Του Νίκου Παπαδογιάννη
Από τις έξι μέχρι τις επτάμισυ απόψε, ετοίμαζα τον φιλιππικό μου. «Για το στραπάτσο της Εθνικής», έγραφα με το μυαλό μου όσο έβλεπα την απειλή να θεριεύει, «φταίνε πολλοί και κάθονται όλοι σε καναπέδες. Σε κόκκινους καναπέδες, σε πράσινους καναπέδες, στους πορτοκαλί καναπέδες της Βαρκελώνης, στους γκρίζους καναπέδες της Γενεύης, στους γέρικους καναπέδες της ΕΟΚ. Κανένας, όμως από τους υπαιτίους δεν φόρεσε μπλε απόψε στο Ηράκλειο».
Έπειτα το ματσάκι τούμπαρε, η υπηρεσιακή Εθνική έφτασε στο ποθητό 4-0, οπότε ο φιλιππικός εξοβελίζεται, από τον πρόλογο του κειμένου στον επίλογο.
Ισχύει στο ακέραιο, όμως. Με όλη την αγάπη και τον σεβασμό στους παίκτες και στους προπονητές που κράτησαν τη σημαία ψηλά στα δύο «παράθυρα», η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο.
Η Εθνική μπορεί να πέτυχε τις απαραίτητες νίκες, αλλά η διεξαγωγή των αγώνων της μέσα σε κλίμα απόλυτης αδιαφορίας και με όλα σχεδόν τα αστέρια της αλλού νυχτωμένα προξενεί ζημιά στο μπάσκετ και άλλο ουδέν.
Φοβάμαι ότι οι αγώνες που έρχονται μέσα στο κατακαλόκαιρο, στο Τελ Αβίβ και στο Ταλίν, θα μας φέρουν στο σημείο ναδίρ.
Διότι τότε δεν θα έχουν καμία δικαιολογία οι απόντες του Νοεμβρίου και του Φεβρουαρίου, για το «όχι» που εκόντες άκοντες (πιστεύω ότι) θα ξεστομίσουν. Και θα πέσουν όλων οι μάσκες.
Το μπάσκετ κατάντησε να παίζεται σε γραφεία από γραβατοφόρους και η αθώα του αίματος Εθνική ομάδα εξελίσσεται σε υποχείριο πολιτικών, οπαδικών, προσωπικών και οικονομικών σκοπιμοτήτων.
Ως εδώ και μη παρέκει, κύριοι. Δεν πάει άλλο.
Οι 15 παίκτες που τίμησαν το εθνόσημο το τελευταίο τριήμερο και οι λοιποί υπηρέτες της Εθνικής αξίζουν χειροκρότημα και μόνον.
Θα ήταν τελείως άκυρο, να ζητηθούν εξηγήσεις για τη μετριότητα, από παίκτες που σε όλη την καριέρα τους φορούν φόρμα εφέδρου ή αγωνίζονται σε ομάδες μαθημένες στην ήττα.
Για τέταρτο συνεχόμενο ματς, οι διεθνείς ξεπέρασαν τον εαυτό τους και νίκησαν αντίπαλο ο οποίος αγωνιζόταν σχεδόν πλήρης, με την ίδια σύνθεση που παρέταξε προ εξαμήνου στο Ευρωμπάσκετ (όχι Ελπίδων, αλλά) Ανδρών.
Η απειρία φάνηκε σε ορισμένες βιαστικές αγωνιστικές επιλογές όταν χρειαζόταν ορθολογισμός για να γίνει η ελληνική ομάδα αφεντικό, αλλά η λύση δόθηκε όταν βγήκαν μπροστά οι περπατημένοι.
Ο Αθηναίου, ο Μαργαρίτης, ο Βασιλόπουλος και ο Μαυροειδής έκοψαν τον βήχα των Βρετανών στην πιο κρίσιμη καμπή του παιχνιδιού (μετά το 49-55 του 26ου λεπτού), ενώ ο Γιάννης Μπουρούσης έβαλε σφραγίδα ποιότητας στις τελευταίες φάσεις.
