Επιλογή Σελίδας

Του Νίκου Παπαδογιάννη

Τέτοιες μέρες, πέρυσι, ξεκινούσα ένα ταξίδι σχεδόν 24 ωρών για να παρακολουθήσω το πρώτο Αll-Star Game –από τα πολλά που θα ακολουθήσουν- στην ήδη λαμπρή καριέρα του Γιάννη Αντετοκούνμπο. Όταν έφτασα στη Νέα Ορλεάνη ανακάλυψα την πιο γοητευτική και προοδευτική πόλη των ΗΠΑ, από τις 10-15 που έχω επισκεφτεί, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα, για άλλη συζήτηση, για άλλη ανάλυση.

Το φετινό θα το δω από την τηλεόραση. Μου φαίνεται, πλέον, ρουτίνα.

Αυτό είναι το μεγαλύτερο κατόρθωμα του Γιάννη. Ότι μόλις 4,5 χρόνια μετά τη σιωπηρή άφιξή του στον πλανήτη ΝΒΑ, μετέτρεψε σε ρουτίνα διακρίσεις για τις οποίες οι περισσότεροι μπασκετμπολίστες θα χρειαστεί να περιμένουν πέντε ζωές και τριάντα μετενσαρκώσεις.

«Δεν βαριέσαι, πού να τρέχεις στο Λος Άντζελες, θα πάω να τον δω του χρόνου». Ή του παραχρόνου. Ή το 2025. Προσεχώς, αν όλα πάνε καλά, και στην απέναντι άκρη του πλανήτη, στο Μουντομπάσκετ της Κίνας.

Μόνο όσοι έζησαν από κοντά το περυσινό All-Star Game μπορούν να καταλάβουν σε ποιο σημείο έχει φτάσει η απήχηση και η δημοφιλία του Γιάννη στη χώρα όπου ζει, εργάζεται και διαφημίζει με κάθε τρόπο την ταλαίπωρη πατρίδα του.

Τα δεκάδες πιτσιρίκια που πήγαιναν στο γήπεδο με αξεσουάρ των Μιλγουόκι Μπακς δεν ήταν ελληνάκια, αλλά αμερικανάκια με προφορά Ρετ Μπάτλερ και Σκάρλετ Ο’Χάρα.

Στο επίσημο κατάστημα του ΝΒΑ, οι φανέλες με το νούμερο 34 και το στριφνό επώνυμο Αντετοκούνμπο ήταν ανάμεσα στις 4-5 ευπώλητες, μαζί με του Κάρι, του Ντουράντ, του ΛεΜπρόν και του Χάρντεν.

Στους δρόμους της «Big Easy», μέρες καρναβαλιού, μας σταματούσαν συχνά άγνωστοι για να παινέψουν το παλικάρι του οποίου το όνομα φορούσαμε στις μπλούζες μας.

Και μέσα στο γήπεδο, σύσσωμο το ΝΒΑ –παίκτες, προπονητές, δημοσιογράφοι, υπάλληλοι, φίλαθλοι- είχαν τον Γιάννη στα όπα όπα.

Του φέρονταν σαν να ήταν ο νεαρός πρίγκηπας της αυλής, ο αυριανός βασιλιάς, που πρέπει να περπατάει σε δάφνες και να ξαπλώνει στα πούπουλα.

Στο βλέμμα του Γιάννη ήταν οφθαλμοφανές το δέος του παιδιού που ζούσε το όνειρό του και ξόρκιζε τα φαντάσματα της παιδικής ηλικίας. Ωστόσο, ο ίδιος αντιμετώπιζε τους πάντες με σεβασμό, προσήνεια και ταπεινοφροσύνη. 

Και εμείς, οι ελάχιστοι Έλληνες που σπάσαμε τον κουμπαρά για να κάνουμε παρέα στους αλλιγάτορες δίπλα στους βάλτους της Λουιζιάνα, καμαρώναμε σαν να ήταν ο Γιάννης το δικό μας παιδί. Διότι, κατά βάθος, είναι το δικό μας παιδί.

Ή, διαβάζοντας την εξίσωση αντίστροφα, είμαστε εμείς τα δικά του παιδιά. Με περισσότερους από έναν τρόπους, αυτός ο 23χρονος άνδρας κουβαλάει πια το κουφάρι της Ελλάδας στις πλάτες του. Αυτά που της προσφέρει δεν μπορούν να αποτιμηθούν σε καρφώματα, ασίστ και τάπες.

Το All-Star Game του 2018 βρίσκει τον μπασκετμπολίστα Αντετοκούνμπο σε φωτεινό φεγγάρι. Η φυγή του Κιντ μπορεί να τον στενοχώρησε για περίπου είκοσι λεπτά, αλλά ήταν κρυμμένη ευλογία, αφού κατέβασε το χειρόφρενο και βοήθησε τους Μπακς να ξεδιπλώσουν καλύτερα το ταλέντο τους στο γήπεδο.

Ο υπηρεσιακός, αλλά αξιόλογος, Τζο Πράντι ανακάτεψε την τράπουλα, άλλαξε τις αγωνιστικές ισορροπίες και ξανάδωσε τα κλειδιά της ομάδας στον Γιάννη, του οποίου το usage rate εκτοξεύτηκε ξανά στα 35αρια της προ-Μπλέντσο εποχής.

Οι Μπακς έχουν πλέον μία από τις πιο αποτελεσματικές άμυνες του πρωταθλήματος (με εξαίρεση το τελευταίο ματς με το Ντένβερ), ενώ επί Κιντ ήταν ένα ασυνάρτητο σκορποχώρι. 

