Κωπηλατώντας στην άκρη του κόσμου

Η φωτογραφία την οποία μπορείτε να δείτε ακριβώς από κάτω ανήκει στον Άλεξ Γκρέγκορι. Για τους μη μυημένους με την κωπηλασία πρόκειται για μέλος ενός εκ των πιο επιτυχημένων πληρωμάτων όλων των εποχών, αυτό της τετράκωπου άνευ πηδαλιούχου της Μεγάλης Βρετανίας.

Μεταξύ άλλων ο Άλεξ Γκρέγκορι μαζί με τους Πιτ Ριντ, Τομ Τζέιμς και Άντι Τριγκς Χότζ έχουν κατακτήσει το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2012 και του 2016, αλλά και τα χρυσά μετάλλια στα παγκόσμια πρωταθλήματα του 2009, 2011, 2013, 2014 και 2015! Ο 33χρονος κωπηλάτης μαζί με τoν Φιάν Πολ αποφάσισαν να κάνουν κάτι που δεν έχει ξαναγίνει να φτάσουν εκεί όπου δεν έχει φτάσει κανένας άλλος κωπηλατώντας.

Μία μικρή παρένθεση εδώ γιατί αξίζει τον κόπο. O Φιαν Πολ είναι o καλύτερος κωπηλάτης ανοικτής θαλάσσης και έχει καταρρίψει όλα τα ρεκόρ. Μεγαλωμένος στην Ισλανδία έχει ζήσει “μέσα” στη θάλασσα” και παράλληλα, συνδυάζει τις δύο μεγάλες του αγάπες, την κωπηλασία και τη φωτογραφία. Κλείνει η παρένθεση και επιστρέφουμε στο ταξίδι. Οι δυο τους έψαξαν και βρήκαν ανθρώπους ικανούς να μοιραστούν την τρέλα τους για αυτό το μεγάλο ταξίδι, το οποίο προβλεπόταν ιδιαίτερα δύσκολο.

Ο Ταταγκάτα Ρόι (Ινδία), ο Ντάνι Λόνγκμαν (Μ. Βρετανία), ο Τζεφ Γουίλις (Μ. Βρετανία), ο Κάρλο Φατσίνο (ΗΠΑ), ο Τάιλερ Καρνεβάλ (ΗΠΑ), ο Τορ Γουίγκαμ (Νορβηγία) και ο Σαμ Βι (Μ. Βρετανία) αποδέχτηκαν την πρόκληση και δήλωσαν έτοιμοι να συμμετάσχουν στο ταξίδι. Ένα ταξίδι που θα ξεκινούσε από το Τρόμσο της Σουηδίας και θα έφτανε μέχρι την Ισλανδία.

ΠΗΓΗ ΕΜΠΝΕΥΣΗΣ Ο ΠΥΘΕΑΣ Ο ΜΑΣΣΑΛΙΩΤΗΣ

Πως όμως σκέφτηκαν να κάνουν κάτι τέτοιο; Στην επίσημη σελίδα τους κάνουν μία ιστορική αναδρομή από όλους τους μεγάλου θαλασσοπόρους που βγήκαν στον ανοικτό ωκεανό κωπηλατώντας. Η αρχή γίνεται από το ένας αρχαίο Έλληνα έμπορο, εξερευνητή και γεωγράφο. Ο λόγος για τον Πυθέα τον Μασσαλιώτη ο οποίος έζησε κατά τον τέταρτο π.Χ. αιώνα. Πολλοί αμφισβητούν τα ταξίδια του και όσα περιέγραψε μέσα από τα βιβλία του “Περί Ωκεανού” και “Γης περίοδος”, όμως σε αυτά περιγράφει χώρες και τοπία που ταιριάζουν με τη Μεγάλη Βρετανία, την Ισλανδία και τη Βόρεια Θάλασσα.

Φυσικά, έκτοτε ακολούθησαν πολλοί οι οποίοι βγήκαν στον Ωκεανό με ιστιοφόρα. Ελάχιστοι το έπραξαν κωπηλατώντας. Ακόμα πιο λίγοι είχαν επιτυχία στο εγχείρημα τους. Δύο από αυτούς ήταν ο Φρανκ Σάμουελσον και ο Τζορτζ Χάρμπο. Οι δυο τους το 1896 ξεκίνησαν από το Μανχάταν στις 6 Ιουνίου και μετά από 55 μέρες έφτασαν στα νησιά Σίλι που βρίσκονται στο νοτιοδυτικό άκρο της χερσονήσου της Κορνουάλης της Μεγάλης Βρετανίας. Κι αυτό όμως το κατόρθωμα αμφισβητείται και για να φτάσουμε στο πρώτο επιβεβαιωμένο κωπηλατικό διάπλου θα πρέπει να πάμε στο 1988.

