Επιλογή Σελίδας

Της Βάσως Πρεβεζιάνου

«Όλα θα πάνε καλά». Ήταν οι τελευταίες λέξεις που άκουσε από τον Ζαν Πιέρ η σύζυγός του Μπερντανέντ. Τότε πριν από 39 χρόνια. Εκείνο το πρωί που έφυγε από το σπίτι για να πάει στο νοσοκομείο. «Όλα θα πάνε καλά» εξακολουθεί να λέει μέχρι σήμερα η Μπερναντέντ. Τον έχει κοντά της, τον περιποιείται και τον φροντίζει. Κάθε χρόνο στα γενέθλιά του, του κάνει ένα δώρο. Ελπίζει ακόμα ότι κάποια στιγμή ο άνδρας της θα ξυπνήσει και θα τα ανοίξει. Είναι 36 δώρα.

Ήταν ημέρα απεργίας η 17η Μαρτίου 1982 στο νοσοκομείο Εντουάρντ Εριό της Λιόν. Ο αναισθησιολόγος δεν υπολόγισε καλά την δοσολογία στη νάρκωση. Δικαιολογήθηκε λέγοντας ότι έπρεπε να είναι παρών σε οκτώ επεμβάσεις ταυτόχρονα. Τόσο αυτή όσο και ο ειδικευόμενος που τον βοήθησε εκείνο το πρωί καταδικάστηκαν με απομάκρυνση από την εργασία τους για ένα μήνα και πρόστιμο περίπου 750 ευρώ. Ο Αντάμς καταδικάστηκε σε δεκαετίες σιωπής.

«Για εμένα ο χρόνος σταμάτησε στις 17 Μαρτίου του 1982» λέει η Μπερναντέτ. Την ρωτούν συχνά αν έχει σκεφτεί ποτέ την ευθανασία. «Όχι ποτέ. Μόνο ο ίδιος θα μπορούσε να πάρει μια τέτοια απόφαση. Δεν θέλω να το κάνω, δεν θέλω να το σκέφτομαι. Κι αν η επιστήμη κάνει τέτοια πρόοδο και σε μερικά χρόνια βρεθεί μια λύση; Από τη στιγμή που η κατάστασή του δεν επιδεινώνεται, υπάρχει ελπίδα» συμπληρώνει η γυναίκα με την οποία παντρεύτηκε ο Αντάμς το 1969. Ανησυχεί μόνο για έναν λόγο… «Τι θα γίνει αν πεθάνω πρώτη εγώ;» αναρωτιέται.

«Με ειδοποίησαν από το νοσοκομείο να πάω αμέσως. Μου είπαν ότι έγινε κάποιο λάθος. Έμεινα εκεί πέντε ημέρες και πέντε νύχτες, άφησα τους δύο γιους μας με τους παππούδες τους. Πίστευα ότι θα ξυπνήσει. Μετά από 15 μήνες μου είπαν από το νοσοκομείο ότι δεν μπορούν πια να τον φροντίσουν. Τον πήρα στο σπίτι. Έχω βάλει και μια μικρή τηλεόραση στο δωμάτιό του, ίσως δει κάτι που θα τον βοηθήσει να ξυπνήσει. Του μιλώ, του λέω τα νέα της οικογένειας, τι συμβαίνει στον κόσμο. Δεν είναι απομονωμένος. Ξέρω ότι νιώθει πράγματα, αλλά δεν μπορεί να δει».

Η Μπερναντέτ τον ταΐζει. Τον ντύνει, τον φροντίζει, τον κάνει μπάνιο. Το βράδυ ξυπνά πολλές φορές για να του αλλάξει θέση, ώστε να μην κουράζεται το κορμί του. Του βάζει και άρωμα. Το αγαπημένο του ήταν ένα Paco Rabane, τώρα αυτό δεν κυκλοφορεί πια και η ίδια άρχισε να του αγοράζει το Sauvage του Dior. Ελπίζει να του αρέσει.

Ο κόσμος στα social media λέει πως πρέπει να τραβήξω την πρίζα… Αλλά δεν βρίσκεται σε μηχανική υποστήριξη! Απλά δεν έχω το κουράγιο να σταματήσω να του δίνω τροφή και νερό. Έχει μια ρουτίνα. Ξυπνάει στις 7, τρώει… Μπορεί να βρίσκεται σε μια κατάσταση ‘φυτού’ αλλά μπορεί να ακούσει και να κάτσει σε αναπηρικό καροτσάκι. Κανείς δεν ξεχνάει να του κάνει δώρα για τα γενέθλια του, τα Χριστούγεννα ή την ημέρα του πατέρα. Του πέρνουμε μπλουζάκια ή πυτζάμες γιατί τον ντύνω στο κρεββάτι. Του αλλάζω ρούχα κάθε μέρα. Του αγοράζω πράγματα για να έχει ένα ωραίο δωμάτιο. Η κατάσταση του δεν χειροτερεύει, οπότε ποιος ξέρει; Αν μια μέρα η ιατρική επιστήμη εξελιχθεί σε τέτοιο βαθμό, γιατί όχι; Ίσως έρθει η μέρα που θα ξέρουν ότι μπορούν να κάνουν κάτι για εκείνον, δεν ξέρω“, αποκάλυψε η σύζυγος του.

