Του Αλέξανδρου Σόμογλου
Και τώρα ο Ολυμπιακός έχει δύο δρόμους μπροστά του: Ο πρώτος, ο πιο δύσκολος για τα ελληνικά δεδομένα, είναι από αύριο το πρωί να ασχοληθεί μόνο με το ποδόσφαιρο και να δημιουργήσει ξανά μια ομάδα που ανεξαρτήτως τίτλων ή προκρίσεων θα κάνει ξανά τον κόσμο της να γουστάρει να τη βλέπει στο γήπεδο. Ο δεύτερος, ο πιο βολικός και πλέον συνηθισμένος στην Ελλάδα, είναι να εντείνει ακόμη περισσότερο τις κραυγές για διαιτησία, οργανωμένα σχέδια εξόντωσής του και κατεστημένα που τον κυνηγούν. Άλλωστε είναι ένας δρόμος που τον γνωρίζει καλά, καθώς τον ακολουθούσαν επί σειρά ετών οι αντίπαλοί του (με καταστροφικές συνέπειες για τους ίδιους) και ο ίδιος τον ειρωνευόταν και τον χλεύαζε. Από την επιλογή του δρόμου που θα ακολουθήσει θα εξαρτηθεί τι θα ξημερώσει την επόμενη μέρα μιας αποκαρδιωτικής – όπως εξελίσσεται – αγωνιστικής σεζόν στο λιμάνι…»
Δεν είχαν περάσει, παρά ελάχιστα δευτερόλεπτα από τη λήξη του προημιτελικού στο ΟΑΚΑ ήταν κατέγραψα μέσα σε 100 λέξεις τις σκέψεις μου στα social media. Άλλωστε, δεν ήταν καθόλου μα καθόλου δύσκολο να προβλέψεις τι θα συνέβαινεστον Ολυμπιακό σε περίπτωση δεύτερης διαδοχικής σφαλιάρας από την ΑΕΚ μέσα σε ελάχιστα εικοσιτετράωρα.
Θα προσέθετα, μάλιστα, ότι στον Ολυμπιακό θα πρέπει να αισθάνονται τυχεροί για τον τρόπο που ήρθε ο αποκλεισμός. Γιατί όσο εθισμένος κι αν είσαι στις διαμαρτυρίες, στις συνομωσίες και στη γκρίνια, όταν βλέπεις για ογδόντα λεπτά στο χορτάρι μια ομάδα – καρικατούρα, χωρίς ποιότητα, χωρίς ψυχή, χωρίς μια κάθετη πάσα της προκοπής, χωρίς φαντασία να γίνεται με ευκολία έρμαιο στις διαθέσεις μιας μέτριας (για τα φετινά της δεδομένα) ΑΕΚ, τότε είναι πολύ πιο εύκολο να καθίσεις μπροστά στον καθρέφτη σου και να δεις τον αποκλειστικό ένοχο της αγωνιστικής σου κατρακύλας.
Άλλος ένας κύκλος κλείνει, σημασία έχει πως θα ανοίξει ο επόμενος…
Είναι προφανές, πλέον, ακόμη και στον πιο αισιόδοξο φίλο του Ολυμπιακού ότι ένας μεγάλος κύκλος της συγκεκριμένης ομάδας κλείνει. Όπως είχε κλείσει ο κύκλος των «πέτρινων χρόνων», το καλοκαίρι του 1996, και όπως είχε κλείσει ο κύκλος του «κυρίαρχου Ολυμπιακού του Σωκράτη Κόκκαλη» το καλοκαίρι του 2010. Κάπως έτσι κλείνει και ο πρώτος κύκλος της «εποχής Μαρινάκη». Και όπως συνηθίζεται, σε ανάλογες περιπτώσεις, κλείνει με… κρότο!
