Του Βασίλη Σκουντή
O μεγάλος Ινδός πολιτικός, στοχαστής και επαναστάτης Μαχάτμα Γκάντι έλεγε ότι «πρέπει να είσαι η αλλαγή που θέλεις να συμβεί» και αυτό το τσιτάτο εμπεριέχει όντως ένα σπουδαίο νόημα που έκων άκων το συνειδητοποιεί από χθες το βράδυ ο Παναγιώτης Γιαννάκης…
Έγινε κι ελόγου του η αλλαγή που ως αλτρουιστής και δοτικός θα ήθελε να συμβεί στον Αρη, απλώς θα προτιμούσε (αυτή την αλλαγή) να την «τρέξει» ο ίδιος, όσο μπορούσε. Και όσο θα τον άφηναν όχι τόσο οι νέοι επενδυτές και διοικητικοί παράγοντες, όσο οι συγκυρίες που ποτέ δεν τον ευνόησαν.
Δεν έχω μιλήσει μαζί του από την ώρα που επιβεβαιώθηκε η υφέρπουσα φήμη ότι οι ώρες του ήταν μετρημένες μετά τα δυο απανωτά στραπάτσα από τον Φάρο Λάρισας και τον ΠΑΟΚ, αλλά είμαι βέβαιος πως μαζεύοντας τα μπογαλάκια του από τη Θεσσαλονίκη για να επιστρέψει στην Αθήνα, αυτή η ιδέα θα του τριβελίζει το μυαλό…
Οι συγκυρίες δούλεψαν εναντίον του και οι θεοί και οι δαίμονες τον καταδίωκαν από την πρώτη έως την ύστατη στιγμή, με αποκορύφωμα τα δυο τρίποντα του Θοδωρή Ζάρα που τον αποτέλειωσαν και προανήγγειλαν τα επιγενόμενα: σε τέτοιες περιπτώσεις πάντοτε πρέπει να υπάρχει ένα εξιλαστήριο θύμα, ακόμη κι αν αυτό έχει το όνομα, το μέγεθος και την ιστορία του Δράκου, που δέχτηκε αγόγγυστα να βάλει το κεφάλι του στο ντορβά, να προτάξει τα στήθια του, να παριστάνει τον κυματοθραύστη, να βγάζει μπλουζάκια με το σύνθημα «Dragon Spirit», να αντιμετωπίζεται ως το μαύρο πρόβατο από τους διαιτητές, να τσαλακώνεται νυχθημερόν, να, να, να…
Στην προκειμένη περίπτωση ο Γιαννάκης ο οποίος ασφαλώς δεν είναι άμοιρος ευθυνών για την εικόνα και την πορεία της ομάδας έγινε κάτι παραπάνω από την αλλαγή που θα ήθελε να συμβεί: έγινε το ηλεκτροσόκ που έπρεπε να συμβεί μπας και ξυπνήσει ο εγκέφαλος του Αρη που εδώ και καιρό βρίσκεται εν υπνώσει…
Κουβάλησε λοιπόν τα απαραίτητα ηλεκτρόδια ο Αγγέλου και μένει να φανεί (αρχής γιγνομένης από τον αγώνα με τον Προμηθέα) εάν και κατά πόσον αυτή η εξ ορισμού επίμαχη επέμβαση θα είναι αποτελεσματική ή θα καταλήξει σε φιάσκο: σε κάθε περίπτωση το εγχείρημα που αναλαμβάνει ο «Τρέλαρχος», όπως τον αποκαλούσε από την προηγούμενη θητεία του στον Αρη ο θυμόσοφος Γιωργής Μπουσβάρος, παρουσιάζει δυσκολίες και έχει υψηλό ρίσκο.
Ο Χαλκιδαίος προπονητής επανεντάσσεται στην ομάδα εργασίας του Αρη (όπως αρέσκονταν να διατυπώνουν την αγαστή σύμπραξη τους ο ίδιος και ο Χρήστος Γαλιλαίας) μετά από τέσσερα χρόνια και τρεις μήνες. Στην πραγματικότητα θα ξανακαθίσει στον ίδιο πάγκο για τρίτη φορά μετά την… πιλοτική απόπειρα του, παρέα με τον Μίλαν Μίνιτς τη σεζόν 2002-03 και την επιστροφή του για δέκα τέσσερις μήνες τον Οκτώβριο του 2012.
