Του Βαγγέλη Μπραουδάκη
Ο Mr Chipita είχε την ιδέα των «πολλών από λίγα», ασχέτως αν τορπιλίστηκε σε ελάχιστες ώρες. Μια ιδέα, πάντως, η οποία δεν ήταν καινοφανής. Στην πράξη αποδείχθηκε -γρήγορα κιόλας- αποτυχημένη, καθώς μόλις πριν από μερικά χρόνια την είχε και ο Γιάννης Αλαφούζος κι έτσι ξεκίνησε η Παναθηναϊκή Συμμαχία. Όμως ούτε οι τότε αισιόδοξες μελέτες ούτε η πραγματικότητα δικαίωσαν την υπό συζήτηση μαζικότητα…
Άλλοι, σε αντίθεση με τον κ. Θεοδωρόπουλο, είναι υπέρμαχοι του σχεδίου «λίγοι με πολλά». Ωστόσο, κι αυτή η ιδέα έχει δοκιμαστεί στην πράξη στο ποδόσφαιρό μας και απέτυχε οικτρά, αν και ξεκίνησε με ακόμα καλύτερες προϋποθέσεις απ’ ότι υπάρχουν τώρα στον Παναθηναϊκό! Ο λόγος για την ΑΕΚ το καλοκαίρι του 2004, με τον Ντέμη επικεφαλής και τους Νοτιά, Παππά, Κανελλόπουλο και λοιπούς να πρωταγωνιστούν στους «λίγους με πολλά»! Ο κοινής αποδοχής «διαχειριστής» (πιο κοινής δεν γινόταν) και το εγχείρημα έσκασαν σε 4 χρόνια και τα επίχειρα έφτασαν να οδηγήσουν στα γνωστά γεγονότα του 2013…
Επιπλέον, ακόμα και το σχέδιο «ελάχιστοι με πάρα πολλά» (ήτοι, πολυμετοχικότητα του Παναθηναϊκού), έστω κι αν ξανάβρισκε θεωρητικά πεδίο εφαρμογής, είναι θνησιγενές σαν τα προηγούμενα. Κι αυτό επειδή μπορεί μεν να λύνονται (αν κάτι από τα παραπάνω εφαρμοζόταν) τα οικονομικά ζητήματα, δεν λύνονται όμως τα αγωνιστικά…
Κακώς ή καλώς το ποδόσφαιρό μας είναι προσωποπαγές στην επιχειρηματικότητά του. Επιβάλλεται τις αποφάσεις (και τις συνέπειές τους) να τις παίρνει ένας. Μαζί με τα “ζήτω” ή τις “κατάρες”. Συλλογικότητα στη διοίκηση, στις κατευθύνσεις, στον προϋπολογισμό και σε όλα τα άλλα που συνθέτουν το ποδοσφαιρικό γίγνεσθαι του κάθε κλαμπ δεν γίνεται να εφαρμοστεί και να μακροημερεύσει στο ελληνικό τοπίο…
Κοντολογίς, κι ας γίνομαι δυσάρεστος επειδή είμαι ρεαλιστής, ο (κάθε) Παναθηναϊκός θα έχει ελπίδες μόνο αν βρεθεί ο επόμενος μεγαλομέτοχος που θα αναλάβει τα χρέη τα οποία αφήνει ο Γιάννης Αλαφούζος. Δεν βρίσκεται εδώ και καιρό; Ε, οι “πράσινοι” οδεύουν μαθηματικά στο αναπόφευκτο. Δυσάρεστο μεν, αληθινό δε («σκληρή ζωή» που λένε). Όλες οι υπόλοιπες κουβέντες και πρωτοβουλίες μοιάζουν με τις απέλπιδες προσπάθειες γιατρών και συγγενών ενός ασθενούς στο τελευταίο στάδιο ανίατης ασθένειας…
Ναι, καταλαβαίνω ότι πρέπει να γίνουν, καταλαβαίνω ότι η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Καταλαβαίνω και την UEFA που έδωσε ένα μήνα παράταση πριν τραβήξει την πρίζα την 1η Μαρτίου (δεν της στοίχιζε τίποτα αυτή η μικρή χρονικά παραχώρηση), θα καταλάβω και τους πιστωτές αν το κάνουν κι αυτοί ως το τέλος του προσεχούς Φλεβάρη…
Αυτό που δεν καταλαβαίνω μόνο είναι το τι θα αλλάξει δραστικά ως τότε. Αν δεν βρεθεί ο Μεσσίας (μακάρι, αλλά φοβάμαι πως δεν υπάρχουν πια) τα όσα συμβαίνουν τώρα θα επαναληφθούν σαν την μέρα της μαρμότας ακριβώς σε τρεις μήνες! Και φαντάζουν -δυστυχώς- αναπόφευκτα…
Πηγή: Το 10
