Επιλογή Σελίδας

Του Γιώργου Καραμάνου

Υπάρχουν δύο αντίθετα αξιώματα που θα μπορούσαν να προσδιορίσουν την ευρύτερη προσέγγιση τους για το παιχνίδι. Για τον Πεπ Γκουαρδιόλα «το μυστικό είναι να επιτίθεσαι. Τόλμησε και ο κόσμος πάντα θα υποκύψει. Αν καμιά φορά σε νικήσουν, τόλμησέ το ξανά και ξανά και στο τέλος θα πετύχει». Ο Ζοσέ Μουρίνιο έχει φυσικά τη δική του ερμηνεία για το πώς κυλάει η μπάλα, κατά το «όποιος μπορεί να καταστρέψει κάτι, το έχει υπό τον έλεγχό του». Εκ διαμέτρου θεωρήσεις που όμως αποτυπώνουν κι αυτό που βιώνουν στις δύο πλευρές του Μάντσεστερ.

Η αλήθεια είναι πως αν και το κείμενο δεν είναι μεροληπτικό, προφανώς και μοιράζει ξεκάθαρα ρόλους. Παραδοχή εκ των προτέρων κι ας συνοδεύεται με την πεποίθηση ότι η άμυνα παραμένει τέχνη. Οσα όμως credits κι αν υπάρξουν για τον πρώτο θιασώτη του Catenaccio, τον Αυστριακό Καρλ Ράπαν, τον Ελένιο Ερέρα που το απογείωσε και τους διαχρονικά μαέστρους Ιταλούς, η ομορφιά βρίσκεται στο να προσφέρεις θέαμα. Το να αμύνεσαι είναι δύσκολο. Δεν μπορεί να το κάνει οποιοσδήποτε εξίσου καλά. Το να επιτίθεσαι όμως με αυτό τον μοναδικό τρόπο που παρουσιάζουν ακόμα και στην αποτυχία οι ομάδες του Πεπ, είναι κάτι που μπορούν να αντιγράψουν ελάχιστοι. Ισως και κανείς!

Για τον Ζοσέ σε όλο αυτό το κείμενο θα βρεις μόνο μία δικαιολογία. Εχει να κάνει γενικότερα με την αδυναμία των προπονητών να αποδέχονται την ήττα και μάλιστα από εκείνον που αντιπαθούν περισσότερο από κάθε άλλον. Ισχύει για το σινάφι τους ότι… το να αντέχεις την ήττα με αξιοπρέπεια, να μπορείς να υπομείνεις την κριτική με ψυχραιμία, να δέχεσαι τιμές με μετριοφροσύνη -όλα αυτά είναι ενδείξεις ωριμότητας και μεγαλείου και οι τύποι που κάθονται στους πάγκους ζορίζονται να εφαρμόσουν. Ο Μουρίνιο σίγουρα πάντως δεν το κάνει…

«Ακριβώς όπως και πέρσι. Ακριβώς το ίδιο. Μπορούμε να μιλήσουμε για οτιδήποτε θέλετε. Να φέρουμε οποιαδήποτε ποδοσφαιρική θεωρία, στατιστικά, κατοχή, ό,τι θέλετε. Οπως όμως και πέρσι, ήταν ένα τεράστιο πέναλτι σε μία καθοριστική στιγμή». Εξαλλος ο προπονητής της Γιουνάιτεντ δεν μπορούσε να αποδεχτεί. Ο Χάουαρντ Γουέμπ όμως με συνέντευξή του στους «Times» έδωσε μία απάντηση για το πώς είχαν τα πράγματα στην επίμαχη φάση. «Ο Μουρίνιο μπορεί να λέει ότι ήταν πέναλτι, αλλά ο Ερέρα όπως κι ο Γκάμπριελ Ζέσους, απλά βουτάνε. Για πέρσι είχε δίκιο που φώναζε, αλλά φέτος κάνει απλά mind games», ήταν η τρίτη ματιά από τον πρώην κορυφαίο διαιτητή στη χώρα.

