Του Νίκου Παπαδογιάννη
Στον επίλογο του προηγούμενου σχολίου μου, την Παρασκευή, έγραφα ότι ο Παναθηναϊκός κινδυνεύει να πέσει –με δική του ευθύνη- σε διπλή παγίδα, σε ένα δίδυμο δόκανο.
Το ένα σκέλος, είναι αγωνιστικό και αφορά τον αποπροσανατολισμό που δημιουργείται από τις νίκες επί του Ολυμπιακού, ιδίως όταν αυτές είναι βαθμολογικά ανούσιες (όπως εκείνη της προηγούμενης Δευτέρας).
Το δεύτερο, το εξωαγωνιστικό, πηγάζει από την επιλογή της διοίκησής του να ξεκινήσει ανένδοτο τζιχάντ ενάντια στη διοργανώτρια αρχή, καταγγέλλοντας κατατρεγμό και αδικίες, που ενίοτε έχουν έρεισμα και συχνότερα ανάγονται στη σφαίρα του φανταστικού.
Πριν συμπληρωθεί τριήμερο, και αφού ως λαός ζήσαμε σοκαρισμένοι το εθνικό ναδίρ της ομιλίας του Μίκη στο συλλαλητήριο, ο ιδιοκτήτης του Παναθηναϊκού υπέγραψε την απαραίτητη επιταγή για ενίσχυση της ομάδας και έπειτα άκουσε τις καμπάνες να χτυπάνε δυσοίωνα, αλλά εκκωφαντικά, με προέλευση τη Βαρκελώνη.
Η ομάδα θα συνεχίσει ενισχυμένη με τον Άντριαν Πέιν την πορεία της προς το final-4, αλλά ο (άτυπος, έστω) διοικητικός ηγέτης της δεν θα έχει δικαίωμα να μετάσχει στους εορτασμούς ούτε στις ως τότε αγωνιστικές εχθροπραξίες.
Ο ίδιος απειλεί να θέσει σε δημοψήφισμα τη μελλοντική συμμετοχή του Παναθηναϊκού στην Εuroleague και συνδέει το αποτέλεσμα με τη δική του παρουσία, αλλά στη χώρα που συνηθίζει να μετατρέπει τα «όχι» σε «ναι» και τα «αποκλείεται» σε «θα δούμε», η κίνηση προκάλεσε σκωπτικά σχόλια.
Αν ο Γιαννακόπουλος δεν τα άκουσε, είναι επειδή τελευταία βρίσκεται –εκ νέου- πιο κοντά στην κυβέρνηση παρά στην αντιπολίτευση.
Φοβάμαι ότι ο Παναθηναϊκός χρειάζεται την Euroleague του 2018 περισσότερο από όσο χρειάζεται η Euroleague του 2018 τον Παναθηναϊκό. Τα δεκαετή συμβόλαια δεν σπάνε χωρίς ασήκωτες ρήτρες, ενώ έξω από το μαντρί κάνει κρύο.
Η «ανταρσία» του έτους 2000 ήταν μία εύκολη απόφαση, αφού στο πλευρό των Γιαννακόπουλων στέκονταν τότε ο Μιζράχι, η ΤΣΣΚΑ, οι Τούρκοι, οι Γάλλοι και άλλες δημοκρατικές δυνάμεις.
Το final-4 της Suproleague τη χρονιά του σχίσματος (2000-1) ήταν σαφώς πιο εύρωστο από την αντίστοιχη τετράδα της τότε νεοσύστατης Euroleague, όπως και το συνολικό «σώμα» της διοργάνωσης.
Η διαμάχη εκείνης της χρονιάς τελείωσε με ισοπαλία, αλλά η ρήξη του 21ου αιώνα έφερε πανωλεθρία για όσους τόλμησαν να κινηθούν μακριά από το φωταγωγημένο μαγαζί της Βαρκελώνης.
Πιθανή αποχώρηση του Παναθηναϊκού από την Euroleague θα ζημιώσει όχι τόσο τον Μπερτομέου, όσο τον ίδιο τον Παναθηναϊκό. Όσο ψηλά και αν σηκώσει το μπαϊράκι ο Δημήτρης, δεν νομίζω ότι θα βρει συμμάχους στην εκστρατεία του λεονταρισμού.
Εδώ που τα λέμε, κανένας παραέξω δεν παίρνει σοβαρά τη φιλολογία περί κατατρεγμού και κανένας άλλος δεν φωνάζει ότι τον τρώνε οι λύκοι.
Το χειρότερο, για τον Παναθηναϊκό, είναι ότι δεν θα τον πιστέψει κανένας όταν βγουν στ’ αλήθεια οι λύκοι.