Τι πρέπει να κάνει ο Ολυμπιακός; Κάτι πολύ απλό. Να γυρίσει το χρόνο πίσω στο καλοκαίρι του 2016! Και να σταματήσει τους δείκτες του ρολογιού στη μέρα που έφυγε από του Ρέντη ο Μάρκο Σίλβα. Ήταν 23 Ιουνίου 2016: Η μέρα που ο Ολυμπιακός σταμάτησε ουσιαστικά να σέβεται το ίδιο το ποδόσφαιρο! Μοιραία κάποια στιγμή το ίδιο το ποδόσφαιρο θα τον τιμωρούσε…
Για να συμβεί, όμως, αυτό θα πρέπει να θυμηθούν άπαντες στον Πειραιά μια… αγαπημένη τους φράση που αποτελούσε την αιχμή του δόρατος της επικοινωνιακής τους πολιτικής απέναντι σε όσους αμφισβητούσαν το δίκαιο της κυριαρχίας τους στο ελληνικό ποδόσφαιρο: Με εφτά λέξεις τους απαντούσαν: «Φτιάξτε ομάδα να κερδίζετε και τους διαιτητές».
Φτιάξε ομάδα… και μετά βάλε όποια παρένθεση θέλεις!
Προσωπικά μένω στις πρώτες δύο λέξεις: «Φτιάξτε ομάδα»… Στα δικά μου μάτια τουλάχιστον, η συνέχεια της φράσης ήταν πάντα δευτερευούσης σημασίας. Η φράση θα μπορούσε να είναι «φτιάξτε ομάδα… κι ας μην κερδίζετε τους διαιτητές», ή «φτιάξτε ομάδα… να κερδίζετε με 50-50% διαιτησία» ή «φτιάξτε ομάδα… και μην ασχολείστε με τους διαιτητές». Η τελευταία ταιριάζει περισσότερο στη δική μου οπτική για τον αθλητισμό, αλλά ο καθένας μπορεί να ολοκληρώσει τη φράση, ανάλογα με τον τρόπο που έχει μάθει να βλέπει ποδόσφαιρο, ή ανάλογα με την ομάδα που υποστηρίζει.
Δεν είναι η πρώτη φορά που μια ομάδα αναπτύσσει μια ρητορική περί διαιτησίας, κατεστημένου, οργανωμένου σχεδίου διάλυσής της. Παρακολουθώ ελληνικό ποδόσφαιρο για περισσότερα από τριάντα χρόνια και πάντα οι ηττημένοι έβρισκαν τρόπους να καταφεύγουν σε τέτοιου είδους ρητορική για να δικαιολογήσουν τις αποτυχίες τους. Άλλες φορές εμφάνιζαν βάσιμα επιχειρήματα, άλλες πάλι κατέφευγαν ως… Κλαίουσες Μαγδαληνές στο «σκοτεινό παρασκήνιο» αναζητώντας ένα… εμπορικό και ελκυστικό άλλοθι προκειμένου να καλύψουν τα δικά τους αγωνιστικά εγκλήματα.
Υπάρχει, όμως, ένα μεγάλος αστερίσκος: Όταν η συγκεκριμένη ρητορική εδραιωθεί ως φιλοσοφία στα αποδυτήρια μιας ομάδας, τότε η διαδρομή που ακολουθεί οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην ολική καταστροφή!
Σε τρία χρόνια η ΑΕΚ της Γ’ Εθνικής προσπέρασε τον Ολυμπιακό των τίτλων!
Ξέρετε, είναι εξαιρετικά εύκολο να πείσεις τον «άρρωστο» οπαδό οποιασδήποτε ελληνικής ομάδας ότι ο αγαπημένος του σύλλογος αποτελεί… θύμα ενός οργανωμένου σχεδίου εξόντωσης. Αν, όμως, ταυτόχρονα έχεις εγκαταλείψει το ίδιο το ποδόσφαιρο, όλη αυτή η επικοινωνιακή σου εκστρατεία γυρίζει μπούμερανγκ. Και οι ίδιοι οι οπαδοί που σε βοηθούσαν να τη λανσάρεις, είναι οι πρώτοι που στρέφονται εναντίον σου. Το έχουμε δει να συμβαίνει κατά καιρούς σε όλες τις ομάδες.
Η ποδοσφαιρική πραγματικότητα είναι πάντα αμείλικτη! Και το ποδόσφαιρο πάντα τιμωρεί: Τιμωρεί το ψέμα, τιμωρεί την έλλειψη σεβασμού στον αντίπαλο, τιμωρεί τα βολικά άλλοθι. Κυρίως τιμωρεί την κοροϊδία! Όταν κοροϊδεύεις το ίδιο το ποδόσφαιρο θα σε κοροϊδεύσει και αυτό…
Τι πρέπει να κάνει, λοιπόν, ο Ολυμπιακός για να βγει από το τούνελ που έχει μπει πλέον για τα καλά; Να ασχοληθεί αποκλειστικά και μόνο με το ποδόσφαιρο. Να γίνει ξανά καλύτερη ομάδα από τους ανταγωνιστές του.
