Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Αυτά τα ματς των Εθνικών Ομάδων παίζονται εκατό-μηδέν «στην ημέρα». Ποιος ξύπνησε καλύτερα το πρωί στο ξενοδοχείο, ποιος βγαίνει πιο ορεξάτος το βράδι στο γρασίδι. Φάνηκε, για την ακρίβεια επιβεβαιώθηκε, από Παρασκευή σε Τρίτη με την Ελλάδα. Άλλη στην Αθήνα, άλλη στη Ζυρίχη. Αλλοι, αν θέλετε, και οι αντίπαλοι. Η διάθεση και η ενέργεια της Ελβετίας, η ατονία και η αχρωμία της Αιγύπτου.
Δεν χρειάζονται πολλή ανάλυση και μεγέθυνση της διάστασής τους, ούτε η συγκεκριμένη ήττα ούτε η συγκεκριμένη νίκη. Κακή νύχτα, καλή νύχτα, τελειώνει εκεί. Βασικό είναι, πώς νιώθουν οι διεθνείς με τον εαυτό τους. Και πώς νιώθουν και οι γύρω-γύρω μετά, με τους διεθνείς. Ωραία νιώθεις, με τη νίκη. Με την ήττα, όχι και τόσο. Αμα συνηθίσεις την ήττα δε, ακόμη χειρότερο.
Τα φιλικά δεν είναι για «χρήσιμα συμπεράσματα» των προπονητών. Τα φιλικά είναι για το χτίσιμο των χαρακτήρων των παικτών. Ο,τι κάνεις στα φιλικά, θα το κάνεις μετά και στα επίσημα. Δεν πατάς κουμπί, διακόπτη, αλλιώς στα μεν αλλιώς στα δε. Η δουλειά του προπονητή είναι να μεριμνά, για να μη συμβεί ποτέ το ανεπανόρθωτο. Το ανεπανόρθωτο θα είναι, να χαμηλώσει ο πήχυς.
Η εικόνα με την Ελβετία δεν δικαιολογούσε το χαλαρό χαμόγελο του Σκίμπε. Ούτε την εκτίμησή του, ότι η ομάδα ήταν ανταγωνιστική. Με την Ελβετία, η Ελλάδα ήταν ανταγωνιστική όσο ήταν ανταγωνιστική κι η Αίγυπτος με την Ελλάδα. Δηλαδή, ελάχιστα. Κι εμείς ηττηθήκαμε απ’ τους Ελβετούς, και οι Αιγύπτιοι από μας, όχι ακριβώς αλλά περίπου…κατά κράτος.
Ετσι όπως το προσέγγισε ο Γερμανός, διέχυσε το μήνυμα ότι με το νούμερο-οκτώ του κόσμου παίζαμε, πάλι καλά σταθήκαμε, μηδέν-ένα, δεν πειράζει, όλα εντάξει. Αρα, ιδού το εξόχως επικίνδυνο, έχει μες στο μυαλό του ότι καθοδηγεί μια ομάδα τρίτης κατηγορίας. Το χαμήλωμα. Όμως η ήττα είναι για να πειράζει, να στενοχωρεί, να τρελαίνει. Ωστε να κρατιέται ο πήχυς στο ύψος του.
Εάν δεν μεριμνά ο προπονητής, και καθότι στην Εθνική δεν υπάρχει η έντονη παρουσία της διοίκησης έτσι όπως την εννοούμε στο κλαμπ, τότε δεν μένουν για να μεριμνήσουν άλλοι από τους ποδοσφαιριστές. Γενικώς, η ομάδα δεν είναι κακή. Απεναντίας, είναι ένα καλό γκρουπ δίχως ιδιαίτερες προβληματικές εστίες εδώ κι εκεί. Αλλά βγάζει με το σταγονόμετρο, την τρέλα.
Τη στόφα. Την προσωπικότητα, όταν πάει να βαλτώσει το κάρο. Ποιος θα το τραβήξει; Το πώς πρόσβλεπε κάποτε ο Κονέ ή ο Τζαβέλλας στον Καραγκούνη και στον Κατσουράνη, ή ο Κατσουράνης στον Ζαγοράκη και στον Ντέμη, έχει λίγη σχέση με το πώς προσβλέπει σήμερα ο Πέλκας ή ο Μπακασέτας στον Σωκράτη και στον Τοροσίδη.
Θέλει τρέλα, για τις μεγάλες νίκες. Εκείνες, που σε πηγαίνουν μακρυά. Γιατί, εκτός απ’ το να νικάς με συνέπεια τους μικρούς, πάντοτε χρειάζεται και η μία μεγάλη νίκη. Το 1-0 στη Σαραγόσα, Γιαννακόπουλος. Το 1-0 στην Πόλη, Αμανατίδης. Το 1-0 στην Ουκρανία, Σαλπιγγίδης. Το 2-0 με τους Κροάτες, Σαμαράς/Γκέκας. Τελευταία «μεγάλη νίκη» της Εθνικής παραμένει το 2-1 με την Ακτή Ελεφαντοστού, το 2014.
Κύλησε μια ολόκληρη τετραετία έκτοτε, και δεν συνέβη το έστω ένα αληθινά αξιομνημόνευτο. Οι μεγάλες νίκες δεν είναι μόνον προκρίσεις, είναι και η διείσδυση στην ψυχή του κόσμου. Την Παρασκευή, είδαμε τη διείσδυση της Εθνικής στην ψυχή των Ελλήνων της Ελλάδας. Την Τρίτη, είδαμε τη διείσδυση της Εθνικής στην ψυχή των Ελλήνων της Κεντρικής Ευρώπης.
Υπ’ αυτή την έννοια, η πρόκριση στο EURO 2020 είναι ό,τι πιο κομβικό στα πολλά τελευταία χρόνια. Εάν γίνουν τρεις οι σερί απουσίες της Ελλάδας από τις ανά διετία διοργανώσεις, έπειτα θα γίνουν πανεύκολα τέσσερις. Πέντε, ίσως. Κι ύστερα, εκτός από τη μάνα σου κανείς δεν σε θυμάται…
Πηγή: Sport DNA
