Επιλογή Σελίδας

Του Δημήτρη Ρούσσου

Ομάδες δεν άλλαξε και λίγες. Λε Μαν, Γκενγκάν, Μαρσέιγ, Τσέλσι, Σανγκάη Σένχουα, Γαλατάσαράι, Μόντρεαλ Ίμπακτ και Φοίνιξ Ράισινγκ. Σπουδαία πράγματα πάντως, ο Ντιντιέ Ντρογκμπά έκανε με λίγες από αυτές. Πραγματικά σπουδαία, μόνο με μια, αυτή με την οποία ταυτίστηκε. Άλλωστε, στο άκουσμα του ονόματός του, ο Ιβοριανός ήταν, είναι και θα είναι «συνώνυμο» της Τσέλσι και οι πανηγυρισμοί του ταιριαστεί μόνο στο νοτιοδυτικό Λονδίνο και στο Στάμφορντ Μπριτζ!

Γεννημένος στο Αμπιτζάν πριν από ακριβώς  42 χρόνια, κανείς δεν ξέρει αν γεννήθηκε για να παίξει ποδόσφαιρο. Το μόνο σίγουρο πως εκεί «κοίταξε» από μικρός, όταν, 5 χρονών παιδάκι ακόμα, βρέθηκε στο Παρίσι, υπό την επιμέλεια του θείου του, επαγγελματία ποδοσφαιριστή, για να μεγαλώσει κάπου καλύτερα από την Ακτή Ελεφαντοστού. Επέστρεψε για λίγο, στα 8 του, πριν μετακομίσει μόνιμα στη Γαλλία στα 11, έχοντας παίξει ως τα 15 του περιστασιακά ποδόσφαιρο στις ακαδημίες της Αμπντεβίλ, της Βάν και της Λεβαλουά. Με τους γονείς του να τον έχουν απομακρύνει από τη φτώχεια της χώρας των Ιβοριανών, όντας αμφότεροι άνεργοι και ανίκανοι οικονομικά να του παρέχουν τα στοιχειώδη, για εκείνον δεν υπήρχε άλλος δρόμος παρά να παίξει μπάλα. Ευτυχώς, έπαιζε καλά.

ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΗΣ ΕΤΩΝ 21

Τελειώνοντας το σχολείο, βρήκε το δρόμο για τη Λε Μάν, όπου προσπάθησε να σπουδάσει λογιστική και να παίξει ποδόσφαιρο στη Ligue 2. Η αγάπη του για το άθλημα δεν του άφησαν μυαλό για το πρώτο, αλλά και οι τραυματισμοί δεν τον άφησαν να κάνει το δεύτερο όπως θα ήθελε. «Πήρε 4 χρόνια στον Ντιντιέ να μπορέσει να μπει σε ρυθμό καθημερινών προπονήσεων και αγώνων», αποκάλυψε ο τότε προπονητής του, Μαρκ Βέστερλοπ. Εξάλλου, ως τότε δεν είχε μπει καν σε τακτικό ρυθμό προγράμματος, σαν αυτό που έχουν οι ακαδημίες. Δεν ήξερε τα βασικά, παίζοντας με το ένστικτο και τη θέληση να επιβιώσει, ποδοσφαιρικά και μη.

Στα 21 του κατάλαβε πως αν ήθελε να δηλώνει «ποδοσφαιριστής», έπρεπε να κάνει άλματα προς αυτή την κατεύθυνση, πριν χάσει το «τρένο». Το 1999 έγινε λοιπόν επαγγελματίας με τη Λε Μαν, αλλά και πατέρας! «Ο Ισάακ (σ.σ ο γιος του) ήταν σημείο καμπής στη ζωή μου. Εκεί ισορρόπησα, κατάλαβα τι έπρεπε να κάνω στο εξής», δήλωνε αργότερα και πράγματι, η εξέλιξή του έκτοτε δείχνει πως πράγματι, ήταν αποφασισμένος.

ΠΡΩΤΗ ΜΕΤΑΓΡΑΦΗ ΚΑΙ «ΑΠΟΓΕΙΩΣΗ»

Σκοράροντας 7 γκολ σε μισή σεζόν στη δεύτερη κατηγορία της Γαλλίας, ήρθε η Γκενγκάν το 2002 να τον ανεβάσει «σκαλοπάτι» και να τον φέρει στη Ligue 1 έναντι 80.000 λιρών. Μέχρι το τέλος της χρονιάς σκόραρε τρις, αλλά πραγματική «αίσθηση» προκάλεσε το 2002/03, με 17 γκολ σε 34 αγώνες, οδηγώντας την ομάδα του στην 7η θέση – ρεκόρ για τον σύλλογο. Πλέον είχε εδραιώσει τη θέση του στο γαλλικό ποδόσφαιρο, με τα σωματικά προσόντα και το «ένστικτο» του σκόρερ, με τη Μαρσέιγ να δίνει 3.3 εκατ. λίρες, «εκτοξεύοντας» την αξία του και κάνοντάς τον «κάτοικο» Μασσαλίας!

Ούτε στο Βελοντρόμ πάντως έμεινε πολύ, αφού πλέον είχε βάλει την καριέρα του σε mode συνεχούς ανόδου. 17 γκολ στο πρωτάθλημα, 11 στην Ευρώπη και έναν (χαμένο) τελικό UEFA αργότερα, είχε εμφανιστεί στην πόρτα του η Τσέλσι, με 24 «χαρτιά» στο χέρι, να καταστήσει την κίνηση της Μαρσέιγ να τον αποκτήσει άκρως κερδοφόρα και τον ίδιο βασικό σέντερ φορ στο πιο απαιτητικό σωματικά πρωτάθλημα της Ευρώπης!