Παίζουν πιο οργανωμένο και μεθοδικό μπάσκετ, σκοράρουν ευκολότερα και κερδίζουν αγώνες που μέχρι πρόσφατα έχαναν.

Εφ’ όσον συνεχίσουν την ανοδική πορεία τώρα που θα δυσκολέψει το πρόγραμμα, έχουν πιθανότητες να μπουν στα πλέι-οφ με πλεονέκτημα έδρας (ενώ είχαν πέσει στη 10η θέση της Ανατολής) και να ξαναβάλουν το όνομα του Γιάννη στη συζήτηση για τον τίτλο του MVP.

Ο Τζέιμς Χάρντεν είναι φυσικά το φαβορί, αλλά υπάρχουν και εκλέκτορες που θυμούνται ότι στο μπάσκετ υπάρχει και άμυνα. Περισσότερη ζημιά έκανε στον Γιάννη η παρατεταμένη μετριότητα των Μπακς σε σύγκριση με τους σταθερά αποτελεσματικούς Ρόκετς, παρά η σύγκριση των αριθμών.

Ο τύπος με το απερίγραπτο μούσι γεμίζει τα καλάθια με πόντους (31,3), τρίποντα (38%) και εύστοχες βολές (86%), μοιράζει διπλάσιες ασίστ από τον δικό μας (9,0), αλλά δεν μαρκάρει ποτέ κανέναν και είναι και turnover machine για να θυμηθώ έναν παλαιό προπονητή των Ρόκετς (4,2 έναντι 2,8).

Ο Γιάννης μετράει 27,7 πόντους με 54% ευστοχία εντός παιδιάς, 76% στις βολές (με μ.ο. 9 σε κάθε παιχνίδι) και true shooting percentage που ξεπερνάει το 60%.

Μαζεύει διψήφιο αριθμό ριμπάουντ (10,4), δίνει 4,8 ασίστ χωρίς να είναι γκαρντ, κλέβει 1,4 μπάλες, μοιράζει 1,3 τάπες και παρουσιάζει εμφανή βελτίωση στο σουτ από μέση και μακρινή απόσταση (28% στο τρίποντο).

Υπενθυμίζω ότι ο Ράσελ Ουέστμπρουκ κατέκτησε το περυσινό MVP καθισμένος στο τιμόνι μίας ομάδας που μπήκε αγκομαχώντας στα πλέι-οφ.

Αλλά δεν έχει σημασία το κυνήγι των προσωπικών διακρίσεων. «Ρουτίνα», άλλωστε, να μη τα ξαναλέμε. Να δείτε που μία μέρα ο Γιάννης θα αναδειχθεί ΜVP στο ΝΒΑ και εμείς θα ψηφίζουμε ακόμη για «αθλητή της χρονιάς» τον Πετρούνια!

Το σημαντικό, είναι, να ξαναβρεί ο Γιάννης το χαμόγελο που εξαφανίστηκε για πολλές εβδομάδες από τα χείλη του και παράλληλα να ξεπεράσει το πρόβλημα τραυματισμού που βασανίζει το γόνατό του εδώ και μήνες.

Ο τρόπος του παιχνιδιού του, με τα πολλά άλματα, τις συγκρούσεις, τα σπριντ και τα κορ-α-κορ και δεν επιτρέπει την πολυτέλεια της «λούφας» μέσα στο γήπεδο.

Ελάχιστοι παίκτες κουράζονται όσο ο Γιάννης για κάθε πόντο που πετυχαίνουν. Κάτι μου λέει ότι το ερχόμενο καλοκαίρι –ευτυχώς άδειο από εθνικές υποχρεώσεις, πέρα από δύο ματσάκια στο Τελ Αβίβ και στο Ταλίν- θα είναι αφιερωμένο στην ανασυγκρότηση, στην ανάπαυση και στη συντήρηση.

«Το πρώτο που με συμβούλευσαν ο Καρμέλο και οι άλλοι τριαντάρηδες είναι να προστατεύω το κορμί μου», έλεγε ο Γιάννης πέρυσι, στο –μαρτυρικό λόγω Κατρίνα- Σούπερντομ.

Στα τελευταία λεπτά των αγώνων των Μπακς, η έλλειψη φρεσκάδας γίνεται εμφανής και δρομολογεί παρατράγουδα, όπως οι άστοχες βολές.

Τα 37 λεπτά της μέσης συμμετοχής του τον φέρνουν στην 2η θέση της σχετικής λίστας, με ελάχιστη διαφορά από τον πρωτοπόρο Τζίμι Μπάτλερ (37,2). Στις μέρες του Κιντ, ο Γιάννης ήταν 1ος.

Στη Νέα Ορλεάνη, η οικογένεια Αντετοκούνμπο ταξίδεψε σύσσωμη για να χειροκροτήσει τον Γιάννη. Ήταν παρών ακόμα και ο «χαμένος» αδελφός Φράνσις, άγνωστος μεταξύ αγνώστων.

Φέτος, στο Λος Άντζελες, το κάθισμα του πατέρα Τσαρλς θα μείνει κενό, με μία ανθοδέσμη δίπλα στη χαροκαμένη μάνα Βερόνικα.

Ο «Διαγόρας» Τσαρλς θα καμαρώνει το βλαστάρι του από ψηλά. Ο ανέφελος ουρανός της Καλιφόρνια θα τον βοηθήσει να βλέπει καλύτερα…

Πηγή: Gazzetta

Pin It on Pinterest

Shares
Share This