Του Νίκου Παπαδογιάννη
Δεν ξέρω αν φταίει η ραστώνη των εορταστικών ημερών που ρίχνει τον εγκέφαλο σε ημιαργία, αλλά δυσκολεύομαι να εντοπίσω τι ακριβώς άλλαξε στο ελληνικό μπάσκετ μέσα στο 2017, είτε προς το καλύτερο είτε προς το χειρότερο.
Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν, λέει το τραγούδι. Στην περίπτωσή μας, ισχύει μόνο το δεύτερο μισό της συνεπαγωγής.
Προσπαθείστε να θυμηθείτε πού βρισκόμασταν πέρυσι τέτοιες μέρες και βρείτε μου τις δέκα διαφορές, για να ανασύρω από τη μνήμη την αγαπημένη μου παιδική σπαζοκεφαλιά. Εγώ θα σας αραδιάσω πρόχειρα, τις δέκα ομοιότητες.
- Πέρυσι, τέτοιες μέρες, μιλούσαμε για τη διαστημική εκτόξευση του Γιάννη Αντετοκούνμπο και ετοιμαζόμασταν να τον ψηφίσουμε και με τα δύο χέρια για βασικό στο All-Star Game, μολονότι δεν τον κρίναμε άξιο για τον τίτλο του «Αθλητή της Χρονιάς» στην Ελλάδα. Όπως και φέτος.
- Πέρυσι, τέτοιες μέρες, θαυμάζαμε τους «αιώνιους» για την ευρωπαϊκή δυναμική τους και αναρωτιόμασταν πού βρίσκουν τη δύναμη για να διαψεύδουν με τον καλυτερο τρόπο τα δυσοίωνα προγνωστικά. Όπως και φέτος.
- Πέρυσι, τέτοιες μέρες, οικτίραμε την ακέφαλη Εθνική ομάδα για την αποτυχία που είχε προηγηθεί και σηκώναμε τα μαύρα πανιά για το νεφελώδες μέλλον της. Όπως και φέτος.
- Πέρυσι, τέτοιες μέρες, αναθεματίζαμε τον δικομματισμό που μαστίζει το πρωτάθλημα της Α1, αλλά ευλογούσαμε τους θεούς που μας χάρισαν έναν 5ο τελικό υπερπαραγωγή, με ήττα της «παντοδύναμης» έδρας. Όπως και φέτος.
- Πέρυσι, τέτοιες μέρες, διαβάζαμε με βδελυγμία τις άναρθρες κραυγές των φανατικών, που ζητούσαν επί πίνακι την κεφαλή παικτών εμβληματικών. Όπως κιαι φέτος. Τότε ήταν ον ο Καλάθης (και όχι μόνο), τώρα ο Σπανούλης (και όχι μόνο).
- Πέρυσι, τέτοιες μέρες, μετρούσαμε τις ποινές τις οποίες συσσώρευαν οι δύο μεγάλοι εντός των τειχών και αναρωτιόμασταν αν οι τελικοί του πρωταθλήματος θα τελείωναν ομαλά. Όπως και φέτος και πρόπερσι και του χρόνου και πάντοτε.
- Πέρυσι, τέτοιες μέρες, ευχαριστούσαμε την καλή μας τύχη που μας απάλλασσε από έναν «πρασινοκόκκινο» τελικό Κυπέλλου και γνωρίζαμε πριν το τζάμπολ τον κυπελλούχο. Όπως και φέτος. Εκτός απροόπτου φυσικά.
- Πέρυσι, τέτοιες μέρες, βλέπαμε τις λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις να διεκδικούν το «πρωτάθλημα της 3ης θέσης» και να λιμνάζουν σε λίγο πολύ στάσιμα νερά. Όπως και φέτος.
- Πέρυσι, τέτοιες μέρες, μιλούσαμε για το σχίσμα που φαινόταν στον ορίζοντα του ευρωπαϊκού μπάσκετ και θέριευε μέρα με τη μέρα, με θύμα το ίδιο το άθλημα. Όπως και φέτος, σε πολλαπλάσιο μάλιστα βαθμό.
- Πέρυσι, τέτοιες μέρες, καυτηριάζαμε την τακτική των διοικήσεων που δεν βλέπουν πέρα από τη μύτη τους και βγάζουν τα σώψυχά τους σε παιδιάστικες διαδικτυακές και χάρτινες κόντρες. Όπως και φέτος.
Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να συνεχίσω. Έφτανε, εδώ που τα λέμε, ως πειστήριο στασιμότητας (αξιέπαινης σε αυτή την περίπτωση), να τονίσω ότι ο Παναθηναϊκός της αέναης κινητικότητας έχει σήμερα τον ίδιο προπονητή που καθόταν στο τιμόνι του -νεοσύλλεκτος τότε- τον Δεκέμβριο του 2016!