Η Μπερναντέτ είναι κατά της ευθανασίας και αρνείται να εγκαταλείψει τις ελπίδες για τον σύζυγο της. Ο επί τέσσερα χρόνια παρτενέρ του Άνταμς στην άμυνα της εθνικής Γαλλίας, Μάριους Τρεζόρ, έχει τις ενστάσεις του. Και δεν βρήκε ποτέ το κουράγιο να επισκεφθεί τον άλλοτε συμπαίκτη του.

“Ακόμη κι αν ο Ζαν-Πιέρ ξυπνήσει, δεν θα μπορεί να αναγνωρίσει κανέναν. Και αναρωτιέμαι, αξίζει σε κάποιον να ζει έτσι; Αν κάτι παρόμοιο συνέβαινε σε εμένα, έχω πει στη γυναίκα μου να μην με κρατήσει εδώ…”

Ο Αντάμς γεννήθηκε στο στο Ντακάρ το 1948. Μεγάλωσε με τη Σενεγαλέζα γιαγιά του, η οποία λόγω της φανατικής πίστης της πήγε για προσκύνημα στο Μονταρζί, στο Λουαρέ, όπου εγκατέλειψε τον νεαρό Ζαν Πιέρ, όταν ήταν οκτώ ετών, σε θρησκευτικό σχολείο. Οι νέοι θετοί γονείς του θα τον βοηθήσουν να γλιτώσει από την πρόνοια. Ο Άνταμς μετακόμισε στη Γαλλία στην ηλικία των 10 ετών και άρχισε την επαγγελματική ποδοσφαιρική καριέρα του στη Νιμ, την δεκαετία του ’70. Πριν τα καταφέρει, έπαιζε σε τοπικά πρωταθλήματα και παράλληλα εργαζόταν σε μια εταιρεία κατασκευής λάστιχου. Μέχρι που οι σκάουτερ που τον τσέκαραν αποφάσισαν πως άξιζε να του δώσουν την ευκαιρία.

Στη Νιμ ο Άνταμς γρήγορα έγινε σημαντικός παίκτης της ενδεκάδας, βοηθώντας τους ‘κροκόδειλους’ να τερματίσουν στην 2η θέση της σεζόν 1972-73 και να φτάσουν ως την ημιτελική φάση του Κυπέλλου. Κέρδισε το παρατσούκλι ‘The Black Rock’, μαζί και την πρώτη του κλήση στην εθνική Γαλλίας το 1972, αλλά και μια μεταγραφή στη Νις πριν ξεκινήσει η σεζόν 1973-74. Με τους ‘τρικολόρ’ ο Άνταμς έπαιξε 22 φορές κάνοντας δίδυμο με τον Μάριους Τρεζόρ την τετρατία 1972-76.

Ο Ρουμανός τεχνικός της Γαλλίας εκείνη την περίοδο, ο περίφημος Στέφαν Κόβακς, έκανε ιδιαίτερη μνεία σε αυτούς μετά από μια εντυπωσιακή εμφάνιση τους όπου δεν επέτρεψαν στην πολύ ισχυρή Πολωνία να σκοράρει. Η τελευταία φορά που ο Άνταμς φόρεσε τη φανέλα με το εθνόσημο ήταν σε ένα φιλικό με την Δανία.

Στην ηλικία των 29 ετών, ο Άνταμς υπέγραψε το τελευταίο του μεγάλο συμβόλαιο με την Παρί Σεν Ζερμέν. Τα επόμενα δύο χρόνια στη γαλλική πρωτεύουσα έκανε 42 εμφανίσεις, σκοράροντας δύο γκολ και έβαλε το όνομα του στους πιο σημαντικούς παίκτες του συλλόγου, την πρώτη δεκαετία ύπαρξης του. Πήρε τα εύσημα από τους συμπαίκτες του, με τον Ανρί Μισέλ να τον χαρακτηρίζει “δύναμη της φύσης, γεμάτος από θέληση και αποφασιστικότητα“. Μετά από ένα σύντομο πέρασμα στη Μιλούζ, ολοκλήρωσε την καριέρα του στην ερασιτεχνική FC Chalon σε ηλικία 33 ετών, παίζοντας μαζί με τον Πολωνό στράικερ Γιόζεφ Κλόζε, πατέρα του Μίροσλαβ Κλόζε που αργότερα έγραψε ιστορία με την εθνική Γερμανίας.

Στις 17 Μαρτίου 1982 ήταν 34 ετών. Σήμερα είναι 73. Tα έκλεισε στις 10 Μαρτίου. Η μισή ζωή του είναι σε ένα κρεβάτι. Aναπνέει μόνος του. Μπορεί να καταπίνει μαλακές τροφές. Ανοιγοκλείνει κάποιες στιγμές τα μάτια του. Τα μαλλιά του έχουν γκριζάρει, έγινε παππούς. Δεν μιλά, δεν περπατά. Συνεχίζει να ζει. Μα δεν ξυπνά…

Πηγή: Sport DNA

Pin It on Pinterest

Shares
Share This