Ο ψηλός, που έγραψε χιλιάδες αξιέπαινα αεροπορικά μίλια φέτος για το χατίρι της Εθνικής, πέτυχε 7 πόντους στο φινάλε, μάζεψε τα κρίσιμα ριμπάουντ, έδωσε μία σημαντική ασίστ, έκλεψε δύο μπάλες, έμοιαζε σαν άνδρας ανάμεσα σε εφήβους.
Βεβαίως, κανένας από τους πέντε που προαναφέρθηκαν δεν είναι κοτοπουλάκι της άνοιξης. Όταν ανάψουν τα φώτα του Μουντομπάσκετ, ο Μαυροειδής θα είναι 34 ετών, ο Μαργαρίτης 37, ο Βασιλόπουλος 35, ο Αθηναίου 31, ο αρχηγός Μπουρούσης 36.
Θα ήταν προφανώς προτιμότερο να πρωταγωνιστούσαν νέοι παίκτες σε αυτούς τους αγώνες, αλλά ο «ηλικιακός ρατσισμός», με τις πρόωρες αποστρατείες, έχει κοστίσει ακριβά στην Εθνική τα τελευταία χρόνια.
Ελπίζω ότι αυτοί οι αγώνες τον κλείδωσαν τελεσίδικα στο χρονοντούλαπο.
Ο Θανάσης Σκουρτόπουλος εξελίσσεται σε δεσπόζουσα φιγούρα, αυτής της αλλόκοτης μετάβασης από το χθες στο προχθές και από εκεί στο αύριο.
Επανέφερε στο προσκήνιο παίκτες που διψούσαν να ζήσουν περήφανα γηρατειά, έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης σε κάποιους αδικημένους και ενεχείρισε με θάρρος γαλάζιες φανέλες, σε αθλητές εγκλωβισμένους στο ημίφως της Α1.
Παράλληλα, εξοστράκισε από την Εθνική κάποια στελέχη που κατά τη γνώμη του έκαναν ζημιά στα αποδυτήρια και χειρίστηκε με διαλλακτικότητα (και δίχως κορώνες τύπου Μίσσα) το θέμα των «αιωνίων».
Αυτές τις δύσκολες μέρες, παραμονές του ευρωελληνικού ντέρμπι, δεν τους ενόχλησε καν. Αυτό ήταν το σωστό.
Τώρα που ολοκληρώθηκε ο κύκλος των τεσσάρων χειμερινών αναμετρήσεων, δεν βλέπω να υπάρχει πρόβλημα σχέσεων ή εντάσεων ανάμεσα στην Εθνική και στους Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό.
Το προσκλητήριο του ερχόμενου καλοκαιριού θα είναι λιγότερο δύσκολη -και πάντως απαλλαγμένη από υπονοούμενα και πλάγια βλέμματα- υπόθεση.
Τα υπόλοιπα τα είπε, με γλαφυρότητα και σε θαυμάσια ελληνικά, ο Δημήτρης Μαυροειδής, μετά το ματς με τους Βρετανούς.
Το ξέσπασμά του μπροστά στην κάμερα της ΕΡΤ αξίζει να αναπαράγεται εις το διηνεκές, για να το τρίβουμε στη μούρη όσων κάνουν κακορέξια ή χρησιμοποιούν τις εθνικές ομάδες για να βγάζουν λογής λογής απωθημένα ή γραμμάτια.
«Είναι υποχρέωση όλων να παίζουμε στην Εθνική, ακόμα και όταν δεν μπορούμε να περπατήσουμε», είπε μεταξύ πολλών άλλων, καταπληκτικών. «Θα έρχομαι όσο με καλούν, ακόμα και αν είναι να μη παίξω δευτερόλεπτο».
Γεια στο στόμα του, προσθέτω από το δικό μου μετερίζι. Από ψηλό και από γιατρό μαθαίνεις την αλήθεια.
Πηγή: Gazzetta