Τότε ο Γιουτζίν Σμάργκις (πιο πάνω στη φωτογραφία με το σκάφος του MAX 4), ένας από τους μεγαλύτερους κωπηλάτες ανοικτής θαλάσσης όλων των εποχών, κατάφερε να κωπλατήσει μόνος του στον Αρκτικό Ωκεανό. Γεννημένος στο Όρενμπουργκ, κοντά στα σύνορα με το Καζακστάν, είχε ως όνειρο του να πάει με το σκάφος του όσο πιο μακριά γινόταν. Το 1993 έκανε το μεγαλύτερο ταξίδι του το οποίο ξεκίνησε από το Ντίκσον στη Βόρια Σιβηρία και διασχίζοντας περισσότερα από 2600 μίλια κατάφερε να φτάσει στο Λονδίνο!

ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΓΙΑ ΚΑΤΑΔΡΟΜΕΙΣ

Επιστρέφουμε όμως στο “Polar row”, όπως ονομάστηκε η αποστολή των οκτώ κωπηλατών. Για να μπορέσουμε τα μέλη του πληρώματος να ρίξουν στον ωκεανό τη βάρκα μέσα στον Ιούλιο του 2017 όπως είχαν προγραμματίσει έπρεπε πρώτα να κάνουν την απαραίτητη προετοιμασία για να καταφέρουν να ανταπεξέλθουν στις τεράστιες δυσκολίες που είχαν να αντιμετωπίσουν.

Αν για την κωπηλασία σε ήρεμα νερά χρειάζεται σκληρή προπόνηση γίνεται εύκολα αντιληπτό πόσο πιο επίπονη είναι αυτή για να ανταπεξέλθει κανείς σε τεράστια κύματα και σε πολικές θερμοκρασίες. Όσοι συμμετείχαν σε αυτό το εγχείρημα και κυρίως εκείνοι που δεν είχαν πρότερη εμπειρία έκαναν λόγο για προετοιμασία… καταδρομέων. Το πρόγραμμα ήταν ιδιαίτερα αυστηρό και παρά το γεγονός ότι οι οκτώ συμμετέχοντας βρίσκονταν διασκορπισμένοι σε πολλά μέρη της γης φρόντιζαν να το τηρούν ευλαβικά.

Χαρακτηριστικά είναι τα όσα έγραψε στο blog του ο Τζεφ Γουίλις περίπου ένα μήνα πριν την προσπάθεια τους: “Απομένει περίπου ένας μήνας μέχρι να ξεκινήσουμε την προσπάθεια μας και ήδη ανυπομονώ για αυτή. Μπορεί να βρισκόμαστε σε διαφορετικά σημεία του πλανήτη, αλλά ήδη το ομαδικό πνεύμα που υπάρχει είναι εντυπωσιακό. Όλοι έχουμε επικεντρωθεί σε αυτό τον σκοπό και είναι φροντίζουμε για τις εκατοντάδες λεπτομέρειες που έχουμε ο καθένας στο κεφάλι του για το ταξίδι.

Η ταχύτητα και η αντοχή μας θα πρέπει να είναι σε επίπεδα Ολυμπιονικών ή και ακόμα μεγαλύτερα για να μπορέσουμε να αντεπεξέλθουμε. O Φίαν και ο Άλεξ μας βοηθούν σημαντικά σε αυτό το κομμάτι αφού ξέρουν καλά όσα πρέπει να κάνουμε. Από εκεί και πέρα συνεχίζουμε την προετοιμασία μας η οποία μοιάζει με αυτή των καταδρομέων. Πολλές ώρες στο γυμναστήριο, πολλές ώρες προπόνησης και ακόμα περισσότερες ώρες αϋπνίας αφού το κεφάλι σου δεν μπορεί να σε αφήσει να ηρεμήσεις”.

ΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ ΑΡΧΙΣΑΝ ΣΤΙΣ 20 ΙΟΥΛΙΟΥ

Κι αν όλα τα παραπάνω σας φάνηκαν δύσκολα τότε γελιέστε. Αυτά ήταν απλά το… ορεκτικό και αυτό το κατάλαβαν γρήγορα τόσο τα μέλη του πληρώματος όσο και οι άνθρωποι που ήταν στην συνοδευτική ομάδα που βρίσκονταν πάντοτε στο πλάι τους.

Ένα μικρό σκάφος έχοντας μέσα του τέσσερις «τρελούς» θα τα έβαζε με μεγάλα κύματα και αντίξοες καιρικές συνθήκες. Το ταξίδι τους ξεκίνησε από το Τρόμσο. Πρόκειται για μία πόλη στο βόρειο κομμάτι της Νορβηγίας που αριθμεί περίπου 65.000 κατοίκους. Από εκεί άρχισε το ταξίδι της ομάδας του “Polar Row” στις 20 Ιουλίου με τον πρώτο στόχο να είναι το λιμάνι του Longyearbyen στα νησιά Σβάλμπαρντ.

Αν θέλετε να τα βρείτε θα πρέπει να κοιτάξετε δίπλα από τη Γροιλανδία και βορειοδυτικά από τη Νορβηγία! Σε περίπτωση που βαριέστε να το κάνετε αρκεί να σας πούμε ότι είναι φυσικά το βορειότερο σημείο στο οποίο έχει φτάσει ποτέ κωπηλατική ομάδα και απέχει περίπου 500 ναυτικά μίλια από τον υπόλοιπο κόσμο. Εκεί κατάφεραν να φτάσουν μετά από εννιά ημέρες κωπηλασίας η ομάδα του “Polar Row”.

Πώς το έκαναν αυτό; Χωρίστηκαν σε δύο βάρδιες. Ανά 90 λεπτά άλλαζαν και άλλα τόσα καθόντουσαν να ξεκουραστούν. Στο μεσοδιάστημα είχαν χρόνο μόνο για φαγητό και όσοι μπορούσαν κοιμόντουσαν για μερικά λεπτά. «Δεν υπήρξε ημέρα που να κοιμηθήκαμε περισσότερο από τρεις ώρες» παραδέχτηκαν τα μέλη της αποστολής σε συνέντευξη που παραχώρησαν στο BBC μετά το τέλος της.

Η ειδική ομάδα διατροφολόγων που ήταν μαζί τους φρόντιζε να καταναλώνουν τις απαραίτητες τροφές για να έχουν την ενέργεια που θα τους έφτανε μέχρι το τέλος της διαδρομής. Ενεργειακές μπάρες και τρόφιμα πλούσια σε υδατάνθρακες ήταν μέσα στο καθημερινό τους πρόγραμμα. Μετά από εννιά ημέρες κατά τις οποίες έβλεπαν μόνο το απέραντο βαθύ μπλε του ωκεανού και κομμάτια πάγου να βρίσκονται ολόγυρα τους κατάφεραν να φτάσουν στον προορισμό τους. Εκεί τους είχαν ετοιμάσει ειδική υποδοχή τα μέλη του ερευνητικού σταθμού της Πολωνίας, αλλά και Νορβηγοί που είχαν ταξιδέψει μόνο για αυτούς.

ΤΑ ΠΟΛΛΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ, Η ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ ΚΑΙ Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΣΤΟ ΥΦΑΙΣΤΕΙΟΓΕΝΕΣ ΝΗΣΙ

Η ξεκούραση κράτησε για ελάχιστες ημέρες πριν ξεκινήσει ένας νέος ακόμα μεγαλύτερος στόχος. Το ταξίδι μέχρι το βορειότερο σημείο των νησιών Σβάλμπαρντ και στη συνέχεια η κάθοδος μέχρι την Ισλανδία! Για να μην ψάχνετε να βρείτε πόση είναι αυτή η απόσταση αρκεί να σας αναφέρουμε ότι είναι περίπου 1.200 μίλια! Το πρώτο σκέλος στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία, όμως η κούραση και τα πολλά προβλήματα άρχισαν να κάνουν δύσκολη έως αδύνατη την ολοκλήρωση της αποστολής.

