Του Αλέξανδρου Σόμογλου
Φτιάξτε ομάδες να κερδίζετε και τους διαιτητές»… «Έχετε γίνει ομάδες της κλάψας»… «Δείτε τα χάλια σας και μετά ελάτε να μιλήσουμε για διαιτησία»…
Ειλικρινά, αρνούμαι καν να μπω στη συγκεκριμένη διαδικασία συζήτησης. Οι λόγοι είναι αρκετοί, αλλά θα σταθώ μόνο σε έναν: Έχω βαρεθεί, ειλικρινά, σε αυτή τη χώρα να μην μπορούμε έστω και για μια φορά να πούμε ένα ειλικρινές «μπράβο» σε έναν αντίπαλό μας. Έστω και για μια φορά να πούμε ένα «μαγκιά σου, ρε, το άξιζες»…
Όποιος, λοιπόν, θέλει να ακολουθήσει το δρόμο της μεμψιμοιρίας που ο ίδιος ο Ολυμπιακός αποκήρυσσε και ειρωνευόταν όλα τα προηγούμενα χρόνια, ας το κάνει. Εμένα θα μου επιτρέψετε να γράψω απλά ένα λιτό «ΑΕΚ, μαγκιά σου»…
Αυτό που έχει πετύχει η Ένωση στα δύο φετινά ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, δεν έχει προηγούμενο στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου (όσο τουλάχιστον θυμάμαι). Σε δύο παιχνίδια που «καίνε» στην ίδια αγωνιστική σεζόν και με δύο ομάδες ισότιμες διεκδικήτριες του πρωταθλήματος, το να πραγματοποιείς ισάριθμες ανατροπές σαν αυτές στις οποίες έφτασαν ο Χιμένεθ και οι παίκτες του σε ΟΑΚΑ και Καραϊσκάκη, αξίζει μόνο σεβασμό, θαυμασμό και χειροκρότημα.
Μπορείς να βρεις χίλιες δυο δικαιολογίες για να μειώσεις αυτό το επικό επίτευγμα. Μπορείς να τα ρίξεις όλα στον άσχετο τον Χάσι για τη μετατροπή του 0-2 στο 64’ σε 3-2. Μπορείς να ρίξεις ολοκληρωτικά το ανάθεμα στον Παπαπέτρου για τη μετατροπή του 1-0 στο 81’ σε 1-2. Ό,τι και να κάνεις, όμως, το ίδιο το μέγεθος του επιτεύγματος, απλά σε εκθέτει…
Η ΑΕΚ φυσικά και δεν έπαιξε κάποιο ποδόσφαιρο αξιώσεων στο Φάληρο. Θα έλεγα, μάλιστα, ότι ήταν τόσο θλιβερό ποιοτικά το ντέρμπι του Καραϊσκάκη μέχρι το γκολ του Ανσαριφάρντ, που οι μόνοι που πραγματικά πρέπει να έτριβαν τα χέρια τους από ικανοποίηση ήταν οι… φίλοι του ΠΑΟΚ.
Ωστόσο, μετά το γκολ του Ιρανού επιθετικού, δεν μπορείς παρά να εκφράσεις το θαυμασμό σου για την αντίδραση των παικτών της ΑΕΚ. Θα μπορούσαν να έχουν χάσει, θα μπορούσαν να μην έχουν φτάσει καν στην ισοφάριση. Η πίστη τους όμως στην ανατροπή και η λύσσα τους να γυρίσουν ένα παιχνίδι που έμοιαζε θεωρητικά χαμένο σε μια έδρα που ουκ ολίγες φορές στο πρόσφατο παρελθόν η ΑΕΚ είχε λιγοψυχήσει, μόνο θαυμασμό και χειροκρότημα αξίζει…
Η ΑΕΚ κάνει διαρκώς βήματα προς τα εμπρός, ο Ολυμπιακός πραγματοποιεί συνεχώς βήματα προς τα πίσω. Κυρίως σε επίπεδο χαρακτήρα και νοοτροπίας…
Και υπάρχουν δύο φάσεις που… σκηνοθετικά πιστοποιούν την παραπάνω μεταστροφή. Στις 17 Οκτωβρίου 2015, ο Ολυμπιακός είχε συντρίψει την ΑΕΚ με 4-0. Τότε ο παίκτης που είχε ανοίξει το σκορ δεν ήταν άλλος από τον Αλμπέρτο Μποτία, ο οποίος είχε πάρει παραμάζωμα έναν αντίπαλό του (νομίζω τον Σιμόες) και με κεφαλιά – δυναμίτη την είχε στείλει στα δίχτυα.
