Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Ήθελα για την ΑΕΚ, να πω την αλήθεια, ξανά σε νοκ-άουτ παρτίδα την CSKA Μόσχας. Διότι ένα τέτοιο ραντεβού τον ερχόμενο Φεβρουάριο θα ήταν το μέτρο του μεγαλώματος της ΑΕΚ, όλους αυτούς τους μήνες από τον Ιούλιο και μετά. Μία απτή σύγκριση, τότε και τώρα. Θα έδινε, κατά την εκτίμησή μου, μία απτή απόδειξη της ανάπτυξης. Μία άλλη ΑΕΚ, από εκείνη τη φοβική φτωχούλα στην έναρξη εργασιών του περασμένου καλοκαιριού. Ας είναι. Ηλθε η Ντινάμο Κιέβου. Όχι κάτι το πολύ διαφορετικό.
Υπάρχουν ομάδες ομίλων και ομάδες νοκ-άουτ. Ομάδες που ο χαρακτήρας τους και τα χαρακτηριστικά τους, τις βολεύουν να παίζουν αγώνες ομίλου. Ομάδες που ο χαρακτήρας τους και τα χαρακτηριστικά τους, ταιριάζουν καλύτερα για νοκ-άουτ αγώνες. Τις ημέρες που η ΑΕΚ αντιμετώπιζε την CSKA στον 3ο προκριματικό γύρο του Τσάμπιονς Λιγκ, η Ντινάμο αποκλείστηκε από τους Γιανγκ Μπόις. Όταν αργότερα Ντινάμο και Γιανγκ Μπόις ξανασυναντήθηκαν, το φθινόπωρο στον όμιλο του Γιουρόπα Λιγκ, η Ντινάμο έκανε 13/18 πόντους και βγήκε πρώτη. Οι Γιανγκ Μπόις έκαναν 6/18 πόντους και βγήκαν, μετά βίας, τρίτοι.
Η Ντινάμο έχει βγάλει μια καινούργια φουρνιά Ουκρανών, ένα καλό σε καθεμιά απ’ τις πιο σημαντικές θέσεις. Ο Μπουγιάλσκι στο δέκα, ο Τσιγανκόφ στα εξτρέμ, ο Σεπέλιεφ στον άξονα, ο Μπεσέντιν στο εννέα. Οποτε τους πάει το παιγνίδι, παίρνουν κεφάλια. Κατά ριπάς! Σκοράρουν πολύ…και πολλοί. Αλλ’ όταν τα σημεία του παιγνιδιού τους πάνε κόντρα, τότε δεν είναι πιθανό ότι θ’ αντιδράσουν όπως έχει αντιδράσει επανειλημμένως εφέτος η ΑΕΚ στην όποια αναποδιά. Είναι ο εθνικός χαρακτήρας τους. Μία έμφυτη αδυναμία.
Τα αμέσως προηγούμενα χρόνια, αν το πάρουμε σε βάθος δεκαετίας, η Ντινάμο στην Ευρώπη δεν έχει καταφέρει το σπουδαίο. Αλλά πάλι, μόνο τούτη τη δεκαετία, μία φορά πέρασε από όμιλο σε νοκ-άουτ του Τσάμπιονς Λιγκ κι επίσης έφτασε σε ένα ημιτελικό και σε δύο προημιτελικούς Γιουρόπα Λιγκ. Πράγματα, ακόμη μακρινά για την ανερχόμενη ΑΕΚ. Η ΑΕΚ, αυτά που η Ντινάμο τα έκανε σε μια μέτρια δεκαετία της, δεν τα έχει κάνει σ’ ολόκληρη την ευρωπαϊκή ιστορία της! Ποιος είναι το φαβορί ποιος το άουτσαϊντερ, δεν έχει πολλή κουβέντα.
Η σοβαρή κουβέντα είναι ότι η ΑΕΚ περιποίησε στον εαυτό της αυτή την έξοχη προίκα των οκτώ ματς Γιουρόπα Λιγκ, δύο με τη Μπριζ τον Αύγουστο και τα έξι στο γκρουπ, δίχως ήττα. Προ Μπριζ, η ΑΕΚ δεν θα είχε πολλά να πει στο τραπέζι. Μετά και το γκρουπ, σε δύο μήνες νομιμοποιείται να προσέλθει στα νοκ-άουτ με την πεποίθηση και την προσωπικότητα που αντιστοιχεί, πλέον, στο σερί. Επιπλέον, δεν θα έβλαπτε να φέρει στα νοκ-άουτ κι εκείνη την ωραία τρέλα που έχουμε δει ότι μπορεί η ΑΕΚ, υπό συνθήκες, να βγάζει στο παιγνίδι της. Η locura, πάντοτε χρειάζεται. Το ελάχιστο θα είναι να της το κάνει η ΑΕΚ, της Ντινάμο, ντέρμπι.
Το Γιουρόπα Λιγκ, όπως και να ‘χει, δεν είναι πλάκα. Είναι ανήφορος μες στο καταχείμωνο. Περνάς, ξαποσταίνεις μία εβδομάδα, κι ύστερα άλλοι δύο αγώνες στη σειρά. Η ΑΕΚ θα δώσει τη μάχη του Κιέβου, τον δύσκολο Φεβρουάριο. Δηλαδή, την εποχή που θα έχει ανάψει εδώ, για την ακρίβεια θα έχει κορυφωθεί, η μάχη του τίτλου. Είναι στις δυνατότητές της να τα απαιτήσει όλα; Είναι έξω από τις δυνατότητές της; Θα το αποφασίσει η ίδια η ΑΕΚ. Κι εμείς θα καταλάβουμε την απόφασή της, από το πώς θα διαχειριστεί στο χειμερινό παράθυρο τις έκτακτες ανάγκες της.
Το Γιουρόπα Λιγκ είναι, γενικώς, σύννεφο. Απιαστο. Ο τίτλος στο ελληνικό πρωτάθλημα είναι, εφέτος, ρεαλισμός. Το Γιουρόπα Λιγκ θέλει αδιάφορες, χαλαρές έστω, καταστάσεις στο εσωτερικό. Ενας τίτλος, ιδίως ένας τίτλος μετά από 24 χρόνια, θέλει αφοσίωση στο 100%.
Πηγή: Sport DNA
