Του Αντώνη Καρπετόπουλου
Μετά από συσκέψεις, διαφωνίες, διαρροές στον Τύπο και άλλα τέτοια ωραία ο μπασκετικός Ολυμπιακός αποφάσισε να αποκτήσει ένα ακόμα παίκτη χωρίς να διώξει κανένα. Αναμένεται ότι αυτός που θα ρθει θα είναι ο παλιόφιλος Μπόμπι Μπράουν, που έφτασε τα 33 και συνεχίζει απτόητος. Εχει περάσει επτά χρόνια πριν από τον Αρη και ξέρει την Ελλάδα, έχει παίξει με την Σιένα στην Ευρωλίγκα κι αν τελικά αποκτηθεί ίσως και να βοηθήσει: θα δούμε. Αλλά η δική μου εντύπωση είναι ότι έρχεται, όχι γιατί στον Ολυμπιακό πιστεύουν πως λείπει από την ομάδα, αλλά απλά για να σταματήσει να γκρινιάζει ο κόσμος. Αν ο Ολυμπιακός είχε κερδίσει την ΑΕΚ, πιθανότατα δεν θα είχε αποκτήσει κανένα.
Φοβούνται ν αλλάξουν ξένους
Μετά την ήττα από την ΑΕΚ υπήρξε μεγάλη γκρίνια για τον Σφαιρόπουλο, τους ξένους παίκτες της ομάδας, τις επιλογές της διοίκησης κτλ. Ωστόσο, αν κάτι μου έκανε εντύπωση, είναι η απόλυτη σιωπή του Ολυμπιακού γενικά. Χάθηκε ένας τίτλος και μάλιστα από ένα αντίπαλο που έμοιαζε, πριν αρχίσει το ματς, να έχει λίγες πιθανότητες να κερδίσει και κανείς δεν είπε το παραμικρό: ούτε κάποια αυτοκριτική σοβαρή διάβασα, ούτε κάποια συγνώμη. Οι διαρροές για αλλαγές ξένων, που έγιναν μετά την ήττα στον τελικό, έχω την εντύπωση πως έγιναν περισσότερο για να εκτονωθεί η κατάσταση – στον Ολυμπιακό φοβούνται ν αλλάξουν ξένους και το καταλαβαίνεις. Δεν τους δίνω και άδικο: οι προσθήκες που έχουν γίνει χειμωνιάτικα τα τελευταία χρόνια δεν έδωσαν το παραμικρό και αν όλοι θυμούνται ακόμα τον καιρό που ο Εϊ Σι Λο κι ο Ντόρσει άλλαξαν την ομάδα, είναι γιατί αυτοί οι δυο ήταν οι τελευταίοι που το κατάφεραν. Δυστυχώς από τότε έχουν περάσει ένα σωρό χρόνια.
Να τους ξαναδούν στα δύσκολα
Ο κόσμος φαντασιώνει ότι θα ρθουν ξένοι παίκτες που θα κάνουν απίστευτα πράγματα και θα βοηθήσουν τον Ολυμπιακό να λύσει τα όποια προβλήματά του, αλλά υπάρχει μια τρομερή αναντιστοιχία ανάμεσα σε αυτά που πιστεύει ο κόσμος και σε αυτό που πιστεύει όλος ο Ολυμπιακός, δηλαδή η διοίκησή του, ο προπονητής του και οι «παίκτες – ηγέτες» του. Στον Ολυμπιακό εμφανώς δεν πιστεύουν ότι χρειάζονται αλλαγές ξένων και νέες προσθήκες: είναι όλοι αρκετά ευχαριστημένοι με την ομάδα και πιστεύουν στις δυνατότητές της. Αυτό που βασικά θα ήθελαν είναι να δουν τους Ελληνες σε καλύτερη κατάσταση και τους ξένους να προσφέρουν συχνότερα αυτό που έχουν προσφέρει σε ορισμένα παιγνίδια. Η ελπίδα τους είναι να ξαναδούν στα δύσκολα τον Ρόμπερτς να παίζει όπως στην Κωνσταντινούπολη με την Φενέρ, τον ΜακΛιν να κάνει ότι στο Μιλάνο κόντρα στην Αρμάνι, τον Στρέλνιεκς να έρχεται από τον πάγκο και να καθαρίζει όπως έκανε με την Ρεάλ και την ΤΣΣΚΑ, τον Γουίλτζερ να επαναλαμβάνει το ματς που έκανε στη Μαδρίτη, τον Τόμσον να είναι όσο καλός ήταν εκείνο το βράδυ κόντρα στον Ερυθρό Αστέρα στο ΣΕΦ. Και οι Αγγελόπουλοι και ο Σφαιρόπουλος έχουν δει τους συγκεκριμένους παίκτες να παίζουν καλά, είτε σε ολόκληρα ματς, είτε σε διαστήματα σημαντικών παιγνιδιών κι απλά ελπίζουν ότι θα τους ξαναδούν να το κάνουν στα σημαντικά και στα δύσκολα που έρχονται. Ξέρουν ότι δυο καινούργιοι παίκτες, που θα κατέφθαναν από την Αμερική ή από την Κίνα, τέτοιο καιρό είναι στοιχήματα. Στοίχημα είναι και το να περιμένεις να ξαναδείς από τον Τόμσον και τον Ρόμπερτς να παίρνουν την ομάδα στις πλάτες τους: ανάμεσα σε δυο στοιχήματα προτιμούν να βάλουν το δεύτερο. Τους μοιάζει ευκολότερο να το κερδίσουν.
