Του Θοδωρή Τσούτσου
Στις τελευταίες κλήσεις του Μίκαελ Σκίμπε, αφού πλέον μπήκαμε σε εβδομάδα Εθνικής, η ΑΕΚ έχει τέσσερις παίκτες: Μπακάκης, Μπάρκας, Χριστοδουλόπουλος, Μπακασέτας. Από τους συνολικά έντεκα της αποστολής, οι οποίοι εξακολουθούν και αγωνίζονται στην Super League, η Ένωση πλησιάζει σχεδόν τους μισούς. Και σε κάθε περίπτωση, έχει τους περισσότερους.
Ακολουθεί ο ΠΑΟΚ με τρεις, τώρα που Κουλούρης και Λημνιός ήρθαν να πλαισιώσουν τον Πέλκα. Ο Ολυμπιακός έχει δύο, Φορτούνης, Ταχτσίδης. Παναθηναϊκός και Ατρόμητος από έναν, Κουρμπέλης και Γιάννιώτης, αντίστοιχα. Η ΑΕΚ, λοιπόν, τους περισσότερους. Στα σίγουρα μάλιστα, θα είχε και πέμπτο, τον Μάνταλο αν δεν είχε τραυματισμό, στην πορεία είχε και έκτο, τον Ανέστη μέχρι να χάσει τη θέση του, ενώ εκκρεμεί και – τουλάχιστον – του Γαλανόπουλου.
Δεν είναι, δηλαδή, μόνο αυτές οι κλήσεις για τα φιλικά με Ελβετία και Αίγυπτο που κάνουν την ΑΕΚ να έχει τους περισσότερους διεθνείς. Είναι γενικά η περίοδος, μια εποχή που η σχέση της ΑΕΚ με το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα έχει πια πάρει άλλη μορφή. Ενδιαφέρει την Εθνική από πού θα επιλέγει παίκτες; Όχι βέβαια. Ενδιαφέρει, όμως, πολύ την ΑΕΚ και την κάθε ΑΕΚ.
Ενδιαφέρει ακόμη περισσότερο όταν πρόκειται για Έλληνες διεθνείς και όχι γενικά για διεθνείς. Αυτό, το δεύτερο, έχει να κάνει με την οικονομική πλευρά. Τα ποσά, δηλαδή, που οι σύλλογοι καρπώνονται από FIFA και UEFA για τους διεθνείς τους και για τη χρηματιστηριακή αξία των παικτών, που σίγουρα ανεβαίνει όταν είναι μέλη οποιασδήποτε Εθνικής στον κόσμο.
Το πρώτο κομμάτι, όμως, το να διαθέτει ένας σύλλογος παίκτες που αγωνίζονται στην Εθνική της χώρας, έχει πια να κάνει και με την ποδοσφαιρική πλευρά. Και ασφαλώς, ποτέ δεν είναι τυχαίο. Είναι αποτέλεσμα σχεδίου, στρατηγικής, φιλοσοφίας, την οποία δεν χρειάζεται απλώς να αποφασίσεις, αλλά και να μπορείς να υποστηρίξεις για να την εφαρμόσεις.
Η ΑΕΚ της προηγούμενης μεγάλης διοργάνωσης στην οποία συμμετείχε η Εθνική μας, στο Μουντιάλ της Βραζιλίας το 2014, δεν είχε κανέναν παίκτη στο ρόστερ. Βέβαια, τότε ήταν ακόμη μια ομάδα που αγωνιζόταν σε χαμηλότερες κατηγορίες. Αφενός αυτό. Αφετέρου, ακόμη και οι “δικοί της” παίκτες, τους οποίους δηλαδή εκείνη ανέδειξε ως επαγγελματίες, δεν ήταν πια δικοί της. Μανωλάς, Παπασταθόπουλος, Μόρας, Κατσουράνης, Κονέ, Ταχτσίδης, συνολικά έξι δηλαδή καθόλου λίγοι, ήταν στην αποστολή του Μουντιάλ, αλλά με την Ένωση δεν είχαν πια επαφή.
Ας πούμε, λοιπόν, ότι το 2014 δεν ήταν κριτήριο. Πάμε πιο πίσω. Στο Euro 2012 η ΑΕΚ είχε δύο ποδοσφαιριστές στο ρόστερ, τον Μάκο και τον Λυμπερόπουλο. Στο Μουντιάλ του 2010 στη Νότια Αφρική δεν είχε κανέναν! Στο Euro 2008 είχε επίσης δύο, Δέλλα και Λυμπερόπουλο. Δέκα χρόνια μετά έχει τους περισσότερους από οποιαδήποτε άλλη ελληνική ομάδα. Δεν μπορεί παρά κάτι να σημαίνει για την προσπάθειά της…
Άλλωστε, μιλάμε για μια στρατηγική που αποδίδει καρπούς για την ομάδα. Οι οποίοι δεν είναι μόνο αγωνιστικοί, ότι δηλαδή με τη δημιουργία μιας τέτοιας ομάδας καταφέρνει και διεκδικεί το νταμπλ, έχει ευρωπαϊκές επιτυχίες και σημαντικές ποδοσφαιρικές στιγμές. Είναι και καρποί που βρίσκει μπροστά της ακόμη και όταν βγαίνει στην αγορά για να πείσει ποδοσφαιριστές, όταν δημιουργεί κίνητρα, όταν δυναμώνει τα αποδυτήρια, όταν κοιτάζει την επόμενη ημέρα της.
Η ΑΕΚ έχει μπλέξει σε δικαστικές ιστορίες, όπως και οι υπόλοιπες ομάδες του ελληνικού πρωταθλήματος. Και αυτό σίγουρα δεν είναι κάτι που ευνοεί το ποδόσφαιρο. Στο τέλος της ημέρας, όμως, αν καταφέρουμε και αναδείξουμε αυτό ως πρωταρχικό, αυτή τη στιγμή η ΑΕΚ είναι μια ομάδα που διεκδικεί τίτλους στο σήμερα, εφαρμόζει συγκεκριμένο πλάνο για το αύριο και ταυτόχρονα χτίζει και γήπεδο. Πώς αλλιώς μπορεί να ορίζεται ένας πετυχημένος οργανισμός;
Πηγή: Σπορ FM