«ΜΠΛΕ» ΓΙΑ… ΠΑΝΤΑ

Έχοντας αλλάξει αρκετές ομάδες ως τα 26 του και έχοντας κατεθέσει πια τα διαπιστευτήριά του, έμενε να φανεί αν θα μπορούσε να «στεριώσει» στο υψηλότερο επίπεδο. Τελικά, τα κατάφερε εμφατικά. Έχοντας τη στήριξη μιας ακριβής ομάδας, του Ζοζέ Μουρίνιο και της φιλοδοξίας να κατακτήσει τα πάντα, αφού ως τότε δεν είχε πάρει… τίποτα, κατάφερε να κάνει το Στάμφορντ Μπριτζ «λιμάνι» του. Για την ακρίβεια, να ταυτίσει την εικόνα του με τη φανέλα της Τσέλσι, τον πανηγυρισμό του με τις επιτυχίες των «μπλε» και το όνομά του με τις πρώτες σπουδαίες επιτυχίες της Τσέλσι στην ιστορία της.

Μαζί με τον Τσεχ, τον Λάμπαρντ και τον Τέρι, αποτέλεσαν τον κορμό μιας ομάδας που ευθύς εξαρχής της δημιουργίας της ομάδας του Ρόμαν Αμπράμοβιτς, η έλευση του οποίου στο «γίγνεσθαι» της Τσέλσι και του αγγλικού ποδοσφαίρου σχεδόν συνέπεσε με την έλευση του Ιβοριανού στο Λονδίνο, «σάρωσε» τα πάντα στην Αγγλία. Έμεινε για 6 χρόνια και δεν έπεσε ποτέ κάτω από διψήφιο αριθμό γκολ. Όσο για τα… ασημικά; 3 τίτλοι Premier League, 4 FA Cup, τρία League Cup, 2 Κομιούνιτι Σιλντ και φυσικά ένα Champions League. Το τελευταίο ήταν η «κορωνίδα» της παρουσίας του στην Τσέλσι, το απαύγασμα όλων των κόπων του να σταθεί και να πρωταγωνιστήσει με τη φανέλα της, αυτό που θα τον ακολουθεί ως το τέλος της καριέρας του κι ένας από τους λόγους που αποτέλεσε έναν από τους αγαπημένους της κερκίδας.

Στον τελικό του Μονάχου, η «γηπεδούχος» Μπάγερν πήρε το προβάδισμα με τον Μίλερ στο 83’, πριν έρθει ο Ντρογκμπά να σκοράρει με κεφαλιά-δυναμίτη στο 88’ και να πανηγυρίσει χαρακτηριστικά και κυριαρχικά, σαν λιοντάρι, δηλαδή δυνατότερος από κάθε άλλον. Στο τέλος δε, ευστόχησε και στο πέναλτι της διαδικασίας που έκρινε τον νικητή του τελικού και σήμανε πανηγυρισμούς, παράλληλα με την ποδοσφαιρική του αθανασία. «Για μένα, αυτός χάρισε το Champions League στην Τσέλσι», δήλωνε σχετικά ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον, προς επίρρωση των παραπάνω.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΙΝΑ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ

Το ίδιο καλοκαίρι το συμβόλαιό του έληξε και οι Λονδρέζοι έκριναν πως ο «κύκλος» του στην ομάδα με την οποία δοξάστηκε είχε κλείσει. Ο Ντρογκμπά, θεωρητικά, θα μπορούσε να συνεχίσει την καριέρα του σχεδόν όπου ήθελε, αλλά πήρε κι αυτός το δρόμο για την Κίνα. Η Σανγκάη Σένχουα τον έκανε «δίδυμο» στην κινεζική Super League με τον Νικολάς Ανελκά έναντι 200.000 λιρών την εβδομάδα.

Κι όμως, ούτε αυτά ήταν αρκετά για να τον κάνουν να αντέξει την ποδοσφαιρική εξορία. Άντεξε μόλις 6 μήνες, πριν επιστρέψει στον «πολιτισμό», για λογαριασμό της Γαλατάσαράι, που τον «χρύσωσε» με 4 εκατ. ευρώ ως bonus υπογραφής, ισάριθμα «χαρτιά» ετήσιο μισθό και επιπλέον 15.000 ανά παιχνίδι. Φαινόταν πως πλέον μόνο τα χρήματα μιλούσαν πια στην «καρδιά» του Ντιντιέ, που είχε αφήσει, ξεκάθαρα πια τα καλά χρόνια πίσω του. Ή μήπως όχι;

ΞΑΝΑ ΣΤΗΝ ΑΓΓΛΙΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΣΤΑ… ΑΔΙΑΦΟΡΑ

Όταν το καλοκαίρι του 2014 ο Μουρίνιο του «έγνεψε», έχοντας αναλάβει ξανά την τεχνική ηγεσία της Τσέλσι, ο Ιβοριανός δεν μπορούσε να αρνηθεί. «Δεν έρχεται επειδή ξέρει πως θα τον προστατεύσουν τα κατορθώματά του. Έρχεται διότι θέλει να γράψει ξανά ιστορία, γιατί έχει κίνητρο μέσα του και αυτό το ξέρω καλά», έλεγε ο Πορτογάλος για την αφεντιά του, που θα ξαναφόραγε το «11» στην πλάτη και θα γύρναγε εκεί που λατρεύτηκε. Έπαιξε για μια ακόμα σεζόν, κατακτώντας ένα ακόμα πρωτάθλημα και φεύγοντας για άλλες πολιτείες με τα παράσημα του πρώτου ξένου σκόρερ στην ιστορία της Τσέλσι και του 4ου συνολικά, με 104 σε 254 αγώνες.

Πηγή: Gazzetta – Four Four Two

Pin It on Pinterest

Shares
Share This