Του Βασίλη Σαμπράκου
Συνεχίζοντας από εκεί που σταμάτησα στο προηγούμενο σημείωμά μου, με την επιμονή να κάνω στην άκρη τα σκουπίδια των ημερών και να αναζητώ τα ουσιώδη και τα μεγάλα, αντιλαμβάνομαι όλα όσα συμβαίνουν στην επικοινωνία της FIFA με την διοίκηση και την αγορά του ελληνικού ποδοσφαίρου, όπως και με την κυβέρνηση, ως το μεγαλύτερο δώρο που θα μπορούσε κανείς να μας κάνει στη δεδομένη στιγμή. Ερχεται η Παγκόσμια Συνομοσπονδία, το απόλυτο αφεντικό του ποδοσφαίρου και λέει “αφήνω στην άκρη τα περί αυτοδιοίκητου, εσείς εδώ φτάσατε στα όπλα και μάλιστα το κάνατε σε εποχή που έχω εγκαταστήσει εδώ μια Επιτροπή Παρακολούθησης και δεν μπορώ να κρυφτώ διπλωματικά πίσω από τον ισχυρισμό ότι δεν ήξερα τι συμβαίνει, τραβάω γραμμή και σας δηλώνω ότι αν δεν ακολουθήσετε τον δρόμο της κυβέρνησης, τον οποίο εμείς αντιλαμβανόμαστε ως μονόδρομο, αντίο, θα σας αποβάλλουμε”.
Χάρη στη στάση της FIFA είναι δεδομένο ότι οι κανονισμοί του αύριο θα είναι πολύ πιο σκληροί από του σήμερα. Και θα προστεθούν νέοι, όπως ΕΥΤΥΧΩΣ ο σχετικός με τη δημόσια συμπεριφορά των πάντων, ο σχετικός με τα άθλια ποσταρίσματά τους, με τα οποία λερώνουν τα social media, δηλητηριάζουν τα μυαλά των ανθρώπων, παίζουν με τη νοημοσύνη και προσβάλουν την αισθητική της ελληνικής κοινωνίας ή τουλάχιστον ενός μεγάλου μέρους αυτής. Αυτά όμως δεν λύνουν το πρόβλημα, διότι το διαχρονικό πρόβλημα του επαγγελματικού ποδοσφαίρου δεν είναι ότι δεν υπάρχουν κανονισμοί αλλά ότι εφαρμόζονται αλα καρτ. Κι ακριβώς εκεί κάνει το πρώτο λάθος ο υφυπουργός Αθλητισμού: θα έπρεπε να πιέσει την FIFA να πάρει πάνω της και αυτή την ευθύνη, όπως έχει πάρει αυτή της διαιτησίας με την επιλογή των ξένων αρχιδιαιτητών. Αν η FIFA έβαζε δικαστές της επιλογής της είναι βέβαιο ότι θα άρχιζε να σχηματίζεται μια κοινή αίσθηση ισονομίας, η οποία είναι ικανή και αναγκαία συνθήκη για να αλλάξει η κυρίαρχη συνείδηση των τελευταίων δεκαετιών, η οποία δεν άλλαξε φέτος με τους τακτικούς δικαστές, ότι η ποδοσφαιρική Δικαιοσύνη δεν είναι άχρωμη.
Οι τελευταίες εξελίξεις οδηγούν στην εκτίμηση ότι το επόμενο πρωτάθλημα θα γίνει με την σημερινή διοίκηση της ΕΠΟ, η οποία θα παραμείνει υπό επιτήρηση και θα πρέπει να νιώθει τυχερή που η FIFA δεν έχει, όπως επανέλαβε και χθες στον Βασιλειάδη, την διάθεση να “ρίξει” τον αμίλητο Γραμμένο και να ορίσει πάλι μια προσωρινή διοίκηση της επιλογής της. Αυτή η διοίκηση όμως φαίνεται ότι θα έχει πολύ λίγα στο χέρι της, διότι δεν θα έχει την Διαιτησία (την ΚΕΔ θα απαρτίζουν μόνο ξένοι). Θα τελεί υπό επιτήρηση, και θα λειτουργεί με τη συνείδηση ότι έχει λάβει τελεσίγραφο αποβολής από την FIFA. Ολα αυτά δεν λύνουν όλα τα προβλήματα του ελληνικού ποδοσφαίρου, ούτε το βάζουν σε τροχιά ανάπτυξης, αλλά σίγουρα είναι σημαντικές νίκες και σίγουρα δημιουργούν προοπτική βελτίωσης της εικόνας του πρωταθλήματος.
