Του Αλέξανδρου Σόμογλου
“Να ρωτήσετε τους τρεις διαιτητές, γιατί αυτοί διαμόρφωσαν το παιχνίδι. Συγχαρητήρια στην ελληνική διαιτησία, όλη η Ελλάδα είδε πώς κέρδισε ο Παναθηναϊκός”.
Στην Ελλάδα είναι εξαιρετικά εύκολο για οποιονδήποτε ηττημένο να ανοίξει οποιαδήποτε κουβέντα για τη διαιτησία και να στρέψει εκεί το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης, που ούτως ή άλλως διψάει για… αίμα διαιτητών.
Κατ’ επιλογή αρνούμαι πεισματικά να μπω στη συγκεκριμένη κουβέντα. Έχω μάθει να διαχωρίζω ολοκληρωτικά τις φράσεις «έχασα από τη διαιτησία» και «έχασα ΚΑΙ από τη διαιτησία» και το κάνω ανεξαρτήτως συνθηκών ή… οπαδικών χρωμάτων. Την πρώτη δεν τη δέχομαι από οποιονδήποτε προπονητή ή αθλητή. Τη δεύτερη μπορώ να τη συζητήσω υπό πολύ συγκεκριμένες προϋποθέσεις…
Ο Ολυμπιακός – όπως και κάθε ηττημένος στην Ελλάδα – μπορεί να εκμεταλλευτεί το δεδομένο μίσος που χαρακτηρίζει κάθε ντέρμπι (και τους… ανοιχτούς διαιτητικούς λογαριασμούς που έχουν οι οπαδοί των μεγάλων ομάδων) και να τεκμηριώσει την άποψη του παρουσιάζοντας… αδιάσειστες αποδείξεις για τη «σφαγή» του. Ειδικά στο μπάσκετ με τα τόσα πολλά σφυρίγματα, δεν υπάρχει περίπτωση να μην βρεις σε κάθε παιχνίδι υποδείξεις διαιτητών που είτε σε έχουν ευνοήσει, είτε σε έχουν αδικήσει. Με μια σημείωση…
Αν αποδεχτείς τον εαυτό σου ως «ανήμπορο θύμα μιας διαιτητικής σφαγής», εννιά φορές στις δέκα… υπογράφεις συμβόλαιο με την αποτυχία. Ο Ολυμπιακός έχει να αντιμετωπίσει μια πολύ πιο δύσκολη πραγματικότητα, από οποιαδήποτε διαιτητική αδικία στο ΟΑΚΑ. Άλλωστε – σύμφωνα με τους ίδιους τους ανθρώπους των «ερυθρόλευκων» – το παιχνίδι στις εγχώριες διοργανώσεις παίζεται με τους ίδιους όρους προς όφελος του Παναθηναϊκού, εδώ και πολλά χρόνια. Έτσι δεν λένε;
Ε, με τις ίδιες ακριβώς συνθήκες και τον Παναθηναϊκό να «ελέγχει το παρασκήνιο» ο Ολυμπιακός πανηγύρισε δύο διαδοχικά πρωταθλήματα σε βάρος του «αιωνίου» του αντιπάλου, πετυχαίνοντας μάλιστα τεράστια διπλά στο ΟΑΚΑ. Το περιβάλλον ήταν ακριβώς το ίδιο: Ίδια ΕΟΚ, ίδια ΚΕΔ, ίδιο «σύστημα». Μία διαφορά υπήρχε απλά: Ο Ολυμπιακός ήταν πριν από ενάμιση χρόνο καλύτερη ομάδα από τον Παναθηναϊκό. Απλά, λιτά και καθαρά…
Τώρα, ο Παναθηναϊκός είναι καλύτερη ομάδα από τον Ολυμπιακό! Από τη μέρα που ήρθε ο Πασκουάλ (και παρά το γεγονός ότι οι… ειδήμονες Έλληνες βιαστήκαμε να βγάλουμε τον άνθρωπο «ταβερνιάρη» μέσα σε ελάχιστους μήνες), οι «πράσινοι» εμφανίζουν τεράστια βήματα προόδου. Ούτε έγιναν ξαφνικά μια ομάδα που σκορπά πανικό στην Ευρωλίγκα (όπως ο «Εξάστερος» του Ζοτς και του Διαμαντίδη), ούτε έχουν κάποιον τίτλο εγγυημένο στο τσεπάκι τους. Είναι, όμως, μια ομάδα που διαρκώς βελτιώνεται. Με έναν Καλάθη να εκτοξεύει τη μετοχή του, με τους περισσότερους ξένους της σε πρωταγωνιστικούς ρόλους, με διακριτούς ρόλους και μοναδικό ερωτηματικό το εμφανές κενό στη θέση «5» και το κατά πόσο τα σημάδια κόπωσης που εμφανίζει η ομάδα στα τελευταία παιχνίδια θα αποδειχτούν προγραμματισμένα και ελεγχόμενα.
