Του Θάνου Σαρρή
Όταν η Λίβερπουλ έπαιζε στα ημιτελικά του Champions League με την Τσέλσι, χτίζοντας το μονοπάτι για το θαύμα της Κωνσταντινούπολης ο Τρεντ ήταν 7 ετών. Πήγαινε στο Μέλγουντ και περίμενε υπομονετικά για ένα αυτόγραφο από τα είδωλά του, έψαχνε χαραμάδα στο φράχτη για να παρακολουθήσει λίγη από την προπόνηση και ονειρευόταν ότι κάποια στιγμή στο μέλλον, θα φοράει κι εκείνος την κόκκινη φανέλα. Όπως όλα τα παιδιά της ηλικίας του. Ζούσε, άλλωστε, δέκα λεπτά από το προπονητικό κέντρο της ομάδας του.
Στα ματς με τη Σίτι, ο Αλεξάντερ-Άρνολντ έγινε στα 19 του ο νεότερος Άγγλος που παίζει σε προημιτελικά Champions League. Κι αν κάποιος πίστευε ότι θα είχε άγχος, στο γήπεδο έδειξε ακριβώς το αντίθετο. Είχε 13 κοψίματα και 7 τάκλιν, περισσότερα από κάθε άλλον παίκτη των Ρεντς. Στο πρώτο ματς έσβησε τον Σανέ και αναδείχθηκε Man of the Match, στο παιχνίδι του Etihad δέχθηκε πολλή πίεση, με τη Σίτι να επικεντρώνεται στο να δημιουργήσει συνθήκες απομόνωσης του Σανέ απέναντί του, όμως ήταν ξανά εξαιρετικός. Ο εμβληματικός captain της Λίβερπουλ τον χαρακτήρισε σταρ των προημιτελικών: «Δείτε την ηλικία του, το μεγαλείο στο παιχνίδι του και στα δύο ματς, τον αντίπαλο που βρισκόταν απέναντι. Πρέπει να είναι ο σταρ της φάσης», τόνισε χαρακτηριστικά ο Στίβεν Τζέραρντ ενώ ο Ρίο Φέρντιναντ, ο οποίος δεν έχει δεσμούς με τους Μέρσεϊσαϊντερς τόνισε: «Ο δεξιός μπακ της Εθνικής Αγγλίας, Κάιλ Γουόκερ, ήταν εκεί. Αν δεν είχες ιδέα για το ποιος είναι ποιος και πήγαινες να παρακολουθήσεις την αναμέτρησης ποιος θα έδειχνε καλύτερος; Νομίζω ο Τρεντ».
Μολονότι οι ελπιδοφόροι -στα χαρτιά- παίκτες που ξεπηδούν από την ακαδημία της Λίβερπουλ είναι αρκετοί, ο Αλεξάντερ-Άρνολντ είχε από την αρχή την εμπιστοσύνη των παροικούντων το Μέλγουντ. Όπως έλεγαν χαρακτηριστικά τα Μέσα της πόλης, είχε να γίνει τέτοιος ντόρος γύρω από απόφοιτο ακαδημίας από όταν έγινε επαγγελματίας ο Τζέραρντ. Και ο ταλαντούχος μπακ είχε από την πρώτη στιγμή τις ευλογίες του Στίβι. «Ο Τρεντ θα γίνει μια ομορφιά», είχε πει χαρακτηριστικά.
Ο Αλεξάντερ-Άρνολντ έκανε ντεμπούτο ως βασικός απέναντι στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ πέρυσι στο Old Trafford. Πήρε χρόνο συμμετοχής σε μερικά ακόμα ματς και το καλοκαίρι δεν πήγε με την Κ-19 της Αγγλίας στο Euro, αφού ο Κλοπ τον ήθελε στην προετοιμασία. Ήταν σαν να μας προϊδεάζει για αυτό που έρχεται. Φέτος μετρά 15 εμφανίσεις και ένα γκολ στην Premier League και το τελευταίο διάστημα έχει «κλειδώσει» στις επιλογές του Κλοπ μαζί με τον Ρόμπερτσον στο αριστερό άκρο. Είπαμε. Στους καιρούς που τα εκατομμύρια για τα σύγχρονα πλάγια μπακ ξοδεύονται χωρίς λογική, ο Κλόπο πέρασε στα ημιτελικά του Champions League με βασικό αριστερό αμυντικό έναν παίκτη που κόστισε 8 εκατομμύρια από τη Χαλ και ένα παιδί γέννημα-θρέμμα του συλλόγου. Kαι η εξέλιξή του είναι επίσης μια απόδειξη για το πως η “σωστή” δουλειά του προπονητή και του επιτελείου του με έναν ποδοσφαιριστή σε όλους τους τομείς, μπορεί να έχει άμεσο αντίκτυπο.
«Μέχρι να παίζω σε κάθε παιχνίδι στη σεζόν για δύο σερί χρονιές πάντα θα προσπαθώ για το καλύτερο. Δεν μπορείς ποτέ να είσαι άνετος, επειδή είτε υπάρχει κάποιος για ανταγωνιστείς είτε περιμένει κάποιος για να πάρει τη θέση σου. Δεν μπορείς ποτέ να επαναπαυτείς. Κάποιος θα προσπαθήσει να πάρει τη φανέλα από εσένα», έλεγε από πέρυσι ο Αλεξάντερ-Άρνολντ, εξηγώντας κατά έναν τρόπο τη νοοτροπία που έχει… καψουρευτεί ο Κλοπ και οι οπαδοί της Λίβερπουλ. Φυσικά, δεν είναι ακόμα έτοιμος. Η γρήγορη μετάβασή του αποτελεί ένα ζήτημα και υπάρχουν ματς που έχει δείξει τις αδυναμίες του. Ο Ράσφορντ τον ταλαιπώρησε πολύ στο Old Trafford πριν από μερικές αγωνιστικές, ενώ το ίδιο έκανε και ο Ζάχα της Κρίσταλ Πάλας.