Ας κοιτάξουν στον Ολυμπιακό που βρισκόταν η ΑΕΚ πριν από τρία χρόνια και που βρίσκεται σήμερα. Ας αναλογιστούν σε ποιο ποιοτικό επίπεδο βρίσκονταν οι ίδιοι το 2015 και που έχουν κατρακυλήσει σήμερα.
Ας σκεφτούν πόσοι από τους παίκτες που υπήρχαν στο ρόστερ της ΑΕΚ το 2015 είχαν θέση βασικού στην ενδεκάδα του Ολυμπιακού κι ας αναλογιστούν πόσοι από τους παίκτες που βρίσκονται σήμερα στο «ερυθρόλευκο» ρόστερ θα είχαν «κλειδωμένη» θέση βασικού στην ενδεκάδα του Χιμένεθ.
Και το κυριότερο; Να καταλάβουν ότι είναι αδύνατο να φτιάξεις καλή ποδοσφαιρική ομάδα, όταν λειτουργείς σε κάθε μεταγραφική περίοδο με λογική «σούπερ μάρκετ», αλλάζοντας κάθε λίγο και λιγάκι το μισό σου ρόστερ και φυσικά όταν έχεις μετατρέψει το ρόλο του προπονητή σε… διακοσμητική γλάστρα των προπονητικών σου εγκαταστάσεων.
Ο Ολυμπιακός καλείται επιτέλους να σκεφτεί ποδοσφαιρικά! Να ασχοληθεί με το πως θα φτιάξει ξανά ομάδα, μια καλή ποδοσφαιρική ομάδα! Και μετά ας βάλει δίπλα στις λέξεις «φτιάχνω ομάδα», όποια φράση θέλει…
ΥΓ: Νομίζω ότι σήμερα είναι πολύ πιο εύκολο να παραδεχτεί κανείς «ΑΕΚ, μαγκιά σου». Όταν σε τέσσερα παιχνίδια με τον Ολυμπιακό μέσα στην ίδια σεζόν, μετράς τρεις νίκες, καμία ήττα και μία πρόκριση, τότε η πραγματικότητα είναι μία και αδιαπραγμάτευτη: Απλά, έχεις γίνει πλέον καλύτερη ομάδα από τον αντίπαλό σου! Και είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο επίτευγμα για το οποίο δικαιούνται να αισθάνονται υπερήφανοι και ο Μελισσανίδης και ο Χιμένεθ και οι συνεργάτες τους. Η ΑΕΚ της Γ’ Εθνικής κατάφερε μέσα σε λίγα χρόνια όχι μόνο να επιστρέψει στην πρώτη γραμμή, αλλά να δημιουργήσει καλύτερη ομάδα από τον μόνιμο πρωταθλητή Ολυμπιακό. Χωρίς εξασφαλισμένα έσοδα από το Τσάμπιονς Λιγκ, χωρίς δικό της ιδιόκτητο γήπεδο και ανάλογα έσοδα. Το λες και επίτευγμα που προκαλεί θαυμασμό!
ΥΓ2: ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ, εκείνη την Κυριακή της 8ης Φεβρουαρίου 1981. Δεν ξεχνώ, πόσο δύσκολο ήταν να εκτιμήσει ένα οκτάχρονο παιδί τι ακριβώς είχε συμβεί εκείνο το απόγευμα στο Καραϊσκάκη. Όταν έγινα γονιός, κατάλαβα…
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ, ότι στον αθλητισμό η λέξη «μίσος» δεν μπορεί να έχει καμία θέση, ανεξαρτήτως αν κάποιοι προσπαθούν να την επιβάλλουν. Και κάθε φορά που το ημερολόγιο δείχνει 8 Φεβρουαρίου, απλά κάθομαι και θυμάμαι. Για να μην ξεχάσω ποτέ…
Πηγή: Sport DNA
