Του Νίκου Παπαδογιάννη
Eάν η «υπηρεσιακή» Εθνική εξασφαλίσει το εισιτήριο για το Μουντομπάσκετ 2019 χωρίς τη βοήθεια παικτών που αγωνίζονται στην Euroleague και στο ΝΒΑ, ο Θανάσης Σκουρτόπουλος θα πάρει μαζί του στην Κίνα τουλάχιστον 3-4 από τους παίκτες που θα έχουν δώσει τον ιδρώτα τους για την πρόκριση.
Δεν το λέω εγώ, αλλά ο ίδιος. Μου το είπε, για την ακρίβεια, σε μία «προγραμματική» συνέντευξη που μου παραχώρησε (για το Documento) πριν ακόμη γίνει το πρώτο τζάμπολ. Προφανώς η εξαγγελία ισχύει ακόμη.
Ωστόσο, ένας γέρικος ελέφαντας ήρθε και στρογγυλοκάθισε στη μέση του δωματίου, στο τρίμηνο που μεσολάβησε από τότε που καθίσαμε και τα είπαμε στο «Play» του Χαϊδαρίου. Οι περισσότεροι από τους παίκτες που δρομολόγησαν αυτό το θαυμάσιο (και διόλου εύκολο) 4-0 είναι μιάς κάποιας ηλικίας.
Από το σεξτέτο των Βασιλόπουλου, Μαργαρίτη, Μπουρούση, Αθηναίου, Μαυροειδή, Σάκοτα των έξι ακρογωνιαίων λίθων της τωρινής ομάδας, ο νεαρότερος θα είναι 31 ετών, όταν ανάψουν τα φώτα του Παγκοσμίου Κυπέλλου. O μεγαλύτερος θα πλησιάζει τα 37.
Όταν ο Βαγγέλης Μαργαρίτης επιχειρούσε τα πρώτα του βήματα στο (ημι)επαγγελματικό μπάσκετ, ο συμπαίκτης του στο ματσάκι της περασμένης Παρασκευής με την Εσθονία, Μιχάλης Λούντζης, ήταν βρέφος 2-3 ετών.
Προσπαθώ να πω, ότι, φαινομενικά τουλάχιστον, η Εθνική γερνάει. Ακόμα και κάποιοι μικρότεροι σε ηλικία που έκαναν ντεμπούτο τους τελευταίους μήνες έχουν ξεπεράσει προ πολλού την πρώτη νιότη.
Ο Χάρης Γιαννόπουλος βαδίζει στα 29, ο Λεωνίδας Κασελάκης, ο Νίκος Γκίκας και ο Χρήστος Σαλούστρος στα 28, ο Δημήτρης Κατσίβελης στα 27.
Η ελληνική γλώσσα δεν έχει αρκετά «μπράβο» για να επιβραβεύσει την αφοσίωση και την προσπάθεια όσων προαναφέρθηκαν, αλλά θα ήταν προφανώς προτιμότερο να βγουν στον αφρό οι 20άρηδες και 22άρηδες.
Κάποιοι από αυτούς βούτηξαν στα βαθιά (π.χ. ο ‘97άρης Κόνιαρης, πενταδάτος στο Λέστερ), αλλά δεν άντεξαν να αναλάβουν πρωταγωνιστικούς ρόλους.
Ήταν βεβαίως και συγκυριακή η «απουσία» των μικρών. Ο πιο έτοιμος από αυτούς, ο 21χρονος Βασίλης Χαραλαμπόπουλος, προέρχεται από αρκετά σοβαρό τραυματισμό, οπότε δεν έγραψε ούτε μία συμμετοχή.
Ο επίσης ‘97άρης Γιώργος Παπαγιάννης θα μπορούσε κάλλιστα να παίξει στην Εθνική, με αυξημένα καθήκοντα όπως στο περυσινό Εurobasket, εάν είχε αποδεσμευτεί από τους Κινγκς λίγο νωρίτερα.
Ο Ντίνος Μήτογλου (1996) έλαβε το βάπτισμα του πυρός τον Νοέμβριο –όπως και οι σχεδόν συνομήλικοι Μουράτος, Τσαλμπούρης- και θεωρείται πια πλήρες μέλος της ομάδας. Όμως έχει άλλες δουλειές αυτή την εποχή.
Σε παρόμοια τροχιά βρίσκεται ο Βασίλης Τολιόπουλος (1996), άσχετα αν η δική του παρθενική παρουσία κόλλησε στα γρανάζια της «ερυθρόλευκης» απροθυμίας.
Ο Τάιλερ Ντόρσεϊ (1996) γράφει τα πρώτα του χιλιόμετρα στο ΝΒΑ και υπόσχεται να παίξει στην Εθνική στο επόμενο «παράθυρο». Ο ‘98άρης Λούντζης έκανε ήδη το ντεμπούτο του, ενώ ο ‘97άρης Φλιώνης και άλλοι περιμένουν στον προθάλαμο.
Κάποιοι από τους παραπάνω φαίνονται ακόμη άγουροι, αλλά οι Χαραλαμπόπουλος, Κόνιαρης, Ντόρσεϊ, Παπαγιάννης, Μήτογλου, Τολιόπουλος συγκροτούν έναν ήδη ετοιμοπόλεμο πυρήνα.
