Του Αντώνη Καρπετόπουλου
Εννέα χρόνια είχε να κερδίσει ο Ολυμπιακός στη Μαδρίτη την Ρεάλ, διάστημα μεγάλο αν σκεφτεί κανείς τα όσα έχει πετύχει η ελληνική ομάδα τα τελευταία αυτά χρόνια. Επειδή τα παιγνίδια των δυο είναι ασταμάτητα, ομολογώ ότι εκείνη την τελευταία νίκη δεν την θυμάμαι καλά. Νομίζω όλα είχαν κριθεί με ένα κλέψιμο του Βασιλόπουλου στο τέλος, την ώρα που η Ρεάλ κάπως άτσαλα έψαχνε το τρίποντο της ισοφάρισης. Αν θυμάμαι καλά είχε κάνει ένα μεγάλο ματς τότε ο Γιάννης Μπουρούσης και είχε πετύχει το καθοριστικό κρίσιμο σουτ στο τελευταίο λεπτό ο πάντα ικανός για το καλύτερο και το χειρότερο Ερτσεκ. Ο Ολυμπιακός ήταν στο δρόμο για το Final 4 του Βερολίνου, όπου και πήγε. Ωστόσο αν οι λεπτομέρειες εκείνης της νίκης ξεχάστηκαν, μου φαίνεται απίθανο να ξεχαστούν όσα έγιναν χθες. Όχι γιατί η νίκη η χθεσινή υπήρξε θεαματική, αλλά γιατί ήταν εντελώς απρόσμενη – όπως απρόσμενα είναι συχνά όσα συμβαίνουν στον Ολυμπιακό φέτος. Απρόσμενα, αλλά όχι ανεξήγητα.
Τα δέκα τρίποντα του Γουίλτζερ
Ο καθένας μπορεί να θυμάται ό,τι θέλει από μια βραδιά σαν την χθεσινή. Σίγουρα οι πιο πολλοί θα θυμούνται το φινάλε του ματς, την σπουδαία τελευταία άμυνα πάνω στον Ντόνσιτς και την αγωνία για την απόφαση των διαιτητών για το φάουλ του Πρίντεζη στον Καμπάτσο – φάουλ τελικά εκπρόθεσμο. Αλλοι θα διηγούνται στα παιδιά τους ότι ο Ολυμπιακός κέρδισε τη Ρεάλ μετά από μια σειρά από βαριά ήττες εκτός έδρας κι έχοντας άποντο στο ματς τον Βασίλη Σπανούλη – κάτι που από μόνο του είναι εξαιρετικά σπάνιο. Με τον καιρό το ματς θα μυθοποιηθεί στις συζητήσεις μας: κάποιοι θα υποστηρίζουν ότι ο Γουίλτζερ εκείνο το βράδυ πέτυχε τριάντα πόντους με δέκα τρίποντα και κάθε υπερβολή θα γίνεται πιστευτή, όπως συμβαίνει με όλα τα ανεξήγητα. Είναι όμως ανεξήγητη η νίκη του Ολυμπιακού; Όχι φυσικά. Οσο κι αν ο Ολυμπιακός επιβάλει με τις υπερβολές του μια παράξενη τραμπάλα συναισθημάτων, στέλνοντας τον κόσμο που παρακολουθεί τα παιγνίδια του από τα ψηλά στα χαμηλά και μετά ξανά στα ουράνια, τίποτα δεν είναι εκτός λογικής. Ούτε καν αυτές οι θεαματικότατες μεταπτώσεις.
Η γνώση των ορίων
Πέρα από θεαματική και περιπετειώδης η εφετινή συμμετοχή του Ολυμπιακού στην Ευρωλίγκα δημιουργεί και αρκετή αθλητική κουλτούρα: βοηθά στην κατανόηση όλων των σπορ και όχι μόνο του μπάσκετ. Καθώς η σεζόν προχωρά γίνονται απολύτως κατανοητά από όλους όσους την ομάδα παρακολουθούν δυο πράγματα: το πρώτο ότι τα αποτελέσματα του Ολυμπιακού εξαρτιόνται περισσότερο από την συνολική του φόρμα και λιγότερο από την ποιότητα των παικτών του. Αυτό είναι, κατά τη γνώμη μου, ένας γενικός κανόνας, που ισχύει στα ομαδικά σπορ τα τελευταία είκοσι τουλάχιστον χρόνια και εξηγεί διάφορες μεγάλες εκπλήξεις. Η φόρμα, δηλαδή η αθλητικότητα, η αντοχή, οι επιδόσεις σε τομείς όπως το τρέξιμο, η έκρηξη, η πίεση, είναι το πρώτο και βασικό ζητούμενο: ειδικά σε διοργανώσεις που κρίνονται σε τελικούς και τελικές φάσεις η τελική κατάταξη σχετίζεται με την ενέργεια που οι ομάδες κουβαλάνε στις αποσκευές τους – οι κουρασμένοι και οι σκασμένοι δεν κερδίζουν ποτέ. Ειδικά στην περίπτωση του Ολυμπιακού έχουμε να κάνουμε με μια ομάδα που δεν κάνει ποτέ οικονομία δυνάμεων – δεν ξέρει να το κάνει. Ετσι, όταν είναι ακμαίος, (ή τουλάχιστον, όπως χθες, πιο γεμάτος με ενέργεια από τον αντίπαλο του), μπορεί να κερδίσει τον οποιοδήποτε, ακόμα και με τον Σπανούλη άποντο, όπως είδαμε. Όταν σηκώνει το πόδι από το γκάζι ή μένει από βενζίνη μπορεί να γίνει παιγνιδάκι στα χέρια του Σβεντ ή της Μπασκόνια. Ο Ολυμπιακός είναι πρώτα από όλα μια ομάδα με απόλυτη γνώση των ορίων της: τα γνωρίζει τόσο καλά, ώστε συχνά μπορεί να τα ξεπερνά – το πρόβλημα είναι ότι αυτό δεν γίνεται κατά παραγγελία. Καμιά φορά όταν δίνεις τα πάντα, το πληρώνεις κι ακριβά.
