Της Βάσως Πρεβεζιάνου
Πόσο διαφορετική θα ήταν η ιστορία αν ο πιτσιρικάς Αντρές Ινιέστα, τον οποίο είχαν ανακαλύψει πρώτοι οι άνθρωποι της Ρεάλ, δεν κατέληγε στη «Μασία» της Μπαρτσελόνα για να γίνει τελικά σημαία της καταλανικής ομάδας;
Κι αυτό επειδή οι γονείς του δεν άφηναν το παιδί τους να κυκλοφορεί στην κακόφημη γειτονιά που είχαν την έδρα τους οι ακαδημίες της «βασίλισσας»…
Ένα αδύνατο και μικροκαμωμένο πιτσιρίκι, που όσο μεγάλωνε καθόλου δεν εντυπωσίαζε με τα φυσικά προσόντα του… Είχε, όμως, μυαλό ο Αντρές Ινιέστα. Μυαλό για να παίξει μπάλα, αλλά και για να μείνει σεμνός και ταπεινός όσα χρόνια κι αν πέρασαν, όσους τίτλους κι αν κατέκτησε, όσες προσωπικές διακρίσεις κι αν πέτυχε. Ποδοσφαιρικό του είδωλο ήταν ο Πεπ Γουαρδιόλα, την δική του αφίσα είχε στο δωμάτιό του στις ακαδημίες.
Τρεις μήνες έκανε οικονομίες ο πατέρας του για να του αγοράσει παπούτσια και να μπορέσει να πάρει μέρος στο τουρνουά Μπρουνέτε της Μαδρίτης. Εκεί ξεχώρισε με τη φανέλα της Αλμπαθέτε, εκεί προσέγγισαν τον πατέρα του οι άνθρωποι της Ρεάλ και της Μπαρτσελόνα. Στη «Μασία» μπήκε στα 12 του.
Το πρώτο βράδυ δεν έφαγε και δεν κοιμήθηκε. Ήταν η πρώτη φορά που έφευγε από το χωριό του, την Φουεντεαλμπίγια, με τους 2.000 κατοίκους, εκεί που έζησε τα παιδικά του χρόνια. Οι πρώτοι μήνες ήταν δύσκολοι, δεν μπορούσε να προσαρμοστεί, δεν του άρεσε και το… σπανάκι που του επέβαλαν να τρώει!
Στις 16 Σεπτεμβρίου 1996, ο δωδεκάχρονος Αντρές περνούσε την πύλη της «Μασία». Ήταν η χειρότερη μέρα της ζωής του. Ήταν η ημέρα που «γεννήθηκε» ένας σπουδαίος ποδοσφαιριστής.
«Ναι, φαίνεται παράλογο, αλλά πέρασα τη χειρότερη ημέρα της ζωής μου στη Μασία. Ήταν η πρώτη ημέρα που πήγα εκεί. Ένιωσα το αίσθημα της εγκατάλειψης, της απώλειας. Ήταν μια δύσκολη απόφαση, σαν να καταπίνεις ένα πικρό χάπι, όταν χρειάστηκε να αφήσω την οικογένειά μου, ότι δεν θα τους έβλεπα κάθε ημέρα. Ήθελα να είμαι εκεί, ήξερα ότι ήταν το καλύτερο για το μέλλον μου». Το έγραψε ο ίδιος στην αυτοβιογραφία του, αυτήν που έχει τίτλο «Το παιχνίδι της ζωής μου». Αυτό το παιχνίδι που άρχισε πριν από είκοσι χρόνια…
Ο Λορένθο Σέρα Φερέρ τον έβαλε στην πρώτη ομάδα της Μπαρτσελόνα, ο Λουίς Φαν Χάαλ του έδωσε την ευκαιρία για το… μεγάλο ντεμπούτο σε ηλικία 18 ετών. Η (ποδοσφαιρική) ζωή του όλη είναι η Μπαρτσελόνα. Καμία άλλη ομάδα, καμία μεταγραφή. Τέσσερα Τσάμπιονς Λιγκ, οκτώ πρωταθλήματα Ισπανίας, τέσσερα Κύπελλα. Και, φυσικά, παγκόσμιος πρωταθλητής με τους «φούριας ρόχας» το 2010, πρωταθλητής Ευρώπης το 2008 και το 2012. Και η «Χρυσή Μπάλα», πουθενά…
Ο ίδιος δεν εξέφρασε ποτέ παράπονο, αλλά ποιος αμφισβητεί ότι είναι ο πιο αδικημένος ποδοσφαιριστής σε αυτό το επίπεδο. Το 2010 ήταν στην τελική τριάδα μαζί με τον Μέσι και τον Τσάβι. Ο Ινιέστα είχε αγωνία και μια κρυφή ελπίδα μαζί ότι αυτή ίσως ήταν η στιγμή του. Ο Πεπ Γουαρδιόλα, το παιδικό ειδωλό του, ανέβηκε στη σκηνή, κρατούσε στα χέρια του τον φάκελο με τα αποτελέσματα. Ο Ινιέστα έμεινε δεύτερος πίσω από τον Μέσι. Το διαδίκτυο «πήρε» φωτιά για την μεγαλύτερη αδικία στην ιστορία του θεσμού. «Εγώ παίζω μπάλα διότι είμαι ευτυχισμένος με αυτό» ήταν η απάντηση του Ινιέστα.
