Του Νίκου Παπαδογιάννη
Aνυπομονούσα να τελειώσει το Χίμκι-Παναθηναϊκός, που ούτως ή άλλως αποδείχθηκε ορφανό από σασπένς και προξενούσε μάλλον εκνευρισμό παρά απόλαυση, για να δω στο βίντεο το Ελλάδα-Εσθονία, από τη μετάδοση της νέας ΥΕΝΕΔ.
Ξέρω, ξέρω, είμαι διεστραμμένος και χρειάζεται να με δει ψυχίατρος. Έλα όμως που πιστεύω -όπως και οι περισσότεροι εδώ στο gazzetta.gr- ότι η Εθνική ομάδα είναι πάνω από όλα και της οφείλουμε μέγιστο μέρος από το ζην και από το ευ ζην μας;
Εσθονία; Εσθονία. Κατσίβελης; Κατσίβελης. Γκίκας; Γκίκας. Καθ’ εις εφ’ ω ετάχθη και για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε. Ιδίως για εκείνους που έχουν αλλεργία στα μπλε ή τα χρησιμοποιούν για να ξεφορτώνονται απωθημένα.
Κατέθεσα τα -γνωστά από δεκαετίες- διαπιστευτήριά μου για να μη ξεχνιόμαστε και προχωρώ στο παρασύνθημα.
Ο αγώνας της Εθνικής με την Εσθονία δεν προκαλούσε εκνευρισμό, αλλά μελαγχολία. Και ολίγη απόλαυση, αλλά μόνο για τους ρέκτες. Οι άλλοι θα είδαν Χίμκι-Παναθηναϊκός ή, ακόμα χειρότερα, κανένα ψωραλέο ριάλιτι.
Με όλη την αγάπη και τον σεβασμό προς τους παίκτες και τους προπονητές που ζουν το ουρανοκατέβατο γαλάζιο όνειρό τους, η κατάσταση έχει ξεπεράσει και τα όρια της κατάντιας.
Ο αγώνας της Εθνικής πέρασε εντελώς απαρατήρητος, όπως θα περάσει και ο αυριανός με τη Βρετανία, ιδίως αν πέσει πάνω σε κανένα κλωτσοσκούφι. Ακόμα και εγώ, ο ορκισμένος, θα βλέπω με το ένα μάτι Άρσεναλ-Μάντσεστερ Σίτι.
Δεν φταίει για αυτό η Εθνική, δεν φταίει ο κοσμάκης που προσπαερνάει αδιάφορος, φταίνε εκείνοι που επιμένουν να τραβάνε το σχοινί του διχασμού ακόμα και τώρα που ο πόλεμος τελεσιδίκησε.
Το μόνο πράγμα που συναγωνίζεται σε φαιδρότητα το επίπεδο του μπάσκετ που παίζεται στα ανά την υφήλιο «παράθυρα» είναι οι πανηγυρισμοί των Φιμπαίων για κάτι σκόρπια sold-out που καταγράφονται δεξιά αριστερά.
Μπορεί να έχουν χίλια δίκια στη διαμάχη με τον Μπερτομέου (και να έχει και αυτός άλλα χίλια), αλλά οφείλουν πια να συνθηκολογήσουν, ως ηττημένοι που σέβονται τον εαυτό τους.
Μόνο έτσι θα προσφέρουν υπηρεσίες στο άθλημα και στις Εθνικές ομάδες.
Η Εθνική, βεβαίως, έκανε το καθήκον της στο Ηράκλειο. Πέτυχε 3η νίκη σε ισάριθμους αγώνες χωρίς να δώσει πολλά δικαιώματα στον (αδύναμο) αντίπαλο και κρατήθηκε χωρίς κλυδωνισμούς σε τροχιά πρόκρισης.
Το αυριανό ματς με τους Βρετανούς θα είναι πιο δύσκολο, ενώ για τις δύο αποστολές του καλοκαιριού σε Ταλίν και -ιδίως- Τελ Αβίβ θα χρειαστεί ενισχύσεις για να συντηρήσει το πολύτιμο αήττητο.
