καλοκαιρινού σχεδιασμού (Τιλί) να τραυματίζεται σοβαρά με το καλημέρα των υποχρεώσεων και παρ’ όλα αυτά, φιγουράρει στην κορυφή της βαθμολογίας της Ευρωλίγκας με 8 νίκες (!) και μόλις 2 ήττες, μετρώντας μάλιστα ήδη 4 διπλά!
Ποια είναι, λοιπόν, η στήριξη του κόσμου του Ολυμπιακού σε αυτή την ομάδα; Τα… αποθεωτικά σχόλια στο facebook μετά από κάθε σπουδαία νίκη; Τα… ποσταρίσματα με τις καρδούλες για το πόσο περήφανο κάνουν τους φιλάθλους της ομάδας οι παίκτες του Σφαιρόπουλου;
Με συγχωρείτε, αλλά αυτό δεν είναι υποστήριξη και αληθινή αγάπη σε μια ομάδα. Μου φαίνεται αδιανόητο ο Ολυμπιακός να είναι 11ος στη λίστα των εισιτηρίων της φετινής Ευρωλίγκας (έστω κι αν το ένα από τα εντός έδρας παιχνίδια διεξήχθη στην Κρήτη). Όσο αδιανόητη μου είχε φανεί, βέβαια, και η ισοπεδωτική κριτική που ασκήθηκε κυρίως στον Γιάννη Σφαιρόπουλο μετά την ήττα από τον Παναθηναϊκό.
Θα είμαι απόλυτα ειλικρινής. Βλέπω την υποστήριξη που προσφέρουν στη Ζαλγκίρις οι Λιθουανοί, ή αυτή που παρέχουν στον Ερυθρό Αστέρα οι Σέρβοι. Βλέπω την κατάμεστη έδρα της Μακάμπι και το πως στηρίζουν οι Ισραηλινοί μια θρυλική ομάδα που τα τελευταία χρόνια δέχεται τη μία σφαλιάρα μετά την άλλη. Και, βέβαια, την ίδια ώρα οι φίλοι του Παναθηναϊκού απολαμβάνουν την κορυφή στη λίστα των εισιτηρίων της Ευρωλίγκας, στηρίζοντας μία ομάδα που έχει να βρεθεί σε φάιναλ φορ πέντε ολόκληρα χρόνια! Mια ομάδα, όμως, που για τους ίδιους συμβολίζει την απόλυτη περηφάνια τους!
Τα χιλιάδες άδεια καθίσματα που υπάρχουν στα εντός έδρας παιχνίδια του Ολυμπιακού (και αναφέρομαι φυσικά μόνο στους αγώνες της Ευρωλίγκας και όχι των εγχώριων διοργανώσεων), αποτελούν στα δικά μου μάτια το μοναδικό μελανό σημείο της πορείας των «ερυθρόλευκων» όλα αυτά τα χρόνια.
Θεωρώ αδιανόητο να μην γεμίζει σε κάθε ευρωπαϊκό παιχνίδι η έδρα της πιο πετυχημένης ομάδας στη Γηραιά Ήπειρο την τελευταία πενταετία!
Και, ειλικρινά, βλέποντας ειδικά τους φίλους της Ζαλγκίρις πως υποστηρίζουν την ομάδα τους σε κάθε αγώνα, σκέφτομαι ότι κάποια στιγμή οι θεοί του μπάσκετ οφείλουν να τους ευλογήσουν χαρίζοντας τους μια ομάδα όπως ο Ολυμπιακός των τελευταίων ετών. Πιθανότατα… θα την εκτιμήσουν και καλύτερα! Και σίγουρα αξίζουν και με το παραπάνω να την απολαύσουν!
Πηγή: Sport DNA
