Του Γιώργου Καραμάνου
Στα βόρεια της Αργεντινής, στην απομακρυσμένη επαρχία του Τουκουμάν, βρίσκεται το Ελ Τσανιάρ των 2.300 ψυχών. Εκεί υπάρχει μία περίεργη διασταύρωση. Οι κάτοικοι υποστηρίζουν ότι η μία πλευρά της έχει γίνει το πιο μποέμ στέκι του χωριού, αλλά και σημείο συνάντησης των παιδιών για μπαλίτσα. Δεν θα μπορούσαν τα πιτσιρίκια να βρουν πιο πρόσφορο έδαφος για να μιμηθούν τα ινδάλματά τους. Οποιος πηγαίνει εκεί, απλά αρκεί να σηκώσει το κεφάλι και θα καταλάβει. Πρόκειται για τη γωνία Λιονέλ Μέσι και Χαβιέρ Μασεράνο. Είναι το απόλυτο σημείο όπου τέμνονται οι δρόμοι με το όνομα των δύο ποδοσφαιριστών, αλλά και όλη η ψυχή του ποδοσφαίρου. Η επίθεση και η άμυνα. Η μαγεία με την αυταπάρνηση. Τα απόλυτα συστατικά της Μπαρτσελόνα της εποχής μας…
Αυτή ήταν η προσφορά του μέσου, σέντερ μπακ, αρχηγού μικρού ή μεγάλου στους Μπλαουγκράνα. Η ισορροπία που χάριζε ως alter ego των φαντεζί ντριμπλαδόρων και του tiki taka. Ισως ο μοναδικός στο ρόστερ που κλωτσούσε τόσο τους αντιπάλους όλη αυτή την επταετία και κάτι ακόμα. Εκείνος που σερνόταν για τάκλιν όσο κανείς στο ρόστερ, που ίδρωνε για να καλύψει την αδυναμία του στη δημιουργία, στη συνεισφορά στο passing game. Το είχε παραδεχτεί άλλωστε από μόνος του πριν καν υπογράψει, ταξιδεύοντας από το Λίβερπουλ: «Η δουλειά μου θα είναι εύκολη. Απλά θα κόβω και θα τη δίνω στον Τσάβι, τον Ινιέστα, τον Μέσι κι εκείνοι ξέρουν τι θα την κάνουν».
Δεν θα μπορούσε να ήταν όμως έτσι στην Μπάρτσα του Πεπ. Γι’ αυτό και το καλοκαίρι του 2010 ως απόκτημα για να καλύψει τη φυγή του Γιάγια Τουρέ, ο Μασεράνο τα βρήκε σκούρα, αντιλαμβανόμενος ότι η σκληρή πραγματικότητα σε εκείνη την ομάδα τον ήθελε να είναι απλά μία ρεζέρβα. Ο Σέρχιο Μπουσκέτς ήταν ο πιο εξευγενισμένος στο σύστημα, στη λογική του Γκουαρδιόλα και δεν υπήρχε θέση στην 11άδα για έναν κλασικό κόφτη, δίχως ιδέα του πώς θα μπορούσε να ταιριάξει και να παραμείνει στη Βαρκελώνη. Οι πρώτες του του σκέψεις ήταν ότι θα έμενε για λίγο εκεί, πως δεν είχε μέλλον.
Το έχει εκμυστηρευτεί ο ίδιος σε παλιότερη συνέντευξή του στο «ESPN», μιλώντας για εκείνη τη μέρα που άλλαξε θέση και προορισμό στην καριέρα του. «Ποτέ μου δεν προπονήθηκα και δεν προετοιμάστηκα σε αυτό. Δεν ρωτήθηκα καν. Συνέβη σε ένα ματς με την Αλμερία και έπειτα σε ένα ακόμα στην Ουκρανία για το Champions League. Είχαμε πολλούς τραυματισμούς και την αρρώστια του Αμπιντάλ. Ηταν ή ο Σέρχιο ή εγώ. Ο ένας θα έπαιζε στο κέντρο και ο άλλος θα πήγαινε στην άμυνα. Ηταν λογικό. Υπήρχαν δύο μέσοι. Στη θέση του θα έμενε ο καλύτερος κι ο άλλος θα μετακινούνταν κι έτσι συνέβη», εξήγησε, αναγνωρίζοντας την ανωτερότητα του Μπουσκέτς στο πώς παίζει τον εν λόγω ρόλο στην Μπαρτσελόνα.
