Του Νίκου Παπαδογιάννη
Η φόρα και η αισιοδοξία που κουβάλησε στις αποσκευές του ο Ολυμπιακός στον πηγαιμό για το Κάουνας κράτησαν μόλις 10-12 λεπτά.
Για τον συνδυασμό ποιότητας, φλόγας και έδρας τον οποίο είχε στη δική της φαρέτρα η Ζαλγκίρις, ο κουτσουρεμένος από τραυματισμούς και όχι απαραίτητα ανώτερος σε αξία Ολυμπιακός του Απριλίου δεν είχε χθες αντίδοτο.
Τα ρέστα του θα τα παίξει ποντάροντας στις εμπειρίες παρελθόντων ετών και στη δύναμη της απελπισίας.
Το βράδυ της περασμένης Παρασκευής, αυτά τα στοιχεία ήταν αρκετά -ενισχυμένα από τις ιαχές των οπαδών του- για να τον βγάλουν στον αφρό.
Αλλά ο αποψινός αφρός ήταν καταπράσινος και ξέβρασε τον Ολυμπιακό, σαν να ήταν αφρόψαρο στα φουσκονέρια…
Οι «ερυθρόλευκοι» μπήκαν δυνατοί στο παιχνίδι και κράτησαν τον έλεγχό του στο εναρκτήριο δεκάλεπτο (21-19), μολονότι οι Σπανούλης-Πρίντεζης ξεκίνησαν με 0/10 σουτ, ενώ ο αρχηγός δεν έδωσε ασίστ ως το 8ο λεπτό.
Στα χαρτιά, η συνέχεια έμοιαζε ευοίωνη. Αλλά το καντήλι άδειαζε λίγο λίγο και το τεχνητό οξυγόνο δεν ήταν αρκετό για να κρατήσει τον ασθενή στη ζωή.
Η μεθοδική και διαβασμένη Ζαλγκίρις χτύπησε τον Ολυμπιακό στην αχίλλειο πτέρνα που από την αρχή της περιόδου χάσκει απροστάτευτη: την αδυναμία του να προστατεύσει τη ρακέτα.
Με τον Μιλουτίνοβ να έχει συμβολική παρουσία, τον ΜακΛέιν να επιστρέφει στη συνήθη μετριότητα και τον Πρίντεζη ανήμπορο να βοηθήσει σε ο,τιδήποτε, το οχυρό έμοιαζε διάτρητο από Κερκόπορτες.
Από τους πρώτους 39 πόντους της Ζαλγκίρις, οι 32 σημειώθηκαν από απόσταση 2 μέτρων ή μικρότερη. Το σερί 12-0 που την έκανε αφεντικό μετά το 25-24 γράφτηκε εξ ολοκλήρου με λέι-απ εξ επαφής, συχνά και με έμμεσα τρίποντα.
Τίποτε από τα παραπάνω δεν ήταν αποτέλεσμα ηρωισμού ή κάποιας υπέρβασης από τους Λιθουανούς. Ορισμένα από τα plays της Ζαλγκίρις, από τα συστήματα που λέμε ελληνιστί, είτε έχουν βγει από προπονητικά σεμινάρια ή προορίζονται για αυτά.
Τη διαφορά, βεβαίως, την κάνει η ικανότητα των παικτών της να εφαρμόσουν στην εντέλεια τα σχέδια του Σάρας και του τελευταίου να τα διδάξει. Ελάχιστοι από τους κορυφαίους προπονητές του πλανήτη είναι διακεκριμένοι θεωρητικοί.
Ο Ολυμπιακός ήταν καλά στημένος στο γήπεδο, αλλά υστέρησε απελπιστικά στη μετατροπή της θεωρίας σε πράξη.
Το πρόβλημα άρχιζε και τελείωνε στα τραυματισμένα πόδια παικτών που θα μπορούσαν να κάνουν τη διαφορά ανάμεσα στην πρόκριση και στον αποκλεισμό.
Περισσότερο και από την επιθετική αφλογιστία του Πρίντεζη, του Μιλουτίνοβ ή του Παπανικολάου πόνεσε τον Ολυμπιακό η αδυναμία των ίδιων (αλλά και ορισμένων υγιών) να ακολουθήσουν τα γρήγορα πόδια των Λιθουανών ή να εμφανιστούν ανταγωνιστικοί στις μάχες των αιθέρων.
Η Zαλγκίρις τελείωσε τον 3ο προημιτελικό με 73% στα δίποντα (από 84% στο α’ ημίχρονο), 23 ασίστ έναντι 12 του Ολυμπιακού, αλλά και +6 ριμπάουντ.
