Του Νίκου Παπαδογιάννη
Ισορροπία σε τεντωμένο σχοινί για την πρόκριση στους 16, ισορροπία σε τεντωμένο σχοινί για την πρόκριση στα προημιτελικά, ισορροπία σε τεντωμένο σχοινί για την προκριση στα ημιτελικά, ισορροπία σε τεντωμένο σχοινί για την πρόκριση στον τελικό.
Η μεταφυσική, όμως, κάπου σηκώνει τα χέρια ψηλά. Κάπου σπάει, το σχοινί, αν δεν το ενισχύσει ο ακροβάτης. Μόνο με το κοκκαλάκι της νυχτερίδας και με την αύρα του Αμερικάνου και του Μόσχου, η ΑΕΚ δεν θα έφτανε ποτέ ως το υψηλότερο σκαλί του μπάσκετ.
Όφειλε να παίξει και μπάσκετ, για να νικήσει τη θαυμάσια Μονακό. Να πείσει εαυτήν και αλλήλους, ότι ήταν ανώτερη, όχι στα μαντεία και στις μαγγανείες, αλλά μέσα στις τέσσερις γραμμές του παρκέ. Να βάλει 100άρα, στην ανάγκη.
Ε, και πού είναι το πρόβλημα; Γκαρσόοοον! Έφτασεεεεε…
Συγχωρήστε μου τον ενθουσιασμό, αλλά κόντευα να ξεχάσω πώς είναι το συναίσθημα, όταν ελληνική ομάδα που δεν φοράει ούτε πράσινα ούτε κόκκινα κατακτά μία ευρωπαΪκή κορυφή.
Η ΑΕΚ ξεκίνησε τη σεζόν ως ΑΕΚάκι την τελειώνει ως ΑΕΚάρα, κάτοχος ήδη δύο τροπαίων, ένα εντός των τειχών απέναντι στους κοκκινοπράσινους που λέγαμε και πλέον ένα στις Ευρώπες, οι οποίες κόντευαν να τη λησμονήσουν τόσα χρόνια.
Σύμφωνοι, μόλις πριν από 20 χρόνια τέτοιες μέρες η «Ένωση» έπαιζε τελικό Euroleague και κυκλοφορούσε κομψεπίκομψη στα ευρωπαϊκά σαλόνια. Ακόμα προχθές, όμως, αγωνιζόταν στα μαρμαρένια αλώνια Α2 και βολόδερνε μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.
Ποιος φανταζόταν, τότε, ότι το 3ο ευρωπαϊκό τρόπαιο της ιστορίας της κρυβόταν δύο γωνίες παρακάτω; Πάντως όχι το κοινό της, που την αγνοούσε επιδεικτικά.
Εάν μπορέσει να κρατήσει κοντά στο μπάσκετ έστω ένα (ικανοποιητικόΠ ποσοστό από όσους πανηγύριζαν χθες χωρίς να πολυκαταλαβαίνουν τι ήταν αυτό που έβλεπαν, θα έχει κερδίσει ένα στοίχημα σημαντικότερο και από το ίδιο το τρόπαιο του Champions League.
Περισσότερο και από Καλλιμάρμαρο και από Λωζάννη, ο αποψινός τελικός αφήνει πίσω του αύρα Σαϊτάμα. Η ΑΕΚ δεν φοβήθηκε να χτυπήσει το Μονακό στο παιχνίδι της, δεν φοβήθηκε να παίξει μπάσκετ.
Νίκησε παραδίδοντας σεμινάριο, με σκορ που παραπέμπει ευθέως στο μεγαλύτερο κατόρθωμα του ελληνικού αθλητισμού (εκείνο το 101-95 της Ιαπωνίας) και με μία σιγουριά που έβγαζε τα μάτια των ουδετέρων και πριόνιζε τα γόνατα των αντιπάλων.
Στα 40 λεπτά του τελικού, η ΑΕΚ δεν είδε ούτε μισή φορά τις πλάτες των Μονεγάσκων. Ούτε στην αρχή ούτε στη μέση ούτε φυσικά στο τέλος.
Ακόμα και όταν το τρακ της την παρέσυρε σε αδικαιολόγητα λάθη, στο τελευταίο λεπτό, κατάφυγε στα πατροπαράδοτα διδάγματα του ελληνικού μπάσκετ και καθάρισε το ματς με 2-3 σκυλίσιες άμυνες, την ίδια ώρα που οι παίκτες της Μονακό σούταραν βολές σαν Γάλλοι.
Ναι, είχε και μία ανεπαίσθητη οσμή Βελιγραδίου, ο τελικός. Διότι, πάνω απ’ όλα, και παρά τα αμερικάνικα χαρακτηριστικά της, η ΑΕΚ είναι ομάδα ελληνική.
Ο Ντράγκαν Σάκοτα, ο ίδιος που φορούσε τη ρόμπα της αποστρατείας μέχρι τον Δεκέμβριο, έκανε εξαιρετική δουλειά στην αγωνιστική και πνευματική προετοιμασία και αξίζει απόλυτα το μεγαλύτερο γαλόνι της καριέρας του.