Γενικότερα υπήρξε ειλικρινής και δίκαιος απέναντι σε όλους κι αυτό ήταν κάτι που επισήμως το club του το πιστώνει σε τεράστιο βαθμό, καθώς το ανέφερε και στην αποχαιρετιστήρια δήλωση και στο σχετικό βίντεο. Αρχικά ήταν ειλικρινής απέναντι στον εαυτό του, παραδεχόμενος ότι: «Ημουν και θα είμαι ένας μέσος. Το φοβερό όμως είναι ότι τα καλύτερα χρόνια της καριέρας μου δεν τα πέρασα στη θέση που μου αρέσει να παίζω. Ξέρω πάντως ότι εάν δεν είχε γίνει εκείνη αλλαγή, ώστε να βρεθώ στο κέντρο της άμυνας, σε καμία περίπτωση δεν θα είχα μείνει για τόσα χρόνια στην Μπάρτσα. Θα είχα φύγει ή θα με είχαν διώξει πολύ νωρίτερα». Και με το club ήταν εξίσου σωστός, έως και υπέρμετρα τίμιος. Κάθε καλοκαίρι πήγαινε στη διοίκηση και τους έλεγε ότι εάν πιστεύουν ότι τον χρειάζονται θα έμενε. Εάν όχι, θα έφευγε, δίχως να πατήσει στο συμβόλαιό του.
Τελικά βγήκαν όλοι τους κερδισμένοι. Παίκτης και ομάδα πανηγύρισαν μαζί. Εντονα και πάρα πολλές φορές. Τα 18 τρόπαια σε 334 αγώνες είναι τεράστιο νούμερο και ειδικά εάν κάνεις τη διαίρεση. Tο καλοκαίρι όμως θα είναι 34 ετών. Καθώς εκείνος μόνο… τελειωμένος δεν αισθάνεται, είχε ανάγκη να παίζει. Στο «Καμπ Νόου» δεν θα το έκανε πλέον, ήταν ξεκάθαρο. Πάει στην Κίνα, να τρέξει, να κλωτσήσει, να πάρει ρυθμό και να μεταβεί στη Ρωσία, για να διεκδικήσει το Μουντιάλ, κλείνοντας εκεί και τη διεθνή καριέρα του. Από τη φετινή Μπαρτσελόνα δεν θα λείψει αγωνιστικά. Αυτή έχει μάθει γρήγορα να παίζει χωρίς αυτόν.
Ωστόσο, την υπηρέτησε παραπάνω από πιστά. Ολ’ αυτά τα χρόνια υπήρξε το «γιν» που αντιρροπούσε το «γιανγκ» στις ντρίμπλες του Μέσι και ισορροπούσε τον κόσμο των Μπλαουγκράνα. Πάνω απ’ όλα όμως ήταν μία ισχυρή και ήρεμη προσωπικότητα, ένας τραχύς αμυντικός δίπλα στον πιο οργανωτικό Πικέ. Ενας αμυντικός μέσος που πήγε εκεί ως Jefecito (μικρό αφεντικό) και που έχοντας αποδεχτεί να υποτάξει το κορμί και το μυαλό του στο ρόλο ενός παράταιρου ρόλου, αποχαιρετάει ως Jefazo (το μεγάλο αφεντικό)…
Follow me: @jorgekaraman
Πηγή: Gazzetta – Four Four Two
