Του Νίκου Παπαδογιάννη
Προσπαθώ φιλότιμα να παρακολουθήσω ΝΒΑ, αλλά συγγνώμη, δεν μπορώ. Δεν αντέχω άλλους pass-first point guards και iso και step-back τρίποντα. Δεν ενδιαφέρομαι για το θέαμα.
Μου προκαλεί αλλεργία στα όρια της ναυτίας η υπερβολική δόση analytics και στατιστικολόγησης. Δεν θέλω να βλέπω ομάδες όπου ουδείς γνωρίζει τι του γίνεται ή τι οφείλει να κάνει μέσα στο γήπεδο.
Αναγνωρίζω ότι ορισμένες παίζουν μπάσκετ που μοιάζει με μουσική των ματιών (Τζαζ, Σέλτικς, Σπερς, Σίξερς και ορισμένες ακόμη), αλλά αν με αναγκάσετε να διαλέξω ένα ματς στην τύχη για να δω θα με κάνετε εχθρό.
Ναι, ξέρω, είχα μάτια κοκκινισμένα από το ξενύχτι την τελευταία φορά που με είδατε. Το ΝΒΑ φταίει, το ομολογώ. Αλλά είναι μόνο δύο οι λόγοι που με κάνουν να χάσουν τον ύπνο μου.
Ο ένας λέγεται Fantasy NBA και μόλις ολοκληρώθηκε, με έναν ακόμη τίτλο στο σακούλι. Ο άλλος ακούει στο ονοματεπώνυμο Γιάννης Αντετοκούνμπο και φοβάμαι ότι θα εκπνεύσει μέσα στις επόμενες 15 μέρες.
Οπότε, θα κοιμηθώ και εγώ σαν άνθρωπος…
Πλέι-οφ, θα μου πείτε. Kαι θα έχετε δίκαιο. Ανταγωνισμός, ατμόσφαιρα, ανατροπές, το κυνήγι του τίτλου. Λιγότερο ωχ-αδερφέ και περισσότερη προσήλωση.
Τέλος το ανυπόφορο τάνκινγκ με τις ομάδες που πάσχιζαν να χάσουν για 1-2 μπαλάκια παραπάνω στη λοταρία του ντραφτ, τέλος και το εκτρωματικό μπάσκετ της κανονικής περιόδου, που συχνά κάνει τα μάτια να ματώνουν.
Ο Μάιος δεν μοιάζει σε τίποτε με τον Μάρτιο. Σύμφωνοι. Εάν βάλω το βίντεο να γράφει, είμαστε εντάξει; Ακόμα τα κλαίω, τα μάταια περυσινά ξενύχτια…
Η Euroleague μπορεί να έχει ταλέντο χίλιες φορές μικρότερο και προπονητική νηπιακού επιπέδου σε σύγκριση με το ΝΒΑ, αλλά τουλάχιστον παίζεται εκεί κανονικό μπάσκετ.
Για τα δικά μου, σπεύδω να προσθέσω, γούστα. Όχι για των άλλων, ούτε για των μικρών παιδιών που νομίζουν ότι το απαύγασμα της ποιότητας είναι ο Κόμπι Μπράιαντ.
Μέχρι και το Champions League μου αρέσει φέτος, με την εκτόξευση της ΑΕΚ. Και το NCAA βέβαια, ωστόσο εκεί αρχίζει και με ενοχλεί η υπερβολική ρομποτοποίηση των 20χρονων αθλητών.
Το ΝΒΑ; Εκεί με ενοχλούν σχεδόν τα πάντα. Τα πάντα, με εξαίρεση τον Γκρεγκ Πόποβιτς, τον Στηβ Κερ, τους υπόλοιπους Ουόριορς και τον ΛεΜπρόν Τζέιμς. Αυτούς τους λατρεύω και τα επιχειρήματα δεν έχουν να κάνουν μόνο με το μπάσκετ. Ούτε μόνο με το Fantasy.
Τους Χιούστον Ρόκετς, τον Μάικ Ντ’Αντόνι και το ψωραλέο μούσι του Τζέιμς Χάρντεν δεν θέλω να τους βλέπω ούτε σε ζωγραφιά.
Πέρυσι υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι δεν θα ξαναδώ ΝΒΑ εάν εκλεγεί Προπονητής της Χρονιάς ο Ντ’ Αντόνι. Το έχω τηρήσει, με τις εξαιρέσεις που αράδιασα παραπάνω.
Βεβαίως, η προσθήκη του Κρις Πολ έκανε τους Ρόκετς (πολύ) πιο ομάδα, όπως έκανε το Γκόλντεν Στέιτ η στρατολόγηση του Ντουράντ έναν χρόνο νωρίτερα. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα τους χειροκροτήσω κιόλας.