Χθες το βράδυ που ανυποψίαστος δέχτηκε την κλήση από Θεσσαλονίκη μεριά ο μαθητής και επί σειρά ετών «πιστό σκυλί» του Ιβκοβιτς, ρέμβαζε στον Βόσπορο! Τον είχαν καλέσει στην Κωνσταντινούπολη κάποιοι φίλοι του Τούρκοι προπονητές για να κουβεντιάσουν περί μπασκετικών ανέμων και υδάτων και μάλιστα την ώρα του τηλεφωνήματος η συζήτηση περιστρεφόταν στις αλλαγές.
Όχι στις αλλαγές προπονητών, αλλά στις αλλαγές στα σκριν!
Το πρωί σηκώθηκε, μπήκε στο αεροπλάνο, αριβάρισε στη Θεσσαλονίκη και από εκεί που έβλεπε γαλήνιος τον Κεράτιο Κόλπο, έπεσε κατ’ ευθείαν στον τρικυμισμένο Θερμαϊκό. Το κατέχει όμως το θέμα με τα νερά, καθότι αποτελεί γέννημα θρέμμα της Χαλκίδας και είναι εξοικειωμένος με το φαινόμενο της παλίρροιας, το οποίο καλείται να κάνει ζάφτι και στον Άρη σχεδόν στην ίδια συχνότητα…
Ως γνωστόν τα «τρελά νερά» του Ευρίπου αλλάζουν κατεύθυνση κάθε έξι ώρες και ο κάποτε αυτοσυστηνόμενος και αυτοσαρκαζόμενος ως «φτωχός Μπατσινίλας του μπάσκετ» έχει στη διάθεση του επτά αγώνες για να τα γυρίσει ανάποδα και να αποφύγει τον πνιγμό!
Κοντός (όχι ψαλμός, αλλά) πορθμός αλληλούια!
Πλάκα πλάκα ο Αρης φαίνεται να είναι το κισμέτ του Αγγέλου. Το κάρμα του, υπό την έννοια ότι την προηγούμενη φορά άφησε στη μέση τη δουλειά και τώρα καλείται να την αποτελειώσει με ένα διαφορετικό και πολύ πιο δύσκολο σενάριο από το οποίο-για να χρησιμοποιήσω μια αγαπημένη του έκφραση – δεν λείπουν τα σούξου μούξου!
Αλλά από ‘κει τα πάει, από δω τα φέρνει η ρουφιάνα η ζωή τους, να πάλι που διασταυρώθηκαν οι δρόμοι του Γιαννάκη και του Αγγέλου, οι οποίοι άλλοτε είναι παράλληλοι και άλλοτε τέμνονται…
Οι δυο τους υπήρξαν συμπαίκτες τη σεζόν 1993-94 στον Πανιώνιο με προπονητή τον Κώστα Μίσσα και συνεργάτες για δυο χρόνια (2003-05) στο Μαρούσι, απ’ όπου ο Αγγέλου έφυγε υπακούοντας στο κέλευσμα του Ντούντα, με προορισμό τη Ντιναμό Μόσχας…
Εδώ τελειώνουν οι οριζόντιες πορείες και οι δρόμοι γίνονται κάθετοι: το καλοκαίρι του 2010, όταν ο «Δράκος» αποχώρησε από τον Ολυμπιακό, ο «Στάθης» (όπως τον αποκαλούσαν στο Μαρούσι) επέστρεψε στον Πειραιά μετά την θητεία του ως παίκτη, στο πλευρό του Ιβκοβιτς και η ιστορία (χωρίς τον Ντούντα στο κάδρο) επαναλήφθηκε σήμερα στον Άρη.
Ο Αγγέλου καλείται να σώσει τον Αρη στο παρά επτά, αν και θα του ταίριαζε περισσότερο το παρά πέντε, στο οποίο πρωταγωνιστούσε ο αδερφός του Αργύρης Αγγέλου!
Καλείται επίσης να δρέψει τους καρπούς που ούτως ή άλλως παράγει ο Αρης, διότι όπως μου είχε πει στις 23 Δεκεμβρίου του 2013, την επαύριον της νίκης επί του Πανιωνίου και της πρόκρισης στον τελικό Κυπέλλου Ελλάδος, «αυτή η ομάδα έχει ένα ξεχωριστό χώμα, να ναι καλά εκείνοι που το όργωσαν, το καλλιέργησαν και το έσπειραν».
