Επιλογή Σελίδας

Του Αλέξανδρου Σόμογλου

Επεισόδια, ωμή βία, φανατισμός, μίσος, φτηνό οπαδιλίκι, καφρίλα, προπαγάνδα. Λέξεις που θεωρητικά δεν έχουν καμία απολύτως θέση στον αθλητισμό, πλην όμως αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της αθλητικής καθημερινότητας που βιώνουμε όλοι μας εδώ και πολλά χρόνια.

Μέσα σ’ αυτή την αρρωστημένη πραγματικότητα είναι εξαιρετικά δύσκολο να αναδείξεις πρότυπα για τα νέα παιδιά. Να βρεις ανθρώπους απαλλαγμένους από τα μικρόβια του αθλητικού μας μικρόκοσμου και να τους προβάλλεις σε έναν νεαρό εκκολαπτόμενο φίλαθλο ή αθλητή ως «παράδειγμα προς μίμηση».
Βλέπετε ο δρόμος της καταξίωσης που περνά μέσα από το… φθηνό οπαδιλίκι και την ικανοποίηση των ενστίκτων των μαζών, είναι συχνά ο πιο προσιτός και ο πιο εύκολος για να αγαπηθείς. Ενίοτε, βέβαια, αποδεικνύεται και αυτός που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια και μεγαλύτερη συντομία στην αυτοκαταστροφή. Πάντα, όμως, προβάλλει ιδιαίτερα γοητευτικός στα μάτια ενός αθλητή που βρίσκεται στο ξεκίνημα της καριέρας του…

Όλοι μας, λοιπόν, έχουμε ανάγκη – περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη χώρα – να βρίσκουμε μέσα στο δηλητήριο που ρέει άφθονο γύρω μας, αθλητές που να αποτελούν φάρο ενός διαφορετικού δρόμου. Σπουδαίους αθλητές που καταφέρνουν να κερδίσουν καθολικό σεβασμό και αναγνώριση (ακόμη και από οπαδούς άλλων ομάδων) στηριζόμενοι αποκλειστικά στο ήθος, την ευπρέπεια, τον αλληλοσεβασμό και εννοείται τη σκληρή δουλειά.

Ένας από τους Έλληνες αθλητές που θεωρώ ότι αξίζει όσο λίγοι να προβάλλεται ως πρότυπο στα νέα παιδιά, γεννήθηκε σαν σήμερα πριν από 33 χρόνια: Ο Γιώργος Πρίντεζης! Ένας άνθρωπος που θυμίζει σε όλους μας καθημερινά, πόσο μαγικά υπέροχος είναι ο δύσκολος δρόμος που οδηγεί στην καθολική αναγνώριση, μακριά απ’ όλα τα μικρόβια που λυμαίνονται την καθημερινότητα του ελληνικού αθλητισμού.

Ειλικρινά, πιστεύω ότι όταν φτάσει η ώρα (αργεί ακόμα) που ο διεθνής άσος του Ολυμπιακού θα αποφασίσει να «κρεμάσει» τα παπούτσια και τη φανέλα του, θα είναι ένας από τους λίγους αθλητές στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού, που θα δει τον αποχαιρετισμό του να σκηνοθετείται από τόσο ζεστό χειροκρότημα σε όποιο γήπεδο κι αν αγωνιστεί για τελευταία φορά. Στο ΟΑΚΑ, στο Αλεξάνδρειο, στην Πυλαία. Παντού…

Και μακάρι το δικό του παράδειγμα να αποτελεί ένα φάρο… ελπίδας, προκειμένου να γεμίσουν τα γήπεδα ολόκληρης της χώρας με παιδιά που θα κουβαλούν τη δική του κληρονομιά!

Δικό μας χρέος είναι να αναδεικνύουμε και να προβάλλουμε όσο περισσότερο γίνεται στα μάτια της επόμενης γενιάς, αθλητές – πρότυπα, όπως ο Γιώργος Πρίντεζης. Ανεξάρτητα από το χρώμα της φανέλας που φοράνε, ανεξάρτητα από την ομάδα που υποστηρίζουμε.

Γιατί με τον ελληνικό αθλητισμό να βιώνει μια ελεύθερη πτώση ηθικών αξιών και με το μίσος να κυριαρχεί πλέον στις περισσότερες αθλητικές συζητήσεις, χρειαζόμαστε περισσότερο από ποτέ αθλητές που θα μπορούμε να δείχνουμε σε νέα παιδιά και θα τους λέμε: «Τον βλέπεις; Είναι σήμερα ένας από τους κορυφαίους Ευρωπαίους αθλητές, και έφτασε στην κορυφή με σκληρή δουλειά, αλύγιστη καρδιά, αφοσίωση, χωρίς να πουλήσει ποτέ του οπαδιλίκι, χωρίς να ειρωνευτεί ποτέ του αντίπαλο, επιδεικνύοντας πάντα σεβασμό στο άθλημα που δοξάστηκε, τη φανέλα που φορά, όλους τους αντιπάλους του και όποιον άνθρωπο συναντούσε»… 

Γιώργο Πρίντεζη, χρόνια πολλά…

Πηγή: Sport DNA

Pin It on Pinterest

Shares
Share This