Του Βασίλη Σκουντή
Είμαι που είμαι… Λεμπρονικός, δηλώνω εδώ και χρόνια εξέχον μέλος του κινήματος του Λεμπρονισμού, άκουσα κιόλας σε απόσταση είκοσι εκατοστών τον Γιάννη Αντετοκούνμπο να του πλέκει το εγκώμιο και απόγινα!
Για να μην ανοίξει νέος κύκλος διαβούλευσης και βγαίνει να λέει άλλος το μακρύ του (για τον Μάικλ Τζόρνταν) κι άλλος το κοντό του (για τον Κόμπε Μπράιαντ), η υπόθεση έχει να κάνει με τον χαρακτήρα και την προσωπικότητα του ανδρός, όχι με τα μπασκετικά χαρίσματα του, που καθόλου ευκαταφρόνητα δεν είναι, αλλά ας τα αφήσουμε στην άκρη…
Πέρυσι στη Νέα Ορλεάνη ο Γιαννάκης μας κόντεψε να χαρακτηριστεί από γραφικός μέχρι ανεπιθύμητος, επειδή αντί να κάνει χαβαλέ, προσπάθησε ο καψερός να παίξει κανονικό μπάσκετ, κυνηγώντας κάθε μπάλα, βουτώντας, πιέζοντας στην άμυνα, αλλάζοντας πάσες και τα τοιαύτα.
Κάποιοι τον κοίταζαν με μισό μάτι, διότι τους χάλαγε τη μανέστρα, άλλοι αναρωτιόνταν « τι ‘ν τούτο το μυστήριο πτηνό;» και γενικώς έμοιαζε σαν ένα ξωτικό που κατέβηκε από άλλον πλανήτη και πάντως θα ικανοποιούσε τις απαιτήσεις του Τσαρλς Μπάρκλεϊ, ο οποίος τα… χώνει γενικώς και αδιακρίτως στους παίκτες, επειδή στα All Star Games επιδίδονται στον χαβαλέ!
Έναν χρόνο αργότερα στο Λος Αντζελες ο Γιάννης φρόντισε να δώσει από νωρίς τον τόνο με εκείνη την εκκωφαντική τάπα στον δόλιο τον Κέμπα Γουόκερ: δεν ξέρω εάν εκείνη τη στιγμή το παλικάρι μας εξετράπη σε κάποια λογάκια trash talking, αλλά εάν ήμουν εγώ στη θέση του θα γύριζα και θα έλεγα στον γκαρντ των Χόρνετς το προφανές και αυτονόητο…
Πού πας ρε Καραμήτρο!
Εμ δεν ήξερε (που σίγουρα ξέρει), εμ δε ρώταγε ο πρωταθλητής του NCAA το 2011 με το Κονέκτικατ…
Οταν πια ακούστηκε η κόρνα της λήξης και ο κάθε κατεργάρης πήγε στον πάγκο του (εννοώντας ως πάγκους τα τραπεζάκια όπου κάθονται οι παίκτες, πολιορκούμενοι από τους δημοσιογράφους που ρωτάνε ό,τι φανταστεί ο ανθρώπινος νους), ο Γιάννης έσκασε μύτη μαζί με τα δυο μικρότερα αδέρφια του και εάν δεν τον τράβαγε ο βλοσυρός υπεύθυνος Τύπου των Μπακς, ακόμη εκεί θα ‘μασταν!
Ηρωτήθη λοιπόν ο Αντετοκούνμπο (και) για τον Λεμπρόν και η απάντηση του πέρα από τα εγκώμια, που θα μπορούσε κάποιος να τα αποδώσει σε διπλωματικότητα ή ακόμη και σε καλλιέργεια δημοσίων σχέσεων, εμπεριείχαν την πάσα αλήθεια…
Τι είπε ο Γιάννης για τον Τζέιμς; «Αποτελεί ένα πρότυπο όχι μόνο για τα παιδιά, αλλά και για εμάς τους παίκτες, τόσο μέσα στο γήπεδο, όσο και έξω από αυτό».
Ουδέν αληθέστερον τούτου!
Ο τρόπος με τον οποίο έπαιξε χθες ο Λεμπρόν αποτελεί την επιτομή του «θέλω», του «μπορώ» και του «πρέπει». Ηθελε να νικήσει, μπορεί να παίξει στο υψηλότερο επίπεδο ακόμη και σε ένα ματς της πλάκας, πρέπει να είναι ο καλύτερος εαυτός του. Τόσο απλά!
Εναν αγώνα, που φύσει και θέσει είναι διασκεδαστικός, ψυχαγωγικός και… τριαλαρί τριαλαρό, ο Λεμπρόν τον αντιμετώπισε και τον διαχειρίστηκε λες και επρόκειτο είτε για τον έβδομο τελικό των πλέι οφς, είτε για το κύκνειο άσμα της καριέρας του!
Φαινόταν από την αρχή πως ο τύπος δεν αστειεύεται. Δεν μασάει. Δεν ήρθε στο Λος Αντζελες για να κάνει πλάκα ή να γίνει ρεζίλι σαν τον ανεκδιήγητο Τζίμι Μπάτλερ, που ήθελε, λέει, να ξεκουράσει το σώμα του και το πνεύμα του προτού επιστρέψει στη Μινεσότα.
Τι λες βρε χρυσέ μου!
