Του Βασίλη Σκουντή
Όσο μακάβριο κι αν ακούγεται, έχω πάρει εδώ και χρόνια το κολάι στις νεκρολογίες και στους επικήδειους και να που το θλιβερό καθήκον με καλεί και πάλι…
Απλώς σε αντίθεση με άλλες φορές που γράφω για ανθρώπους που τους ήξερα καλά, τούτη τη φορά είμαι αναγκασμένος να αναφερθώ σε κάποιον που τον ήξερα πολύ λίγο διότι απλούστατα ο ίδιος δεν επιθυμούσε να τον ξέρουν!
Ένας τέτοιος άνθρωπος υπήρξε σε όλο τον βίο του ο Κώστας Γιαννακόπουλος, ο οποίος έφυγε χθες από τη ζωή, βυθίζοντας στο πένθος την οικογένεια του και ολόκληρο τον μπασκετικό Παναθηναϊκό, που θρηνεί μια δεύτερη μεγάλη απώλεια μέσα σε πέντε μήνες, μετά από εκείνη του Τάσσου Στεφάνου.
Επειδή ο συχωρεμένος είχε σπουδάσει και διέμεινε για κάμποσα χρόνια στις ΗΠΑ, ο Παύλος και ο Θανάσης τον αποκαλούσαν «Αμερικάνο», αλλά θαρρώ πως περισσότερο θα του ταίριαζε ένας άλλος χαρακτηρισμός, που παραπέμπει κιόλας στις ρίζες της οικογένειας…
Σε αντίθεση με τον χειμαρρώδη χαρακτήρα, την πληθωρικότητα την ένταση και ενίοτε τον παρορμητισμό του Παύλου και του Θανάση, ο Κώστας Γιαννακόπουλος υπήρξε ήρεμος, εγκρατής, αθόρυβος και τόσο λιτός, ώστε να ανταποκρίνεται πλήρως στον ιδεότυπο της περιοχής (Σελλασία Λακωνίας) από την οποία έλκουν την καταγωγή τους οι Γιαννακόπουλοι…
Ήταν όντως Σπαρτιάτης!
Λίγες ήταν οι δημόσιες εμφανίσεις του και ακόμη λιγότερη η προβολή την οποία ούτως ή άλλως δεν επιδίωξε ποτέ του. Τον θυμάμαι σε αρκετά ταξίδια του Παναθηναϊκού στην Ευρώπη, αλλά πάντοτε σε δεύτερο πλάνο, με πολλή διακριτικότητα, με εντυπωσιακή πραότητα και με μια ξεχωριστή αστική ευγένεια…
Τον θυμάμαι επίσης ειδικότερα τη διετία που ο Παναθηναϊκός στεγαζόταν στο γήπεδο του Σπόρτιγκ να πηγαινοέρχεται με ταξί, να κάθεται συνήθως μαζί με τους ανιψιούς του (τους αδελφούς Παναγούλια) και να παρακολουθεί τους αγώνες, χωρίς ωστόσο να αντιδρά έντονα και να εκρήγνυται, όπως ο Παύλος και ο Θανάσης, οι οποίοι ούτως ή άλλως είχαν καθημερινή και έντονη ανάμειξη στα δρώμενα της ομάδας.
Ο εκλιπών είχε σπουδάσει μηχανολόγος και αφοσιώθηκε περισσότερο στις επιχειρηματικές δραστηριότητες της οικογένειας, αλλά άφησε έντονο το στίγμα του σε σημαντικές αποφάσεις που αφορούσαν τον Παναθηναϊκό, εξ ου και μια πολύ συνηθισμένη ατάκα του Παύλου και του Θανάση, η οποία καταδείκνυε τους ισχυρούς οικογενειακούς δεσμούς, την αγάπη και την ομοψυχία τους…
Όταν ανακοίνωναν μια μεταγραφή ή οποιαδήποτε σημαντική απόφαση αφορούσε την ομάδα, χρησιμοποιούσαν πρώτο πληθυντικό πρόσωπο με τρία υποκείμενα…
Και ο Παύλος και ο Θανάσης και ο Κώστας!
Ταπεινόφρων και άνθρωπος χαμηλών τόνων, άφηνε πάντοτε τον πρωταγωνιστικό ρόλο στους αδελφούς του με τους οποίους ωστόσο μοιραζόταν τους πόθους, τις ανησυχίες, αλλά και τις τεράστιες δαπάνες για την αγαπημένη τους ομάδα…
Σε μια από αυτές τις περιπτώσεις μάλιστα η παρέμβαση του έπαιξε καταλυτικό ρόλο: ήταν το καλοκαίρι του 1997, που ο Παναθηναϊκός βρισκόταν σε διαπραγματεύσεις με τον Ντίνο Ράτζα και όταν κάποια στιγμή η υπόθεση κόντεψε να καταλήξει σε ναυάγιο, τότε εμφανίστηκε ως από μηχανής Θεός ο Κώστας Γιαννακόπουλος και πρόσθεσε εξ ιδίων ένα μεγάλο ποσόν ώστε να μη χαλάσει η μεταγραφή!
Αυτή δεν ήταν η πρώτη, αλλά ούτε και η μοναδική φορά που ο εκλιπών έβαλε πλάτη σε μια υπόθεση, χωρίς ωστόσο να διεκδικήσει ποτέ τη δημοσιότητα την οποία ενσυνειδήτως απεχθανόταν: επρόκειτο για μια στάση ζωής από την οποία δεν παρέκκλινε ποτέ κρατώντας για τον εαυτό του και για τον πολύ στενό κύκλο του κάθε δραστηριότητα του, είτε αυτή αφορούσε τον Παναθηναϊκό, είτε τις πολλές και άγνωστες αγαθοεργίες του…
Πηγή: Gazzetta
