Του Νίκου Παπαδογιάννη
Όσα έγραφα πριν από δύο εβδομάδες, ότι το τελευταίο πράγμα που χρειαζόταν ο Παναθηναϊκός ήταν η διατάραξη της αγωνιστικής και εξωαγωνιστικής χημείας του, παίρνουν πλέον μορφή αυτοεκπληρούμενης προφητείας.
Η προσθήκη ενός ποιοτικού παίκτη θα ήταν ευπρόσδεκτη εάν υπήρχε χρόνος και πολυτέλεια για πειραματισμούς και ανώδυνες ήττες. Ωστόσο, η τράπουλα ανακατεύτηκε τη χειρότερη δυνατή στιγμή.
Το σημαντικότερο προσόν που έφερε τον Παναθηναϊκό στη διεκδίκηση ακόμα και της 2ης θέσης δεν ήταν το υλικό του, αλλά η ισορροπία ανάμεσα στις γραμμές, το φορτσάρισμα παικτών με κομβικούς ρόλους, οι αυτοματισμοί που έδιναν λύσεις σε δύσκολες στιγμές, η ομαλή ένταξη κάποιων δύστροπων που σιγά σιγά αποδέχθηκαν τους ρόλους.
Με άλλα λόγια, ο Παναθηναϊκός είχε γίνει μία καλή ομάδα, καλύτερη όσο θα περίμενε κανείς αθροίζοντας τις δυνατότητες των παικτών του, με ολοφάνερη τη σφραγίδα του προπονητή.
Όταν προστέθηκε στην εξίσωση ο Μάικ Τζέιμς, χάθηκαν ή πέρασαν σε δεύτερη μοίρα όλα τα στοιχεία που συνιστούσαν σφραγίδα υπεροχής. Δεν λειτουργεί πλέον σωστά ούτε η άμυνα ούτε η επίθεση.
Στους τρεις αγώνες που ακολούθησαν την επιστροφή του Αμερικανού, το σακούλι έμεινε άδειο και η εικόνα της ομάδας υπήρξε αποκαρδιωτική. Ο Παναθηναϊκός του Μαρτίου θυμίζει ομάδα του Οκτωβρίου.
Το πέρασμα των εβδομάδων ασφαλώς θα τον βοηθήσει να βελτιωθεί, αλλά ο χρόνος δεν μπορεί να θεωρηθεί σύμμαχος, αφού οι συσσωρευμένες αποτυχίες μπορεί να στοιχίσουν ακόμα και τη συμμετοχή στα πλέι-οφ.
Εκτός αν κύριος στόχος είναι η κατάκτηση του ελληνικού πρωταθλήματος, οπότε τζάμπα χαλάμε το σάλιο μας…
Φοβάμαι ότι η ρίζα του προβλήματος βρίσκεται πιο βαθιά από εκεί όπου φτάνει ο γυμνός οφθαλμός.
Πέρα από το αγωνιστικό ναυάγιο των τριών τελευταίων ευρωπαϊκών αγώνων, η ομάδα δείχνει να έχει χάσει το μυαλό της.
Ο θόρυβος και η αβεβαιότητα δεν αφήνουν ανεπηρέαστη την, στελεχωμένη σε μέγιστο βαθμό από ξένους και ξενόφερτους παίκτες, ομάδα.
Ακόμα και ο μοναδικός αναντικατάστατος (Καλάθης) μιλάει με γρίφους και αστερίσκους, όταν αναφέρεται στο μέλλον του.
Για τη νοοτροπία παικτών όπως ο Σίνγκλετον και ο Ρίβερς δεν χρειάζονται άλλα λόγια. Η αγωνιστική εικόνα τους λέει τα πάντα, όχι μόνο τώρα που μύρισε άνοιξη, αλλά από το ξεκίνημα της περιόδου.
Tη μεγαλύτερη ζημιά, όμως, ο Παναθηναϊκός θα την πάθει αν για οποιονδήποτε λόγο χάσει τον Τσάβι Πασκουάλ.
Η στρατολόγηση του ικανότατου Καταλανού, Νοέμβριο μήνα που η αγορά είναι συνήθως στείρα, ήταν ένα αληθινό λαχείο. Κράτησε την ομάδα όχι απλά όρθια, αλλά καμαρωτή.
Αγωνιστικά, ο Πασκουάλ καλείται να ξεσκαρτάρει το υλικό του κατά τρόπο τέτοιο ώστε να εντοπίσει ξανά τη χαμένη ισορροπία.
Η θεαματική πορεία των πρώτων 20 αγωνιστικών οφείλεται όχι μόνο στο δίδυμο Καλάθη-Γκιστ, αλλά και στους ρολίστες που έπαιζαν με επιτυχία ρόλους περιορισμένους αλλά σημαντικούς: Λεκάβιτσιους, Παππά, Βουγιούκα, Θανάση, ακόμα και Ντένμον.
Ο Τζέιμς μπορεί να είναι ατομικά ανώτερος από όλους τους κοντούς της ομάδας πλην Καλάθη, ο Λοτζέσκι μπορεί να έχει στο ρεπερτόριό του στοιχεία που λείπουν από τους άλλους, αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις «less is more».
Περισσότερο ταλέντο δεν συνεπάγεται πάντοτε καλύτερη ομάδα. Το μπάσκετ είναι περισσότερο χημεία και λιγότερο αριθμητική.
Ο παραγκωνισμός του Τζέιμς στα πρώτα 12 λεπτά του χθεσινού αγώνα (από τον οποίο μάλιστα απουσίαζε ο Παππάς) ήταν μία πρώτη ομολογία αστοχίας, αλλά δεν αρκεί ένα κουμπί για να αλλάξει μεμιάς η εικόνα.
Τα τραπουλόχαρτα σκόρπισαν στις τέσσερις γωνίες του δωματίου και θα χρειαστεί αρκετός κόπος για να ξαναγίνουν, χάρτινος, έστω, πύργος.
Πηγή: Gazzetta