Η μεγάλη απόσταση που είχαν να καλύψουν σε συνδυασμό με το γεγονός ότι οι καιρικές συνθήκες μόνο σύμμαχο δεν αποτελούσαν ανάγκαζαν τα μέλη του πληρώματος να φτάσουν στα όρια των ανθρώπινων αντοχών τους. Οι ώρες ύπνου ήταν ελάχιστες, η προσοχή που έπρεπε να έχουν στα κομμάτια πάγου τα οποία περνούσαν δίπλα τους έπρεπε να ήταν μεγάλη και οι θερμοκρασία συνεχώς υπό το μηδέν. Οι δυνατοί άνεμοι και τα κύματα τα οποία σκέπαζαν το σκάφος ανάγκαζαν τους πρωταγωνιστές της ιστορίας να κωπηλατούν όντας μούσκεμα αφού τα ρούχα τους δεν προλάβαιναν να στεγνώσουν.

Κάπως έτσι προήλθε και η φωτογραφία η οποία έγινε viral. Ο Άλεξ Γκρέγκορι κωπηλατούσε με βρεγμένα γάντια με αποτέλεσμα τα χέρια του να γίνουν όπως στην πρώτη φωτογραφία του άρθρου. Αυτό ήταν και το μικρότερο κακό που έπαθαν οι κωπηλάτες, αφού αρκετοί εκ των οποίων δεν μπορούσαν να συνεχίσουν την προσπάθεια. Έτσι, αποφασίστηκε αντί να πάνε προς την Ισλανδία να αλλάξουν πορεία και να κινηθούν προς τη νήσο Γιαν Μαγιεν η οποία βρίσκεται περίπου στα μισά της απόστασης. Εκεί διαπίστωσαν ότι το σκάφος τους αντιμετώπιζε πολλά προβλήματα, οι περισσότεροι από τους κωπηλάτες δεν μπορούσαν να συνεχίσουν και η απόφαση για να εγκαταλείψουν την προσπάθεια έμοιαζε μονόδρομος.

Ο Άλεξ Γκρέγκορι είπε σχετικά με αυτή την απόφαση: “Ήταν μία απόφαση η οποία ήταν ταυτόχρονα εύκολη και δύσκολη για να παρθεί. Καταλάβαμε ότι είναι δύσκολο για να φτάσουμε μέχρι την Ισλανδία και έτσι κάναμε μία στάση εδώ. Ήμασταν τυχεροί που βρήκαμε αυτό το νησί αφού δεν είναι εύκολο. Βέβαια, είναι τρομερά δύσκολο και το να μείνει κανείς εδώ αφού δεν υπάρχει τίποτα”. Η αποστολή τους μπορεί να ολοκληρώθηκε όμως μέχρι να τους περισυλλέξουν έζησαν μια μοναδική εμπειρία.

Το νησί του του Γιαν Μάγιεν αποτελεί Ηφαιστειογενές νησί το οποίο έχει ελάχιστους ή καθόλου κατοίκους. Για την ακρίβεια το επισκέπτονται κυρίως ερευνητές λόγω του ηφαιστείου του και ο μάξιμουμ πληθυσμός του είναι 35 κάτοικοι. Είναι χαρακτηριστικό πως για να μεταβεί κάποιος εκεί υπάρχουν ειδικές πτήσεις με στρατιωτικά αεροπλάνα από την πολεμική αεροπορία της Νορβηγίας. Έτσι, μέχρι να έρθει ένα C-130 να τους μαζέψει για να τους μεταφέρει στη Νορβηγία τα μέλη του πληρώματος φρόντισαν να περάσουν την ώρα τους κάνοντας βόλτες στο νησί και καταγράφοντας μοναδικές εικόνες σαν αυτή που υπάρχει παραπάνω.

ΤΑ ΕΝΤΕΚΑ ΡΕΚΟΡ ΚΑΙ Ο ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΤΑΞΙΔΙΟΥ

Σίγουρα, το γεγονός ότι δεν κατάφεραν να φτάσουν μέχρι την Ισλανδία τους απογοήτευσε μετά από όσα είχαν περάσει. Παρ’ όλα αυτά το τεράστιο ταξίδι τους κατάφερε να βάλει στο βιβλίο με τα ρεκόρ γκίνες και μάλιστα 11 φορές! Μεταξύ αυτών των ρεκόρ που έσπασαν ήταν αυτό της μεγαλύτερης απόστασης κωπηλατώντας σε αυτά τα νερά, της ταχύτερης διέλευσης, αλλά και του πληρώματος που έφτασε στο Βορειότερο σημείο.