Ο Λεμπρόν έπαιξε στα κόκκινα! Ως Λεμπρόν. Ως Λεμπρόν Τζέιμς. Ως βετεράνος και ρέκορντμαν των All Star Games. Ως ένας ταλαντούχος, ποιοτικός και πείσμων παίκτης. Και κυρίως, ελέω του νεωτερισμού στη σύσταση των ομάδων (που κατάργησε τον εδώ και 66 χρόνια απαραβίαστο γεωγραφικό διαχωρισμό Ανατολή-Δύση) ως ένας θεληματικός και εγωιστής αρχηγός του δικού του τάγματος!
Επαιξε τοιουτοτρόπως από την αρχή έως το τέλος. Από την πρώτη φάση μέχρι την ύστατη, στην οποία υπήρξε κιόλας ο απόλυτος πρωταγωνιστής. Σκύλιασε και λύσσαξε και για να νικήσει, αλλά και για να μη χάσει!
Τούτα ακούγονται ως ίδια και μοιάζουν με πλεονασμό, αλλά με βάση το δικό μου σκεπτικό διαφέρουν στη σημειολογία αι στην εικονογράφηση…
Να εξηγήσω τι εννοώ: ο Λεμπρόν αποδεικνύει ότι θέλει να νικήσει στα 34 δευτερόλεπτα όταν με ένα finger roll lay up με το αριστερό χέρι σκοράρει για το 146-145. Και στο καπάκι αποδεικνύει ο μπαγάσας ότι δεν θέλει να χάσει, όταν στην εκπνοή του αγώνα ορμάει μαζί με τον Ντουράντ, κλείνουν τον Κάρι και τον Ντε Ρόζαν στα σχοινιά, σηκώνουν τις χερούκλες τους και εκείνη τη στιγμή όχι η μπάλα δεν περνάει για σουτ ή για πάσα, αλλά ούτε κουνούπι!
Παστρικές δουλειές που λένε. Η μπάλα κόλλησε εκεί, οι επιτιθέμενοι δεν εκτέλεσαν ποτέ και στο επόμενο κλικ ο Λεμπρόν άρχισε να τρέχει και να χοροπηδάει σαν να ‘χε πάρει το πρωτάθλημα!
«Ε, που είναι το παράξενο; Ήθελε να νικήσει» σχολίασε λιτά ο Γιάννης.
Και ο Γιάννης ήθελε να νικήσει, περί τούτου δεν χωρεί αμφιβολία. «Σιχαίνομαι την ήττα, αλλά πέσαμε στην περίπτωση» παραδέχθηκε στωικά, αλλά η καρδούλα του το ξέρει, κυρίως σε εκείνη τη φάση στα 16 δευτερόλεπτα στην οποία ενώ καραδοκούσε μέσα στο ζωγραφιστό και περίμενε την πάσα του Ντε Ρόζαν, που κινούνταν στη base line, για να τελειώσει τη φάση και να ξαναβάλει μπροστά την ομάδα του Κάρι, ο γκαρντ των Ράπτορς πάτησε γραμμή και άνθρακες ο θησαυρός!
Το τι, το πώς, το γιατί, το πού και τα τοιαύτα ο Λεμπρόν τα εξήγησε χαρτί και καλαμάρι στη συνέντευξη Τύπου, άλλωστε εκτός όλων των άλλων, ο λεγάμενος όταν αρχίσει να μιλάει δίνει την εντύπωση πως έχει φάει γλιστρίδα!
Στην προκειμένη περίπτωση έχουν την ίδια σημασία το λέγειν και το πράττειν. Οταν ο Λεμπρόν ανοίγει το στόμα του ό,τι κι αν πει, ακόμη κι αν βήξει (όχι πάντως από απορία όπως του ψάλτου στην ελληνική παροιμιώδη έκφραση) ή αν… ρευτεί είναι μια κατάθεση άποψης, ιδεολογίας και κουλτούρας, επί παντός του επιστητού…
Πότε για το αγαπημένο του isolation game…
Πότε για το τρίποντο με step back από την αριστερά πλευρά που τον τελευταίο καιρό παραπέμπει στο «καινούργιο κοσκινάκι μου και πού να σε κρεμάσω»!
Πότε για τον Κάιρι Ιρβινγκ…
Πότε για τον Ντόναλντ Τραμπ, που όποτε τον πιάσει στο στόμα του τον περνάει γενεές δεκατέσσερις και συν τοις άλλοις μποϊκοτάρει τα ξενοδοχεία του!
Πότε είτε για τις δράσεις κοινωνικής ευθύνης, στις οποίες επιδίδεται μανιωδώς, όχι για το θεαθήναι τοις ανθρώποις ή επειδή το ορίζει τάχα η εθιμοτυπία των επαγγελματιών παικτών, αλλά διότι νιώθει την ανάγκη να βοηθήσει τους γύρω του…
Πότε για τους αστυνομικούς που βαράνε τους μαύρους στο δρόμο…
Πότε για τον Ντράζεν Πέτροβιτς την κουβέντα του οποίου είχαμε πριν από τρία χρόνια…
Πότε για το τι σκονάκι του έδωσαν τα παιδιά του στο draft που έκανε για την ομάδα του στο εφετινό Αll Star Game και πάει λέγοντας…
Πότε σαρκάζοντας, πότε αυτοσαρκαζόμενος, πότε τρυφερός, πότε αγριεμένος, αλλά θαρρώ πάντοτε ο εαυτός του και όχι κάποιος δήθεν…
Πηγή: Gazzetta
