Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Σε τόσο κοντινές, λεπτές και εύθραυστες, αποστάσεις, το πρωτάθλημα (όταν θα κοιτάζουμε, τον Μάιο, εκ των υστέρων) μπορεί να έχει κριθεί σε ένα γκολ που αποτράπηκε, σε ένα γκολ που επιτεύχθηκε, σε μία κάθετη μπαλιά που πέρασε ή δεν πέρασε. Και τότε, θ’ αποκτήσει πολύ σχετική σημασία το εάν έβαλες τα πιο πολλά γκολ ή εάν δέχθηκες τα πιο λίγα. Τότε, εκείνο που θα μετρήσει είναι εάν πέτυχες/αποσόβησες, όχι τα πολλά/λίγα, το ένα που έπρεπε.
Είναι ο λόγος που εξηγεί γιατί η ομάδα με τη μεγαλύτερη ευχέρεια στο να βάζει το γκολ (+2 ανά αγώνα) πηγαίνει και ξοδεύει για να προσλάβει ένα πολύ καλό, κατά τεκμήριο, επιθετικό. Είναι ο ίδιος λόγος που εξηγεί γιατί η ομάδα που δέχεται… ούτε μισό γκολ ανά αγώνα, τα δίνει όλα για να προσλάβει ένα πιο υψηλού επιπέδου, απ’ αυτούς που ήδη διαθέτει, σέντερ-μπακ. Ακόμη πιο φανερός είναι ο λόγος, γιατί η ομάδα που έχασε στον δρόμο τους δύο καλύτερους μέσους της, πρόσθεσε τώρα στο οπλοστάσιο των χαφ τον παίκτη που κάνει εύκολα τη δύσκολη πάσα.
Η στατιστική, καμιά φορά, αποκοιμίζει. Το καλό, δεν αρκεί. Το καλύτερο, στον πρωταθλητισμό, είναι προαπαιτούμενο. Οι τρεις δελφίνοι κάνουν πρωταθλητισμό και επιβεβαιώνουν πως το εννοούν. Ο Μιραλάς δεν θα ανεβάσει τον μέσον όρο του Ολυμπιακού (γκολ ανά παιγνίδι) αλλά μπορεί να σκοράρει, ή να κάνει να μπει, το γκολ-πρωτάθλημα. Ο Ροντρίγκο Μολέντο δεν θα βοηθήσει τον ΠΑΟΚ να κατεβάσει ακόμη περισσότερο τον δικό του μέσον όρο (γκολ ανά παιγνίδι, πίσω) αλλά μπορεί να σώσει το γκολ-πρωτάθλημα, ή…και να το βάλει! Ο Σοτζαεί μπορεί να βγάλει απ’ το καπέλο τη μπαλιά που θα έκανε ευτυχισμένο τον Μιραλάς, και που δεν θα γινόταν να την κόψει ούτε ο Ροντρίγκο Μολέντο.
Πέρα από τις κεντρικές επιλογές. Και στις περιφερειακές, επίσης ανιχνεύει κανείς τη λογική. Ο Ολυμπιακός, ενόσω άνετα μπαίνει στις εκπλήξεις της σεζόν ο ταχυδυναμικός Κούτρης με την τρομερή θέληση και μαχητικότητα, ένας ποδοσφαιριστής που παίζει σαν να κρέμεται η ζωή του απ’ το πώς θα παίξει, εν τούτοις δεν παύουν να χρειάζονται και τον…άλλον. Εκείνον που, στο τέλος του ανεβάσματός του, θα φέρει με καλύτερες πιθανότητες τη μπάλα, και τη στημένη ακόμη, μες στην περιοχή. Χατζισαφί. Πολύ περισσότερο, σε μια περιοχή στην οποίαν ο καινούργιος κόουτς θέλει να παραμονεύουν δύο, όχι ένας, στράικερ.
Ο ΠΑΟΚ έχει, κι αυτός, ανάγκη ένα ακραίο για να βγάλει τον Βιεϊρίνια… απ’ τη δυστυχία του αριστερού μπακ. Μάρσιο Αζεβέντο. Για να προωθηθεί ο Βιεϊρίνια στα μέρη του αγωνιστικού χώρου όπου η θερμοκρασία, με το καθένα μέτρο προς τα ψηλά, είναι όλο και πιο αυξημένη. Στη δε ΑΕΚ, όπου κιόλας προ Χριστουγέννων ήταν καθαρά θέμα το πότε (όχι το εάν) θα κλατάρει ο Αντρέ Σιμόες, αυτονόητα ήθελαν τον μέσο που αξιόπιστα θα μοιράζεται τον χρόνο στους pivotes με τον Κονέ και τον Γαλανόπουλο. Μοράν. Στην ΑΕΚ που, ένας λόγος παραπάνω, έχει να τρέξει αυτά τα τουλάχιστον +180 (και βλέπουμε…) λεπτά, τον επόμενο μήνα με τη Ντινάμο Κιέβου.
Μια κουβέντα, αντί υστερογράφου, στον πολυαγαπημένο μου Μασούντ. Στη θερινή παρτίδα με τη Μακάμπι Τελ-Αβίβ που για τον Πανιώνιο ήταν η διαφορά ανάμεσα στο ζην και στο ευ ζην, το κλαμπ (η επίσημη ανακοίνωση είναι ακόμη αναρτημένη στο σάιτ) σεβάστηκε την ιδιαιτερότητα και αποδέχθηκε το να μη ταξιδέψει ο Ιρανός στο Ισραήλ.
Κι ύστερα τον κάλεσε να σεβαστεί εκείνος το συμβόλαιό του, παρεμπιπτόντως το πιο βαρύ συμβόλαιο στο πέι-ρολ, και να παίξει στη ρεβάνς. Αν ο Μασούντ πιέστηκε, στον βαθμό που πιέστηκε, στο κάτω-κάτω πιέστηκε για να τηρήσει, όχι να παρακάμψει, την πολιτική FIFA/UEFA και να μη μπλέκει πολιτική με ποδόσφαιρο. Ο Μασούντ ξέρει πολύ καλά πως, με τον αποκλεισμό απ’ την Εθνική, δεν πληρώνει τη συμμετοχή του στη ρεβάνς της Νέας Σμύρνης. Ειδάλλως θα την πλήρωνε, πράγμα που δεν συμβαίνει, κι ο Χατζισαφί. Ο Μασούντ πληρώνει άλλα. Τη φιλοσοφία του, την ιδεολογία του, την προσωπικότητά του. Υπέροχο, όταν έχει κανείς τα guts να το πηγαίνει ως το τέλος, με όλο το κόστος…
Πηγή: Sport DNA