Ο γιος του, ο Ντούσαν, μισός Έλληνας και μισός Σέρβος όπως σύσσωμη η οικογένεια, ήταν η ζωντανή καρδιά της ομάδας και ο άνθρωπος που πέτυχε τα κρισιμότερα καλάθια στην τελική ευθεία.
Ο Γιαννούλης Λαρεντζάκης ήταν το μοναδικό Ελληνόπουλο της βασικής πεντάδας και έφερε μαζί του τσαγανό, πληθωρική παρουσία και αισιοδοξία. Ο άξονας των βετεράνων Ξανθόπουλου, Μαυροειδή, Βασιλόπουλου γέμισε το γήπεδο με φαιά ουσία και πάθος.
Αλλά δεν θα καθάριζαν μόνοι τους, οι 5+1 Έλληνες του τελικού. Όποιος θέλει να κερδίσει τέτοιο ματς πρέπει να πάρει πολλά από πολλούς. Να έχει σχέδιο Α, Β και Γ.
Ο Μάικ Γκριν, παίκτης που ουδέποτε στέριωσε σε οποιαδήποτε ομάδα για πάνω από έναν χρόνο, έκανε το παιχνίδι της ζωής του και αναδείχθηκε, δικαίως, MVP του τελικού.
Ο Κέβιν Πάντερ έδωσε ώθηση με το ευλογημένο τρίποντο και …τετράποντό του, ιδίως όταν οι Γάλλοι έφτασαν σε απόσταση αναπνοής. Ο Μάνι Χάρις ήταν το σίγουρο χέρι και η καλαθομηχανή της ομάδας, χωρίς να εκβιάσει καταστάσεις όταν έβλεπε ότι τα σουτ δεν του πήγαιναν.
Ο υποτιμημένος Ντελρόι Τζέιμς έπιασε πελάτες τους προσωπικούς φρουρούς του και έβαλε τις τελευταίες πινελιές (τάπα, κλέψιμο, βολές), οπλισμένος με τίμιο ιδρώτα και άφθονη οξυδέρκεια στο δραματικό φινάλε.
Ο Βινς Χάντερ έβγαλε τα σπασμένα του ημιτελικού με μία εκρηκτική εμφάνιση στις δύο ρακέτες, όπου η Μονακό είχε -στη θεωρία- χειροπιαστό προβάδισμα.
Οι 10 παίκτες που ίδρωσαν τα κίτρινα στον τελικό διακρίθηκαν, όλοι ανεξαιρέτως, μέχρι τον τελευταίο (Βασιλόπουλος), που επιστρατεύτηκε για 1-2 λεπτά για να κόψει τον βήχα του εύστοχου Γκλάντιρ.
Θα ήταν άδικο έως …εγκληματικό, να χυθεί στο τέλος η καρδάρα με το γάλα. Ευτυχώς, η αύρα της Ιαπωνίας δεν έφερε μαζί της χαρακίρι.
Ο θρίαμβος της ΑΕΚ αποτελεί πανηγυρική δικαίωση για τους παίκτες, τους προπονητές, τους λοιπούς εργάτες και πρώτα απ’ όλα για τον Μάκη Αγγελόπουλο, που επιμένει να βαδίζει με τον σταυρό στο ένα χέρι και με το πορτοφόλι στο άλλο.
Αν οι ισορροπιστές του τεντωμένου νήματος φορούσαν όλοι φανέλα και σορτσάκι, ήταν μία κίνηση του προέδρου, αυτή που τοποθέτησε το τρένο στις ράγες.
Όταν η «Ένωση» ανέλαβε να φιλοξενήσει το final-4, έγινε αυτομάτως φαβορί, αφού η έδρα της έδωσε καθοριστικό πλεονέκτημα απέναντι σε αντιπάλους είτε ισοδύναμους είτε λίγο κατώτερους είτε κατά τι καλύτερους από την ίδια.
Αλλά οι 20.000 οπαδοί που γέμισαν κάθε γωνιά του ΟΑΚΑ μέχρι ασφυξίας (και κινδύνου για τη σωματική ακεραιότητα όλων) δεν θα μπορούσαν να λυγίσουν τη Μονακό και τη Μούρθια, ακόμα και αν τέντωναν τις φωνητικές χορδές στα όρια της ρήξης.
Το Κύπελλο το κατέκτησαν οι παίκτες, με το, ώρες ώρες καταπληκτικό, μπάσκετ που κατέθεσαν στο παρκέ. Στον τελικό του 1998 στη Βαρκελώνη, απέναντι στην Κίντερ, η ΑΕΚ του Ιωαννίδη αδίκησε τον εαυτό της και κόλλησε στους 48 πόντους.
Απόψε πέτυχε υπερδιπλάσιους, σε έναν τελικό γεμάτο συγκινήσεις, τον οποίο ανυπομονώ να ξαναδώ στο βίντεο για να χορτάσω όσα έχασα.
Για τα μεθυσμένα παλικάρια που αυτή την ώρα ζουν όνειρο ζωής στα αποδυτήρια του ΟΑΚΑ, όχι πολύ μακριά από το σημείο όπου κάθομαι, το μόνο που αξίζει είναι ένα τεράστιο «μπράβο».
Με κεφαλαία και τα 6 γράμματα της λέξης.
Πηγή: Gazzetta
