Του Θοδωρή Τσούτσου
Η ψυχοσύνθεση της ΑΕΚ άντεξε στους συνεχόμενους αγώνες. Άντεξε πριν και μετά από κρίσιμες ευρωπαϊκές αναμετρήσεις. Μετά από νίκες, μετά από υπερπροσπάθειες. Μετά από προκρίσεις, που πάντα κλέβουν πολλές δυνάμεις και αντοχές σε σώμα και μυαλό. Αντεξε πριν τα ντέρμπι. Αντεξε μετά από τα ντέρμπι και τις νίκες σε αυτά, οι οποίες πολλές αντί να βοηθούν, κοστίζουν. Αντεξε, αυτό και αν ήταν σπουδαίο, να είναι για μεγάλο διάστημα στην πρώτη θέση. Είχε χρόνια να το κάνει και ήταν και αυτή πολύ σημαντική εξέλιξη για εκείνη.
Η ψυχοσύνθεση της ΑΕΚ λύγισε όταν πια βρέθηκε μπροστά στην πρώτη χειροπιαστή κατάκτηση. Δεν θα ήταν κάποιος τίτλος, θα ήταν απλώς ένα καμάρι για εκείνη. Πρωταθλήτρια Χειμώνα. Στην πραγματικότητα θα είχε μικρότερη αξία και από όσα σημαίνει αυτό, ότι θα ήταν πρώτη στου δρόμου τα μισά. Γιατί είμαστε σε ένα πρωτάθλημα που τέτοια σαν αυτά που έκανε η ΑΕΚ με τον Απόλλωνα, γκέλες δηλαδή, γίνονται. Ισως αυτό το “Πρωταθλήτρια Χειμώνα”, να δημιουργούσε και μια έξτρα πίεση στους αντιπάλους. Αλλά μέχρι εκεί…
Το πρωτάθλημα έχει ακόμη πολύ δρόμο και στα σίγουρα θα έχει και νέα δεδομένα. Αφενός διότι θα περάσει μια ολόκληρη μεταγραφική πάνω από τις ομάδες. Αφετέρου, ειδικά για την ΑΕΚ, διότι θα περάσει ένα κρίσιμο σχεδόν δίμηνο χωρίς Ευρώπη και στη συνέχεια δεν θα έχει αυτή την “καταιγίδα” αγώνων, όπως είχε μέχρι τώρα. Θα υπάρξουν, με λίγα λόγια, νέοι παράμετροι σε σχέση με αυτούς με τους οποίους βάδιζε η σεζόν μέχρι τώρα.
Αν, λοιπόν, για κάποιο λόγο ο τίτλος της Πρωταθλήτριας Χειμώνα θα ήταν σημαντικός για την ΑΕΚ, θα ήταν διότι θα έδειχνε ότι ο σύλλογος αντέχει πια, όχι ποδοσφαιρικά ή σωματικά, αλλά πνευματικά να διεκδικεί και τίτλους. Αλλά να το κάνει χωρίς να λυγίζει μπροστά στην πιθανότητα να τους κατακτήσει κιόλας. Πιθανότητα που μάλιστα εκείνη η ίδια έχει φτιάξει. Διότι η ίδια η ΑΕΚ με όσα έχει πετύχει από Αύγουστο μέχρι Δεκέμβριο έχει δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για μια χρονιά μεγαλύτερων απαιτήσεων, υψηλότερων στόχων, αλλά και επιτυχιών όπως αυτές που δεν έχει ζήσει εδώ και πολλά χρόνια.
Αυτό, λοιπόν, το να μπορεί να διαχειρίζεται την ανάγκη για το αποτέλεσμα τη στιγμή που “όλα κρίνονται”, είναι εκείνο που η ΑΕΚ χρειάζεται περισσότερο από όλα. Αυτό το ένα ματς, που “δίνει τον τίτλο”. Αυτή τη φορά εκείνον της Πρωταθλήτριας Χειμώνα, που λέμε ότι ως τίτλος δεν αξίζει και πολλά. Την επόμενη, όμως; Αν παίζεται εκείνος που αξίζει;
Η ΑΕΚ πρέπει να βρει τον τρόπο να είναι ψυχικά έτοιμη για τέτοιες μάχες. Προφανώς πιο έτοιμη, από όσο ήταν κόντρα στον Απόλλωνα. Αυτό δεν έχει να κάνει με το αγωνιστικό κομμάτι. Με τις ευκαιρίες, που είχε πολλές τέτοιες, με την πίεση, που ήταν μεγάλη ή ακόμη και με τον τρόπο με τον οποίο έψαξε το γκολ, ο οποίος άλλοτε ήταν καλός και άλλοτε κακός. Εχει να κάνει με το πώς διαχειρίστηκε τον ψυχισμό της στη διάρκεια του αγώνα. Αγχος επειδή συμπληρώθηκε το πρώτο 25λεπτο χωρίς γκολ, δεν συναντάς. Η ΑΕΚ αυτό πλήρωσε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο σε αυτόν τον αγώνα. Και πρέπει να βρει λύση.
Πρέπει να μάθει ότι θα έρθουν και αγώνες που μέσα σε ένα 90λεπτο μπορεί να κρίνεται και ένα ολόκληρο πρωτάθλημα. Για την ακρίβεια, θα πρέπει να εύχεται να έρθουν τέτοιοι αγώνες στη διαδρομή της. Το ματς με τον Απόλλωνα δεν ήταν καν τέτοιο και λύγισε. Δεν έχει πολλά περιθώρια να αφήσει να της ξανασυμβεί.
Αυτή, όμως, θα είναι πρώτα και κύρια μια “αναμέτρηση” με τον εαυτό της. Και ασφαλώς όχι με αντιπάλους όπως ο Απόλλων, που θα παίξουν και με το χρόνο και με τα νεύρα της. Αν ο Μανόλο Χιμένεθ στο 90λεπτο είδε μόνο ότι μια ομάδα έκανε καθυστερήσεις, που πράγματι έκανε, αλλά δεν είδε τίποτε άλλο από τη δική του ομάδα, τότε αυτός είναι και ο πιο ασφαλής τρόπος η ΑΕΚ να ξαναπάθει ό,τι έπαθε κόντρα στον Απόλλωνα…
Πηγή: Σπορ FM
