Της Χριστίνας Αμερικάνου
Η «θλιμμένη βασίλισσα» είχε καιρό να δοκιμάσει τα καλά της και να κάτσει στον θρόνο της. Το στέμμα της ήταν κάπου ξεχασμένο, ποιος ξέρει άραγε που. Τα είχε αφήσει όλα πίσω της να «αραχνιάζουν», μνήμες, σκέψεις, στόχους, κατορθώματα ήταν σε ένα ντουλάπι του μυαλού της. Δεν τα πετούσε, άλλωστε ήταν κομμάτι της πορείας της, της ιστορίας της. Ήξερε, ξέρει, πως θα τα ξαναβρεί.
Εψαχνε όμως εκείνον που θα την πίστευε ξανα και θα έκανε και εκείνη να πιστέψει ότι μπορεί. Έπρεπε κάποιος να βγάλει από το «ντουλάπι» τις αναμνήσεις της και να τις κάνει όπλο για να διεκδικήσει ξανά τον θρόνο της! Να βάλει ξανά τα καλά της, τα στολίδια και τα πλουμιστά της, να φορέσει το στέμμα της και να γίνει ξανά… βασίλισσα.
«Και ξανά ξανά θα γίνεις βασίλισσα…» της το τραγουδούσαν όσοι την αγαπούσαν, εκείνοι που την περίμεναν στωικά να βρει την χαμένη αίγλη της. «Και ξανά ξανά…» ηχούσε στα αφτιά της, αλλά εκείνη χαμογέλαγε πικρά, μα πως θα μπορούσαν τα παλιά να τη σηκώσουν πάλι;
Πως θα μπορούσαν να την κάνουν να πετάξει τόσο ψηλά όσο εκείνο το βράδυ του Απρίλη του 1968, που από Σταχτοπούτα της διοργάνωσης έγινε ξαφνικά «Βασίλισσα»; Η «Βασίλισσα» του ελληνικού μπάσκετ σε χρόνους χαλεπούς, σε περίοδο μαύρη για την χώρα της.
«ΑΕΚ, Ελλάς, Ευρώπη» βροντοφώναζε ο μοναδικός Βασίλης Γεωργίου στην αξέχαστη εκείνη περιγραφή του ΑΕΚ – Σλάβια Πράγας 89-82 στο Παναθηναϊκό Στάδιο. ΑΕΚ, Ελλάς, Ευρώπη έγραφαν τα πανό των 80.000 θεατών. ΑΕΚ, Ελλάς, Ευρώπη φώναζε το πλήθος που έψαχνε να ενώσει τη φωνή του σε μία τεράστια κραυγή για να… μη λησμονήσουν οι ξένοι την χώρα του.
«ΑΕΚ, Ελλάς, Ευρώπη» και χθες το βράδυ σε μία μαγική βραδιά για εκείνην, τη θλιμμένη, την «έκπτωτη» βασίλισσα, την Αθλητική Ένωση Κωνσταντινουπόλεως, που γνώρισε τη δόξα, βρέθηκε στο ζενίθ αλλά γκρεμίστηκε, έμεινε όμως ζωντανή χάρη στα θεμέλια της μεγάλης ιστορίας της και τώρα 50 χρόνια μετά εκείνη την απαράμιλλη-λόγω κυρίως των συνθηκών- επιτυχία κατάφερε να γίνει ξανά «βασίλισσα»! Να δικαιώσει τους φίλους της, τους λίγους είναι αλήθεια πραγματικά μπασκετικούς, φίλους που την στήριξαν και πίστεψαν σε αυτήν. Να δώσει τη χαρά στον άνθρωπο που την ανέλαβε όταν βγήκε από την περιπέτεια των υποβιβασμων, τον Μάκη Αγγελόπουλο να λέει ότι κράτησε τον λόγο του στον φίλο του, τον Γιώργο τον Αμερικάνο πως μια μέρα η ομάδα θα ανέβει ξανά, και εκείνος θα έχει βοηθήσει σε αυτό!
Αφού είχε πια ανακτήσει τις δυνάμεις, το στέμμα της ήταν εκεί. Εκείνη δεν θα άφηνε να της ξεφύγει. Τόσο κόπο είχε κάνει να επανέλθει μετά τόσα χρόνια που ήταν ανήμπορη και ουσιαστικά μόνη. Τώρα όλοι ήταν ξανά στο πλευρό της, τη στηρίζουν, την πιστεύουν, την θυμήθηκαν.