Όπως λένε όμως εκείνοι που ζουν την καθημερινότητα της Λίβερπουλ από κοντά, το μεγαλύτερο ίσως προσόν του είναι η διάθεση να ακούει και να διορθώνει τα λάθη του, να δουλεύει τις αδυναμίες. Η ωριμότητα εκείνη που τον έκανε στα 16 του αρχηγό ανάμεσα στους υπόλοιπους των ακαδημιών, η προσωπικότητα που τον κάνει να ξεχωρίζει στα αποδυτήρια. Ο Άρνολντ είχε τη φήμη ενός εξαιρετικά ικανού πλάγιου μπακ στο επιθετικό σκέλος, όμως οι αναμετρήσεις απέναντι στην πανίσχυρη επιθετικά ομάδα του Γκουαρδιόλα ήταν μια ιδανική κατάσταση επιβεβαίωσης των αμυντικών του προσόντων και της ισορροπίας στο παιχνίδι του. Mε τεχνική, ικανότητα στην ντρίμπλα και τη μετάβαση, αλλά και τοποθετήσεις, κοψίματα, τάκλιν, διάβασμα του παιχνιδιού. Είναι χαρακτηριστικό άλλωστε ότι ο Κλοπ τον άφησε στο γήπεδο παρότι έπαιζε με κίτρινη κάρτα, πιστεύοντας ότι έχει τη δυνατότητα να διαχειριστεί μια ακόμα δύσκολη κατάσταση σε συνθήκες παιχνιδιού. Και ο 19χρονος τον έβγαλε ασπροπρόσωπο. Η ποδοσφαιρική του ευφυϊα και η ωριμότητα «κουμπώνουν» άψογα με το φυσικό του ταλέντο, εκτοξεύοντας τις προσδοκίες. Αρκετοί θεωρούν ότι σταδιακά θα κληθεί να παίξει έναν περισσότερο νευραλγικό ρόλο στον άξονα, όντας πλήρης σε κάθε πτυχή του παιχνιδιού του.
Just look at what winning on a big European night at Anfield means to local lad Trent Alexander-Arnold.
Pure passion!
What a colossal display at the back by the 19-year-old ? pic.twitter.com/qxFMxfNDQP
— Football on BT Sport (@btsportfootball) 4 Απριλίου 2018
Κι αν για τον Ρόμπερτσον, το γεγονός ότι πάλεψε με όλες του τις δυνάμεις για να φτάσει από τα χαμηλά στα ψηλά, η εργατικότητα, η αυταπάρνηση και η ψυχή του έφεραν το χειροκρότημα, για τον Αλεξάντερ Άρνολντ υπάρχει μια ακόμα παράμετρος. Οι ρίζες. Οι στιγμές εκείνες στο κρύο για μια οπτική επαφή, ή ένα αυτόγραφο από τον Τζέραρντ, τον Τόρες, τον Τσάμπι Αλόνσο και άλλους, κυρίως από τους πρωταγωνιστές της Κωνσταντινούπολης. Στο σύγχρονο ποδόσφαιρο όπου οι παραδοσιακές αξίες ξεθωριάζουν και όλα αγοράζονται, το να παίζει ένα παιδί για την ομάδα που λάτρεψε ως πιτσιρικάς και μάλιστα να διαπρέπει, μοιάζει σπάνιο, σχεδόν ουτοπικό. Ο Τρεντ το κάνει. Και δείχνει να αντιλαμβάνεται πλήρως τι σημαίνει ένας σύλλογος του βεληνεκούς της Λίβερπουλ για την πόλη, την κοινότητα, τον κόσμο που τον ακολουθεί. Ζει ακόμα στους δρόμους της με τη μητέρα του, εμπλέκεται ενεργά σπαταλώντας τον πολύτιμο ελεύθερο χρόνο του στην πρωτοβουλία «Μια ώρα για τους άλλους», βοηθώντας την κοινότητα. Κατανοεί πλήρως την ξεχωριστή θέση του του Liver Bird στην καρδιά των Σκάουζερς, πόσο αλλάζει την διάθεση ενός πιτσιρικά μια νίκη, τη λεπτή γραμμή μεταξύ πραγματικότητας και ονείρου που έζησαν όλοι στην πόλη το 2005 απέναντι στη Μίλαν.
Οι δικές του προσδοκίες πάντως δεν σταματούν, αν δεν φτάσει στο σημείο που ο ίδιος θεωρεί ύψιστη τιμή: «Το όνειρό μου είναι να γίνω αρχηγός στη Λίβερπουλ. Θα υπάρχουν πάντα στόχοι προς επίτευξη κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, αλλά μέχρι να γίνω αρχηγός στη Λίβερπουλ δεν θα ησυχάσω». Όχι να πάρει μεταγραφή στη Ρεάλ ή τη Μπαρτσελόνα, όχι να κατακτήσει το Champions League ή το πρωτάθλημα. Να γίνει αρχηγός στην ομάδα του…
Πηγή: Gazzetta – Four Four Two