Λίγο νωρίτερα ο Μουρίνιο είχε φροντίσει να βάλει φωτιά και ν’ ανοίξει τον καυγά. Διασχίζοντας υποχρεωτικά τα αποδυτήρια των φιλοξενούμενων για να πάει σε εκείνα της ομάδας του (έτσι συμβαίνει στο «Ολντ Τράφορντ»), ενοχλήθηκε από τους έντονους πανηγυρισμούς των Πολιτών και τους έκανε παρατήρηση ότι θα έπρεπε στη νίκη τους να είναι πιο μαζεμένοι. Ο Βραζιλιάνος Εντερσον κατάλαβε κάτι που τους είπε στα πορτογαλικά ο κόουτς και ξεκίνησε ο μπουκαλοπόλεμος. Πώς είναι δυνατόν να μπορεί κάποιος να το λέει αυτό; Οι αντίπαλοι σε νίκησαν στο σπίτι σου, σε άφησαν στο -11 και το έκαναν με το δικό τους τρόπο και στιλ. Ας γιορτάσουν όπως θέλουν. Το κέρδισαν στο χορτάρι.

Η Σίτι γράφει ιστορία και το πράττει με τη γενικότερη παραδοχή της καθοδήγησης ενός ιδιαίτερου μαέστρου. Τον γουστάρεις ή όχι, σε εκνευρίζει, τον θεωρείς ευνοημένο με την Μπαρτσελόνα ή οτιδήποτε άλλο; Δεν αλλάζει με τίποτα το ότι ο καραφλός αυτός τύπος κάθε φορά επαναδιαπραγματεύεται τους όρους του παιχνιδιού και πάντα παλεύει να θέσει τους δικούς του. Και τώρα δίνει απάντηση σε όσους υποστήριζαν ότι αυτού τους είδους την μπάλα δεν υπήρχε περίπτωση να την εφαρμόσει στην Αγγλία.

Στο «Ολντ Τράφορντ» 35% κατοχή για τη Γιουνάιτεντ στην Premier League είχε να δει το κοινό της από μία αποφράδα ημέρα της σεζόν 2003-’04. Τότε όμως ήταν τυχαίο. Συνέβη κόντρα στην εικόνα και την προσωπικότητα της ομάδας του Σερ Αλεξ. Τώρα ήταν θεμιτό, μελετημένο, ο τρόπος του Μουρίνιο απέναντι σε εκείνον του Γκουαρδιόλα. Δεν σημαίνει ότι ο ένας ήταν κακός κι ο άλλο καλός. Τούτο είναι ξεκάθαρα θέμα γούστου του καθενός. Σκεφτείτε όμως ότι το να κάνει τέτοια ολοκληρωτική εμφάνιση αντίπαλος εκεί μέσα, είναι ακραία σπάνιο φαινόμενο. Το θέμα με τον Μουρίνιο είναι ότι έπαιξε με το πλάνο του, αλλά χάνοντας, έχασε την αξιοπρέπειά του.

Πλέον δεν μπορεί να κρυφτεί. Η σύγκριση με τον αντίζηλό του είναι ποιο έντονη από ποτέ. Ακόμα κι από τις κοινές, άσπονδες μέρες τους στην La Liga. Ο καθένας έπαιξε το παιχνίδι του, αλλά ο ηττημένος δεν έζησε για να πεθάνει με το κεφάλι ψηλά. Κι αυτό είναι θέμα προς συζήτηση ίσως και μεγαλύτερο της κάθε αγωνιστικής ανάλυσης. Οσο για την μη παραδοχή της ανωτερότητας του αντιπάλου, μπορούν να το απολαύσουν ο Γκουαρδιόλα και οι παίκτες του. Αυτές είναι οι μέρες τους. Αλλωστε, είναι μεγαλειώδες να σε κατηγορούν, ενώ κάνεις αυτό που θεωρείς όμορφο και σωστό.

Οι μέρες των mind games μοιάζουν ξεπερασμένες. Ολη την εβδομάδα ο ένας ασχολούνταν με το τι κάνει ο αντίπαλος (πέφτουν εύκολα, είναι τυχεροί) κι ο άλλος μόνο με το πώς η δική του ομάδα θα εφαρμόσει πιστά το πλάνο!

Follow me: @jorgekaraman

Πηγή: Gazzetta- Four Four Two

Pin It on Pinterest

Shares
Share This