Του Κώστα Κεφαλογιάννη
Δεν με ενδιαφέρει ιδιαίτερα αν το γκολ ήταν ή δεν ήταν οφσάιντ. Εγώ λέω ότι δεν ήταν. Αλλά το ίδιο λένε όλοι οι ΠΑΟΚτσήδες. Οι ΑΕΚτσήδες λένε ότι ήταν. Γιατί; Επειδή είναι ΑΕΚτσήδες.
Και επειδή η φάση από μόνη της αφήνει το περιθώριο για διαφορετικές ερμηνείες και άρα – όπως συνήθως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις και – σε συμπεράσματα ανάλογα με την οπαδική προτίμηση του καθενός.
Αν η ΑΕΚ είχε βάλει το ίδιο γκολ στο 90ο λεπτό ενός «τελικού» πρωταθλήματος και της ακυρωνόταν, τα ποσοστά θα αντιστρεφόταν. Ενδεχομένως και οι αντιδράσεις.
Υπό άλλες συνθήκες, θα μιλούσαμε για την σημαντικότερη, ποδοσφαιρική φάση της σεζόν. Η οποία είτε θα έδινε στον ΠΑΟΚ το πρωτάθλημα, είτε θα του έδινε πίσω ένα ηθικό πλεονέκτημα που κινδύνευε να χάσει. Κάθε συζήτηση για νέο «χαλίφη» μετά από τέτοιο ακυρωθέν γκολ, θα πετιόταν στο καλάθι των αχρήστων ή απλώς θα στρεφόταν προς τον –σοφά αθόρυβο φέτος – Δημήτρη Μελισσανίδη.
Αλλά όπως ανέφερα ήδη, τίποτα από τα παραπάνω, δεν έχει πια ιδιαίτερη σημασία. Φρόντισε ο Ιβάν Σαββίδης με την συμπεριφορά του, να τα καταστήσει ασήμαντα.
Το να μπουκάρει στο γήπεδο κατ΄ αυτόν τον τρόπο δεν θα δικαιολογούνταν ούτε αν υποψιαζόταν στήσιμο από τον διαιτητή. Πόσο μάλλον στην προκειμένη περίπτωση, που δεν υπήρχαν τέτοιες ενδείξεις. Άλλωστε ο ίδιος ο Ιβάν έδωσε τη μάχη ώστε να μπορούμε να θεωρούμε τα λάθη των διαιτητών – πολλά ή λίγα, μεγάλα ή μικρά, πάντως – ανθρώπινα και όχι κατευθυνόμενα. Η είσοδος του στον αγωνιστικό χώρο, κατ΄ αρχήν ακυρώνει την δική του προσπάθεια. Και παράλληλα, στιγματίζει τον ΠΑΟΚ.
Στην παρούσα φάση δεν με ενδιαφέρουν ούτε οι υπαρκτοί η απλώς βολικοί εξωτερικοί εχθροί. Δεν με νοιάζει ρε αδελφέ αν οι άλλοι είναι ίδιοι ή χειρότεροι και αν έχουν κάνει τα ίδια ή χειρότερα στο παρελθόν. Αυτό είναι δικό τους βάρος, ας το διαχειριστούν όπως θέλουν. Το βάρος για τα κυριακάτικα γεγονότα της Τούμπας είναι δικό μας. Των ΠΑΟΚτσήδων.
Όσων εν πάση περιπτώση, μπήκαμε κατά καιρούς στο τριπάκι να δικαιολογήσουμε πράγματα που δεν έπρεπε. Ετούτη τη φορά, οφείλουμε όλοι να αναλάβουμε την ευθύνη που μας αναλογεί, δίχως δικαιολογίες και υπεκφυγές – κάθε προσπάθεια της οικογένειας του ΠΑΟΚ να δικαιολογήσει όσα συνέβησαν, εκτός από ανώφελη θα είναι και καταστροφική.