Ωστόσο,ουδείς εξ αυτών ίδρωσε τα μπλε στα δύο πρώτα «παράθυρα». Άλλοι απουσίασαν, άλλοι έπαιξαν ελάχιστα.
Ουσιαστικά, ο μοναδικός παίκτης κάτω των 25 που εμφανίστηκε πανέτοιμος να διεκπεραιώσει χωρίς αστερίσκους την αποστολή του στην υπηρεσιακή Εθνική Ανδρών ήταν ο ‘93άρης Γιαννούλης Λαρεντζάκης.
Η επιστροφή του 24χρονου Λευτέρη Μποχωρίδη συνοδεύτηκε από χαμόγελα. Μακάρι μεθαύριο να ακολουθήσει ο 26χρονος Λίνος Χρυσικόπουλος, το μεγάλο, (σχεδόν) χαμένο ταλέντο του ελληνικού μπάσκετ.
Παγιδευμένος μεταξύ σφύρας και άκμονος, ο Σκουρτόπουλος χειρίστηκε σωστά και επιδέξια την αποστολή του.
Πόνταρε στους «ψημένους» παίκτες που μπορούσαν να φέρουν το ποθητό αποτέλεσμα και προσπάθησε να εντάξει τους υπόλοιπους με το μαλακό, χωρίς να τους φορτώσει με υπέρογκες ευθύνες.
Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες υπευθύνων και ανευθύνων, η φανέλα της Εθνικής Ανδρών παραμένει βαριά. Το τρακ και το άγχος του πρωτάρη ήταν ορατά διά γυμνού οφθαλμού, ακόμα και σε παίκτες που άγγιζαν ή ξεπερνούσαν τα 30.
Οι πιο περπατημένοι (Μπουρούσης, Βασιλόπουλος) και οι πιο θαρραλέοι (Μαργαρίτης) έσυραν τον χορό. Στο τέλος, χόρεψαν όλοι.
Το 4-0 είναι ένα θαυμάσιο γαλόνι στους ώμους των παικτών και του προπονητή, ενώ άλλες ευρωπαϊκές δυνάμεις (Σερβία, Σλοβενία, Τουρκία, Ρωσία, Κροατία, Λετονία κ.α.) υπέστησαν απώλειες.
Εξυπακούεται ότι στο επόμενο «παράθυρο» θα κληθούν για τους εκτός έδρας αγώνες με Ισραήλ (29/6) και Εσθονία (2/7) όλοι οι δυνάμει διεθνείς, δίχως εξαιρέσεις. Από τον Αντετοκούνμπο μέχρι τον Καλάθη και από τον Παπανικολάου μέχρι τον Σλούκα.
Θεωρητικά, δεν θα υπάρχουν τότε δικαιολογίες για πιθανό σκασιαρχείο.
Μισό λεπτό, όμως. Τι είδους προσκλητήριο θα είναι αυτό, που θα μαζεύει παίκτες από τις αμμουδιές, 10-15 μέρες μετά το φινάλε των τελικών της ελληνικής (και της τουρκικής) Α1;
Και πώς ακριβώς θα προετοιμαστεί η ομάδα για αυτούς τους δύο κρίσιμους αγώνες; Θα γίνει μίνι-καμπ 6-7 ημερών στο ΟΑΚΑ;
Πώς θα φτάσουν σε στοιχειώδη αγωνιστική και πνευματική ετοιμότητα αθλητές που θα έχουν τις μπαταρίες ολόαδειες;
Αφήνω στην άκρη τους αναπόφευκτους μετασεισμούς που ενδεχομένως θα προκληθούν από τη …διαιτησία των τελικών (αυτή που ενίοτε ναρκοθετεί από σπόντα τη στελέχωση «της Εθνικής του Βασιλακόπουλου») και στέκομαι στα πρακτικά προβλήματα της διπλής καλοκαιρινής αγωνιστικής.
Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο και ο Ντόρσεϊ θα έχουν πίσω τους σχεδόν δύο μήνες απραξίας και μπροστά τους άλλους τρεις, μέχρι το ξεκίνημα της επόμενης σεζόν του ΝΒΑ. Πώς θα κληθούν να δώσουν επίσημους αγώνες τέλος Ιουνίου και αρχές Ιουλίου;
Σαν να μην έφταναν αυτά τα αλλοπρόσαλλα, οι πρώτοι αγώνες της β΄ προκριματικής φάσης (όπου η Ελλάδα ελπίζει να μπει με ρεκόρ 6-0, ώστε να ξεκινήσει με αβαντάζ έναντι Σέρβων, Γερμανών και λοιπών) έχουν προγραμματιστεί να διεξαχθούν πριν το ξεκίνημα της νέας περιόδου, το πενθήμερο 13-17 Σεπτεμβρίου 2018.
Ούτε τότε θα θεωρηθεί δικαιολογημένη οποιαδήποτε απουσία. Τα δύο τελευταία «παράθυρα», αυτά που βολεύουν καλύτερα για κοπάνες, θα ανοίξουν Νοέμβριο και Φεβρουάριο.
Μέχρι τότε, βέβαια, ποιος ζει και ποιος πεθαίνει. Το πιθανότερο είναι να έχει πεθάνει το ίδιο το μπάσκετ.
Oι νεκροθάφτες πότε θα λογοδοτήσουν; Και σε ποιον θα λογοδοτήσουν, τώρα που ουδείς ενδιαφέρεται για τις Εθνικές ομάδες;
Πηγή: Gazzetta