Επιπρόσθετα, έβρισκε λύσεις στο παρκέ και στον πάγκο όποτε ο ορίζοντας χαμήλωνε. Λύσεις προσχεδιασμένες και όχι ουρανοκατέβατες.
Μετά το σερί 0-7 που έδωσε φιλί στον Ολυμπιακό μετά το 53-39, ο Γιασικέβιτσιους πήρε τάιμ-άουτ και σκάρωσε πεντάδα με τον Γιανκούνας σε θέση «5», απέναντι στον γιγαντόσωμο και δυσκίνητο (και τραυματία) Μιλουτίνοβ.
Ο 34χρονος αρχηγός της Ζαλγκίρις επιβράβευσε την έμπνευση με ένα προσωπικό σερί 9 συνεχόμενων πόντων, οι οποίοι, ουσιαστικά, χάρισαν τη νίκη στην ομάδα του.
Ήταν το παρθενικό παιχνίδι πλέι-οφ της καριέρας του στο Κάουνας.
Νωρίτερα, ο Γιάννης Σφαιρόπουλος προσπάθησε να ξαφνιάσει τον Σάρας με τη συμμετοχή του Μπράουν στην αρχική πεντάδα του β’ ημιχρόνου, σε μία απέλπιδα προσπάθεια να βρει instant offense για να μαζέψει το -11 της ανάπαυλας.
Το αποτέλεσμα ήταν instant disaster: 3 πόντοι ενεργητικό σε 4,5 λεπτά.
Σαν να μην έφτανε αυτό, το αποτυχημένο τρικ συμπαρέσυρε τον Ρόμπερτς, ο οποίος έμεινε στον πάγκο ως το τέλος της γ’ περιόδου. Όταν επέστρεψε, είχε χάσει τον αρχικό ρυθμό του και φαινόταν ανήμπορος να προσφέρει το παραμικρό.
Ο Σφαιρόπουλος κράτησε τον Σπανούλη στον πάγκο για τα τελευταία 13 λεπτά, αλλά πριν προλάβεις να πεις «λευκή πετσέτα» έβλεπες τους Πρίντεζη-Παπανικολάου να ταλαιπωρούνται στο παρκέ, με τη διαφορά στους 21 πόντους.
Ο προπονητής του Ολυμπιακού πιστεύει προφανώς ότι για την ψυχολογία του επόμενου διημέρου θα ήταν πιο χρήσιμη μία συγκριτικά ευπρόσωπη ήττα, από 2-3 λεπτά πρόσθετης ξεκούρασης και θεραπείας.
Όσα ξέρει ο νοικοκύρης δεν τα ξέρει κανένας παρατηρητής της πολυθρόνας.
Η περιλάλητη απειρία της Ζαλγκίρις είναι ένα κάποιο ποντάρισμα, έστω τραβηγμένο από τα μαλλιά. Αλλά όχι αβάσιμο.
Ο Ολυμπιακός δεν έχει πλέον το περιθώριο ούτε για πέντε στιγμές αδράνειας. Χρειάζεται πάρα πολλά, από πάρα πολλούς, για να κερδίσει τη Ζαλγκίρις δύο φορές.
Στην κατάσταση που βρίσκεται, αμφιβάλλω αν μπορεί να πλησιάσει το 100% των δυνατοτήτων του. Μοναδική ελπίδα του, είναι να κατεβάσει τη Ζαλγκίρις στο δικό της 50% όπως έκανε τις προάλλες στο Φάληρο.
Η συγκεκριμένη τεχνική ήταν η σπεσιαλιτέ του τα προηγούμενα χρόνια, αλλά η εικόνα των πρώτων τριών αγώνων μοιάζει αποθαρρυντική.
Αν μη τι άλλο, χάνει από έναν αντίπαλο για τον οποίο βάζεις στην άκρη τα γαμώτο και λες: «χαλάλι».
Η παρουσία του Σάρας μπορεί να προκαλεί στομαχικές διαταραχές στους οπαδούς του λιμανιού, αλλά ο ουδέτερος μπασκετόφιλος (εφ’ όσον δεν περάσει ελληνική ομάδα) έχει βρει από τώρα την ομάδα που θα υποστηρίξει στο Βελιγράδι.
Εάν προκριθεί, βέβαια. Μέχρι να τελεσιδικήσει η σειρά, αυτό είναι ένα πολύ μεγάλο «εάν».
Μόνο άσχετος ή χθεσινός μπορεί να ξεγράψει από τώρα μία ομάδα με την πείρα και το μπαρουτοκαπνισμένο πετσί του Ολυμπιακού.
Πηγή: Gazzetta