Πρωτίστως οφείλει να την αναλάβει ο Σαββίδης. Και μετά οφείλει να αποδεχτεί και την τιμωρία που προβλέπεται. Διότι, η κουλτούρα της μηδενικής ευθύνης και του «πάντα φταίνε οι άλλοι, ποτέ εμείς» έχει κοστίσει , διαχρονικά, πανάκριβα στον ΠΑΟΚ (και στην ελληνική κοινωνία). Πιθανόν να του κοστίσει και το πρώτο πρωτάθλημα της ιστορίας του, μετά από 33 χρόνια. Ένα πρωτάθλημα που αγωνιστικά το άξιζε , όσο το αξίζει και η ΑΕΚ.
Ας είναι αυτό το κόστος που πρέπει να πληρώσουν και ο σύλλογος και ο Ιβάν, αν πρόκειται να οδηγήσει τον ιδιοκτήτη του «Δικεφάλου» στην απαραίτητη αυτοκριτική, μακριά από αυλικούς και επαγγελματίες λιβανιστές.
Και μετά, αφού μηδενίσει, να ξεκινήσει μαζί με το χτίσιμο της νέας Τούμπας και το χτίσιμο της νέας νοοτροπίας του ΠΑΟΚ. Με μια αυστηρή και ξεκάθαρη διακήρυξη αρχών που θα τηρούν όλοι όσοι θέλουν να έχουν σχέση με το κλαμπ, ειδάλλως θα αποβάλλονται.
Μια διακήρυξη που πρέπει να περιλαμβάνει πολλά: Να απαγορεύει το θέατρο σε παίκτες και προπονητές του ΠΑΟΚ, να ξεκαθαρίζει στους οπαδούς ότι ακόμα και αποτσίγαρο αν πετάξουν στην Τούμπα θα τιμωρούνται με αποβολή δια παντός, να απαγορεύσει στο βαθμό του εφικτού τα μπινελίκια σε μανάδες και συζύγους, φυσικά να απαγορεύσει σε οποιονδήποτε παράγοντα να μπαίνει στο γήπεδο χωρίς άδεια. Να επιβάλλει χειροκρότημα στον αντίπαλο που διεκδικεί έντιμα στο χορτάρι ένα θετικό αποτέλεσμα αλλά και στον διαιτητή που αδικεί τον ΠΑΟΚ, δίχως πρόθεση.
Ακούγεται ρομαντικό και ανέφικτο, το ξέρω, ειδικά σε μια τόσο δύσκολη μέρα. Εδώ η κοινωνία βουλιάζει στα απόνερα μιας κρίσης πρωτίστως ηθικής, η λογική «ή εμείς ή κανείς» κυριαρχεί σχεδόν σε κάθε τομέα της καθημερινότητάς μας, ο τραμπουκισμός και η ασχήμια αποτελούν κυρίαρχες τάσεις παντού γύρω μας και η βία ως μέθοδος επιβολής αποτελεί ολοένα και συχνότερα την κατάληξη σε σημαντικές ή ασήμαντες διαφωνίες, είναι δυνατόν να μιλάμε για διακήρυξη αρχών; Είναι. Κατ’ αρχήν διότι αν δεν διατηρήσουμε ένα ψήγμα αισιοδοξίας μέσα στον ζόφο, δεν θα διατηρήσουμε και τη διάθεση να αντισταθούμε. Κατά δεύτερον, η – εξαιρετική – αντίδραση του Αντρέ Βιεϊρίνια και του κόσμου στις κερκίδες, δείχνει ότι ίσως τελικά και να υπάρχει ώριμο έδαφος για να αλλάξουν τα πράγματα.
Εξακολουθώ να θεωρώ δε, ότι παρά τους σημερινούς, καθολικούς αφορισμούς, ο Σαββίδης , αν όχι για ηθικούς, τότε για επιχειρηματικούς λόγους, είναι ο μόνος στον ΠΑΟΚ που μπορεί να επιβάλει μια τόσο σημαντική αλλαγή. Αρκεί, βέβαια, να την επιβάλει πρώτα στον εαυτό του…
Πηγή: Sport DNA