Το βράδυ της Κυριακής, ο ίδιος ποδοσφαιριστής πρωταγωνίστησε στη φάση του νικητήριου γκολ του Γιακουμάκη. Μόνο που αυτή τη φορά πήγε στην μπάλα χαλαρά, παρότι βρισκόταν σε πλεονεκτική θέση έναντι του αντιπάλου του και επέτρεψε στον επιθετικό της ΑΕΚ να τον… πάρει παραμάζωμα (πάντα ποδοσφαιρικά) και να σκοράρει.
Στη φάση του 2015, στον Ολυμπιακό μίλαγαν για το πάθος και την ψυχή του Ισπανού. Το βράδυ της Κυριακής έκαναν λόγο για το ανθρώπινο δράμα ενός ποδοσφαιριστή που αδικήθηκε από το διαιτητή.
Με τα δικά μου μάτια, πρόκειται για δύο περιπτώσεις… ανδρικά ποδοσφαιρικές στις οποίες ο παίκτης που έχει αυτοπεποίθηση, τσαμπουκά και ψυχή κερδίζει στη διεκδίκηση τον αντίπαλό του που… λιγοψυχεί. Ούτε στη μία περίπτωση βλέπω κανένα φάουλ, ούτε στην άλλη. Για να το γράψω διαφορετικά, είναι από τα γκολ που… γουστάρω να βλέπω στην Πρέμιερ Λιγκ. Γκολ μαγκιάς!
Το πώς υποδέχτηκαν στον Ολυμπιακό το ένα γκολ και πως το άλλο, απλά πιστοποιεί αυτό που ανέφερα στον πρόλογο του κειμένου. Ο Ολυμπιακός έχει γίνει ακριβώς αυτό που ειρωνευόταν και απαξίωνε…
Υ.Γ. Για όσα ακολούθησαν μετά το τέλος του αγώνα, δεν θα γράψω κάτι. Απλά αναδημοσιεύω ένα χθεσινοβραδινό post ενός επί σειρά ετών ρεπόρτερ του Ολυμπιακού (δεν γράφω το όνομά του, γιατί δεν ξέρω αν το θέλει).
«Για το παιχνίδι δεν έχω να πω πολλά. Ο Ολυμπιακός, αν και “χαμένος” μέσα στον αγωνιστικό χώρο, εξαιτίας ενός 4-3-3 που δεν δούλεψε ποτέ, έφτασε κοντά σε μια νίκη χωρίς να την αξίζει. Τελικά η νίκη πήγε στην ΑΕΚ, που ούτε κι αυτή την άξιζε, αλλά συμβαίνουν και τέτοια κουλά καμιά φορά στο ποδόσφαιρο. Να κερδίζει, δηλαδή, μια ομάδα επειδή το πίστεψε περισσότερο ή επειδή έτσι αποφάσισε ο Θεός…
Ούτε για τη διαιτησία έχω να πω πολλά. Ο Παπαπέτρου, άλλωστε, στα δικά μου τα μάτια ούτε Ολυμπιακό, ούτε ΑΕΚ ήθελε να παίξει. Σφυρίζοντας αδιάκοπα (στο 68′ είχε δώσει 47 φάουλ!!!) ίσως ήθελε να παίξει… ΠΑΟΚ, αλλά όπως εξελίχθηκε το ματς ούτε αυτό δεν κατάφερε. Μπορεί να υπάρχει πέναλτι στη φάση του Μποτία, αλλά για μένα δεν έχει σημασία…
Τι έχει σημασία; Ο Ολυμπιακός και η “ταυτότητά” του. Μια ταυτότητα που την κουβαλάει 93 χρόνια τώρα και δεν την αποχωρίστηκε ούτε στις πιο μαύρες του εποχές. Ένα χαμένο πρωτάθλημα δεν μπορεί να φέρνει καταστροφή. Η λογική του “εμείς ή κανείς” είναι πολύ επικίνδυνη και δεν ταιριάζει στον Ολυμπιακό και στο λαό του. Και οι ήττες μέσα στο παιχνίδι είναι…
Ούτε υποδείξεις κάνω, ούτε θέλω να πείσω τον οποιοδήποτε για το πως θα σκέφτεται και πως θα πράττει, αλλά εγώ τουλάχιστον με διαφορετικά κριτήρια αγάπησα τον Ολυμπιακό. Αν κάποιοι αγαπούν μόνο τις νίκες και τους τίτλους, δικαίωμά τους. Εγώ είμαι αλλιώς και ας ξέρουν όλοι πως αλλιώς είναι από γεννησιμιού του και ο Ολυμπιακός…»
Πηγή: Sport DNA