Μπορεί να έτριξε σε 1-2 περιπτώσεις η καρέκλα του Τσάβι Πασκουάλ, αλλά τα τέσσερα ποδάρια της παραμένουν άθικτα, σε ένα μαγαζί που αρέσκεται να τρώει προπονητές. Όχι απαραίτητα αποτυχημένους.
Σε μία χρονιά που έφερε τη γενέτειρά του στο προσκήνιο ξανά και ξανά και ξανά, ο Καταλανός δικαιούται να ισχυριστεί ότι έζησε, στα ξένα, το «έτος Πασκουάλ». Και έχει και τίτλους για να υπερασπιστεί τον ισχυρισμό του.
Η αποκαθήλωση του Ολυμπιακού από τον Παναθηναϊκό στον εγχώριο θρόνο είναι η μοναδική αισθητή αλλαγή στη σημειολογία της εγχώριας σκηνής. Φέτος θα αλλάξει και ο κυπελλούχος, αλλά το Κύπελλο είναι ακόμα πιο ανθυποαστερίσκος από το πρωτάθλημα.
Η ιστορία των δύο «αιωνίων» γράφεται κυρίως στην Ευρώπη, η οποία εσχάτως δικαιώνει περισσότερο τον Ολυμπιακό (αν και κλείνει πενταετία δίχως τίτλο), παρά τον εξάκις πρωταθλητή, αλλά απόντα από τα τελευταία πέντε φάιναλ-φορ Παναθηναϊκό.
Η εξέδρα ζει και αναπνέει για τα λάφυρα της εμφύλιας διαμάχης, αλλά σας διαβεβαιώ ότι παίκτες και προπονητές αφιερώνουν στην Εuroleague όλη την ενέργειά και αφοσίωσή τους, μέχρι τουλάχιστον να τελεσιδικήσει η ευρωπαϊκή σεζόν.
Η άθλια εικόνα που παρουσίασε ο Ολυμπιακός στα πλέι-οφ της ελληνικής Α1 μετά την ήττα του στον τελικό της Κωνσταντινούπολης είναι ενδεικτική της νοοτροπίας και του καταμερισμού των δυνάμεων.
Αντίστοιχη ζημιά έχει πάθει στο παρελθόν ο Παναθηναϊκός (π.χ το 2002), αλλά και άλλες ομάδες, ελληνικές και ξένες. Πολλές φορές, είναι η Ευρώπη αυτή που αναδεικνύει -με τον τρόπο της- τον πρωταθλητή Ελλάδας. Και Ισπανίας και Τουρκίας και άλλων χωρών.
Η Εθνική διαθέτει πλέον προπονητή (έστω «δεύτερης γραμμής» σε σύγκριση με αυτούς που βολιδοσκοπήθηκαν την άνοιξη), αλλά δεν έχει παίκτες. Τουλάχιστον όχι αυτούς που είχε πέρυσι.
Η εμπειρία του Εurobasket 2017 ήταν κατά τη γνώμη μου, η χειρότερη των τελευταίων ετών, αφού το χλιαρό αποτέλεσμα συνοδεύτηκε από απαράδεκτα κακή εξωγηπεδική εικόνα και δηλητηριώδη περιστατικά.
Οι Νέοι κέρδισαν ευρωπαϊκό τίτλο επί ελληνικού εδάφους, αλλά αυτό τείνει να εξελιχθεί σε ρουτίνα. Περισσότερο ξάφνιασαν και χειροκροτήθηκαν από τους ανυποψίαστους οι Γυναίκες με την τολμηρή πορεία τους προς την τετράδα του Εurobasket, παρά τα αγοράκια!
Όταν επιχειρηθεί ο τελικός απολογισμός του 2017, το κεντρικό πρόσωπο θα είναι όχι κάποιος από τους εν ενεργεία άσους που γράφουν την ιστορία (ή από τους προσφάτως αποστρατευθέντες, όπως ο Αντώνης Φώτσης), αλλά ο άνθρωπος που μας έφερε όλους εδώ και μας έδωσε γλυκό ψωμάκι να φάμε.
Η τελετή ένταξης του Νίκου Γκάλη στο Hall Of Fame του μπάσκετ, τη χρονιά μάλιστα της 30ής επετείου από το χρυσό Εurobasket του 1987, γέμισε τα μάτια μας με δάκρυα συγκίνησης και με μαύρους κύκλους από το απολαυστικό ξενύχτι.
Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο βαδίζει στα χνάρια του και μάλλον θα τον ξεπεράσει, αλλά, μέχρι τότε, το μπάσκετ είναι και θα είναι ο Γκάλης. Κάτι μου λέει, ότι τα επόμενα 1-2 χρόνια θα τον βλέπουμε συχνά στο προσκήνιο.
Για τον Γιάννη, άλλωστε, το 2017 θα μείνει στην ιστορία περισσότερο ως έτος πένθους, παρά ως έτος γιορτής.
Πηγή: Gazzetta