Τότε μιλούσε εξ ιδίας πείρας, όχι τόσο ως προπονητής, όσο ως γιος του μανάβη ο οποίος έλεγε για πλάκα ότι διαθέτει μπουτίκ φρούτων! Είχε χρησιμοποιήσει μάλιστα ο Βαγγέλης ως παράδειγμα της σημασίας που παίζει το χώμα τα γλυκά πορτοκάλια που τους προμήθευε ένας παραγωγός, αλλά τώρα ξέρει καλά πως τα πορτοκάλια είναι στυφά!
Φεύγοντας εκείνες τις μέρες από τον Αρη είχε πει με μπόλικη δόση γλαφυρότητας ότι «παίρνω μαζί μου τη γεύση και μια χούφτα από αυτό το άγιο χώμα». Σήμερα που επέστρεψε, η γεύση βγάζει πικρίλα και το χώμα θέλει σκάψιμο…
Μια συμβουλή, μου έχει πει, πως του έδωσε ο πατέρας του και την κρατάει ως φυλακτό: «Να μη ρεζιλέψεις το όνομα μου, να μη χρωστάς σε κανέναν κερατά και να περπατάς με το κεφάλι ψηλά». Αυτό το τελευταίο είναι που τον κόφτει στην επικίνδυνη αποστολή την οποία ανέλαβε ανεβαίνοντας σε μια αποβάθρα έντεκα μήνες μετά τον τελευταίο σταθμό του…
Επίτηδες χρησιμοποιώ αυτή την ορολογία, διότι στις 25 Απριλίου του 2017 , όταν αποχώρησε από τον (πρώτο αντίπαλο του σε αυτή την επικίνδυνη αποστολή) Προμηθέα Πατρών είχε πει το «αντίο» με τον εξής τρόπο: «Σήμερα κατεβαίνω από το τρένο «Προμηθέας» σε μια στάση διαφορετικότητος. Σε όλους τους επιβαίνοντες μηχανοδηγούς, συνεργάτες, ιδιοκτήτες αυτού του όμορφου τρένου θέλω απλά να πω: Ευχαριστώ για τη διαδρομή και καλά ταξίδια»!
Με τη γυναίκα του ο Αγγέλου, λέει ότι έχει χωρίσει 78.000 φορές! Με τον Αρη χώρισε δυο φορές και σήμερα επανασυνδέθηκαν για να ξαναζήσουν τον έρωτα τους, προσδοκώντας ότι κανείς δεν θα κάνει τράμπα στους ρόλους, ούτε θα προβεί σε αντιποίηση αρχής. Τι σημαίνει αυτό; Προέρχεται από άλλη μια αγαπημένη ατάκα του, ότι «στο ελληνικό μπάσκετ οι ασθενείς έχουν γίνει γιατροί και οι γιατροί ασθενείς»!
Κάτι τελευταίο τώρα…
Τρέφω εξ απαλών ονύχων απεριόριστο σεβασμό, αισθήματα βαθιάς φιλίας και μεγάλη αγάπη προς τον Γιαννάκη, με τον οποίο μεγάλωσα κιόλας στις ίδιες γειτονιές και ήταν ο παιδικός ήρωας μου. Ενθουσιάστηκα όταν ανέλαβε τον Αρη, είχα γράψει κιόλας ένα σχετικό άρθρο και στον επίλογο ευχόμουν ο «Μαυροκέφαλος» από τη Νίκαια, να αποδειχθεί και σιδεροκέφαλος.
Δεν απέβη τέτοιος, αλλά θα είναι κρίμα και θα αποτελεί έγκλημα κατά της… Ελλάδος να του φορτωθούν συλλήβδην, όπως συμβαίνει σε ένα κατ’ επιλογήν ή κατά συγκυρίαν εξιλαστήριο θύμα, οι πράξεις, οι παραλείψεις και οι αστοχίες άλλων.
Ο ίδιος ο «Δράκος» ξέρει πού έφταιξε, πού τελειώνουν οι δικές του ευθύνες στην εικόνα της ομάδας και μέχρι πού φτάνει το… σότο το οποίο έφαγε, όταν πήρε την απόφαση να γίνει η ασπίδα σε μια θνησιγενή κατάσταση. Αυτό ίσως ήταν το λάθος του: ότι δεν στάθμισε τα πράγματα με την ψυχρή επαγγελματική λογική, αλλά τα «εκβίασε» με την καρδιά και με τα συναισθήματα του…
Πηγή: Gazzetta