Πιθανόν στα μάτια ενός αμύητου παρατηρητή όλα όσα συμβαίνουν να μην γεμίζουν το μάτι, να μη μοιάζουν με σημαντικές αλλαγές στο ελληνικό καθεστώς του ποδοσφαίρου. Στην πραγματικότητα όμως είναι περίπου κοσμοϊστορικό το γεγονός ότι η FIFA συμπλέει με μια κυβέρνηση και βάζει απέναντι το εθνικό ποδόσφαιρο. Ακριβώς επειδή θέλει να προστατεύει το χωράφι της, η FIFA συνηθίζει να γαβγίζει και να απειλεί ότι θα δαγκώσει κάθε κυβέρνηση που επιχειρεί να πατήσει στο έδαφος του ποδοσφαίρου. Η σημερινή πολιτική της δείχνει ότι έχει έρθει σε απόγνωση με τον κόσμο του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Στη δεδομένη στιγμή είναι καλό που η FIFA προειδοποιεί ότι αναμένει να ακούσει το είδος και το ύψος των ποινών για όλα τα τελευταία γεγονότα και ότι αν δεν καλυφθεί από τη σκληρότητα των ποινών και την αλλαγή και τροποποίηση των κανονισμών θα προχωρήσει σε GREXIT. Θα είναι δηλαδή καλό όλοι στο ελληνικό ποδόσφαιρο να λειτουργούν στο εξής με τη συνείδηση ότι μας βλέπουν, μας ακούν και δεν θα ανεχθούν άλλες ομορφιές σε τερέν, κερκίδες και σε δικαστικές αίθουσες. Διότι μόνο έτσι θα πάψει το καθεστώς της ατιμωρησίας ή της αλα καρτ τιμωρίας. Τούτο όμως δεν σημαίνει ότι μπορεί κανείς να θυσιάσει τον ΠΑΟΚ στον βωμό της ικανοποίησης των ξένων. Ναι, η δύναμη της εικόνας είναι μεγαλύτερη από ποτέ στην ψηφιακή εποχή, και ναι, η εικόνα με το όπλο του Σαββίδη ταξίδεψε σε όλο τον πλανήτη, και ναι, πρέπει να γίνει απολύτως σαφές το αυτονόητο, ότι απαγορεύονται τα όπλα στο ποδόσφαιρο, και ναι, πρέπει να γίνει απολύτως σαφές και το άλλο αυτονόητο, ότι κανένας μέτοχος όσα και αν έχει πληρώσει και όσο αδικημένος και αν αισθάνεται δεν έχει δικαίωμα να εισβάλει με τους μπράβους του και το κουτσαβάκι του για να κινηθεί εναντίον του διαιτητή ή των αντιπάλων, αλλά όχι δεν είναι ο ΠΑΟΚ που φέρει τη μεγαλύτερη ευθύνη για το σήμερα του ποδοσφαίρου, φέρει την ελάχιστη ευθύνη για το χθες, και γι’ αυτό η επόμενη ημέρα του ελληνικού ποδοσφαίρου δεν μπορεί να στηθεί στη βάση μιας εξοντωτικής ποινής στον ΠΑΟΚ. Κι αυτός ο κίνδυνος υπάρχει. Οχι επειδή θα επιχειρήσει κάποιος Ελληνας να επηρεάσει τους δικαστές, αλλά επειδή υπάρχει ο κίνδυνος αυτοί που θα δικάσουν να έχουν επηρεαστεί τόσο από το τελεσίγραφο της FIFA που να φτάσουν σε ακραίες αποφάσεις και ποινές.
Το σημείωνα και πριν από τα γεγονότα της περασμένης Κυριακής, αυτή η κυβέρνηση έχει την ευκαιρία να δημιουργήσει τις συνθήκες για πιο καθαρό και πιο ασφαλές πρωτάθλημα από όλα τα προηγούμενα. Δεν έχει πείσει ότι θα κάνει όσα περνούν από τα χέρια της, κι αυτό επειδή μέχρι σήμερα, όπως παραδέχθηκε δημοσίως ο Πρωθυπουργός, έχει φοβηθεί το πολιτικό κόστος και δεν το έχει πάρει απόφαση να εφαρμόσει τους νόμους και να απαιτήσει παντοιοτρόπως από το ίδιο το ποδόσφαιρο την εφαρμογή των κανονισμών του. Αν δεν το πάρει ούτε τώρα απόφαση, δεν θα το πάρει ποτέ. Αν το πάρει απόφαση, μπορεί να κάνει σημαντικά βήματα, παρ’ όλο που πάντα θα υπάρχει το μεγάλο εμπόδιο μιας ΕΠΟ που έχει εκλεγεί με τον προηγούμενο τρόπο και δεν μπορεί να πείσει κανέναν ότι μπορεί να βάλει το ποδόσφαιρο στο επόμενο στάδιο. Μπορεί να κάνει μια αρχή.
Πηγή: Gazzetta
