Του Νίκου Παπαδογιάννη
O Ολυμπιακός ταξίδεψε στη Βιτόρια με τα καλογυαλισμένα γαλόνια του πρωτοπόρου και επιστρέφει στη βάση του στραπατσαρισμένος και γεμάτος μώλωπες, σαν ζητιάνος που κυλιόταν όλη τη νύχτα στις λάσπες.
Η ίδια ομάδα που -ελλιπέστατη- πέτυχε τεράστιας σημασίας νίκες απέναντι στους μνηστήρες του ευρωπαϊκού τίτλου συνετρίβη -πλήρης- από αντίπαλο που δεν χωράει καν στην οχτάδα της κατάταξης.
Της νύχτας τα παράξενα, τα βλέπει η μέρα και γελά. Η νύχτα, σε έναν μαραθώνιο 30 αγωνιστικών, διαρκεί μόλις μια νύχτα. Η μέρα είναι η ίδια η βαθμολογία, που συμβολίζει το δάσος και όχι το δέντρο.
Ακόμα και αν ο Ολυμπιακός έχανε από τη Βασκόνια με 100 πόντους διαφορά, που κόντεψε εδώ που τα λέμε, η ζημιά στη λυπητερή δεν θα ήταν μεγαλύτερη από το ένα χαμένο κουκί.
Η άφθονη τροφή για σκέψη που φέρνει στις αποσκευές της μελαγχολικής επιστροφής ο Γιάννης Σφαιρόπουλος είναι το μόνο λάφυρο της βραδιάς. Η Χώρα των Βάσκων, έχει τον τρόπο της, να γίνεται χώρα των φιάσκων.
Η εικόνα του αποψινού αγώνα μου θύμισε όσα υπογράμμιζα μετά το πρώτο ματς ανάμεσα στις δύο ομάδες, ανήμερα της πρεμιέρας στα «ουδέτερα» Δύο Αοράκια.
Ο Ολυμπιακός (που τότε νίκησε διά περιπάτου) μπορεί να διαθέτει ισχυρό θεμέλιο σταθερότητας και προόδου χάρη στον χαλύβδινο ελληνικό πυρήνα του, αλλά υστερεί σε τομείς που μέχρι πέρυσι αποτελούσαν στέρεο παρονομαστή όλων των μεταμορφώσεων αυτής της ομάδας.
Περισσότερο από ο,τιδήποτε άλλο, του λείπει η αμυντική οντότητα μέσα στη ρακέτα του, εκεί όπου τα προηγούμενα χρόνια δέσποζαν τα μούσκουλα και τα μακριά χέρια ψηλών όπως ο Μπερτς, ο Ντάνστον ή ο Χάντερ.
Αυτό το στοιχείο δεν ήταν ασήμαντη τεχνική λεπτομέρεια, αλλά ακρογωνιαίος λίθος της ομάδας η οποία καλείται να «κρύψει» μία σειρά από μέτριους αμυντικούς, όπως ο Σπανούλης και ο Πρίντεζης.
Η Βασκόνια σημάδεψε την καρωτίδα από την πρώτη στιγμή, ταϊζοντας μεθοδικά τους ψηλούς της (Πουαριέ, Σενγκέλια, Φόιγκτμαν) και αδιαφορώντας για το τρίποντο.
Σχεδόν όλες οι επίθεσεις της στα πρώτα 25 λεπτά του αγώνα εκδηλώθηκαν μέσα από το «βαμμένο», όπου ο Ολυμπιακός ήταν μαλακός σαν λιωμένο βούτυρο.
Ο Μιλουτίνοβ μπορεί να παρουσίασε αισθητή βελτίωση τους τελευταίους μήνες, αλλά δεν παύει να είναι ο τρίτος σέντερ του περασμένου Ιανουαρίου.
Ο ΜακΛέιν παρουσιάζει εκλάμψεις απέναντι σε αντιπάλους που ταιριάζουν στα χαρακτηριστικά του, ωστόσο βραδιές σαν την αποψινή τον καταπίνουν και τον ξεβράζουν μουσκεμένο στην άλλη άκρη της μηχανής.
Στο «4», πάλι, δεν υπάρχει τίποτε, πέρα από το σκοράρισμα του Πρίντεζη και την ελπίδα για κάποια έκλαμψη των εφεδρικών του ή κάποια αλχημεία από τον πάγκο.
Ο γυμνός οφθαλμός θα σταθεί στην αστοχία του Μάντζαρη ή στην ανυπαρξία των Ρόμπερτς-Στρέλνιεκς, αλλά τα προβλήματα ξεκίνησαν από την ανεπάρκεια της μπροστινής γραμμής.
Νομίζω ότι θα είναι λάθος να θεωρηθεί συγκυριακή (και ως εκ τούτου ασήμαντη) η αποψινή αιχμαλωσία στη Χώρα των σκληροτράχηλων Βάσκων.
Ο Ολυμπιακός είναι καλή ομάδα, αλλά απέχει αρκετά από το «άριστα» που θα χρειαστεί να πιάσει, τις δύσκολες μέρες του Απρίλη.
Το «λίαν καλώς» του είναι αρκετό για να τον βγάλει στον αφρό της χειμωνιάτικης φουρτούνας, αλλά τα πλέι-οφ κρύβουν άλλου είδους ρεύματα και δεν αντέχουν αγκομαχητό και ντεφορμαρίσματα διαρκείας.
Ο βαθμολογικός πίνακας, άλλωστε, κρύβει μία πρόσθετη αδυσώπητη ετυμηγορία, εκτός από το κοντέρ των νικών και των ηττών.
Εάν δεν καταλαβαίνετε τι εννοώ, ψάξτε να βρείτε ποια είναι η ομάδα με τη χειρότερη επίθεση στη διοργάνωση.
Η εβδομάδα που έρχεται επιφυλάσσει στον Ολυμπιακό ένα απαιτητικό και κρίσιμο διπλό crash test: Mακάμπι μέσα την Τρίτη, Χίμκι έξω την Πέμπτη. Απέναντι στους «ερυθρόλευκους» θα παραταχθούν κατά σειρά ο 8ος και ο 7ος της κατάταξης.
Επειδή ο δρόμος είναι μακρύς και οι ισορροπίες δυνητικά εύθραυστες, θα είναι χρήσιμο να τους νικήσει ο Ολυμπιακός και τους δύο, για να ξαναβρεί την αυτοκυριαρχία του και για να μεγαλώσει την απόσταση που τον χωρίζει από τις ομάδες που βρίσκονται λίγο πάνω και λίγο κάτω από τη γραμμή.
Η Βασκόνια είναι η 9η της σημερινής βαθμολογίας. Κέρδισε πόντους με αυτή τη νίκη. Όχι τόσο πολλούς όσο θα ήθελε με επιχείρημα αυτό το +32 απέναντι στον περυσινό φιναλίστ, αλλά …πόντους.
Η αλήθεια του γηπέδου υπενθυμίζει ότι οι αποστάσεις δεν είναι δα και τόσο μεγάλες. To επόμενο ματς θα πει για τον Ολυμπιακό πολύ περισσότερα από ό,τι είπε το αποψινό.
Πηγή: Gazzetta