Το παιγνίδι του Σφαιρό
Το δεύτερο που πιστεύω πως είναι ένα αληθινό μάθημα για όλους μας είναι η αξία του οργανωμένου παιγνιδιού, δηλαδή το είδος της συνεισφοράς του προπονητή. Για το παιγνίδι του Γιάννη Σφαιρόπουλου μπορεί να πει κανείς πολλά, αλλά κανείς δεν τολμά να πει πως δεν υπάρχει. Το παιγνίδι του Σφαιρόπουλου είναι υπαρκτό, δεδομένο, προβλέψιμο ίσως, αλλά και αποτελεσματικό. Βασίζεται σε συγκεκριμένες αρχές, σημαντικές προτεραιότητες και σταθερές αξίες – με βασικότερη την άμυνα. Η χθεσινή νίκη π.χ είναι μια νίκη του προπονητή του Ολυμπιακού πρώτα από όλα: η ομάδα κερδίζει μετά από ένα αμυντικό ρεσιτάλ 40 λεπτών – τίποτα από όσα έχουν γίνει στην άμυνα δεν γίνονται χωρίς λόγο, ακόμα και τα συνεχόμενα φάουλ στον κουρασμένο Ντόνσιτς στο τέλος. Σας έγραφα τις προάλλες, όταν μετά την ήττα από την Μπασκόνια η γκρίνια για τον προπονητή ήταν τεράστια, ότι κάθε συζήτηση για τον Σφαιρόπουλο είναι λανθασμένη και άκαιρη διότι μόνο αυτός μπορεί να ξεμπερδέψει τα πράγματα: κανείς δεν ξέρει τις αρετές και τις ατέλειες του Ολυμπιακού καλύτερα από τον προπονητή του.
Προφανώς ο κόουτς σε πολλούς δεν αρέσει για πολλά: ούτε εμένα με ξετρελαίνουν οι επιλογές των ξένων παικτών π.χ, ενώ συχνά πυκνά ο Ολυμπιακός μου μοιάζει επιθετικά μονοδιάστατος, υπερβολικά συνηθισμένος να ζει (και συχνά να πεθαίνει) με τα τρίποντα. Όμως ακόμα και ο μεγαλύτερος επικριτής του Σφαιρόπουλου γνωρίζει κάτι απλό: ότι η ομάδα έχει χάρη στον προπονητή ένα αποτελεσματικό παιγνίδι και ότι η τύχη της κρίνεται συχνά από την εφαρμογή του. Στα σπορ το να εξαρτάται μια νίκη και μια ήττα από την δική σου κυρίως απόδοση είναι κάτι σπουδαίο: είναι η σημαντική διαφορά της ομάδας που κερδίζει από τις άλλες που απλά προσδοκούν το θαύμα. Ο Σφαιρόπουλος δεν πιστεύει στα θαύματα, πιστεύει πάντα στο παιγνίδι της ομάδας του και καμιά φορά πανικοβάλλεται δικαιολογημένα, όταν δεν το βλέπει γιατί ξέρει ότι υπάρχει. Στο μεταξύ καλό είναι να μαθαίνει κι αυτός: κόντρα στη Ρεάλ π.χ η ομάδα, χωρίς τον νευρικό χθες Σπανούλη, διαχειρίστηκε στο τέλος τη μπάλα στην επίθεση μια χαρά χάρη στον Στρέλνιεκς. Ας μην το ξεχάσει αυτό: θα του χρειαστεί.
Θα ήταν άδικο
Στο μεταξύ ο Ολυμπιακός γυρνά από την Ρεάλ με μια μεγάλη βεβαιότητα: ο Γιώργος Πρίντεζης φοράει ξανά την στολή του Σούπερμαν. Ο υπέροχος αυτός παίκτης είναι φέτος το πραγματικό επιθετικό βαρόμετρο του Ολυμπιακού: πολλές από τις πρόσφατες οδύνες της ομάδας έχουν να κάνουν με το ότι αυτός κυρίως πέρασε ένα ντεφορμάρισμα κόπωσης. Χθες κάνει ένα (ακόμα) τέλειο ματς σκορπίζοντας την άμυνα της Ρεάλ με 21 πόντους και ευστοχία ονειρεμένη: 7/7 βολές, 4/5 δίποντα, 2/3 τρίποντα – στο κρίσιμο τέταρτο δεκάλεπτο είναι αυτός που κρατά τον Ολυμπιακό ζωντανό. Στο τέλος κάνει το φάουλ στον Καμπάτσο, που θα μπορούσε να στοιχίσει το ματς. Αλλά ο καλός Θεός, θαμπωμένος από την εμφάνιση του τεράστιου αυτού παίκτη, κάνει τα δευτερόλεπτα να τρέξουν πιο γρήγορα για το χατίρι του. Θα ήταν άδικο ο καταπληκτικός Πρίντεζης να ήταν χθες ο μοιραίος παίκτης. Ο Θεός που τον αγαπάει απέδωσε δικαιοσύνη. Δεν μπορεί να κάνει κι αλλιώς, είναι παιδί δικό του…
Πηγή: Κάρπετ Show