Ο Ολυμπιακός, αντίθετα, μοιάζει μπερδεμένος. Πέρσι ήταν εμφανές ότι έφτασε στο φινάλε της σεζόν χωρίς δυνάμεις. Φέτος εμφανίζει ακόμη και κατά τη διάρκεια των αγώνων του… δέκα διαφορετικά πρόσωπα. Όσο δύσκολο είναι να προσδιορίσεις το ταβάνι του, άλλο τόσο δύσκολο είναι να προσδιορίσεις που μπορεί να σταματήσει η ελεύθερη πτώση του…
Στην αποτίμηση του ντέρμπι του ΟΑΚΑ το δόγμα «μας έσφαξαν οι γκρίζοι λύκοι» μοιάζει βολικό, αλλά συνάμα και εξαιρετικά… επικίνδυνο. Γιατί μέσα σε μόλις τρεις μέρες ακολουθεί ένας τελικός με τη Φενέρ στο ΣΕΦ, με τους Τούρκους να «καίγονται» επίσης για νίκη. Κι εκεί δεν θα υπάρχουν Πηλοίδης, Αναστόπουλος και Παναγιώτου. Όπως δεν υπήρχαν στη Μόσχα, στο Βελιγράδι, στη Βιτόρια…
Ο Ολυμπιακός έχει μπροστά του ελάχιστα εικοσιτετράωρα για να κοιτάξει τον εαυτό του στον καθρέφτη. Να βρει γιατί και στο ΟΑΚΑ η επιθετική του παραγωγή μόλις και μετά βίας ξεπέρασε τους 60 πόντους. Να βρει γιατί ο Μιλουτίνοφ είναι πάλι άλλος παίκτης μετά τον τραυματισμό του. Να βρει γιατί οι ξένοι που τράβηξαν το κουπί όσο έλειπε ο Σπανούλης μοιάζουν… χαμένοι στο διάστημα, από τη μέρα που γύρισε ο Βασίλης. Να βρει γιατί μια ομάδα που… έτρεχε με κάθε ευκαιρία στην αρχή της χρονιάς, πλέον αδυνατεί να βγάλει έναν αιφνιδιασμό της προκοπής. Να βρει γιατί οι αντίπαλοι προπονητές βρίσκουν το τελευταίο δίμηνο… εύκολους στόχους στην άμυνα του και τις εκμεταλλεύονται. Να βρει γιατί η ομάδα τελειώνει τόσο άσχημα τα παιχνίδια της στην τέταρτη περίοδο…
Ο Ολυμπιακός πρέπει να καθίσει μπροστά σε έναν καθρέφτη και να μελετήσει με ρεαλισμό την… αντανάκλαση που θα αντικρίσει. Αν δει στο τζάμι τα πρόσωπα του Πηλοίδη, του Αναστόπουλου και του Παναγιώτου, τότε το πρόβλημα είναι ακόμη μεγαλύτερο από αυτό που υπολογίζαμε…
Όπως και να κυλήσει η χρονιά, πάντως, μοιραία θα οδηγηθούμε και φέτος σε έναν επίλογο με την υπογραφή των δύο «αιωνίων» στους τελικούς της Basket League. Όπως, μάλιστα, προχωρούν οι αγωνιστικές στην Ευρωλίγκα κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει και ένα πρόωρο ραντεβού των δύο στα πλέι οφ. Και σε κάθε περίπτωση υπάρχει αρχές Μαρτίου μια ακόμη «ερυθρόλευκη» επίσκεψη στο ΟΑΚΑ. Τι πρέπει να κάνει ο Ολυμπιακός αν θέλει να έχει ελπίδες;
Να βελτιωθεί, να προχωρήσει όσο πιο γρήγορα γίνεται και απλά να γίνει ξανά καλύτερη ομάδα από τον Παναθηναϊκό. Γιατί αυτή τη στιγμή δεν είναι…
Πηγή: Sport DNA