Θα τις έχει; Πολύ αμφιβάλλω. Αυτή τη φορά, η Ομοσπονδία δεν τόλμησε καν να χτυπήσει την πόρτα των «αιωνίων», για να μη τη διαολοστείλουν και από πάνω, τώρα που έχουν σοβαρότερες δουλειές να ασχοληθούν.
Σαν να μην έφτανε η δική τους αδιαφορία (ειδικά του Ολυμπιακού), άρχισε να απειλεί υπογείως και ο …ΠΑΟΚ ότι θα αποσύρει τους διεθνείς του, εάν συνεχίσουν λέει να τον χαντακώνουν οι διαιτητές του Βασιλακόπουλου.
Κάτι με μύγα και με κόσμο μου ‘ρχεται να γράψω, αλλά θα συγκρατηθώ, μέχρι τουλάχιστον να ανιχνεύσω τη σκοπιμότητα πίσω από αυτή την αρβύλα.
Στον αγώνα με την Εσθονία, οι Έλληνες παίκτες αντιμετώπισαν μία ομάδα νάνων, που γύριζαν τη μπάλα γύρω γύρω και σούταραν συνεχώς τρίποντα, με αξιοσημείωτο ποσοστό ευστοχίας.
Δεν ήταν εύκολο να αντιμετωπιστεί με ηρεμία ένας τέτοιος αντίπαλος, από τη στιγμή μάλιστα που η ελληνική ομάδα ήταν «υποχρεωμένη» εκ των πραγμάτων να παίζει με βαριά σχήματα, ώστε να εκμεταλλευτεί την υπεροχή της στους ψηλούς.
Όταν τα μεθοδικά ποσταρίσματα συνοδεύτηκαν με σκληρή και στοχευμένη άμυνα (στη β’ και γ’ περίοδο δηλαδή), η αποστολή απλουστεύτηκε.
Τη μορφή του αγώνα την αποκαλύπτει η διψήφιος αριθμός πόντων των τεσσάρων Ελλήνων ψηλών: Μπουρούσης 21, Μαργαρίτης 11, Μαυροειδής 11, Βασιλόπουλος 17 (ρεκόρ καριέρας στην Εθνική).
Το κουαρτέτο τελείωσε το ματς με 20/25 σουτ και αστοχούσε μόνο από υπερβολική σιγουριά. Οι αντίπαλοι τους έφταναν μέχρι το σαγόνι.
Χθες έπαιξαν και οι 12 και σκόραραν όλοι πλην του Σάκοτα. Ο Λούντζης, ο Μποχωρίδης και ο Κασελάκης, γνήσια παιδιά των Εθνικών ομάδων, έκαναν το ντεμπούτο τους στην Ανδρών.
Αύριο θα επανέλθουν ο Λαρεντζάκης, ο Κόνιαρης, αλλά και ο Χαραλαμπόπουλος που ήταν παρών -αν θυμάστε- στο Προολυμπιακό τουρνουά του 2016. Ένεκα λειψανδρίας και τότε.
Δεν είμαι βέβαιος ότι η Εθνική κερδίζει παίκτες από αυτή την ιστορία, ωστόσο υπογραμμίσω τη χαρά μου για τη δικαίωση αυτών των παιδιών.
Πού το είχε δει γραμμένο ο Νίκος Γκίκας, ότι θα ξεκινούσε πενταδάτος στην «επίσημη αγαπημένη», στην τρυφερή ηλικία των 28 ετών; Ή ο Βαγγέλης Μαργαρίτης, στα 35 του;
Ή ο Παναγιώτης Βασιλόπουλος, με τα χειρουργεία και τους χιαστούς; Πόσοι αναγνωρίζετε χωρίς σκονάκι τον παίκτη που εικονίζεται στην κεντρική φωτογραφία;
Και μόνο για τέτοιες περιπτώσεις, άξιζε να ζήσουμε την φαρσοκωμωδία των «παραθύρων».
Πηγή: Gazzetta