Ας μποϊκοτάρουν και αυτοί τον Λευκό Οίκο και θα το ξανασυζητήσουμε. Με το Shut Up And Dribble, συγγνώμη αλλά εγώ δεν γίνομαι φίλος.
Στην πολιτεία των Μπους, βέβαια, υπάρχει δυσανεξία στον πολιτικό ακτιβισμό σε βάρος των κάθε λογής γερακιών. Αλλά και ο «Ποπ» στην ίδια πολιτεία δεν ζει; Και μάλιστα σε χωριό, όπου δεν ανέχονται πολλά πολλά.
Πρώτα τραβάνε το περίστροφο οι πιστολέρο του Τέξας και μετά ανοίγουν συζήτηση.
Μη φωνασκείτε, σας άκουσα, το βλέπω και εγώ, ότι το μπάσκετ πηγαίνει προς την κατεύθυνση του «7 seconds or less», του Λίλαρντ, του Ουέστμπρουκ, του Κάρι, του Ουόλ και του Λόνζο Μπολ.
Αλλά δεν αντέχω να το βλέπω, αυτό το μοντέλο. Εάν αργήσω, φάτε. Δεν είμαι 16 χρονών και για εντυπωσιάζομαι με καρφώματα, ακροβατικά και τρίποντα στον αιφνιδιασμό.
Εγώ θέλω να βλέπω τον Μπεν Σίμονς, τον Άντονι Ντέιβις, τον Τζέισον Τέιτουμ, τον Νίκολα Γιόκιτς, σχεδόν όλους τους Ευρωπαίους με την προφανή εξαίρεση του Χέζονια, τον Κοχάι Λέναρντ και ας τραυματίστηκε, τον Τιμ Ντάνκαν και ας σταμάτησε, τον υπέροχο Στηβ Νας που είναι και Τόττεναμ. Σταματάω γιατί θα γυρίσω πίσω στον Στόκτον.
Ναι, και τους Μπόστον Σέλτικς, ιδίως τώρα που λείπει ο «Κύριε». Εάν αναδειχθεί Προπονητής της Χρονιάς οποιοσδήποτε άλλος εκτός του Μπραντ Στίβενς και του Κουίν Σνάιντερ, θα καταργήσω ακόμα και το Fantasy, μολονότι το παρακολουθώ χωρίς εικόνα από τα γήπεδα.
Τον Γιάννη θα συνεχίσω να τον βλέπω φυσικά, αλλά δεν θα πάψω να βγάζω άναρθρες κραυγές απόγνωσης με το μπάσκετ του Έρικ Μπλέντσο και του Τζαμπάρι Πάρκερ.
Προπονητικά, οι Μιλγουόκι Μπακς είναι με διαφορά η χειρότερη ομάδα των πλέι-οφ, ενώ οι Σέλτικς η καλύτερη. Όσο περνάει ο καιρός, φοβάμαι ότι γίνονται βαρίδι για τον Γιάννη και εμποδίζουν την εξέλιξή του, έτσι όπως πορεύονται προς το αύριο δίχως σχέδιο και δίχως προπονητική κατεύθυνση.
Εδώ, όμως, θα πρέπει να βάλω αστερίσκο. Η σειρά με τους τριφυλλοφόρους της Βοστώνης δεν θα κριθεί στα χαρτιά, ούτε μόνο στο κοουτσάρισμα.
Ούτε, φυσικά, στη φανέλα.Σε σύγκριση κεφάλι με κεφάλι, η σύγκριση των παικτών βγάζει στον αφρό όχι τους κουτσουρεμένους Σέλτικς, αλλά τους ταλαντούχους Μπακς.
Τα νιάτα και τα αποθέματα ενέργειας μπορούν να βοηθήσουν ώστε να μικρύνει η πλάστιγγα, όσο προχωράει η σειρά, ειδικά αν ξεκινήσει με κανένα 1-1 στη Μασαχουσέτη.
Ο Γιάννης βεβαίως δείχνει να έχει μπαφιάσει από την υπερπροσπάθεια, αφού δεν έχει παρά ελάχιστη υποστήριξη από τους συμπαίκτες του σε επίθεση και άμυνα, ενώ κουράζεται για κάθε πόντο του περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον παίκτη του ΝΒΑ.
Αλλά το κίνητρο της διάκρισης στα πλέι-οφ έχει τον τρόπο να καμουφλάρει πολλά κενά και να ανανεώνει τα κύτταρα. Οι πεινασμένοι και νεανικοί Μπακς είναι επικίνδυνος αντίπαλος για οποιονδήποτε.
Την Κυριακή, λοιπόν, θα δω ΝΒΑ. Ευτυχώς, παίζουν νωρίς, στις 8 το βράδυ. Θα περάσουν έτσι πιο εύκολα οι μέρες, μέχρι την Τρίτη.
Πηγή: Gazzetta
