Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Οι εννέα χώρες στις δεκαέξι ομάδες που απέμειναν στη διοργάνωση, είναι η συνήθης ποσόστωση του Γιουρόπα Λιγκ. Την έχουμε, τούτη τη σεζόν, στο Τσάμπιονς Λιγκ. Αγγλία, Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία, Τουρκία, Ελβετία, Ουκρανία, Γερμανία, Πορτογαλία. Η ποικιλία κάνει το κάδρο, όπως τα διαφορετικά λουλούδια σ’ ένα μπουκέτο, ευχάριστο.
Πιο ενδιαφέρον, από ένα event με αυστηρή είσοδο μονάχα για συνδαιτυμόνες από τις top-four λίγκες. Τις λίγκες που θυμίζω, από την επόμενη χρονιά, θα έχουν γκαραντί τις 16/32 θέσεις του κυρίως ταμπλό. Και (δεν μας συμφέρει μεν, αλλά) καλώς τις έχουν. Σημαίνει, περισσότερα γκρουπ τύπου Ρόμα/Τσέλσι/Ατλέτικο, λιγότερα γκρουπ τύπου Παρί Σεν-Ζερμέν/Μπάγερν.
Φυσικά, μιλώντας για γκαραντί, οι βεβαιότητες είναι αλλού, όχι στο υψηλό ποδόσφαιρο, όχι στο Τσάμπιονς Λιγκ. Πέρυσι Μπενφίκα/Μονακό/Μπορούσια έκαναν καριέρα, ως ή και στα νοκ-άουτ. Λιγότερο από ένα χρόνο μετά, Μπενφίκα/Μονακό/Μπορούσια έκαναν εφέτος στους ομίλους 0/18 νίκες και 4/54 πόντους. Οι Ιταλοί έχασαν τη Νάπολι. Οι Ισπανοί την Ατλέτικο, από δύο ισοπαλίες με την Καραμπάχ.
Φρόντισαν και βγήκαν πρώτες, οι τέσσερις από τις πέντε, στους ομίλους. Μετράει. Κατά κανόνα. Κατ’ εξαίρεσιν, σκοτώνεσαι να βγεις πρώτος κι έπειτα τραβάς τη Ρεάλ (Παρί Σεν-Ζερμέν), μένεις δεύτερος κι έπειτα τραβάς τη Μπεσίκτας (Μπάγερν). Η μοναδική αγγλική δεύτερη, ήταν η Τσέλσι. Τράβηξε τη Μπαρσελόνα. Ας πρόσεχαν. Το πρώτο γκολ του Μέσι εναντίον της Τσέλσι, ήδη έρχεται.
Γιατί θα προχωρήσουν οι τρεις ή οι τέσσερις της Πρέμιερ Λιγκ; Διότι οι καλές ομάδες του Νότου, οι ιβηρικές ιδίως, ενώ είναι πιο μπαλαδόρικες, εντούτοις βρίσκουν αξεπέραστη δυσκολία με τις αγγλικές. Οι αγγλικές έχουν τον (αισθητικό, αντιαισθητικό, πάντως σίγουρα ποδοσφαιρικό) τρόπο να τις πηγαίνουν, τις νότιες, εκεί όπου το μπαλαδόρικο στοιχείο ατονεί.
Στο uptempo, στη δύναμη και στην ταχύτητα, στη μονομαχία, στη physicality. Εν ολίγοις, γίνονται στενοί κορσέδες. Με στενούς κορσέδες να τους σφίγγουν, οι νότιοι χάνουν τα νερά τους. Τα νεύρα τους. Τη συγκρότησή τους. Την προσήλωσή τους, στο πλάνο με τη μπάλα. Ο αγγλικός τρόπος είναι ικανός ν’ αποδιοργανώσει ακόμη και τους κατ’ εξοχήν, τους εξ επαγγέλματος, αποδιοργανωτές (Γιουβέντους).
Πέρυσι η Λέστερ, υποδεέστερη αλλ’ εμπνευσμένη να τα παίξει όλα στα 110%, έσφιξε το μυαλό της Σεβίλλης ώσπου την απέκλεισε. Και στους «8» μετά, η Ατλέτικο έκανε καλά τη Λέστερ, όμως όχι προτού φτύσουν το γάλα της μάνας τους για να το καταφέρουν. Η Λέστερ. Πολύ περισσότερο η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, η Λίβερπουλ, η Τότεναμ.
Ο τρόπος τους, αρκεί για να περνάς τον όμιλο. Αρκεί για να περνάς και ένα ή δύο γύρους, ύστερα. Αποδεδειγμένα αρκεί για να πηγαίνεις τελικό, ή και να κατακτάς το Γιουρόπα Λιγκ. Η απόσταση στο Τσάμπιονς Λιγκ είναι ότι, αργά ή γρήγορα, θα βρεις μπροστά σου την ανυπέρβλητη κλάση που θα τιθασεύσει το uptempo και στο τέλος θα επιβληθεί. Τη Μπάγερν. Τη Μπαρσελόνα. Τη Ρεάλ.
‘Η εν προκειμένω, αν όχι τη Ρεάλ, την Παρί Σεν-Ζερμέν που μοιάζει πιο έτοιμη να κάνει αυτό που δεν έκανε, ένα χρόνο πίσω, με τη Μπάρσα. Εκεί και τότε λοιπόν, στο να είναι ένας φίφτι-φίφτι μονομάχος με τη Μπάγερν, με τη Μπαρσελόνα, με τη Ρεάλ ή με την Παρί Σεν-Ζερμέν, από τις πέντε της Πρέμιερ Λιγκ η μόνη που έχει την αληθινή ποιότητα, ποιότητα υποψήφιας νικήτριας του τροπαίου, είναι η εξής μία.
Ο,τι και να συμπαθούμε, το καταλαβαίνουμε όλοι. Η Μάντσεστερ Σίτι.
Πηγή: Sport DNA