Οικογένεια με κατανόηση
Το να πιστεύεις ως ομάδα στους παίκτες που έχεις, κόντρα σε όλους και όλα, είναι και ωραίο. Το λάθος που κάνουν κατά τη γνώμη μου στον Ολυμπιακό είναι ότι αυτό δεν το επικοινωνούν – δεν το κάνουν γνωστό. Νομίζω ότι αν υπεύθυνα και ωραία αυτή την πίστη την εξηγούσαν, τονίζοντας παράλληλα ότι υπάρχει μια δυσκολία να βρεθούν τέτοια εποχή παίκτες που θα κάνουν τη διαφορά, ο κόσμος θα τους άκουγε και θα δεχόταν την θέση τους: ο μπασκετικός Ολυμπιακός έχει στοιχεία οικογένειας κι ένα πράγμα που χαρακτηρίζει τις καλές οικογένειες είναι η κατανόηση. Ο κόσμος του Ολυμπιακού εκτιμά την ειλικρίνεια: αν του εξηγούσαν τα γιατί κάποιων επιλογών ο κόσμος θα τα δεχόταν – ακόμα κι αν είναι πλέον αρκετά δύσπιστος με την δυνατότητα προσφοράς κάποιων παικτών. Η σιωπή, ωστόσο, σε συνδυασμό με διαρροές που κακώς γίνονται («αλλάζουν οι ξένοι κτλ») δημιουργεί ένα είδος δυσπιστίας, που στην επόμενη σκληρή ήττα θα γίνει πάλι αιτία για τεράστια γκρίνια ή ακόμα και οργή κατά πάντων.
Το ακόμα χειρότερο είναι ότι η σιωπή αφήνει περιθώρια για να κυκλοφορούν του κόσμου οι σαχλαμάρες. «Οι Αγγελόπουλοι δεν βάζουν λεφτά», «ο Σφαιρόπουλος δεν έχει ιδέα από παίκτες και ρωτάει τον αδερφό του», «για όλα αποφασίζει ο Σπανούλης κι αυτός δεν ήθελε τον Λανγκφορντ» κτλ. Το πανέρι της ανοησίας είναι γεμάτο: διαλέγεις και παίρνεις. Τουλάχιστον αν αποκτηθεί ο γέρο Μπόμπι Μπράουν θα σταματήσουν κάποιοι να λένε ότι ο Σπανούλης ψάχνει ρολίστες και αμυντικούς για να έχει τον πρώτο και τον μοναδικό ρόλο στην επίθεση: ο Μπράουν είναι εκτελεστής και μόνο – ένας τύπος, που αν έρθει, θα είναι στο παρκέ όταν ο Σπανούλης κάθεται στον πάγκο. Είναι το είδος του «σκόρερ πρωταγωνιστή» που, τάχα μου, ο Σπανούλης δεν θέλει.
Κάποιος θα κουνήσει το δάχτυλο
Στην πραγματικότητα ο Ολυμπιακός για να ησυχάσει θέλει ένα καλό ευρωπαϊκό ματς. Σήμερα παίζει με την Βαλένθια και αν την κερδίσει θα αναπνεύσει. Αν παίξουν καλούτσικα και οι ξένοι του, θα ξεχαστούν πολύ γρήγορα όλα όσα αυτή την εβδομάδα πέρασε και είναι και βέβαιο πως κάποιος θα βγει και θα κουνήσει το δάχτυλο σε όσους κάνουν στην ομάδα κριτική. Ας το κάνει τώρα, γιατί στην επόμενη στραβή, πάλι θα αρχίσει η γκρίνια. Όχι γιατί ο κόσμος έχει το κακό συνήθειο να μιλάει πολύ. Αλλά γιατί στον Ολυμπιακό κάνουν το λάθος στις ήττες να μην μιλάνε ποτέ. Ενώ ειδικά μετά από αυτές, ο κόσμος θέλει να ξέρει τι ακριβώς όλοι τους πιστεύουν.
Πηγή: Κάρπετ Show