«ΑΕΚ θυμήσου το ‘68 που πήραμε το Κύπελλο το Ευρωπαϊκό». Μα τί λένε, εκείνη ποτέ δεν το ξέχασε! Αυτές ήταν οι αναμνήσεις της, η ιστορία της. «Την ιστορία μας. Κάθε φορά που θα παίζουμε, θα λέμε την ιστορία μας» λέει ο Αντώνης Καφετζόπουλος στην ταινία – σταθμό για την Ένωση, «1968» και έτσι ακριβώς είναι! Κάθε φορά οι πιστοί της «βασίλισσας» έλεγαν την ιστορία της. Ηταν θέμα χρόνου να καταλάβει ότι πάνω σε αυτήν την ιστορία θα στηριζόταν για να επανακτήσει τον τίτλο της.
Ο κόσμος της ήταν εκεί. Το κλειστό «Νίκος Γκάλης» του ΟΑΚΑ δονούταν! Παλιοί και όψιμοι, πιστοί και άπιστοι, όλους τους ανάγκασε να είναι εκεί, δίπλα της, στην μετά 50 χρόνια προσπάθειά της, ήθελε να γράψουν ξανά ιστορία μαζί. Και μπορεί οι συνθήκες να αλλάζουν αλλά δεν αλλάζει το πάθος για την κατάκτηση της κορυφής. Ειδικα όταν είσαι στο τέλος της διαδρομής, όση ανηφόρα και αν εχεις μπροστά σου, όταν βλέπεις να αχνοφαίνεται το τέρμα, οι δυνάμεις σου γιγαντώνονται.
Το πάθος ξεχείλιζε από τα μάτια των παικτών της ΑΕΚ χθες, το μάτι τους γυάλιζε. Δεν θα επέτρεπαν μόνο στην παρέα του 1968 να μείνει στην ιστορία, μια ιστορία που τους χαλύβδωσε, αλλά ήθελαν να γίνουν μέρος της. Δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς: ήθελαν και εκείνοι το «παραμύθι» τους.
«Κέρδισαν γιατί έπαιξαν καλύτερα, αλλά κυρίως κέρδισαν γιατί δεν μπορούσαν να χάσουν…». Η ΑΕΚ του 2018 των Σάκοτα, Ξανθόπουλου, Λαρεντζάκη, Μαυροειδή, Βασιλόπουλου, Καββαδά, Χάρις, Πάντερ, Χάντερ και των υπόλοιπων παιδιών πήρε τη δική της περίοπτη θέση ανάμεσα στα ρόστερ που ανέδειξαν την μπασκετική ΑΕΚ σε «βασίλισσα». Πήγε και έκατσε δίπλα στην παρέα εκείνης της μαγικής παρέας του 1968, και πλέον ο Αμερικάνος, ο Ζούπας, ο Τρόντζος, ο Βσιλειάδης, ο Λαρεντζάκης, ο Χρηστέας, ο Τσάβας, ο Πετράκης, ο Νεσιάδης θα έχουν να λένε πως τα δικά τους θεμέλια γεννούν νέους πρωταθλητές.
Η «Βασίλισσα» έβαλε το στέμμα της, έκατσε στον θρόνο της και απ’ ότι φαίνεται δεν θα τον βάλει στο… πατάρι. Πρέπει να τον έχει μπροστά της, να θυμάται τί έχει καταφέρει και να επιδιώκει να μην τον χάσει ποτέ ξανά.
Κάπως έτσι «πέρασε η μπόρα, πέρασε…» και για την μπασκετική ΑΕΚ που χάρη στον νυν προεδρό της Μάκη Αγγελόπουλο βλέπει πλέον μπροστά της έναν απέραντο και ολόλαμπρο ουρανό, τον ουρανό της δόξας που θα τον φωτίζουν τα αστέρια της.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Φιλελεύθερος στο φύλλος της Δευτέρας 7 Μαίου 2018. Ευχαριστώ τον διευθυντή του αθλητικού τμήματος Νίκο Ασημακόπουλο για την πρότασή του να αρθρογραφήσω στην εφημερίδα τις ημέρες του φάινλ φορ του Τσάμπιονς Λιγκ.