Αυτός ο αθόρυβος μαέστρος έφτασε στο σημείο να αφιερώσει ίσως το πιο σημαντικό γκολ της καριέρας του στον Νεύτωνα. Ναι, τον γνωστό, αυτόν που μας… ενημέρωσε για τη βαρύτητα… Θυμόσαστε τις έγινε στις 11 Ιουλίου 2010 στο «Σόκερ Σίτι» του Γιοχάνεσμπουργκ; Εκεί που η Ισπανία και η Ολλανδία θα πήγαιναν στα πέναλτι στον τελικό του Μουντιάλ, αν η μπάλα δεν έπεφτε (να ο Νεύτωνας και η βαρύτητά του) στο πόδι του Ινιέστα για να τη στείλει στα δίχτυα και την πατρίδα του στην κορυφή του κόσμου.
«Είναι δύσκολο να ακούς την σιωπή, αλλά εγώ εκείνη την στιγμή την άκουγα. Απλά έπρεπε να περιμένω η μπάλα να πέσει, να υπακούσει το νόμο του Νεύτωνα. Ήξερα ότι οι αμυντικοί δεν θα έκοβαν, ότι το τέρμα δεν θα έφτανε. Το ήξερα από την στιγμή που η μπάλα ακουμπούσε στο πόδι μου ότι θα έμπαινε γκολ».
Υπήρχε άλλο ένα πρόσωπο που θυμήθηκε ο Ινιέστα σε εκείνο το γκολ… Ήταν ο Ντάνι Χάρκε, ο αρχηγός της Εσπανιόλ , ο οποίος είχε φύγει από τη ζωή τον Αύγουστο του 2009 λόγω προβλήματος στην καρδιά, στη διάρκεια της προετοιμασίας με την ομάδα στην Ιταλία. «Ήταν φίλος μου. Μεγαλώσαμε μαζί, είχαμε μοιραστεί πολλά.
Πολλές φορές αυτός με πήγαινε στο «Καμπ Νου», όταν εγώ ακόμα δεν είχα δίπλωμα. Ήταν ο φίλος μου και έβαλα εκείνο το φανελάκι γιατί ήθελα να ανέβει μαζί μου να σηκώσουμε το τρόπαιο» ήταν τα συγκλονιστικά λόγια του Ινιέστα μετά τον τελικό.
Άλλη μια απώλεια τον σημάδεψε… Τον Μάρτιο του 2014, η σύντροφός του ήταν έγκυος, αλλά το μωρό δεν γεννήθηκε ποτέ λόγω επιπλοκών στην εγκυμοσύνη. «Είμαστε σίγουροι ότι από εκεί ψηλά ο μικρός θα μας βοηθήσει να ξεπεράσουμε τον χαμό του» έγραψε ο ίδιος στα social media όταν έγινε γνωστή η είδηση. Το επόμενο γκολ που πέτυχε ήταν αφιερωμένο στον γιο που δεν γεννήθηκε ποτέ…
Η ευτυχία ήρθε με τα ποδοσφαιρικά τρόπαια, με δύο παιδιά, με ανέμελες στιγμές στη Φουεντεαλμπίγια. Εκεί, όπου επιστρέφει συχνά για να ηρεμήσει, να… αδειάσει το μυαλό του, να πάρει δυνάμεις. Και για να πιεί και ένα ποτήρι κρασί από τους δικούς του αμπελώνες!
