Του Δημοσθένη Γεωργακόπουλου
Τι μπορεί να χωρίσει τη χαρά από τη λύπη; Την ευτυχία από τη δυστυχία; Τη ζωή από το θάνατο; Μόνο… μια στιγμή. Όπως στη ζωή, έτσι και στο ποδόσφαιρο. Το 2016 η Σαπεκοένσε από τους πανηγυρισμούς και τη λαχτάρα για συμμετοχή στον τελικό του Κόπα Σουνταμερικάνα, στη απόλυτη τραγωδία με το αεροπορικό δυστύχημα και τους 71 νεκρούς. Αντίστοιχες τραγωδίες σημειώθηκαν το 1968 με την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, το 1949 με την Τορίνο και το 1993 με την εθνική Ζάμπιας. Σήμερα, συμπληρώνονται 35 χρόνια από την ημέρα που σκοτώθηκαν όλοι οι ποδοσφαιριστές της Αλιάνζα Λίμα, σε μία ακόμη αεροπορική τραγωδία, που «πλήγωσε» το ποδόσφαιρο. Ήταν 8 Δεκεμβρίου 1987, όταν πάγωσε ο χρόνος για την ομάδα του Περού.
Η νίκη στην έδρα της Ντεπορτίβο Πουκάλπα είχε φέρει την ομάδα πολύ κοντά στην κατάκτηση του πρωταθλήματος και η επιστροφή στην Λίμα γινόταν σε κλίμα πανηγυρικό. Μάλιστα, η διοίκηση είχε φροντίσει να ναυλώσει αεροσκάφος του πολεμικού ναυτικού του Περού, προκειμένου η ομάδα να μην ταλαιπωρηθεί κατά το ταξίδι της. Συνολικά 44 άτομα (16 ποδοσφαιριστές, 5 μέλη του τεχνικού επιτελείου, 4 διοικούντες, 8 μαζορέτες, 3 διαιτητές, 2 αξιωματικοί του πολεμικού ναυτικού και 6 μέλη πληρώματος) απογειώθηκαν στις 6:30 το απόγευμα από το αεροδρόμιο της Πουκάλπα, με προορισμό την Λίμα.
Λίγο πριν την προσέγγιση στο αεροδρόμιο της πρωτεύουσας, ο πιλότος διέγνωσε πρόβλημα στο σύστημα προσγείωσης, ενώ δε γνώριζε καν αν είχαν ανοίξει οι τροχοί του αεροσκάφους. Μετά από μία «βόλτα» πάνω από το αεροδρόμιο, ο πύργος ελέγχου διέκρινε πως όλα ήταν εντάξει, δίνοντας άδεια για προσγείωση στο αεροπλάνο. Ωστόσο, για άγνωστους λόγους ο πιλότος δεν είχε αντιληφθεί πόσο χαμηλά πετούσε, με αποτέλεσμα κατά τη διάρκεια της απόπειρας προσγείωσης, το δεξί φτερό να ακουμπήσει στην επιφάνεια της θάλασσας και το αεροσκάφος να συντριβεί στον Ειρηνικό Ωκεανό, μόλις έξι μίλια μακριά από το αεροδρόμιο.
Όταν το αεροσκάφος χάθηκε από τα ραντάρ, κηρύχθηκε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, όμως οι υπηρεσίες έρευνας και διάσωσης δεν μπορούσαν να προσεγγίσουν το σημείο της τραγωδίας, αφού δεν υπήρχαν καύσιμα για να μετακινηθούν. Το πολεμικό ναυτικό απαγόρευσε οποιαδήποτε προσέγγιση, με ιδιωτική πρωτοβουλία, με αποτέλεσμα, όταν κατάφεραν οι διασώστες να φτάσουν στο σημείο, να βρουν ζωντανό (τραγική ειρωνεία) μόνο τον πιλότο. Φήμες λένε πως μετά την πρόσκρουση υπήρχαν τουλάχιστον δύο ακόμη άτομα στη ζωή. Ένα μέλος του πληρώματος και ο ποδοσφαιριστής της Αλιάνζα Λίμα, Αλφρέντο Τομαζίνι. Μάλιστα, μετά τις καταθέσεις του πιλότου, έμειναν πολλά ερωτηματικά, σχετικά με τη δική του στάση, μόλις αντιλήφθηκε ότι υπήρχαν κι άλλοι επιζώντες. Από την «απάθειά» του στις εκκλήσεις για βοήθεια, μέχρι και ότι ο ίδιος τους έριξε στο βυθό.
Ερωτηματικά, όμως, υπήρξαν και σχετικά με τα πραγματικά αίτια της τραγωδίας. Άλλοι την απέδωσαν σε μηχανική βλάβη, άλλοι σε έλλειψη καυσίμων, όμως οι περισσότεροι εστίασαν σε δύο λόγους. Στην απειρία του πιλότου, που είχε ελάχιστες ώρες νυχτερινών πτήσεων (ήταν ήδη 8 το βράδυ, όταν έγινε η συντριβή), αλλά και στην ελλιπή συντήρηση του αεροσκάφους. Το πολεμικό ναυτικό του Περού δεν έδωσε ποτέ σαφείς εξηγήσεις, κάτι που είχε εξοργίσει τις οικογένειες των θυμάτων, με αποτέλεσμα να πέσουν ακόμη και πυροβολισμοί (!) σε ναυτική βάση.
Στο Περού κηρύχθηκε εθνικό πένθος. Σταμάτησε κάθε ποδοσφαιρική δραστηριότητα και στην Λίμα εκτυλίχθηκαν δραματικές σκηνές. Στις κηδείες των 43 θυμάτων, οι σωροί πέρασαν πρώτα από το γήπεδο, πριν κατευθυνθούν στο νεκροταφείο, ενώ η πόλη είχε ντυθεί στα χρώματα της ομάδας (μπλε-άσπρο), μετά από εντολή του δημάρχου. Κεντρικό σύνθημα ήταν πως η ομάδα είχε περάσει «από τη νίκη, στη δόξα».
Τρεις εβδομάδες μετά, το πρωτάθλημα ξεκίνησε ξανά, με την Αλιάνζα Λίμα να αγωνίζεται με παίκτες από την ομάδα νέων, με δανεικούς από την Κόλο Κόλο (κάτι που σύσφιξε τις σχέσεις των δύο συλλόγων), αλλά και με ποδοσφαιριστές που είχαν αποσυρθεί από την ενεργό δράση, όμως επέστρεψαν στα γήπεδα για να βοηθήσουν την ομάδα. Όλα, τότε, ξεκίνησαν από την αρχή και δέκα χρόνια μετά ο σύλλογος επέστρεψε στους τίτλους. Αυτόν που είχε χάσει πριν μία δεκαετία και η νέα γενιά της ομάδας τον αφιέρωσε και στα 43 άτομα που έχασαν τη ζωή τους εκείνο το θλιβερό βράδυ της 8ης Δεκεμβρίου 1987.
Πηγή: Gazzetta