Ακριβώς την ίδια νίλα έπαθε κατά καιρούς ο Ολυμπιακός στο ελληνικό πρωτάθλημα. Την υπέρβαση την κατόρθωσε όταν έπαψε να ασχολείται με τη φαιδρή διαιτητολογία και αφοσιώθηκε στην αποστολή του.
Η τιμωρία που επιβλήθηκε στον Γιαννακόπουλο είναι αναμφισβήτητα αυστηρή. Θα πρέπει όμως να θεωρηθεί «σωρευτική» για μία σειρά από παρασπονδίες που τον έβαλαν στο μάτι της διοργάνωσης, σαν ποδοσφαιριστής που δέχεται την κίτρινη κάρτα επειδή υπέπεσε σε πολλά φάουλ.
Επιπρόσθετα, υποψιάζομαι ότι η ποινή θα εκπέσει σε δεύτερο βαθμό, αφού αφορά «ιδιωτικό βίο» κάποιου που δεν κατέχει επίσημη ιδιότητα στην ομάδα.
Η έκφραση «ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος του Παναθηναϊκού», με την οποία ξεκινάει η ανακοίνωση, αγγίζει τα όρια του κωμικού. Τι, του Παναθηναϊκού; Πρόεδρος; Προπονητής; Μπασκετμπολίστας; Φυσιοθεραπευτής; Οπαδός; Ευεργέτης που ενίοτε κάθεται στον πάγκο;
Ωστόσο, η διοργανώτρια αρχή δίνει τη εντύπωση ότι δεν κολλάει σε τυπικότητες και χρεώνει ντε φάκτο στον Γιαννακόπουλο τη διοικητική αρχή.
Αυτός είναι, άλλωστε, που συναντήθηκε πέρυσι με τον Μπερτομέου για να συζητήσει μαζί του τη νέα τάξη πραγμάτων. Ο ίδιος ήταν, που έφαγε μαζί με τον Καταλανό, τον Σεπτέμβριο του 2016 για να δρομολογήσει μορατόριουμ. Ο ίδιος ήταν, που πλήρωσε πρόστιμο για δηλώσεις του περί διαιτησίας και έστειλε dvd διαμαρτυρίας στη διοργανώτρια αρχή.
Υπάρχει και η δήλωση του Μπερτομέου από τον Απρίλιο του 2015 (μετά τα πλέι-οφ με την ΤΣΣΚΑ): «Δεν έχω καμία αμφιβολία, όλοι το ξέρουν, ότι ο κύριος Γιαννακόπουλος είναι ο ιδιοκτήτης του Παναθηναϊκού». Ναι, αλλά …πού το γράφει αυτό;
Το σήριαλ θα συνεχιστεί στα δικαστήρια, αλλά θα έχει ενδιαφέρον ο τρόπος με τον οποίο οι αρμόδιες αρχές θα κληθούν να εφαρμόσουν την απόφαση του δικαστή.
Πώς είναι δυνατό να απαγορευτεί η είσοδος του Γιαννακόπουλου στο ΟΑΚΑ, στο μεθαυριανό ματς με τη Βασκόνια; Και πώς θα αντιδράσει η Εuroleague, μόλις κυκλοφορήσουν οι φωτογραφίες με τον τιμωρημένο παράγοντα να καπνίζει αρειμανίως στρογγυλοκαθισμένος στον προεδρικό του θώκο;
Φοβάμαι ότι το επόμενο βήμα της -εάν αγνοηθεί η ντιρεκτίβα- θα είναι να επιβάλει αντίποινα στον Παναθηναϊκό, ο οποίος θα πέσει έτσι ακόμα πιο βαθιά στην παγίδα.
Το πολεμικό κλίμα θα ευνοήσει τους ανταγωνιστές και πάντως όχι εκείνους που θα περάσουν τους επόμενους μήνες στα χαρακώματα.
Οι φήμες για βαρύτατη ποινή ενάντια στον Γιαννακόπουλο είχαν αρχίσει να κυκλοφορούν από την Παρασκευή. Δεν ήταν πάντως ολόμαυρη, για τον διοικητικό ηγέτη του Παναθηναϊκού, η Δευτέρα που ακολούθησε τη μαύρη Κυριακή του Μίκη.
Το απίστευτο σκάνδαλο της Novartis πυροδότησε πανηγυρισμούς στους ανταγωνιστές του ελβετικού κολοσσού στην αγορά του φαρμάκου.
Μπορεί ο Δημήτρης να έχει το τριφύλλι και τους οπαδούς του κορώνα στο κεφάλι του, αλλά δεν χρειάζεται να πω εγώ ποια είναι η σημαντικότερη πτυχή του επαγγελματικού βίου του.
Πηγή: Gazzetta