Βέβαια, από αυτό το ταξίδι εκείνα που θα μείνουν σε όσους συμμετείχαν δεν είναι τα ρεκόρ, αλλά τα όσα βίωσαν κατά τη διάρκεια του. Εμείς επιλέξαμε και σας παρουσιάζουμε ορισμένα από αυτά που δήλωσαν σε συνεντεύξεις που παραχώρησαν μετά το τέλος του ταξιδιού τους. “Δεν ξέρω εάν θα το έκανα ξανά, όμως σίγουρα τα όσα ζήσαμε αυτές τις ημέρες θα μείνουν για πάντα χαραγμένα στο μυαλό μου. Το να κάνει κωπηλασία στο άγριο και παγωμένο ωκεανό και δίπλα σου να κολυμπούν δελφίνια, φάλαινες και φώκιες είναι κάτι που δεν το συναντάς εύκολα. Παράλληλα, τα τοπία που αντικρίσαμε ήταν μοναδικά και δεν μπορούν εύκολα να περιγραφτούν με λέξεις” είπε μεταξύ άλλων ο Άλεξ Γκρέγκορι.

Ακόμα πιο εντυπωσιασμένος ήταν ο Κάρλο Φατσίνο: “Είναι δίχως αμφιβολία αυτό που αποκαλούμε εμπειρία ζωής. Δεν ήταν όλα εύκολα σε αυτό το ταξίδι. Αντίθετα, πιστεύω ότι οι δυσκολίες που αντιμετωπίσαμε μας έκαναν πιο δυνατούς. Ακόμα κι αν δεν ολοκληρώσαμε το ταξίδι μας υπάρχουν στιγμές που δεν θα τις ξεχάσω ποτέ. Το να κοιτάς σε όλα τα σημεία του ορίζοντα και να βλέπεις μόνο νερό και πάγο είναι από την μία τρομακτικό και από την άλλη μαγικό.

Όπως μαγικές ήταν οι στιγμές όταν ανέτειλε ή έδυε ο ήλιος. Εντυπωσιακές ήταν και οι εικόνες που αντικρίσαμε σε μέρη στα οποία δύσκολα θα πηγαίναμε στη ζωή μας όπως το Για Μάγιεν. Ένα νησί στη μέση του πουθενά όπου ήμασταν μόνο εμείς πάνω του. Όλα αυτά και άλλα πολλά θα τα θυμάμαι για μία ζωή και πιστεύω ότι το ίδιο θα συμβεί και με τους άλλους που συμμετείχαν σε αυτό το δύσκολο, αλλά συνάμα μαγικό ταξίδι”.

Ο ΙΔΙΑΙΤΕΡΟΣ ΣΚΟΠΟΣ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ “ΤΡΕΛΑ”

Αφού προσπαθήσαμε να σας διηγηθούμε την ιστορία των οκτώ ανθρώπων οι οποίοι ξεπέρασαν τα ανθρώπινα όρια τώρα ήρθα η ώρα να αναλύσουμε και το λόγο που το έκαναν όλο αυτό θέτοντας τη σωματική τους ακεραιότητα σε κίνδυνο. Πίσω από αυτό το μεγάλο ταξίδι ήταν κατά κύριο λόγο ο Φίαν Πολ. Πέρα από την σπουδαία του δραστηριότητα ως κωπηλάτης ο Ισλανδός έχει μία ιδιαίτερη ευαισθησία σε θέματα που αφορούν τα παιδιά.

Ο Ισλανδός έχει μετατρέψει ως στόχο ζωής να βοηθήσει τα παιδιά που ζουν στα Ιμαλάια βοηθώντας στην εκπαίδευσή τους και στη βελτίωση του τρόπου διαβίωσης. Έτσι, δημιούργησε το “Fiannpaul foundation” μέσα από το οποίο μπορεί κανείς να κάνει τη δωρεά και να ενισχύσει τη συγκεκριμένη προσπάθεια. Το 2013 είχε μαζέψει 15.000 ευρώ και κατάφερε να φτιάξει ένα πλήρως εξοπλισμένο σχολείο. Ανάλογος ήταν και ο στόχος του τώρα. Μέσα από το Polar Row κατάφερε να συγκεντρώσει σχεδόν 7.000 ευρώ και με τις υπόλοιπες ενέργειες που κάνει αισιοδοξεί ότι στις αρχές του 2018 θα καταφέρει να χτίσει ακόμα ένα.

Όπως όλα δείχνουν θα το καταφέρει και αυτό βάζοντας όπως πάντα νέους στόχους.

Πηγή: Sport 24